(၁)
ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာေဟာင္းတစ္ ေယာက္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ စာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ၂၆ႏွစ္ခန္႔၊ ကြၽန္ေတာ္ ၁ဝ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက အဂၤလိပ္ စာကို ေက်ာင္းသင္႐ိုးအျပင္ အတတ္ပညာ တစ္ခုအျဖစ္ ထဲထဲဝင္ ဝင္ အသံုးခ်ႏိုင္သည္အထိ သင္ၾကား ေပးခဲ့ပါေသာ ဆရာ့ကိုကြၽန္ေတာ္ မည္သုိ႔ ေမ့ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဆရာ့ကို ျပန္လည္ေတြ႕ခ်င္ ကန္ေတာ့ခ်င္ေန သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆႏၵသည္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို မၾကာခဏ ႏႈိး တိုးလႈံ႕တံု႔လုပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ယခုလို မထင္မွတ္ေသာေနရာတြင္ မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ဆံုလိုက္ရ သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ ေပ်ာ္ ရႊင္ဝမ္းေျမာက္သူ မရွိဟုပင္ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဆရာသည္ ယခင္က ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သား၊ ယခု မႏၲေလးမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ကမူ ႏိုင္င့ံ ဝန္ထမ္းပီပီ ထားရာေန၊ ေစရာသြား ႏိုင္ေသးသမွ် အခ်ိန္ထိ ေနရပ္လိပ္စာ ေဝေဝဝါးဝါး။
ကြၽန္ေတာ္၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ဆရာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ကို နာမည္ႏွင့္တကြ ခ်က္ခ်င္းတံု႔ျပန္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ့ ကိုမေမ့သလို ဆရာသည္လည္း ကြၽန္ ေတာ့္ကို အမွတ္တရ ရွိေနေသးဟန္။ တစ္ေယာက္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ ဝမ္း သာအားရ ဖက္လဲတကင္းျပဳၾကရင္းမွ ဆရာသည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ဝယ္ရန္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာအက္ ေဆး ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကိုၾကည့္ရင္း “မင္း ဒါေတြဖတ္တုန္းလား။ ကဗ်ာ ေတြစာေတြ ေရးေနတုန္းပဲလား ကြာ” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆရာ ေကာင္း ေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါေတာ့သည္။ ၁ဝတန္း ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းစာတြင္ အမ်ားထက္ပိုမို ႀကိဳးစားခဲ့သည့္နည္း တူ ကဗ်ာတို၊ စာတိုေလးမ်ားကိုလည္း တခုတ္တရ ေရးဖြဲ႕ေလ့ရွိသူျဖစ္ ေၾကာင္း ဆရာအသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ေရးဖြဲ႕ေလ့ရွိေသာ ကဗ်ာေလးမ်ားကို ဆရာသင္ေပး ေသာ အဂၤလိပ္စာျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ဘာသာျပန္ဆို၍ ဆရာ့အား ကြၽန္ေတာ္ျပသခဲ့ေလ့ရွိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဆရာသည္ ဘဝ အေျခအေနခ်င္း တူခဲ့ၾကသည္ကို လည္း ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနမိပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လက္လုပ္ လက္စား ပန္းပဲသမားတစ္ေယာက္ ၏ သားသမီးငါးေယာက္ထဲမွ အႀကီး ဆံုးသား။ ဆရာက အငယ္တန္း စာေရးဖခင္၏ သားသမီး ၅ေယာက္ ထဲမွ အႀကီးဆံုးသား။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာသည္ ဘြဲ႕ရရၿပီးခ်င္း၊ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရြာတြဲဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္း သို႔ အငွားျပဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ရင္း မိသားစုဝန္ကို မွ်ငင္႐ုန္းကန္ ေနရသူတစ္ဦး။ ဆရာသည္ ထိုစဥ္ ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္၏ စာေပဝါသ နာကို အားေပးအားေျမႇာက္မျပဳခဲ့။ ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ဟု ေရေရရာရာ ရွင္းရွင္းမေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း “ဒါ ေတြက အေရးမႀကီးေသးလုိ႔ပါကြာ” ဟုသာ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ သည္။
ယခုထိ ဆရာသည္ကြၽန္ေတာ့္ ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနဟန္ရွိ သည္။ ထိုေန႔က “ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ကုန္ေနတာဆိုရင္ေတာ့ မင္းေရွ႕ေရး အတြက္ ငါပူတယ္ကြာ”ဟု ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုကာ ဆလြန္းကားေလးကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း လက္ျပေခါင္း ငဲ့ၾကည့္သြားခဲ့ပါသည္။
(၂)
ေတြးလက္စ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီး ႏွင့္ မႏိုင္နင္းျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ဆရာ့ကိုပင္ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ ရန္ ေတြေတြေဝေဝ ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါ သည္။ ဆရာသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ အျမင္မေျပာင္းလဲ ေသးသည္လား။ ဆရာ၏ ဘဝယံု ၾကည္ခ်က္ ကပင္လ်င္ ခိုင္မာေနေလ သည္လား။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ဆရာျမင္သလို မေျပာင္းမလဲ ျဖစ္ေန သည္လား။ လူတစ္ေယာက္၏ အသိ အတတ္ပညာ တို႔သည္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေနရာကို မူတည္လ်က္ အေျပာင္းအ လဲရွိေနရမည္လား။ ရွိေနရန္လည္း မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါသလား။ လူတို႔ သည္ မျပည့္မစံုရာမွ ျပည့္စံုမည္ထင္ ေသာအရာ ဆီသို႔ ေျပာင္းလဲေနၾက ျခင္းလား။ အသစ္အသစ္ ကို လိုလား ေတာင့္တ၍ ေျပာင္းလဲေနၾကျခင္း လား။
ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္သည္ တငံု႔ငံု႔ တႏံု႔ႏံု႔။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခပ္ ေမးခြန္းမ်ား ႏွင့္အၿပိဳင္ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ပင္ မကပ္ ခ်င္သလိုလို။ မနက္ျဖန္က် ဒီလိပ္စာ အတိုင္းလာခဲ့ဦးဆိုကာ ဆရာေပး သြားခဲ့ပါေသာ လိပ္စာကတ္ မ်ားကို ၾကည့္ေငးရင္း ကြၽန္ေတာ္၏ငယ္ဘဝ မ်ားဆီသို႔ ေငးတရီရီ။ ကြၽန္ ေတာ္ႏွင့္ ဆရာ့ကို ပိုမို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေစခဲ့ သည္မွာ ကြၽန္ေတာ္၏ကဗ်ာ ကေလး မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္၍ ထိုကဗ်ာမ်ား အေၾကာင္းကို ျပန္လည္စဥ္းစား ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
(၃)
ကြၽန္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသာ ကဗ်ာတိုင္းကို ဆရာ့အားမျပပါ။ အဂၤလိပ္ ဘာသာသို႔ စမ္းသပ္ျပန္ဆို ၾကည့္ေသာ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုသာ ဆရာ့ထံ အမွန္အမွား ျပသသင္ယူ ရင္း ျပေလ့ရွိပါသည္။ ဆရာက ႀကိဳက္တယ္ဟု ဖြင့္ဟမေျပာခဲ့ေသာ္ လည္း ႏွစ္သက္သည့္ အမူအရာျပခဲ့ ေသာ ကဗ်ာေလး ၃ပုဒ္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ကဗ်ာတို နံ႔နံ႔ေလးမ်ားျဖစ္၍ ယခုထိ ကြၽန္ေတာ္ ရေနပါေသးသည္။ ပထမ ကဗ်ာတိုေလးမွာ မုဆိုးရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္ ပ်ားစြဲသာအဘိဓမၼာ သူ႔မွာမရွိ။သူ႔လက္သူယံုစက္ဝိုင္းပံု ဗဟိုစက္ပစ္ခ်က္ကြက္တိ။
ဆရာသည္ ထိုကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပခံုးကိုသူ႔လက္ျဖင့္ ညင္ သာစြာ တဖတ္ဖတ္ပုတ္ခတ္ရင္း “ဘဝကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ အဲလို တိက်ျပတ္သားပါမွ လိုခ်င္တဲ့ သား ေကာင္ကို ရမွာကြ”ဟု ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒုတိယတစ္ပုဒ္မွာ
မဟာဗ်ဴဟာထိုအမဲကို သဲနဲ႔လည္း သူမပက္။ သူကူညီ ျပဳတ္ေက်ာ္ခ်က္လို႔စားတယ္ညမနက္။ “မီးစင္ၾကည့္ကတယ္ဆိုတာ ထက္ ေလးနက္တဲ့သေဘာပါတယ္ ကြ။ ကိုယ္လည္းအက်ိဳးရွိ။ သူ႔အက်ိဳး လည္း မပ်က္စီးတဲ့အျပင္၊ အပိုဆု အျဖစ္ အမဲသားဟင္းေတာင္ ၿမိန္ၿမိန္ ႀကီးစားရဦးမယ့္သေဘာပဲ”ဟု အားပါးတရ ရယ္ေမာရင္း ဆရာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
တတိယကဗ်ာကိုေတာ့ ဆရာက ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း တံု႔ျပန္မေျပာခဲ့။ ဒီဇင္ ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္မွျပန္လာ သည့္တစ္ရက္တြင္ “မင္းရဲ႕ဖ်ာသည္ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ရြတ္ျပပါဦး”ဟု ဆိုလာခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ ျပခဲ့ေသာ ထိုကဗ်ာမွာ ဖ်ာေရာင္းတဲ့ ကမၻာလာ ေလလာ ထိုင္ေဖာ္ေရြလိႈင္ေနဖ်ာဆိုင္ဖြင့္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား။
ကြၽန္ေတာ္ရြတ္ဆိုေနသည္ကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ္ျဖင့္နားေထာင္ၿပီးမွ “လူေပ်ာ့သူညံ့ေတြဟာ ကိုယ္မွာလို အပ္၊ မလိုအပ္ကို မစဥ္းစားဘဲ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရ ေလာင္းမႈေအာက္မွာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ဝယ္ျပန္ၾကရသလို လူပါးဝတဲ့ ဒဏ္မခံၾကရေအာင္။ ငါတို႔ဟာ လိမၼာပါးနပ္ေနရမယ့္သေဘာေပါ့” ဟု ဆိုခဲ့ပါေသာဆရာ။
(၄)
ဆရာလံုးလံုးႀကီးေျပာင္းလဲသြား ၿပီဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆရေတာ့မည္ လား။ ယခင္က ေက်ာင္းဆရာသာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာသည္ ယခုအခါ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ေအာင္ ျမင္မႈရေနၿပီတဲ့။ အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာ ေျပာင္းလဲ႐ံုမွ်ျဖင့္ လူသားတစ္ ေယာက္ အတြက္ အေျပာင္းအလဲ သည္ ၿပီးေျမာက္သြားပါသလား။ မျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ ပါသည္။ အေတြ႕အႀကံဳသာ ေျပာင္း လဲရင့္က်က္လာႏိုင္ပါမည္။ ထိုမွ တစ္ဆင့္ အေတြးအႀကံ ျမင့္တက္လာ ရမည္။ ထိုအခါမွ်သာ ဘဝရပ္တည္ မႈဟန္သည္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြား မည္ဟု ဆိုလ်င္မူ ရတန္ေကာင္းပါ သည္။ ယခုလို ကြၽန္ေတာ္ေတြးဆေန ျခင္းသည္ မွန္ကန္ပါသည္ဟု ဆိုႏိုင္ ပါသလား။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔သည္ အေကာင္းအမွန္ကို မဆိုက္ မေရာက္ၾကေသး၍သာလွ်င္ အေရြ႕ အေျပာင္းေတြ လုပ္ေနၾကျခင္းဟု ကြၽန္ေတာ္ျမင္ပါသည္။
အေကာင္းဆံုး အမွန္ဆံုးသို႔သာ ဆိုက္ေရာက္သြားလ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၏ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာအမႈကိစၥတို႔သည္ ရပ္တန္႔ သြားပါလိမ့္မည္။ လူတို႔ထုပၸတ္၊ ေလာကီဇာတ္၌ အေကာင္းအမွန္ဆံုး ဆိုေသာအရာသည္ ရွိပါမည္လား။ ေလာကီဇာတ္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေလာကဓံတရား မ်ားအၾကား စားဝတ္ေနေရး၊ ရန္သူႀကီးကိုသာ တြန္းလွန္ ႐ုန္းကန္ရင္း ပို၍ပို၍ ေကာင္းရာ မွန္ရာဆီ ေမွ်ာ္ရင္း မွန္း ရင္းေရႊ႕ေျပာင္းေနၾကဦးမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျဖဆိုၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါ သည္။
(၅)
ဆရာဝယ္ယူသြားခဲ့ပါေသာ စာအုပ္မွာ – အရွင္နႏၵမာလာ ဘိဝံသ (Ph.D) ၏ “ပဋိစၥသမုပၸါဒ္” ကို ပဌာန္းနည္းျဖင့္ ေလ့လာသံုးသပ္ ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဆရာက စာအုပ္ဖိုး ေပးရွင္းသြားခဲ့သည့္ ကြၽန္ေတာ္ေရြး ခ်ယ္ထားေသာစာအုပ္မွာ မိုးသက္ ဟန္ျမန္မာျပန္သည့္ ဂ်ပန္စာေရး ဆရာႀကီး မူယာကာမိ၏ “ကမ္းေျခ ေပၚမွ ကပ္ဖကာ”ဝတၳဳရွည္ျဖစ္ သည္။
(၆)
မနက္ျဖန္တြင္ ဆရာႏွင့္ေတြ႕ဆံု ရန္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားအင္မက်န္ ေတာ့သလို ခံစားေနရသည္။ ဆရာ ခ်ိန္းခဲ့ေသာ မနက္ျဖန္ ၉နာရီ သည္ ကြၽန္ေတာ့္လို နယ္ၿမိဳ႕အသီးသီးမွ ကဗ်ာေရးသူမ်ား အခ်င္းခ်င္း မႏၲေလးတြင္လာေရာက္စုစည္းေတြ႕ ဆံုရန္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။ အေရွ႕ႏွင့္ အ ေနာက္ ကြဲျပားေနေသာ ဆံုရပ္ႏွစ္ခု။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မေသခ်ာလွေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ရေတာင့္ရခဲ ခရီးသြား အခြင့္အေရးတစ္ရပ္။ ကြၽန္ေတာ္ မည္သို႔စီစဥ္ ဆံုးျဖတ္ရပါမည္နည္း။ ဆိုင္းဆိုင္းဆို႔ဆို႔ျဖစ္ေနေသာ မိမိ ကိုယ္ကိုလည္း အားမလိုအားမရ။
ေက်ာ္ေဇရည္
