ကုန္စီေဂ် အရြယ္မတိုင္မီ ၿမီးေကာင္ေပါက္ဘဝက တည္းက ကိုရီးယားေတြအေပၚ အျမင္မၾကည္လင္ခဲ့ေခ်။ စီေဂ်တို႔ ရပ္ကြက္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ရွိေသာ စက္မႈဇုန္တြင္ ကိုရီးယားအထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ုံေတြေပၚလာၾက၍ မိန္းကေလး မ်ားစြာအလုပ္အကိုင္ရရွိခဲ့ၾကသည္ ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ၿပီး ေတာ့.. ”အေဆာက္အဦးလုပ္ငန္း ေတြမွာ(မဆလာ)မရြက္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မကေလးေတြ ကိုရီးယား အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွာ အလုပ္ရကုန္ ၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မ်က္စိ အေနာက္သက္သာသေပါ့”ဟု သူက အေကာင္းျမင္ျဖင့္ ေတြးသည္။
မၾကာမီ သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ ေဆြသဂၤဟေတြထဲမွ အထက္တန္း ပညာ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ သည့္ ေကာင္မေလးေတြ ကိုရီးယား စက္႐ုံမ်ားသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ ”ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ါသသိ…ါသသိ ..ျမန္ မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ဳိးသမီးဦးေရမ်ားတယ္။ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္လက္မဲ့ မေပါမ်ား ေအာင္ကူညီတဲ့ ကိုရီးယားေတြကို ေက်းဇူးအထူးတင္တယ္”ဟု စီေဂ်က သူဘာသာေတြးၿပီး ကိုရီးယားေတြကို အထင္ႀကီးေနသည္။
သို႔ေသာ္… သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွ ေခြးဝဝလွလွကေလးေတြ ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြားေသာအခါ စီေဂ်သံသယ ျဖင့္ စိတ္ကြက္မိသည္။ ”ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီေကာင္ေတြေရာက္လာမွ ငါတို႔ေခြး ေတြလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအး ေအးခ်မ္းခ်မ္းမေနရေတာ့ဘူး။ ဒီ ေကာင္ေတြ ျမန္မာျပည္ေရာက္ လာတာ ကြမ္းသီးႀကိဳက္ေတာင္ငူပို႔ သလိုျဖစ္ေနၿပီ…”
စီေဂ်က ညည္းညဴေနဆဲတြင္. .. ႐ုပ္/သံမွာ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္း တြဲေတြက ေနရာယူသရဖူေဆာင္း လာၾကသည္။ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ ကားမ်ားကို နယ္ဘက္မွာပဲၾကည့္ၾက ေတာ့သည္။
”ဟာ။ ဒီေကာင္ေတြက အႏု ပညာပါ နယ္ခ်ဲ႕လာတာကိုး”
စီေဂ်သည္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွင္ သန္ထက္ျမက္ကာ ႐ုပ္/သံမွ ကိုရီး ယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ေက်ာခိုင္း ထား၏။
”ဟဲ့… ေကာင္ေလး။ ညေန ပိုင္း နင္အျပင္သြားရင္ ငါ့ဖို႔ကိုရီး ယားတုတ္ထိုး ငါးရာဖိုးေလာက္ ဝယ္ ခဲ့စမ္း…”
အိမ္ရွိ အသက္ ၇ဝေက်ာ္ ဘြား ေအႀကီးက အမိန္႔အာဏာျဖင့္ မွာ ၾကားေနျပန္ရာ စီေဂ်စိတ္တိုလာ သည္။
”ျမန္မာသြားရည္စာေတြ တစ္ပံု ႀကီးရွိရဲ႕သားနဲ႔ဗ်ာ။ အဘြားကလည္း ဒီအရသာမွမရွိတဲ့ ကိုရီးယား တုတ္ထိုး ကို စြဲေနရသလားဗ်ာ…။ အလ ကားဟာေတြပါ အဘြားရာ…”
”ဟိတ္… လွ်ာမရွည္နဲ႔။ ငါ မွာတဲ့ ကိုရီးယားတုတ္ထိုးမပါရင္ နင္ အိမ္ျပန္မလာခဲ့နဲ႔…ဒါပဲ…”
အာဏာရွင္အဘြားေအႀကီး ေၾကာင့္ စီေဂ်သည္ ပို၍ပို၍ စိတ္ ညစ္လာေလသည္။ ဘြားေအသာမက ေတာ့ဘဲ၊ မိခင္ႀကီးကပါ ထမင္းဝိုင္း တြင္ ကိုရီးယား ”ကင္ခ်ီ” ကိုေတာင္း ဆိုလာေသာအခါ စီေဂ်သည္ ေရာက္ ရာေပါက္ရာ ထြက္ေျပးခ်င္ေတာ့သည္။
” ေမေမရယ္… ကင္ခ်ီဆိုတာ ခ်ဥ္ဖတ္တို႔စရာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ လည္း ခ်ဥ္ဖတ္ေတြမ်ဳိးစံုရွိပါတယ္။ ရွမ္း႐ုိးရာ မံုညႇင္းခ်ဥ္၊ ဗမာ႐ုိးရာခံတက္ ခ်ဥ္၊ တမာခ်ဥ္၊ မံုလာခ်ဥ္. ..”
”ဟိတ္… လွ်ာမရွည္နဲ႔။ ငါမွာတဲ့ ကိုရီးယားကင္ခ်ီပါမလာရင္ေတာ့ မင္းအိမ္ျပန္မလာနဲ႔…ဒါပဲ”
အို… ဗုေဒၶါ။ ကိုရီးယား အ႐ူးေရာဂါေတြ တစ္ျပည္လံုး ျပန္႔ ကုန္ပါေပါ့လား။ ဝတ္ပံုစားပံု၊ ဆံပင္ ပံုစံေတြကအစ ကိုရီးယားစတိုင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ စီးၾကေတာ့လည္း ကိုရီး ယားဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ..။ ကိုရီး ယားစကားေျပာ သင္တန္းေတြလည္း အလုပ္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကိုရီးယားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔ တန္းစီေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း တစ္သီတစ္တန္း ႀကီးပါကလား။
”အား… က်ားသားမိုးႀကိဳး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ..”
စီေဂ်သည္ သူႏွင့္ တစ္အိမ္ တည္းေန၊ ၿမီးေကာင္ေပါက္ တူေတာ္ ေမာင္ကေလးက ကိုရီးယားသီခ်င္းကို ဖုန္းထဲမွာသြင္း၍ ျပန္ဖြင့္ကာ နားက်ပ္ ျဖင့္ နားေထာင္ရင္း စည္းခ်က္အလိုက္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ၊ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ ကခုန္ေန သည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ေကာင္ကေလးက မၾကားဘဲ သူ႔ခံစား မႈႏွင့္သူ ဒိန္းဒလိန္းနတ္ပူးေနသည္။
”မင္းတို႔ ကိုရီးယားကို အတုယူ၊ အတုခိုးေနတိုင္း ကိုရီးယားလို တိုး တက္ႀကီးပြားမလာဘူး” ဟု စီေဂ်က ေအာ္ျပန္သည္။
တူေတာ္ေမာင္က နားက်ပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး…
”ဦး… ဘာေျပာေနတာလဲ ဟင္”
”ကိုရီးယားကို ကိုရီးယားကို အတုခိုးတိုင္း ကိုရီးယားလို တိုးတက္ ႀကီးပြားမလာဘူးလို႔ ေျပာတာဟ နား လည္လား”
”ဟီးဟီး တိုးတတ္ႀကီးပြားဖို႔ မလိုပါဘူးဦးရာ။ အခုလို ဳ စသစ ကေလးနားေထာင္ေနရရင္ စိတ္ခ်မ္း သာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္..ဟုတ္”
စီေဂ်သည္ က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ တူေတာ္ေမာင္ကေလး၏ ပခံုးအစံုကို ဖမ္းညႇွပ္ထားလိုက္၏။
”မင္းမွတ္ထား… ငါတို႔ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားတို႔ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပခဲ့ၾကတဲ့ကာလမွာ ကိုရီး ယားဆိုတာ ဘာမွမျဖစ္ေသးတဲ့ လူ မ်ဳိး တစ္မ်ဳိးပဲ။ တ႐ုတ္က အႏိုင္က်င့္၊ ဂ်ပန္က ေစာ္ကားနဲ႔ အညတရဘဝမွာ ငံု႕ခံေနခဲ့ၾကရတယ္။ အဲသလို အတိတ္ က ဘဝေတြကို ေခတ္သစ္ကိုရီးယား လူမ်ဳိးေတြကနားလည္ၿပီး မခံခ်င္စိတ္ န႔ဲႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ငါးဆယ္ အတြင္း အာရွက်ားႀကီး တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။ အတတ္ပညာ နယ္ ပယ္ေကာ အႏုပညာနယ္ပယ္မွာပါ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေရွ႕တန္းေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ”
”သိဘူးေလ”
”ဘာ…မသိဘူးလဲ။ မင္း ၁ဝ တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ကိရီးယားေတြ ဟာ အတုယူေလာက္ေအာင္ ႀကိဳး စားၾကတယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ မသိ ရမွာလဲ…။ မင္း… သမိုင္း မသင္ ရဘူးလား”
”ကြၽန္ေတာ္က သိပၸံတြဲ။ သ မိုင္းမသင္ရဘူး ဦးရဲ႕။ သမိုင္းလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ အဲ…အဲ.. ကို ရီးယား ရာဇဝင္နန္းတြင္း႐ုပ္ရွင္ ေတြေတာ့ တအားႀကိဳက္တယ္… ဟီးဟီး။ ကိုရီးယား မင္းသမီးေတြက လည္း တအားမိုက္တယ္…။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဝတ္မႈံေရႊရည္ကေလး ေတာင္ကိုရီးယားမင္းသမီးေတြကို လိုက္မမီဘူး…”
”ေတာ္ေတာ့ကြာ။ ကိုရီးယားကို အထင္ႀကီးတဲ့ေကာင္ ကိုရီးယားမွာ သြားေနေတာ့။ ကိုရီးယားမွာ အလုပ္ ၾကမ္းသမားေတြလိုေနတယ္”
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ ျမက္မႈေၾကာင့္ တူေတာ္ေမာင္အတြက္ ရင္မွာဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ကာ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ လြတ္လပ္ေသာ သတင္း သမားႀကီးစီေဂ်သည္ မခ်ိတရိ ရင္ႏွလံုး ကိုေပြ႕ပိုက္ကာ လမ္းေပၚသို႔ထြက္ခဲ့၏။ ထိုမွတစ္ဖန္သတင္းထူး၊ သတင္းဆန္း ေလးမ်ားရွာေဖြရန္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ ဘက္သို႔ ဟိုၾကည့္သည္ ၾကည့္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
တစ္ေနရာတြင္ အေဆာက္အဦး ႀကီးတစ္ခုေရွ႕၌ လႈပ္ရြအုံးကြၽက္ေန သည့္ လူအုပ္ႀကီးကိုေတြ႔ရသည္။ အားလံုးနီးပါး လူငယ္လူရြယ္ေတြ ခ်ည္းသာျဖစ္ၾကသည္။ စီေဂ်က နီး ရာလူငယ္တစ္ေယာက္ထံ စံုစမ္းၾကည့္ ရာ၊ ကိုရီးယားတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ေလွ်ာက္လႊာေဖာင္ေတြ ထုတ္ေပးရာ သို႔ လာေရာက္စု႐ုံးေနၾကေၾကာင္း သိရသည္။
လူအုပ္ႀကီးသည္ သုတ္သီး သုတ္ပ်ာ တိုးရင္းေဝွ႕ရင္း အူေၾကာင္ ေၾကာင္ ေငးငိုင္ေနေသာ စီေဂ်ကို ဝင္တိုက္ခ်လိုက္သည္။ စီေဂ်သည္ ေလးဘက္ေထာက္လဲ က်သြားရာမွ ႐ုန္းထ၏။
”ဟိတ္ေကာင္ေတြ ကိုရီးယား႐ူး ေတြ ႐ူးမေနၾကနဲ႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကၤီးရွိ သကြ။ စိုက္ပ်ဳိးစရာ ေျမလြတ္ေျမ႐ုိင္း ေတြ ဧကေပါင္းသန္းခ်ီရွိသကြ။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံကိုယ့္ခ်စ္ၾကစမ္းပါကြ။ ကိုယ့္ ေျမကိုယ္ေရမွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳး စားၾကပါကြ…”
စီေဂ်က အက္ကြဲေသာ အသံ ႀကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္တိုင္၊ ကိုယ္ရီးယားအလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ ေဇာကပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ႀကီး၏ အသံကို အသို႔လွ်င္ ဖံုးလႊမ္းႏိုင္ပါ မည္နည္း။
ၾကဴးႏွစ္
