”ဝူး… ေညာင္သီးလည္းစား ေလးသံလည္း နားစြင့္ရမယ့္ ကာလႀကီးပါကလား”
ရန္ကုန္စီေဂ်သည္ ေန႕စဥ္ထုတ္သတင္းစာ တစ္ေစာင္၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာဖံုးမွ (လူမႈကြန္ရက္တြင္ အမုန္းစကား လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဆို လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳ။ အိုင္တီနည္းပညာ အလြဲသံုးစားမႈ ေဖာ္ထုတ္ေရးအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းမည္) ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ပါ သတင္းစာကို မ်က္လံုးကြၽတ္ထြက္ခမန္း အာ႐ုံစိုက္၍ ဖတ္႐ႈၿပီးေသာ္ အထက္ပါအတိုင္း သက္ျပင္းခ်ညည္းတြား လိုက္ေလသည္။
”အိုက္တီက င႐ုိ႕ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ အိုင္တီေၾကာင့္ အက်ဳိးရွိခဲ့သလို အက်ဳိးယုတ္ခဲ့တယ္။ လူမႈကြန္ရက္ေတြေၾကာင့္ မိတ္ေဆြသစ္ေတြ ရရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပဲ လူမႈကြန္ရက္ေတြေၾကာင့္ ရန္သူေတြလည္း ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ င႐ုိ႕လို စာနယ္ဇင္းမီဒီယာေတြမွာ ေနရာမရခဲ့ၾကတဲ့ စီေဂ်ေတြဟာ အြမ္လိုင္း မီဒီယာကေန သတင္းေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ေျပးညီထုတ္လႊင့္ တင္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေအာ္… အေဟာဝတ၊ အေဟာဝတ၊ ေကာင္းေလစြ”
စီေဂ်သည္ အားပ်က္ေနရာမွ အားတက္လာျပန္သည္။
”အဓိက…ကေတာ့ အမွန္တရားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ သတင္းမွန္ေတြကို တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ား သိခြင့္ရဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြဟာ သတင္းမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ လည္းရွိ သတင္းမွန္ကို သိပိုင္ခြင့္လည္း ရမယ္ဆိုတာ လူ႔အခြင့္အေရးပဲ”
ဤကား… စီေဂ်၏ ဖီေလာ္ (အျမင္) ပင္ ျဖစ္ေခ်၏။
စီေဂ်သည္ မိဘကေကြၽးေမြးေသာ နံနက္စာကို အဝအၿပဲ သံုးေဆာင္ၿပီးေနာက္ သတင္းမုဆိုး အျဖစ္ သတင္းအမဲလိုက္ရန္ လမ္းေပၚသို႔ ေယာင္ေပေပျဖင့္ ထြက္ေလွ်ာက္လာသည္။ တစ္ေနရာတြင္ သူ၏ အခမဲ့ သတင္းေပး တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကုလားေလး ရာကြတ္ႏွင့္ေတြ႔သည္။ ရာကြတ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ နံနက္ပိုင္း၌ စမူဆာလည္းေၾကာ္၊ ပလာတာလည္း ႐ုိက္ၿပီးေနာက္ အရပ္ထဲ၌ ကိုးေက်ာင္းကိုးက်င္း သြားလာေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း အလုပ္လုပ္ေသာေၾကာင့္ အရပ္ထဲမွ သတင္းမ်ဳိးစံုကို ၾကားခြင့္ရၿပီး ထိုသတင္းေတြကို စီေဂ်ထံ အခမဲ့ ေဖာက္သည္ခ်တတ္ရာ ကုလားေလးကုိ စီေဂ်က သတင္းေပး Informer ဘြဲ႔ ေပးထားသည္။
”ေဟး… အင္ေဖာ္မာ…။ ဒီကေန႔ ဘာထူးသလဲ…” ဟုစီေဂ် က ေမးလိုက္ရာ၊ ကုလားေလးသည္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္ၿပီး…
”ထူးတာေတာ့ ထူးတယ္ဗ်”
”ဘာထူးတာတုန္း”
”ေအာင္ေဘာဂ လမ္းထဲမွာ ဝိုင္းေတြသိပ္ေကာင္းေနတယ္။ ေၾကးကလည္း သိန္းခ်ီတယ္”
”ဟား… အိုေက။ ဒါ…သတင္းထူးပဲ…။ ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြဆိုတာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳတာေတြပဲ” ဟု စီေဂ်က အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ေရရြတ္ေနစဥ္။ ကုလားေလးက စီေဂ်၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲလိုက္၏။
”ေနဦး… အစ္ကို။ ကြၽန္ ေတာ္ေျပာတဲ့ ဝိုင္းဆိုတာက ေလာင္းကစားဝိုင္းကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ စာသင္တဲ့က်ဴရွင္ ဝိုင္းကို ေျပာတာ”
”မင္းေျပာေတာ့ ေၾကးက သိန္းခ်ီသဆို…”
”ဆရာ၊ ဆရာမကို ပူေဇာ္ရတဲ့ ဥာဏ္ပူေဇာ္ေၾကးကို ေျပာတာပါ အစ္ကိုရဲ႕။ အထူးက ေၾကးတစ္မ်ဳိး၊ ထူးရွယ္က ေၾကးတစ္မ်ဳိး။ ကြၽန္ေတာ္သာ ဘြဲ႔ရခဲ့ရင္ ဝိုင္းေထာင္စားမွာဗ် …”
ေတာ္စမ္းပါကြာ။ မင္းဘာသာမင္း ပလာတာ ႐ုိက္စားေနစမ္းပါ။ အဲဒါက… လူေျပာ သူေျပာ မခံရဘူး။ အေဝဖန္ မခံရဘူး။ ဝိုင္းဆရာကိုက်ေတာ့ မလိုသူေတြက အသျပာ ဆရာလို႔ ကဲ့ရဲ႕တတ္သကြ…”
”ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ… ကြၽန္ေတာ္လည္း ဝိုင္းကိုသြားလိုက္ဦးမယ္။ တစ္မ်ဳိးေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ဘိလိယက္ခံု… ဝိုင္းကိုသြားမွာ . .”
ပလာတာ အေၾကာ္ဆရာ ကုလားေလး ထြက္သြားၿပီးေနာက္၊ စီ ေဂ်သည္ သတင္းဆန္းကေလး ဘာကေလး ရလိုရျငား၊ တရား႐ုံးဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ႐ုံးဝင္းထဲမွာ လူသူပရိသတ္ စည္ကားၿမဲ စည္ကားေနရာ၊ စီေဂ်က သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ လူရွင္းရာသို႔ ဝင္လာခဲ့၏။ သစ္ပင္ရိပ္မွာ မိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္။
”႐ုိး႐ုိးက တစ္သိန္း…”
”႐ုိး႐ုိးဆိုတာ ဘာတုန္း”
”ဝမ္းဆြဲဆရာမက ေမြးေပးတာကို ႐ုိး႐ုိးလို႔ ေခၚတာ။ အဲဒါ တစ္သိန္း ေပးရတယ္။ အထူးက ႏွစ္သိန္း။ အဲဒါက… ဆရာဝန္ေတြက ေမြးေပးတာ။ ထူးရွယ္ကေတာ့ ေငြအမ်ားဆံုးပဲ။ သံုးသိန္းေပးရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ထူးရွယ္ရသလဲဆိုရင္ မီးယပ္သားဖြား ပညာပါရဂူ ကိုယ္တိုင္က ေမြးေပးတာမို႔ပဲ…”
စီေဂ်သည္ မိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္၏ အင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားေတာ့၏။ ေအာ္… ဝိုင္းက်ဴရွင္ေတြမွာမွ ထူးတို႔၊ ထူးရွယ္တို႔ ရွိတတာ မဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံ ေဆးခန္းေတြမွာလည္း ထူးတို႔၊ ထူးရွယ္တို႔ ရွိတာပဲကိုး။ ေနာက္ဆို…. ေရေဝးမွာေတာင္ ထူးေတြ၊ ထူးရွယ္ေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္ မွတ္ပါရဲ႕…။
စီေဂ်သည္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါမ်ားၿပီး ေညာင္းညာခ်င္သလို ျဖစ္လာ၍ ဆိုက္ကားစီးရန္ ရပ္နားေနေသာ ဆိုက္ကား အလြတ္တစ္စီး အနီးသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
”ေဆး႐ုံဘက္ကို သြားရေအာင္ ဆိုက္ကားခ ဘယ္ေလာက္တုန္း”ဟု ေမးလိုက္ရာ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနေသာ ဆိုက္ကားဆရာက…
”ထူးနဲ႔သြားမလား၊ ထူးရွယ္နဲ႔ သြားမလား” ဟု ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ျပန္ေမးသည္။ အင္း… ဆိုက္ကား ဆရာေတြလည္း ပစၥည္းမဲ့မာနေတြ ဝင္ၿပီး ေလသံတင္းကုန္ၿပီ။
” အဲသည္ ထူးတို႔ ထူးရွယ္တို႔က ဘာေတြတုန္းဗ်ာ” ဟု စီေဂ်က တန္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။
”ထူးဆိုတာက လမ္းမႀကီးေပၚ ကေန ပံုမွန္နင္းသြားမွာ။ ထူးရွယ္ဆို တာက ျဖတ္လမ္းကေန အျမန္နင္းမွာ။ ထူးက ငါးရာက်မယ္။ ထူးရွယ္က တစ္ေထာင္…”
”ထူးရွယ္နဲ႔ သြားမယ္ဗ်ာ…”
ဤသို႔ျဖင့္… စီေဂ်သည္ ခပ္စုတ္စုတ္ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ုံဘက္သို႔ လိုက္ပါလာခဲ့၏။
”ထူးရွယ္” အဆင့္ျမင့္ ဆိုက္ကား စီးေလရာ။ ဆိုက္ကားဆရာသည္ ျဖတ္လမ္းဟုဆိုေသာ ေျမနီလမ္းၾကမ္း ေပၚမွာ ခ်ဳိင့္မေရွာင္၊ ခဲမေရွာင္ တရၾကမ္းျဖတ္ေက်ာ္၍ နင္းလာသည္။ စီေဂ်မွာေဆး႐ုံရွိ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ထံလာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းၾကမ္းမွာ ဆိုက္ကားေဆာင့္၍ တခဏတာအတြင္း ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ နာက်င္လာေတာ့၏။
”ျဖည္းျဖည္းနင္းပါ ဆိုက္ကား ဆရာ” ဟု သတိေပးလိုက္ရာ။ ေမာႀကီးပန္းႀကီးႏွင့္ ဆိုက္ကား နင္းေနေသာ ဆိုက္ကားဆရာက ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး…
”မင္းပဲ ထူးရွယ္ဆိုကြ၊ ထူးရွယ္ဆိုေတာ့ ထူးရွယ္အဆင့္ အတန္းနဲ႔ ညီေအာင္ သုတ္သုတ္ကေလး နင္းရတာေပါ့။ မင္း ေဆး႐ုံ တက္ခ်င္ရင္လည္းေျပာ…။ ထူးရွယ္ခန္းမွာ တက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ငါသိတယ္… ၾကားလား”
ဤသို႔ျဖင့္… စီေဂ်သည္ ဆိုက္ကားဆရာ၏ ထူးရွယ္တရားကို ၾကားနာရင္း လိုရာခရီးသို႔ ေခြၽးဒီးဒီးက်လ်က္ ဆိုက္ေရာက္သြားရွာေလ၏။
”အျပန္ေစာင့္ရဦးမလား” ဟု ဆိုက္ကားဆရာက ေမးသည္။
”ေတာ္ပါၿပီ… ဆရာထူးရွယ္…ေတာ္ပါၿပီ…”
ၾကဴးႏွစ္
