လူဟာ အသက္အရြယ္ေလးရလာ ရင္ကဗ်ာကို ပိုခ်စ္တတ္လာ သလား မေျပာတတ္ဘူး။လူဟာ အသက္အရြယ္ေလးရလာ ရင္ကဗ်ာကို ပိုခ်စ္တတ္လာ သလား မေျပာတတ္ဘူး။
ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၇၃ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီး ၇၄ ႏွစ္ထဲေရာက္လာၿပီေပါ။ အသက္ႀကီးလာတာန႔ဲအမွ် ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ သတိမထားသလိုနဲ႔ သတိထားမိတာက ကဗ်ာကုိ ငယ္ ငယ္ကထက္ ပိုခ်စ္တတ္လာတယ္္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေဖာ္ေတြ ေပ်ာ္စရာေတြ မ်ားလွ ေပမယ့္ ခုလိုအသက္အရြယ္က်ေတာ့ အေဖာ္ကရွားလာတယ္။ ရွားလည္း ကိစၥမရွိပါ။ ကဗ်ာက ရာသက္ပန္ အေဖာ္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အျခားအျခားေသာ အျခားအျခားေသာ ကြၽန္ေတာ့္လို အရြယ္ေတြ အေဖာ္မဲ့ကုန္ၾကေပမယ့္၊ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို အဘိုးႀကီးကို ပစ္မသြား။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ ၈ဝ တ႐ုတ္အဘိုးႀကီး တစ္ ေယာက္ရဲ႕ကဗ်ာ သို႔မဟုတ္ ငွက္က ေလးတစ္ေကာင္ကို အေဖာ္ျပဳေနပံု၊ သတိရတယ္။ တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးဆို ေတာ့ အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ ႀကီး ”ကင္လင္းမန္”နဲ႔ သူ႔အေဖာ္ ငွက္ ကေလးအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူက အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစား မႈကို ”ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႔သည္ မေန႔ကစၿပီး ျမင့္တက္လာေနၿပီ..” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့တာပါ။ ျမည္း ရေအာင္…။
”ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႔သည္
မေန႔ကစၿပီးျမင့္တက္လာေနၿပီ
သစ္ပင္၏
အကိုင္းအခက္ပင္စပ္မွာေတာ့
ပိုင္းခုတ္ျဖတ္ေတာက္ခံရေပါ့
ငွက္တစ္ေကာင္ကား
‘သစ္ပင္၏ အနာထိပ္ဝ’ မွီခို
ကပ္ေနထိုင္လ်က္ရွိ၏။
ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႔သည္
မေန႔ကစၿပီး ျမင့္တက္လာေနၿပီ
ႏွင္းရည္ပုလဲတို႔
လင္းလက္သည့္
ေငြလက္စြပ္မ်ားအသြင္
စီယိမ္းကေနသည့္
သူ႔လက္ဖ်ားတြင္
ဝတ္ဆင္ေပးေနသည့္
ေႏြဦး၏ ေလျပည္ထဲတြင္
အရြက္ခ်င္း ထိခတ္ေသာ
ဂီတသံသည္ မၾကာရေတာ့ၿပီ
ေႏြဦး၏ ေလႏုေအးသည္
အိေပ်ာင္းႏြဲ႔လ်သည့္
သူ၏ဆံျခည္ကို ၿဖီးသင္ေပးေလၿပီ။
ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႔သည္
မေန႔ကစၿပီး ျမင့္တက္လာေနၿပီ
တစ္လက္မၿပီး တစ္လက္မ
စိမ္းျမေနၿပီ
ဘူဒိုစာကားႀကီးမ်ား အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရာက္လာၾကၿပီ။
မနက္ဖန္မွ စတင္ေပလိမ့္မည္
အဲဒီျမက္ပင္စိမ္းတို႔ေနရာတြင္ မိုးပ်ံတိုက္ႀကီးမ်ား ေဆာက္တည္
တစ္ျပင္ၿပီး တစ္ျပင္
ေပၚထြင္လာေတာ့မည္
‘ျမက္ေပါက္တာထက္၊
သူတို႔ျမန္လိမ့္မည္…)
အံ့ဖြယ္မ်ားကို
လူသားတို႔ ဖန္တီးေနၾကသည္။
ငွက္လား….
ငွက္ကား ေကာင္းကင္ခရီးသြား
ေဝဟင္၏သားျဖစ္သည္
မနက္က်လွ်င္ သူတို႔သည္
ဤအရပ္မွ ပ်ံၾကေပလိမ့္ေတာ့မည္
အဲဒီငွက္ကေလးမ်ားသည္
ကမၻာေျမႀကီးနဲ႔
ၾကာေလ လွမ္းေလ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။
ငွက္ေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးေဝးသြားၿပီ။ ျမက္ပင္ေတြနဲ႔ေျမႀကီးလည္း ေဝးသြား ၾကၿပီ။ အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး ကင္လင္းမန္ဟာ ၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႔ တိုးခ်ဲ႕လာတဲ့ အဂၤေတၿမိဳ႕ျပႀကီး ျမင္ ေသာအခါ စိတ္ပူပန္စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႔ ဒီလိုကဗ်ာမ်ဳိးကို အန္တုလာလိုက္ တာပဲျဖစ္မယ္။
ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ သူ႔တပည့္ ေလးေတြကိုေတာ့၊ ဒီလိုေမးခြန္း ထုတ္ သတဲ့။
”ငွက္ကေလးေတြကေတာ့ အ ေတာ္ပဲရွိလို႔ ပ်ံႏိုင္ပါရဲ႕၊ လူေတြက ဘာနဲ႔ ဘယ္လိုပ်ံရမွာလဲ…” တဲ့။အသက္ ၈ဝ ကဗ်ာဆရာႀကီးက ေမး ရွာတယ္။
”ဘာနဲ႔ ဘယ္ကို…” တဲ့။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
