“ဂ်ပန္ဦးေႏွာက္ေရာင္ ေရာဂါ. ပန္ဦးေႏွာက္ေရာင္ ေရာဂါ. ..ဆိုပါကလား”ဟု ရန္ကုန္စီ ေဂ်သည္ ေရရြတ္လိုက္ရာက “ဦး ေႏွာက္ေရာင္ေရာဂါေတာင္မွ ဂ်ပန္ဆိုတဲ့ ဝိေသသနပုဒ္က ေရွ႕က ဦးေဆာင္ေနေသး၊ ေအာ္…ငါတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေခတ္ ကတည္းက ဂ်ပန္နဲ႔ မကင္းႏိုင္ခဲ့တာ ပါလား” ဟူ၍ ဆက္လက္အေတြး ဆန့္လိုက္မိေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤမွ်အေတြးဆန္႔႐ုံျဖင့္ အားမရႏိုင္ ေသး။ ေတြးလက္စႏွင့္ အေတြးေတြ ဆက္၍ ဆက္၍ သြားေလသည္။ “ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အဖြဲ႔ သား အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း အတြင္းကို ျပန္ၿပီး ဒုကၡ ေပးတဲ့လူကို (ဂ်ပန္ဖေရာင္းခ်က္) တဲ့။ ဂ်ပန္ဖေရာင္းခ်က္ ဆိုတဲ့ လိမ္း ေဆးက အနာထဲကို ဝင္ၿပီးလိႈက္စား သြားတတ္တာကိုး။ (ဂ်ပန္ေရခ်ဳိး နည္း)တဲ့ လာလာေခ်ေသး။ အဝတ္ မပါဘဲ ေရခ်ဳိးတဲ့ ပံုစံကိုေခၚတာ။ ဒါကိုေတာ့ အတုယူရမယ္။
လံုးတီး ေရခ်ဳိးေတာ့ ေၾကးေညႇာ္ေတြ ပိုၿပီး ကင္းစင္သပ။ အဲ…ေရခ်ဳိးခန္း ထဲမွာ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ေရခ်ဳိးဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက (ဂ်ပန္ေရေသာက္နည္း) တဲ့။ အိပ္ရာ ထထခ်င္း ေသာက္ေရ တစ္လီတာ ေလာက္ ေသာက္ခ်လိုက္တာ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသတဲ့။ ေကာင္းေပတဲ့ မနက္ေစာေစာခ်မ္း ခ်မ္းစီးစီးမွာ ေရတစ္လီတာေသာက္ ႏိုင္ဖို႔ကမလြယ္ေပါင္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ေတြေတာင္ အဲသလိုေသာက္ႏိုင္ၾက လို႔လား။ ဂ်ပန္နည္းဆိုတိုင္း ေကာင္း မွတ္လို႔ ဝူး…
” စီေဂ်က ဂ်ပန္အေၾကာင္း ေတြး ရင္း ပင့္သက္မႈတ္လိုက္သည္။ စီေဂ်သည္ မွတ္သားမိသမွ် ေပါက္တီးေပါက္ရွာေတြကို ဆက္ ေတြးျပန္ေလသည္။ “ရွိေသးတယ္။ (ဂ်ပန္ပါး႐ုိက္ နည္း)တဲ့။ ပါ႐ုိက္တာေတာင္ ဂ်ပန္ ပါး႐ုိက္နည္း ဆိုၿပီး ရွိေနေသးသကိုး။ ဖိနပ္က်ျပန္ေတာ့လည္း (ဂ်ပန္ဖိနပ္)တဲ့။ ၾကက္ေပါင္းေစးကို လုပ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ပဲ။ ဘာလို႔ ဂ်ပန္ဖိနပ္ေခၚရမွာ တုန္း။ ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္ဆိုၿပီးတာပဲ။ဟိုတုန္းက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ဆံပင္တိုတို ပံုစံ တစ္မ်ဳိး ရွိေသးတယ္။ (ဂ်ပန္ဆံေတာက္) တဲ့…။
ဂ်ပန္မ ေလးေတြရဲ႕ ဆံပင္ပံုစံကို အတုယူ ထားလို႔ ဂ်ပန္ဆံေတာက္ ေခၚတာ မွတ္ပါရဲ႕။ ဘာေျပာေျပာ.. တို႔ဗမာ ေတြဟာ ဂ်ပန္အစြဲတယ္ႀကီးသကိုး” ဂ်ပန္အေၾကာင္းက ေတြးဋီကာ ခ်ဲ႕ရင္း စိေဂ်ေမာလုလုျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အေတြးကို ျဖတ္၍မရ။ ” အင္းစိန္ဘက္က ေဖာ့ကန္ ရပ္ကြက္မွာ (ဂ်ပန္လမ္း) ဆိုတာ အ ထင္ကရပဲ။ လူသူအရမ္းစည္ကားတဲ့ လမ္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္လမ္း ထဲမွာ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ဂ်ပန္လမ္းထဲမွာ ဗမာ၊ တ႐ုတ္နဲ႔ ကုလားပဲ ရွိၾကတယ္။ ၾကည့္စမ္း။ ဘယ့္ကေလာက္ ကိုး႐ုိးကားယား ႏိုင္တဲ့လမ္း နာမည္လဲ… (ေဟာ) ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ အထင္ကရ ေဆး႐ုံႀကီး တစ္႐ုံ ရွိေလရဲ႕။ (ဂ်ပန္ေဆး႐ုံ) တဲ့။ အဲသည္မွာလည္း ဂ်ပန္တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ေမွာဘီၿမိဳ႕ အထြက္မွာ (ဂ်ပန္ဆိုက္) ဆိုတဲ့ ေနရာရွိေသးရဲ႕။ ဘာဂ်ပန္မွ ရွိမေနတဲ့ ေနရာပဲ။ င႐ုိ႕ ဗမာေတြ ဂ်ပန္ကို အေတာ္ခ်စ္ၾကသကိုး
” ဂ်ပန္အေၾကာင္းေတြးရင္း စီေဂ်က ကိုယ္ေတြ႔ တစ္ခုကို သတိရ သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သံုးဆယ္နီး ပါးတုန္းက ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တိုင္း ေျမာက္ပိုင္းခ႐ုိင္၊ အေဖ်ာက္ၿမိဳ႕ ကေလးက အနီးမွာ ေရနံရွာေဖြေရး အဖြဲ႔တစ္ခု၊ ေရနံအစမ္းတြင္းေတြတူး ၾကသည္။ စီေဂ်လည္း ခရီးထြက္တုန္း အခန္႔သင့္သျဖင့္ အစမ္းတြင္းတူး ေနရာသို႔ မေယာင္မလည္ေရာက္သြား ၏။ အစမ္းတြင္းတူးေသာ အင္ဂ်င္ နီယာႏွင့္ အလုပ္သမားက လက္တစ္ ဆုပ္ေလာက္သာ ရွိသည္။ အထူး အဆန္း မ်က္လွည့္ ပြဲတစ္ပြဲကို လာၾကည့္ၾကသည့္ ေဒသခံ ေတာသူ ေတာင္သားေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္။ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၾက၏။ စက္ကိရိ ယာေတြကို လာၾကည့္ၾကျခင္း မဟုတ္။ အင္ဂ်င္နီယာေတြထဲမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ပါလာသည္ဆို၍ ဂ်ပန္ကို ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လာၾကည့္ၾကျခင္း။
“အဲသည္လူေတြက အလုပ္ လက္မဲ့ေတြလား”ဟု ဂ်ပန္ တစ္ ေယာက္က စကားျပန္ကို ေမးသည္။ “မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာ ကိုင္းကြၽန္း အလုပ္အကိုင္ေတြ ရွိပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေစ်းသည္ေတြ ပါ။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဆို တာ မရွိပါဘူး” ဟု စကားျပန္က ဟန္တစ္လံုး မာန္တစ္လံုးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဂ်ပန္သည္ နားမလည္ႏိုင္ သကဲ့သို႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕သည္။ “အလုပ္ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေနရာကို လာရသလား။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ အတြက္ အလုပ္မွ မရွိတာဘဲ”ဟု ဂ်ပန္ကေျပာရာ စကားျပန္ ေရႊဗမာ သည္ သေဘာေပါက္သြားရာက ရွက္စိတ္မႊန္သြားသည္။ “ဂ်ပန္ကို စိတ္ဝင္စားတာထက္ ဂ်ပန္ရဲ႕ လံု႔လဝီရိယကို င႐ုိ႕အတုခိုး ရမယ္” ဟု စီေဂ်ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးသည္။ စီေဂ်မွာ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္း ပညာတတ္တစ္ဦး ရွိ၏။ ဒင္း(သင္း) ကို ဘယ္လို ပေယာဂ ဝင္သည္မသိ။ သူ႔အဘိုးသည္ လြန္ေလၿပီးေသာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္က ဖက္ဆစ္တို႔ ၏ ပါး႐ုိက္၊ နား႐ုိက္ခံ၊ ေခြၽးတပ္ ဆြဲခံရ၊ ဝဲစြဲခဲ့ရဖူးေသာ္လည္း ထိုသူ ငယ္ခ်င္းမွာ ” ဂ်ပန္မွ ဂ်ပန္” ဥပါ ဒါန္ျဖစ္ေနရွာသည္။ ေခတ္စကားျဖင့္ ဆိုေသာ္ အႏွီသတၱဝါသည္ “ဂ်ပန္ ခေရဇီ” ျဖစ္ေနေတာ့၏။ သူသည္ ဂ်ပန္ဓား၊ ဂ်ပန္စကား သင္ယူသည္။
ဂ်ပန္အစားအေသာက္ ဟင္းလ်ာေတြရွာစားသည္။ ဂ်ပန္မွ လာေသာ အဝတ္အထည္ေတြကိုသာ ေစ်းႀကီးေပး၍ ဝတ္ဆင္သည္။ ႐ုပ္ ရွင္ဆိုလ်င္.. ဂ်ပန္႐ုပ္ရွင္ကိုသာ ေရြးၾကည့္၏။ ဂ်ပန္သီခ်င္းေတြကို ေရြး၍နားဆင္၏။ ဂ်ပန္ဝတၳဳ စာအုပ္ မ်ားကိုသာဖတ္႐ႈ၏။ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားရာတြင္မူ က်န္းမာေရး ညံ့ဖ်င္းၿပီး “ေဆး” စစ္ ခ်က္မေအာင္၍ မသြားရရွာေခ်။ အဲသည္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္က ေလာက္ ဂ်ပန္က အစြဲႀကီးသနည္း ဆိုလ်င္၊ ဘက္စကား စီးရာမွာပင္ ဂ်ပန္မွလာေသာ တစ္ပတ္ရစ္ ဘတ္ စကားကိုသာစီးသည္။
ယခုအခါ … ဂ်ပန္ဘတ္စ္ကား ေတြေနရာမွာ ကိုရီးယားဘတ္စ္ကား၊ တ႐ုတ္ဘတ္စ္ ကားေတြဝင္လာေသာအခါ သူငယ္ ခ်င္း အက်ပ္႐ုိက္သြားေတာ့၏။ “ဂ်ပန္ဘတ္စ္ကားမရွိေတာ့ ဂ်ပန္တကၠစီကားေတြခ်ည္းစီးေနရ တာ။ တကၠစီခနဲ႔တင္ ငါမြဲေတာ့မယ္ ကြာ။ ဂ်ပန္ကားမွ ဂ်ပန္ကားပဲစီးမယ္”ဟု သူသည္ အစြဲႀကီးႀကီးႏွင့္ ဂ်ပန္႐ူး ႐ူးေနသည္။ စီေဂ်လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ တစ္ေန႔တြင္ သူငယ္ခ်င္း သည္ စိတ္လက္မၾကည္လင္၊ မရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စီေဂ်ထံ ေရာက္လာ သည္။
“သူငယ္ခ်င္း… ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ကမေရာင္းရတဲ့ ဘဲကင္ေျခာက္ ႀကီးလို ညႇဳိးမႈိင္မိႈင္နဲ႔ပါလား ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”ဟု စီေဂ်က ဆီးေမးလိုက္ ေသာအခါ။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္ ခေရဇီက သက္ျပင္း႐ႈိက္လ်က္…
“ဂ်ပန္ကို ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားတာ ေဆးမေအာင္ျပန္ဘူးကြာ။ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံမသြားျဖစ္လည္း ဂ်ပန္နဲ႔ ပတ္ သက္တာ တစ္ခုခုလုပ္ရရင္ ေကာင္း မလားမသိဘူး…”ဟု ေလးေလး ပင္ပင္ ေျပာသည္။ “သူငယ္ခ်င္း… ဘာလုပ္မယ္ လို႔ စိတ္ကူးသလဲ…” ခုတစ္ေလာ ဂ်ပန္ဦးေႏွာက္ ေရာင္ ေရာဂါကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးေပးေနတယ္ေလ။ ငါေဆးတစ္လံုး ေလာက္ သြားထိုးလိုက္မယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္နဲ႔ေတာ့ နီးစပ္သြားတာ ေပါ့”ဟဲေကာင္။ အဲ့ေရာဂါက ကေလးေတြပဲျဖစ္တာဟ။ မင္းအရြယ္ ႀကီးေတြ မျဖစ္ဘူးဟ။ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ကြာ. ..” စီေဂ်မွာ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ ပ်င္းရိေနခ်ိန္တြင္…။ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစႀကံဳေတြ႔ရသျဖင့္…”ရယ္ လိုက္ရတာဖက္ဖက္ေမာ၊ ရင္ဘက္ ေနာက္ကေက်ာ”ဆိုသကဲ့သို႔ ခြက္ထိုး ခြက္လန္ရယ္အားသန္မိေလသည္။
ၾကဴးႏွစ္
