ရန္ကုန္စီေဂ်သည္ ကုန္းလမ္း ပို႔ ရန္ကုန္စီေဂ်သည္ ကုန္းလမ္း ပို႔ ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီးဌာန လက္ ေအာက္ခံခပ (ေခၚ) ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ ေရးဘတ္စကားမ်ား ေခတ္တြင္ လူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ (ခပ)ဘတ္ စကားမ်ားမွာ ျပည္သူပိုင္ယာဥ္မ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကာလတိုတို အတြင္း ဗုန္းဗုန္းက်ကာ သံရည္က်ဳိ စက္႐ုံမ်ားသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ စီေဂ်အရြယ္ေရာက္ေသာ္… ေမာ္ ေတာ္ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္း ေရးေကာ္မတီ(မထသ)ေခတ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ”မထသ”ဘတ္ စကားအမ်ားစုမွာလည္း ယာဥ္အို ယာဥ္ေဟာင္းေတြျဖစ္ၾကရာ မၾကာမီ အနိစၥသေဘာႏွင့္ ကိစၥေခ်ာကာ သံ ရည္က်ဳိစက္႐ုံေတြေရွ႕ေမွာက္ ဒူး ေထာက္ဝပ္စင္းသြားၾကရျပန္သည္။
ေဟာ…အခုအခါ အသစ္ အဆန္းေပၚလာျပန္ၿပီ။ YBS အတိုေကာက္သံုးႏႈန္းသည့္ Yangon Bus Service အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီ ႀကီးက စီစဥ္ေျပးဆြဲေစေသာ ဘတ္ စကားအသစ္ႀကီးမ်ား…။ ကားခ ပိုက္ဆံေကာက္ခံသူ စပယ္ယာမပါ။ ကားခက်သင့္ေငြထည့္ရန္ ပိုက္ဆံပံုး သာပါသည္။ ဒ႐ုိင္ဘာက ခရီးသည္ မ်ားအား အသံခ်ဲ႕စက္တပ္ဆင္ထား ေသာ မိုက္က႐ုိဖုန္းျဖင့္ဆက္သြယ္ႏႈိး ေဆာ္သည္။ ခရီးသည္ေတြသည္ ေရွ႕ ေပါက္မွတက္၊ ေနာက္ေပါက္မွဆင္း။ ဆင္းမည့္မွတ္တိုင္ကို ႀကိဳတင္၍ လွ်ပ္စစ္ဘဲ(လ္)ႏွိပ္ကာ အခ်က္ေပး။ ကားထဲမွာ အဲကြန္းလည္းပါေသး။
”နိပ္သေဟ့၊ နိပ္သဟ။ ဘတ္စ ကား ေလာကႀကီး အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာၿပီ”ဆိုေသာ ေဝဖန္သံမ်ားကို စီေဂ်ၾကားရသည္။
စီေဂ်က တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေခတ္ေဟာင္းတုန္းက ဘတ္စကား ေလာကကို ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာ ၾကည့္သည္။
”အဲသည္တုန္းက ကားစုတ္ႀကီး ေတြေပၚမွာ အျပြတ္ျပြတ္ အသိပ္သိပ္ တိုးေဝွ႔စီးၾကရေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီ ခရီး သည္ေတြဟာ စိတ္တိုစိတ္ဆတ္ျဖစ္ ၾကရတယ္။ စပယ္ယာကလည္း ပိုက္ ဆံရေအာင္ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ အတင္းတိုးေဝွ႔ၿပီး ကားခလိုက္ေတာင္း ရတယ္။ ဒီေတာ့ ခရီးသည္ အခ်င္း ခ်င္းလည္း ခိုက္ရန္ေဒါသျဖစ္တယ္။ ခရီးသည္ႏွင့္စပယ္ယာလည္း ၿငိတဲ့ အခါၿငိတယ္။ ဒ႐ုိင္ဘာကလည္း လိုင္းကားအခ်င္းခ်င္း သူ႔ထက္ငါ ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ အလုအယက္ ေမာင္းရေတာ့ စိတ္တိုတယ္။ စပယ္ ယာက ခရီးသည္မ်ားမ်ား မတင္ႏိုင္လို႔ ပိုက္ဆံမရတဲ့အခါ ဒ႐ုိင္ဘာက စပယ္ယာကို ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ မၾကားဝံ့မနာသာဆဲတယ္။ အခု ေတာ့… အဲသည္ အနိ႒ာ႐ုံေတြ ပေပ်ာက္ကင္းရွင္းသြားၿပီ။ အေဟာ ဝတ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ၊ အံမယ္ေလးဗ်…
” ဘတ္စကားစီးရင္း ကိုယ့္အ ေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေက်နပ္ေနစဥ္ ဘတ္ စကားက ”ဒက္စေတာ့” ဘရိတ္ အုပ္လိုက္သျဖင့္ စီေဂ်အပါအဝင္ ခရီးသည္မ်ား ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒ႐ုိင္ဘာသည္ သူ႔ကားကို ေက်ာ္တက္ၿပီး သူ႔ကားေရွ႕မွာ ပိတ္ ရပ္လိုက္ေသာ အမ်ဳိးတူ လိုင္းတူ ဘတ္စကားႀကီးေၾကာင့္Dead-Stop အုပ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေပ၏။
”ေဟ့ေယာင္…ဘာလဲ၊ မင္း က ေက်ာတာလား”
”မင္းက အရင္ေက်ာသြားတာ ကြ၊ မင္းေက်ာ္တက္လို႔ ငါကေက်ာ္ တက္တာ၊ မင္းက ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔ လဲ…”
ရန္ကုန္အထာကို ေကာင္းစြာသိ ေနေသာစီေဂ်သည္ ထိုင္ရာမွထကာ ဘတ္စကားေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။ ႀကံဳရာတကၠစီႏွင့္ပဲ ခရီးဆက္ေတာ့ မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
”စိတ္ရွည္သည္းခံ၊ လမ္း ေၾကာင္းမွန္၊ ေမာင္းရန္ေမာ္ေတာ္ ကား” ဆိုေသာ သတိေပး စာတန္း ေတြ ဘတ္စကားမ်ားေပၚမွာ မရွိၾက ေတာ့သည္က ဘာေၾကာင့္လဲ။ ငါ လည္း ဒ႐ုိင္ဘာ၊ သူလည္း ဒ႐ုိင္ဘာ။ ျပည္သူလူထုကို ဝန္ေဆာင္မႈေပး ရင္း မိသားစုကို လုပ္ေကြၽးျပဳစု ေန ၾကတာခ်င္း တူၾကတဲ့ ဘဝတူဆိုတဲ့ အသိ ဒ႐ုိင္ဘာတြမွာ မရွိတတ္ၾကတာ ေကာ ဘာေၾကာင့္လဲ….။ အမ်ား ျပည္သူနဲ႔ ဆက္ဆံၾကရတဲ့ သူတိုင္း စိတ္ရွည္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ မရွိၾက တာေကာ ဘာေၾကာင့္လဲ…။ စီ ေဂ်သည္ ဟိုေငးသည္ေငးႏွင့္ တကၠစီ အလြတ္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး အေတြးဆန္႔ေနမိသည္။
”ၾကာတယ္ကြာ၊ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီစီးသြားမယ္” ဟု စိတ္ေျပာင္း လိုက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အငွား ဂိတ္သို႔ လာခဲ့သည္။
”ေဟ့ေယာင္… မင္း ငါ့ကို ေက်ာသြားတာလား” ”ဘာေက်ာလို႔လဲ …သယ္ ရင္း” ” ငါ့ဆိုင္ကယ္ကို စီးေနက် ငါ့ ေဖာက္သည္ကို မင္းအတင္းလု တင္ သြားတယ္ေလ…။ အဲဒါ ေက်ာ တာေပါ့ကြ…”
”ပါစင္ဂ်ာက သူငယ္ႏွပ္စား မဟုတ္ဘူး။ သူစီးခ်င္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို စီးမွာပဲ”
ဘုရား… ဘုရား။ မရွိလို႔ လုပ္စားေနၾကရတဲ့ ကယ္ရီသမား အခ်င္းခ်င္း ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေတာ့မယ္ မွတ္ပါရဲ႕။ ေရွာင္မွ၊ ရွားမွ…။
စီေဂ်သည္ လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ ကြၽက္ညံကြၽက္ညံ ျဖစ္ေနေသာ ကယ္ရီဂိတ္အနီးမွ လစ္ထြက္လာခဲ့ သည္။ ဘတ္စကား စီးေတာ့လည္း ဘတ္စကားသမား အခ်င္းခ်င္း ကြၽက္ညံကြၽက္ညံ။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္ စီးမည္ႀကံေတာ့လည္း ကယ္ရီ အခ်င္းခ်င္း ကြၽက္ညံကြၽက္ညံ။ ”တကယ့္ကို ကြၽက္ညံကြၽက္ညံတဲ့ ေလာကႀကီးပါကလား” ၊ ဆိုက္ကားပဲ စီးတာ ေကာင္းပါရဲ႕။
စီေဂ်သည္ ဆိုက္ကားဂိတ္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ဂိတ္တြင္ ဆိုက္ ကားအလြတ္တစ္စီးသာေတြ႔ရ၏။ ဆိုက္ကားဆရာက ဂိတ္တဲကေလးထဲ မွာ ”ဖုန္းပြတ္” ေနသည္။
” ဗ်ဳိ႕ ဆရာႀကီး။ ဘုရားလမ္းကို သြားခ်င္လို႔ ခင္ဗ်…” ဟု စီေဂ်က ေလးေလးစားစား ကမ္းလွမ္းလိုက္ သည္။
”ဘုရားလမ္းလည္း မသြားဘူး။ နိဗၺာန္လမ္းလည္း မလိုက္ဘူး ငါ့လူ။ ဒီမွာ… အေရးအႀကီးဆံုး အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ မင္း… မျမင္ဘူး လား”
ဆိုက္ကားသမားက သေဟာက္ သဟ ျပန္ေျပာသည္ကို စီေဂ် ႀကိတ္ မွိတ္၍ သည္းခံလိုက္ရသည္။ မတတ္ ႏိုင္၊ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္။ ဆိုက္ကား သမားမွာလည္း သူလိုက္ခ်င္ကလိုက္၊ မလိုက္ခ်င္က ျငင္းဆန္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးရွိသမႈတ္လား။ အင္း ေလ… ဒီကေန႔ေတာ့ စိတ္တိုတဲ့ သူေတြ၊ အပ်င္းထူတဲ့ လူေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရပါကလား။ ေနာက္… ဘယ္လို လူစားနဲ႔ တိုးဦးမွာပါလိမ့္. ..။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ပလက္ ေဖာင္း ေစ်းတန္းကေလး တစ္တန္း ဆီသို႔ ေရာက္လာစဥ္ ကံမေကာင္းခ်င္ ေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ႏွစ္ ေယာက္၏ ရန္ပြဲႏွင့္ တိုးေနျပန္ေတာ့ ၏။
ရန္ပြဲက ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမ ေကာင္း။ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ ေစ်းသည္မႏွစ္ေယာက္ အရွက္ကိုမငဲ့ ကြက္ ႏိုင္ၾကဘဲ အသည္းအသန္ နပန္းလံုးေနၾကသည္။ ဝင္ဆြဲမည့္သူ မရွိ။ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသူေတြသာ ရွိၾကသည္။ ေဘးကေန လက္ခုပ္တီး မေပး႐ုံတစ္မည္ပါပဲ။
”အမ်က္အား ေကာင္းလာတဲ့ အခါ အရွက္အား နည္းသြားတတ္ တဲ့အေၾကာင္း ဗီဒီယို အတိုကေလးနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ပညာေပးရမယ္..”
စီေဂ်က ဖုန္းကင္မရာကို ခ်ိန္ ႐ုံရွိေသး… သူ႔ေရွ႕မွာ ရဲသားႀကီး တစ္ေယာက္ မားမားႀကီးရပ္လာ သည္။
”ဒီမယ္ငါ့ညီ။ ဒီဟာက ဘာ ဆန္းလို႔လဲ။ မ႐ုိက္ပါနဲ႔။ မဆန္းတဲ့ အျပင္ မင္းကလိုင္းေပၚမွာ တင္လိုက္ ရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအေနနဲ႔ ရွက္စရာႀကီးေတာင္ျဖစ္သြားဦး မယ္…
” ရဲသားႀကီးက အမိန္႔အာဏာသံ မပါဘဲ အမိုက္အမဲ တပည့္တစ္ ေယာက္ကို ဆံုးမသြန္သင္ေနေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္၏ေလသံျဖင့္ ေျပာလာသည္။
” ဟုတ္ကဲ့… ကြၽန္ေတာ္ပညာ ရပါတယ္။ ပညာအမ်ားႀကီးရသြား ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ေက်းဇူးပါ…”
ထို႔ေနာက္ စီေဂ်သည္ မိမိအား အႀကီးအက်ယ္ ပညာေပးလိုက္ေသာ ရဲသားႀကီးအား ဦးၫႊတ္အ႐ုိအေသ ေပးလိုက္ေလ၏။
ၾကဴးႏွစ္