(၁) ေၾကကြဲျခင္းဟာ
ေတာင္ပံေတြတပ္ကာ
ေရာက္လာပါသလား
ျမန္ဆန္လိုက္တာ…
ဆိုပါစို႔
ကမၻာရဲ႕တစ္ေနရာမွာ
အပူရွိန္ျပင္းလြန္းတဲ့အတြက္
ပန္းတစ္ပြင့္
အေၾကြျမန္ရတာကအစ
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
နားေထာင္ေနရင္း
မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ
ေၾကကြဲလာရတာအဆံုး
အားလံုးေလာက္နီးနီးဟာ
သူနဲ႔ပတ္သက္လာရတာေပါ့
မိမိရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စကို သတိရမိသည္။
အမည္က ေၾကကြဲျခင္း။
ကဗ်ာအဆံုး မွာ…
အလို… အေမတဲ့
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
သူ႔အေမေခၚသံၾကားရင္ပဲ
အေမ႔ကိုသတိရ
အလိုလို ေၾကကြဲမိျပန္ေတာ့ တယ္…လို႔ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါသည္။
အေမလို႔ ေခၚသံၾကားလိုက္ရင္ ပင္ အေမ့ကို သတိရမိေတာ့တယ္။ အေမကိုသတိရတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အေမနဲ႔အတူေနခဲ့ရတာေတြ ျပန္ လည္ သတိရမိပါေတာ့တယ္။ မိမိ ငယ္ငယ္က ေလတံခြန္လိုက္တာ အ လြန္ဝါသနာပါသည္။ စြန္ေတြ တစ္ စြန္နဲ႔ တစ္စြန္ျဖတ္ၾက။ ျပတ္ၿပီဆိုရင္ လိုက္ၾက။ တစ္ခါေတာ့ စြန္လိုက္ရင္း ဗြက္ထဲနင္းမိလို႔ ဖိနပ္တစ္ဘက္ ရွာမ ေရေတာ့ပါဘူး။ အေမက႐ုိက္ပါ တယ္။ အေမ့ပံုရိပ္ တစ္ခ်ဳိ႕တေလေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အေမက ဟင္းခ်က္ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အေမ့လက္ ရာကို စားၿပီးရင္ စားတဲ့လူေတြ မခ်ီး မႊမ္းဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အေမကကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေနခ်င္ရွာတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္မိသားစု ေလး ရပ္တည္ေရးကို အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိ လုပ္ခဲ့ရေတာ့ အေမ့ကို ေခၚ မထားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေမဆံုးေတာ့ အေမ့ရြာမွာပါ။ အသက္မီ႐ုံပဲ မီပါ ေတာ့တယ္။ စဥ္းစားမိရင္ အေမ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္လည္း မေက်နပ္ပါ ဘူး။ ဝမ္းနည္းစိတ္သာ တေျဖးေျဖး ရစ္ေႏွာင္လာပါေတာ့တယ္။
(၂) အခ်စ္
ဘာရယ္မဟုတ္
ေရာက္တတ္ရာရာ
ေျပာဆိုျခင္းမ်ားနဲ႔
တို႔ရဲ႕လၻက္ရည္မ်ား
အခ်စ္ေလွငယ္ကေလး
တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာ
ဘယ္ေသာင္တင္လို႔
ဘယ္ကမ္းဆိုက္မွာလဲ
မင္းရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္
မင္းရဲ႕မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္
ကိုယ့္ကမ္းစပ္ကို
႐ုိက္ခတ္ခဲ့ၿပီလား
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚက
ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္
အတိတ္တေဘာင္အျဖစ္
စဥ္းစားေနစဥ္
နာက်င္ျခင္း
ျမားတစ္စင္း
ကိုယ့္ရင္ကိုစိုက္ခဲ့ေပါ့
ဘဝက
အဲဒီေလာက္ ခြင့္ျပဳမ်ာ
မဟုတ္ဘူး
စည္းေပါင္းမ်ားစြာ
ျခားေနတဲ့အျဖစ္ေတြ
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းရဲ႕ ၾကည္လင္ေနတဲ့
မ်က္ဝန္းေလး
မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ျဖစ္သြားမွာ
မဆီမဆိုင္ စိုးရိမ္ေနမိ
မေရမရာထဲမွာ
မေရမရာခဲ့ေပမယ့္
ေသေသခ်ာခ်ာ
လြမ္းလို႔ ေနျပန္ေရာ
(၃)
ကိုသွ်ဳိင္းရဲဝံ့ ျပန္သြားၿပီ။ ကိုယ္ သစ္ဦး ျပန္သြားၿပီ။ ကိုဟိန္းထက္လြင္ ျပန္သြားၿပီ။ ရဲရင့္ပိုင္ေအာင္ ျပန္သြား ၿပီ။ ကိုေအာင္ခန္႔မိုး ျပန္သြားၿပီ။ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ မိမိတစ္ေယာက္ တည္း။ မိုးကရြာေနသည္။ စိတ္ေတြ က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။ အတိတ္မွာ လည္း တဝဲလည္လည္။ ပစၥဳပၸန္လည္း ကူးလူးသြားလာ။ မိမိကဗ်ာမ်ား မိမိကို ႏွိပ္စက္ေနသည္။ ၾကကြဲျခင္း ကဗ်ာက ေၾကကြဲျခင္း စကားလံုး အခ်စ္ကဗ်ာက နာက်င္စကားလံုး။ နာၾကင္ေၾကကြဲ…။
တကယ္ေတာ့ အခုအခ်ိန္ မိမိဘဝမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ သိပ္မလို အပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိသည္။ စား ဝတ္ေနေရး သိပ္မပူပင္ရ။ စာေပ လည္း ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မ ဟုတ္ေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေတာ့ ေရးႏိုင္သည္။ စာလည္း ဖတ္ ႏိုင္သည္။ အေဝးႀကီး မသြားႏိုင္ေပ မယ့္ လမ္းထိပ္ဂ်ာနယ္ဆိုင္ကို သြားရင္း ဂ်ာနယ္ေတြ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေဆာင္ဖတ္ႏိုင္သည္။ ဆီးခ်ဳိ ေရာဂါ ႏွလံုးေရာဂါေတြ ရွိေပမယ့္ ေဆးေတြေသာက္ၿပီး ထိန္းႏိုင္ သည္။ ေဆးဖိုးဝါးခလည္း သားသမီး ေတြက စီစဥ္ေပးသည္။ ဘာေတြ လို အပ္ေနပါသလဲ။
မခုတေလာ အလိုလို ေနရင္း ဝမ္းနည္းစိတ္ဝင္ေနသည္။ ဘာ မဟုတ္တာေလးနဲ႔ ဝမ္းနည္းတတ္ သည္။ ဝမ္းသာစရာ စကားတစ္ခြန္း ေျပာခ်င္တာ ေျပာရမယ့္လူ မရွိ။ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ သူတို႔ကိစၥ သူတို႔အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနေတာ့ မိမိစကားကိို နားေထာင္မည့္သူမရွိ။
မိုးကမစဲေသး။ သဲသဲမဲမဲရြာေန ၏။ ေျပာစရာစကားမေျပာရတာနဲ႔ ဒီေလာက္နာက်င္ေၾကကြဲစရာလား။ မိမိကိုယ္ မိမိျပန္ေမးခြန္း ျပန္ေမးမိ ေပမယ့္ တိက်ေရရာတဲ့ အေျဖကို မိမိမရွာတတ္။ “ဘဝက အဲဒီေလာက္ ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး။စည္းေပါင္းမ်ားစြာ ျခားေနတဲ့ အျဖစ္ေတြ” အဲဒီကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ကလည္း အခုအခ်ိန္မွာ အက်ဳံးဝင္ေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါဦးမည္လား။ျပည့္စံုမႈနဲ႔ မျပည့္စံုမႈဟာ ဘဝ မွာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲ။ ႐ုပ္ဝတၳဳျပည့္စံုမႈနဲ႔ စိတ္ပိုင္း အေျခ အေနျပည့္စံုမႈ ဘယ္ဟာက ပိုအေရး ႀကီးသလဲ။
မိမိမွာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီး သံုးေယာက္ ရွိသည္။ စာေပဝါသနာ တစ္ေယာက္ေလာက္တာ့ ပါေစ့ခ်င္ သည္။ သမီးေလးႏွင့္ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေဖာင္ဖြဲ႔ခ်င္သည္။ ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္း စကားေျပာခ်င္သည္။ ဤကိစၥႏွင့္ ေကာ နာက်င္ေၾကကြဲက ဆက္စပ္ ပါသလား။ မိမိ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ေသခ်ာတာက မိုးတိတ္လွ်င္ အိမ္ျပန္ရမည္။ ဘယ္သူမွမရွိသည့္ အိမ္ကို တံခါးဖြင့္ဝင္ရမည္။ သမီး ေလးခ်က္ေပးသည့္ ဟင္းနဲ႔ တစ္ ေယာက္တည္း ထမင္းစားရမည္။ အဲဒါက ပိုၿပီးေသခ်ာသည္။
ေနာက္ထပ္ပိုၿပီး ေသခ်ာတာက နာက်င္ေၾကကြဲစရာေတြ အခ်ိန္မေရြး ဘဝထဲဝင္လာႏိုင္တာကို မိမိ၏ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳအရ သိေနတာပဲ ျဖစ္သည္။
ေမာင္ၾကည္သာ(ေတာင္တြင္း)
