အၿမဲတမ္း စစ္ပြဲစတင္တယ္။
အၿမဲတမ္း လက္နက္ခ်တယ္။
အၿမဲတမ္း စစ္ေျပၿငိမ္းတယ္။
အၿမဲတမ္း ခ်စ္ၾကည္ေရးကတိ ေတြေပးတယ္။
အၿမဲတမ္း စစ္ပြဲျပန္စတယ္။
အၿမဲတမ္း လက္နက္ခ်တယ္။
အၿမဲတမ္း … အၿမဲတမ္း … သမီးရည္းစားေတြပါ။
မိန္းကေလးေတြက တစ္ခါတ ေလ ခက္တယ္။ ဆံပင္ကိုသာစက္နဲ႔ ဆြဲၿပီးေျဖာင့္ပစ္လုိက္လို႔ရမယ္။ စိတ္ ကိုေတာ့ ဘယ္ေျဖာင့္စက္နဲ႔မွ ဆြဲ ေျဖာင့္လုိ႔မရဘူး။ သူတို႔က ေျပာေသး တယ္။
“စိတ္ေကာက္တာခ်စ္လို႔”
သူတို႔အေျပာကလြယ္တယ္။ ေယာက္်ားေတြက်မလြယ္ဘူး။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ကိစၥေတြနဲ႔ အျပစ္ေျပာ၊ စိတ္ေကာက္ခံရတယ္။ ျပန္ေခ်ာ့တာ လည္း ပိုက္ဆံကုန္ရတယ္။ နံေဘး နားထားၿပီး
“တစ္သက္လံုး မေခၚေတာ့ဘူး” က လုပ္ေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ေျပာခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ “အသံတိတ္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေခတ္ ကုန္သြားတာ သိပ္ႏွေမ်ာဖို႔ေကာင္း တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ ေလ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါးစပ္လႈပ္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအသံမွ မၾကားရ ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလဲ။
မွန္ေတာ့မွန္သားေနာ့။ တကယ္မွာလည္း ျပႆနာအ ရင္းအျမစ္ေတြက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စကားကေန စၾကတယ္။ မိန္းကေလး ေတြသာ စကားမမ်ားရင္၊ ဘာျပႆ နာႀကီးႀကီးမားမားမွရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး
” ဒီၾကားထဲမွာ အပ်ိဳႀကီးတခ်ိဳ႕က ရွိေသး။
“ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္လို႔ ဘယ္ေယာက္်ားမွ အားမကိုးဘဲ အပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနတာ။ ရွင္းတယ္ေနာ္”
“ေယာက္်ားဆိုတာ အပူေတြပါ” ေျပာတုန္းမွာမရယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ား ကေလးေခ်ာေခ်ာလွလွေလး ေတြျမင္ရင္ ခိုးခ်ီၿပီး “ဟယ္ ကေလး ေလးကခ်စ္စရာေလး။ ဒါမ်ိဳး တစ္ ေယာက္ေလာက္ ေမြးခ်င္လိုက္တာ။” အားမလိုအားမရျဖစ္ျပန္ေရာ။ ဒီမယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေလ။
“ဘယ္ေယာက္်ားမွ အားမကိုး ရင္ ေမြးမလား ဒီလိုကေလးမ်ိဳး” ေၾသာ္ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ေျပာေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ခုေခတ္ ေယာက္်ားေလးေတြကလည္း သိပ္ ေတာ့ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္စ ခင္စဆို သိပ္သိသာတာ။ အလုပ္က ေန အိမ္ကိုဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာ။ အိမ္အ ေရာက္ လိုက္ပို႔တာ။ “ဘာလို႔ဒီေလာက္အေဝးႀကီး ဘာလို႔လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လဲ”ဆိုရင္ “ခ်စ္သူနဲ႔အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနရတာၾကည္ႏူးလို႔” အံမယ္ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ တုတ္ထုိး၊ ၾကာဆံ သုပ္၊ အာပူလွ်ာပူ၊ ဆမူဆာ၊ ပလာ တာ စသည္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေလြးသြား ေသးတာ။ “ေအးေအး၊ ဟုတ္မွာေပါ့။ ၾကည္ႏူးမွာေပါ့” ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာဘူး။
“လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေညာင္း တယ္ကြာ။ ဘတ္စ္ကားစီးျပန္ၾကတာ ေပါ့” ဒါလည္း မွန္ေတာ့မွန္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္းႀကီးလည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး မၾကည္ႏူးႏိုင္ဘူးေလ။ က်န္းမာေရး အတြက္ပါ။ အနည္းငယ္သက္သာတဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးသြားၾကတာေပါ့။ အံမာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေတာင္ လူတိုးရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ထိမွာစိုးလို႔ ခ်ိဳက်ိဳးနားရြက္ပဲ့နဲ႔ ကာ ေပးထားေသးတာ။ လူက ေလတိုက္ ရင္ေတာင္ လြင့္ခ်င္ရင္လြင့္မွာ။ ခ်စ္ သူေရွ႕မွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းပဲ။ နည္းနည္းၾကာေတာ့။
“တစ္ေယာက္တည္း တကၠစီ နဲ႔သာျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ အလုပ္ ေတြ မၿပီးေသးလို႔”
အမွန္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ဘီယာခ်ဖို႔ ခ်ိန္းထား လို႔။ ရည္းစားပါလာရင္ ကန္႔လန္႔ကန္႔ လန္႔နဲ႔ ကာရာအိုေကသြား၊ မာဆတ္ သြားမရျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔။ ဒါေၾကာင့္ အျမန္ျပန္လႊတ္ေနတာ။ သီအိုရီ တစ္ခုေျပာျပပါ့မယ္။ ဘယ္သူမဆို အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုမွာ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူရွိ ခ်င္ေနၾကတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ေနရဖို႔ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ အတူေနရရင္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဘဝတစ္ခု စတင္ၿပီ” လို႔ ထင္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာတဲ့အခါ “ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနရဖို႔ထက္၊ အတူေနတဲ့သူကို ခ်စ္ႏိုင္ဖို႔ ပိုၿပီးခက္ခက္လာၾကတယ္ ေလ”
အၾကည္ေတာ္
