ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၃၃ ခုႏွစ္တြင္ ဆင္ျဖဴ ရွင္မင္းတရားႀကီးသည္ သားေတာ္စဥ့္ကူး မင္းသားအား ထီးနန္း အေမြေပးလုိသည့္ အတြက္သားေတာ္ဗဒုံၿမိဳ႕စားအား အိမ္နိမ့္စံ ေစေတာ္မူသည္။ အင္းဝထီးနန္းကုိ စဥ့္ကူး ဘုရင္စုိးစံၿပီးမၾကာမီေဖာင္ကားစား ေမာင္ ေမာင္ကလုပ္ႀကံ၍ ထီးနန္းကုိ သိမ္းပုိက္ ေလ၏။ ဗဒုံမင္းသားလည္း စစ္ကုိင္း၌ ေနရန္ မသင့္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ထီးခ်ဳိင့္၊ ျမေတာင္ဘက္သုိ႔ တိမ္းေရွာင္ေနေတာ္မူ၏။ မင္းသားႏွင့္အတူ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ ကုိယ္လုပ္္ေတာ္မ်ား အပါအဝင္ ေမာင္ျမတ္ထင္လည္းပါ၏။ တစ္ ေန႔ေသာ္ေမာင္ျမတ္ထင္ႏွင့္အဖြဲ႕ ျမေတာင္ အေရွ႕ေတာအတြင္းသုိ႔ သစ္၊ ဝါးခုတ္ရန္ ထြက္ခဲ့၏။ ေတာနယ္အတြင္း လွပေျဖာင့္ျဖဴးၿပီး အနာအဆာမပါသည့္ ကြၽန္းပင္တစ္ပင္ကုိ ထူး ျခားစြာေတြ႕ခဲ့၏။ အနီးကပ္ေလ့လာေသာ အခါ ႐ုိး႐ုိးကြၽန္းမဟုတ္ဘဲအလြန္ရွားပါးေသာ ကြၽန္းနက္ျဖစ္မွန္းေတြ႕ျမင္ရ၏။ တန္ဖုိးႀကီး ေသာကြၽန္းနက္မွန္းသိသည့္အတြက္ ေမာင္ ျမတ္ထင္ႏွင့္အဖြဲ႕မွခုတ္လွဲၾကေလ၏။ ထုိအခါ ကြၽန္းပင္မွာအျဖတ္မခံဘဲအျမစ္မက်န္ ကြၽတ္ ထြက္ကာအသံျမည္းဟည္းလ်က္ အေရွ႕ဘက္ သုိ႔ပ်ံတက္ထုိးဆင္းသြားေလ၏။ တစ္ေတာလုံး လည္းပဲ့တင္ထပ္မွ်တုန္လႈပ္သြားသည္ ဆုိ ေလ၏။ ေမာင္ျမတ္တင္တုိ႔အဖြဲ႕လည္း ထုိျဖစ္ ရပ္ဆန္းကုိ ဗဒုံမင္းသားထံ ေလွ်ာက္ တင္ၾက ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဗဒုံမင္းသားဦးစီး လ်က္ ေတာနင္းရွာေဖြၾကရာ ထီးခ်ိဳင့္အနီး ဧရာဝတီ ျမစ္အတြင္းတြင္ ကြၽန္းနက္ပင္ႀကီး အား တစ္စုံတစ္ရာ အထိအခုိက္မရွိ ျပန္ေတြ႕ ၾက ၏။ ကြၽန္းနက္ပင္အား ႀကိဳးမ်ား ႀကိမ္မ်ားႏွင့္ တုပ္ေႏွာင္ၿပီးေနာက္ အကုိင္းအခက္မ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္အသံမ်ား ျမည္ဟည္းလႈိင္တံပုိးမ်ားထလာၿပီး ကြၽန္း ပင္ႀကီးမွာ ျမစ္ညာသုိ႔ ဆန္တက္ၿပီး ထူး ဆန္းစြာေပ်ာက္ဆုံးသြားျပန္ေလ၏။ ဗဒုံ မင္းသားႏွင့္အဖြဲ႕လည္း ဒုတိယအႀကိမ္ ကြၽန္း နက္ပင္ႀကီး ေပ်ာက္ဆုံးရသျဖင့္ ျမေတာင္သုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကေလ၏။ သကၠရာဇ္ ၁၁၄၁ ခုႏွစ္ ဧရာဝတီျမစ္ေရက်ခ်ိန္တြင္ ကုန္းႀကီးရြာအနီး ေသာင္စပ္တြင္ ကြၽန္းတုံးႀကီး တစ္တုံးအား လူအမ်ားေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾက၏။ လုိခ်င္၍ ဆြဲယူ ေသာ္လည္း မလႈပ္၊ ေရခ်ိဳးအဝတ္ေလွ်ာ္ တက္ ကစားပါကလည္း ေမြးႀကိဳင္ေသာ အနံ႔ေပး၍ တုံးကုိလႈပ္ခါျပသည့္အတြက္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး မည္သူမွ မကပ္ရဲၾကေတာ့ဟုဆုိၾက၏။ ေအာက္အရပ္မွ ေကာင္းတုံ-ဗန္းေမာ္ကုန္ ေရာင္းတက္လာေသာေလွအုပ္တြင္ ေမာင္ျမတ္ ထင္ပါလာ၏။ ကုန္းႀကီးအနီး ေလွရပ္နားစခန္း ကြၽန္းတုံးအေၾကာင္းသိခြင့္ရ၏။ ေမာင္ ျမတ္ထင္တုိ႔ အဖြဲ႕သြားေရာက္ၾကည့္ေသာအခါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ ကြၽန္းနက္ႀကီးျဖစ္မွန္း ေမာင္ျမတ္ထင္သိေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေလွသူ ႀကီးအားအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေမာင္ျမတ္ ထင္သည္ ကုန္ႀကီးရြာ၌ ေနခဲ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကုန္းႀကီးရြာ ဆရာေတာ္အရွင္ သီဟစကၠထံ အေၾကာင္းစုံသြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ဆရာေတာ္မွလည္းထုိေန႔ညမတုိင္မီ ေသာင္ စပ္ရွိ သစ္နက္တံုးႀကီးေပၚတြင္ ရဟႏၱာႏွစ္ပါး သီတင္းသုံးေနသည္ဟု အိပ္မက္ျမင္မက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေတာ္မွ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး ၾသဝါဒေပးေလ၏။ ဤကြၽန္းနက္ပင္သည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ ပ်ံတက္သည္ကုိေထာက္၍ ဝါေယာအေၾကာင္းႏွင့္ အာကာသသိဒီၶၿပီး၏ ဧရာဝတီျမစ္အတြင္း အထက္အညာသုိ႔ ဆန္တက္ျခင္းကုိ ေထာက္ေသာ္အာေပါ အေၾကာင္းႏွင့္ ပထဝီသိဒီၶၿပီး၏။ ရယူလုိေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ တိရစၧာန္မ်ားျဖင့္ ဆြဲေသာ္ လည္း မလုိက္ပါသည္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သာမညမဟုတ္နတ္ဝိဇၨာတုိ႔ ေစာင့္ေရွာက္ ထား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကီကိစၥတြင္ မသုံးဘဲ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား နိမိၼတရုပ္ပြား ထုလုပ္ ကုိးကြယ္ဟု အက်ိဳးမ်ားဖြယ္ရွိသည္ဟု မိန္႔ဆုိ၏။
ေမာင္ျမတ္ထင္ႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား လည္း ဆရာေတာ္ၾသဝါဒခံယူၿပီးေနာက္ ျမေတာင္ရွီ ဗဒုံးမင္းသားျဖစ္သူ ဘုိးေတာ္ဦး ဝုိင္းထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား၏။ မ်ားမၾကာမီ ကုန္းႀကီးရြာသုိ႔ ဘုိးေတာ္ဦးဝုိင္း၊ ေမာင္ေက်ာ္ေရြး၊ ေမာင္ေပၚဦး၊ ေမာင္ ျမတ္ထင္ႏွင့္ ေနာက္ပါမ်ား ေရာက္ရွိ လာၾက ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္းနက္ျမတ္အား ရာဇမတ္ ကာ၊ သဲျဖဴခင္း၊ တံခြန္ကုကၠား၊ မုေလးပြား၊ ၾကက္လွ်ာ၊ ငွက္ေပ်ာပင္၊ ႀကံပင္ တုိ႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေစေလ၏။ နံသာရည္ပက္ ျဖန္းၿပီး သံဃာေတာ္ ကုိးပါးမွ ပရိတ္တရားမ်ား ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္၏။ ထုိသုိ႔ေဆာင္ရြက္ၿပီး ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားမွ ကြၽန္းနက္ျမတ္မွာ အလြယ္တကူ အလုိက္သင့္ယူေဆာင္၍ ရေလ၏။
ကြၽန္းနက္ျမတ္မွ နိမၼိတရုပ္ပြား ေတာ္အား ထုလုပ္ပူေဇာ္ရာ ၁၁၄၃ ခုႏွစ္ သီတင္းကြၽတ္လတြင္ ၿပီးစီး၏။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ ကုန္း ႀကီးရြာ ဆရာေတာ္အရွင္သီဟစကၠမ ေထရ္ ဦးစီးလ်က္သံဃာ ၂၈ ပါးမွ ဗုဒၶဘိေသကအေနကဇာတင္၏။ ရြာ သူရြာသားမ်ားမွလည္း မသုိးသကၤန္း ရက္လုပ္ပူေဇာ္ၾက၏။ ဘုရားဒကာ ဘုိးေတာ္ဦးဝုိင္းလည္း ၾကည္ညိဳ၍ အားမရႏုိင္ေအာင္ရွိေပ၏။ ၁၁၄၃ ခု ႏွစ္တြင္ပင္ ဘုိးေတာ္ဦးဝုိင္း၏ညီေတာ္ ပင္းတလဲၿမိဳ႕စားက ေဖာင္ကားစား ေမာင္ေမာင္အားလုပ္ႀကံၿပီး ဘုိးေတာ္ ဦးဝုိင္းအား ကုန္းႀကီးမွျပန္ေခၚၿပီး ထီးနန္းဆက္ခံေစ၏။ ေအာင္ေက်ာ္ေဇယ်ျမသိန္းတန္ေရဆန္ကြၽန္းျမတ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္သည္ ၁၁၄၃ ခုႏွစ္မွ ၁၂၆၄ ခုႏွစ္ ကုန္းႀကီးရြာ ပ်က္သည္ အထိ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူခဲ့၏။
၁၂၄၇ ခုႏွစ္ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီး ေနာက္ တုိင္းေရးျပည္ေရး မၿငိမ္သက္ သျဖင့္ ကုန္းႀကီးရြာမွ လူအမ်ား တိမ္းေရွာင္ၾကသျဖင့္ ရြာပ်က္ခဲ့၏။ ေရဆန္ကြၽန္းျမတ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ဂႏၶ ကုဋိတုိက္သာ က်န္ခဲ့၏။ တုိင္းျပည္ ျပန္လည္ၿငိမ္းသက္ေသာ္ ကုန္းႀကီးရြာ သို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၁ဝ အိမ္ႏွင့္ ဂ်ိန္း ေဖာလူမ်ိဳး ၁၅ အိမ္ခန္႔ ျပန္လည္ေန ထုိင္၏။ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၄ ခုႏွစ္ သီ တင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔မွ လျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ေန႔အထိ ေရဆန္ကြၽန္းျမတ္ ဘုရားႀကီး ေရာင္ျခည္ေတာ္ကြန္႔ျမဴး ၏။ ဘုရားႀကီး၏ သတင္းၾကားသိ ေသာ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕အုပ္ ဦးေအာင္ျမတ္ သည္ ဘုရားႀကီးအား ေဖာင္ေတာ္ျဖင့္ ပင့္ေဆာင္ခဲ့၏။ ဘုရားႀကီးသည္ ေနာင္ကာရြာအနီး ေရာက္ေသာ္ ပင့္ ေဆာင္မရဘဲ ျဖစ္ေနေလ၏။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ပညာရွိဟူးရားမ်ားအား ေမး ျမန္းရာ တြက္ခ်က္မႈအရ မံရြတ္ရြာ တြင္ သီတင္းသုံးလုိေသာေၾကာင့္ ပင့္ မရေၾကာင္းသိၾကေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သိန္လင္ေခ်ာင္းခရုိင္ ေပၚမႈိင္းဦးေဇာ္ လအား ေခၚယူၿပီး ပင့္ေဆာင္ေစ၏။ မံရြတ္ရြာသုိ႔ေရာက္ေသာ္ တည္ထား မည့္ေနရာေရြးခ်ယ္ၾက၏။ ေရဆန္ ကြၽန္းျမတ္စြာဘုရားတည္ထားမည့္ ေနရာအား ရြာႏွင့္မစပ္ သီးသန္႔ျဖစ္ ေသာေျမေတာင္ဘက္၌ လယ္ကြင္း ႏွင့္ ေခ်ာင္းမႀကီးအေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ေခ်ာင္းမႀကီးေတာင္ အရပ္တြင္ လမ္းမႀကီးရွိသည့္ေနရာ အားေရြးခ်ယ္ၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမေတာင္ေတာမွတစ္ဆင့္ ဧရာဝတီ ျမစ္ဆန္တက္ၿပီး ကုန္ႀကီးရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္ ေရဆန္းကြၽန္းနက္ ႀကီး၏ နိမိၼတ႐ုပ္ပြားေတာ္အား ကုန္ ႀကီးရြာတြင္ ၁၂၁ ႏွစ္ၾကာ ကုိးကြယ္ခဲ့ ၏။ ထုိရြာပ်က္ေသာအခါ မံရြတ္အ ခ်ိဳ႕ေျပာင္းေရြ႕ကုိးကြယ္လာခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထိတုိင္ပင္ျဖစ္ေလ၏။ သုိ႔ပါ၍ ထူးျခားသည့္ ေရဆန္းကြၽန္းနက္ျမတ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီအား ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ပါက သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ေစ လုိ၏။ ဗန္းေမာ္-ေရႊကူသြား ကား လမ္းနံေဘးရွိ မံရြတ္ေက်းရြာတြင္ တည္ရွိပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါး လုိက္ပါ၏။
ႏုိင္ထြန္း(TGI)
