ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ (ပင္မ)
ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ)မွာ တက္ေနပါၿပီ။ ဥပစာဝိဇၨာ (ခ)တန္းမွာ ဘာသာတြဲမေျပာင္းရ ပါ။ မႏွစ္ကဘာသာတြဲအတိုင္း ‘ဂ်ီဂ်ီ’ (စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ၊ အေနာက္တိုင္း ရာဇဝင္၊ တကၠေဗဒ) ဘာသာတြဲကို ပင္ ဆက္ယူရသည္။
ပင္ရင္းျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္ စာက မယူမေနရ ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္ သည္။ ပင္ရင္းျမန္မာစာကို သင္ေသာ ဆရာမွာ ဆရာဦးၿမိဳင္သန္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာသည္ လက္ေထာက္ ကထိကျဖစ္သည္။ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ပိုင္းျဖစ္သည္။ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ျဖစ္၍ ‘ေဒသိယ’ သံဝဲဝဲျဖင့္ ရွင္းလင္း ျပတ္သားစြာ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည္။ ပါေမာကၡဦးဧေမာင္ျပဳစုေသာ အႏု စာေပ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မွ ေကာင္းႏိုး ရာရာ ကဗ်ာမ်ားကို ဆက္သင္ရသည္။ ဆရာႀကီးဦးဧေမာင္ပင္ ျပဳစုေသာ ‘စစ္တကၠသုိလ္သံုး စကားေျပလက္ ေရြးစင္’ ဆိုသည့္စာအုပ္ကို ထိုႏွစ္မွာ စသင္သည္။ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္) စစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ျပဳစု ေပးေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ပုဂံ ေခတ္မွ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ေကာင္းႏိုးရာရာ စကားေျပမ်ား ေရြး ခ်ယ္စီစဥ္ထားသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ‘တကၠသိုလ္သုံးစကားေျပ လက္ ေရြးစင္’ ဟု နာမည္ေျပာင္းသည္။ ‘ဦးေဖေမာင္တင္’ ၏ ‘ျမန္မာဝါက်ဖြဲ႕ ထံုးက်မ္း’ လည္း သင္ရသည္။ ဆရာ က သာဓကဝါက်မ်ား အသစ္ဖန္တီး ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သင္ေပးသည္။ ဆရာ သာဓကျပေသာ ဝါက်တစ္ခုကို မွတ္မိေနပါသည္။ ‘ယင္း’အသံုးကိုျပ ေသာ ဝါက်ျဖစ္သည္။ ‘ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္တို႔သည္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ သတ္ပုတ္ေနၾကသည္။ ‘ယင္း’တို႔သည္ မာလာေဆာင္မွ ျဖစ္ၾက၏’ တဲ့။ (ဆရာမွာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္၊ ေမာ္ လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္တြင္ ပါေမာကၡျဖစ္ လာၿပီး အၿငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံပညာရွင္ အဖြဲ႕ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္ အျဖစ္ တက္ၾ<ြကစြာေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္မွာ ကြယ္လြန္သြား ရွာပါသည္။)
အဂၤလိပ္စာ အတြက္ Shakespeare in Prose and Sume Greek Myths စာအုပ္ႏွင့္ Nine Modern Stories စာအုပ္ကို ျပဌာန္းသည္။ ပထမစာအုပ္မွာ ရွိတ္စပီးယား၏ ျပဇာတ္ ၃ ပုဒ္ (ေႏြ လယ္ညအိပ္မက္၊ ဂ်ဴးလီယက္ဆီဇာ၊ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕က ကုန္သည္)ကို မူရင္း စာသားတခ်ိဳ႕ စကားေျပတခ်ိဳ႕ျဖင့္ ျပဳစုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ ျပဇာတ္ေနာက္ခံျဖစ္ေသာ ဂရိ ပံုျပင္မ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ သတိရ မိပါေသးသည္။ ေက်ာင္းစဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ထိုစာအုပ္ကို Mr. Peter Simms ဆိုေသာ အေနာက္တိုင္းသား ဆရာ ႀကီးက သင္သည္။ ဆရာႀကီး၏ အသံ ေအာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ‘ဖမ္း’ ၍ မရသည့္အထဲမွာ ေျမျဖဴ လံုးဝမသံုး ဘဲ လက္ညႇိဳးျဖင့္ သင္ပုန္းမွာ ေရးျပ တတ္သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ စကားလည္း နားမလည္၊ သင္ပုန္း ေပၚက ‘ကိုယ္ေပ်ာက္’စာလံုးမ်ားကို လည္း မျမင္ရႏွင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ ရပါသည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ မႏွစ္က သင္ေသာ ဆရာမေဒၚခင္ေမ ေျပာင္း သင္သည့္အတြက္ အဆင္ေျပသြား သည္။ ဒုတိယစာအုပ္မွာ ေခတ္သစ္ ဝတၳဳတို ၉ ပုဒ္ စုစည္းထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ မႏွစ္ကသင္ေသာ ဆရာမာလင္က ဆက္သင္ပါသည္။ အသင္အျပ ရွင္းသည္။ ရယ္စရာ၊ ေမာစရာလည္း ေျပာတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပံုမွန္တက္ရေသာ အတန္းမ်ားအျပင္ မနက္ပိုင္းသင္ ေသာ အဂၤလိပ္စာအတန္းမ်ားကို လည္း လိုက္တက္ပါေသးသည္။ ဆရာ ဦးအုန္းခင္ႏွင့္ ဆရာပရဲယား (Mr. Pereira) တို႔မွာ အသင္အျပရွင္းသည့္ အတြက္ လိုက္တက္ျခင္းျဖစ္သည္။
စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာတြင္ မႏွစ္ က စာအုပ္အမ်ားစုကို ဆက္သင္ရ သည္။ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ကို ဆရာမ ေဒၚျမျမ သန္းသင္သည္။ ‘စတုဓမၼသာရ’ ေခၚ ညီေနာင္ ၄ ပါး ေတာထြက္ခန္း အဆံုးအထိသင္ရသည္။ က်န္အပိုင္း ကို မိမိဘာသာ ဆက္ေလ့လာရသည္။ အာသံႏိုင္ေမာ္ကြန္းကို ဆက္သင္ ေသာဆရာႀကီးမွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္း သည္။ ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္း ေပါင္းႏွင့္ ပိုးလံုခ်ည္ႏွင့္တိုက္ပံုႏွင့္ ခံ့ခံ့ညားညားရွိသည္။ တိုက္ပံုအက်ႌ အိတ္ထဲက ေျမျဖဴကိုထုတ္ၿပီး ေရး လိုက္၊ လက္ညႇိဳးေထာင္ကာေထာင္ ကာ ရွင္းျပလိုက္ႏွင့္ေပါ့ ေပါ့ပါးပါး သင္သြားသည့္အတြက္ တပည့္မ်ား စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ရယ္စရာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ခပ္ရႊင္ရႊင္သင္သည္။ စာလည္းမွတ္မိေအာင္သင္သည္။ ဆရာမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာရင္းျဖစ္လာသည္။ ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ (ထို အခ်ိန္က ဆရာမွာ ကထိကျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ေမာင္ေမာင္ႀကီး အမည္ ျဖင့္ ဆရာေရးေသာ၊ တိမူးဝတၳဳမ်ား ကို ႐ႈမဝမဂၢဇင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ဆရာသည္ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡျဖစ္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ရသည္အထိ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။) ဆရာက က်ပင္း တရားစာလည္း သင္ပါသည္။
‘မန္လည္မဂၤလာရတုေပါင္း ခ်ဳပ္’ကို ဆရာဦးျမင့္ၾကည္က သင္ သည္။ ခပ္ရႊင္ရႊင္ေရးဖြဲ႕ထားေသာ မန္လည္ဆရာေတာ္၏ သွ်ိဳးလိုက္ရတု မ်ားျဖစ္သည္။ ဟာသေျမာက္ေသာ အဖြဲ႕မ်ားစြာပါသည့္အတြက္ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သင္ရသည္။ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္ တန္းခြဲ ၂ ခုကို ဆရာဦးျမင့္ၾကည္ႏွင့္ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္ေဌးတို႔ အခန္းခ်င္းကပ္ လ်က္ သင္ၾကရာ ၂ခန္းစလံုး ရယ္သံ မ်ားျဖင့္ တဝါးဝါးပြဲက်ေနၾကပါသည္။ အသဒိသ မင္းသား ေလးတင္သည့္ အခါ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက မင္းသားကို သေဘာက်လွသျဖင့္ ‘မယ့္ေရႊရင္ေပၚ၊ မင္းေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေလးေတာ္တင္ လွည့္ပါတည့္ေလး’ဟု ျမည္တမ္းၾက ဟန္ ေရးဖြဲ႕ပံုမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ (ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သင္ရေသာ စာကို အသက္ႀကီးသည္အထိ မေမ့ဘဲ ေျပာ စမွတ္ျဖစ္ေနရသည့္အတူ စာသင္ ၾကားရာတြင္ ဆရာ့ အာဝဇၨန္းႏွင့္ ဟာသသည္ မည္မွ်အေရးပါေၾကာင္း လည္း သေဘာေပါက္လာရပါသည္။) ဆရာတို႔ ၂ေယာက္စလံုး အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္ပါၿပီ။ က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ စာေပအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္ ကို ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးရပါသည္။
ေဗာဒိပကၡိယဒီပနီကို ဆရာဦး ေရႊသြင္က ဆက္သင္သည္။ ဆရာ က အသားျဖဴျဖဴ၊ ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္း ေကာင္း၊ စကားလံုးကို ညင္သာ သိမ္ေမြ႕စြာေျပာၿပီး ရွင္းလင္းပို႔ခ်ေပး သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာလည္း လက္ ေထာက္ကထိကျဖစ္သည္။ ေနာက္ ပိုင္းတြင္ ဆရာသည္ အဂၤလန္သို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရၿပီး ဘာသာ ေဗဒ၊ သဒၵေဗဒပညာရပ္မ်ားျဖင့္ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ယူခဲ့သည္။ ျမန္မာစာ ဌာနတြင္ ထိုပညာရပ္မ်ားကို ေရွ႕ ေဆာင္လမ္းျပအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ သင္ၾကားေပးသည္။ ပါေမာကၡ အျဖစ္ အၿငိမ္းစားယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံပညာရွင္အဖြဲ႕ အလုပ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့သည္။ မၾကာမီကပင္ ဆရာ ကြယ္လြန္ရွာပါၿပီ။
အေနာက္တိုင္းရာဇဝင္ ဘာသာရပ္ကို ဆရာေဒါက္တာခင္ ေမာင္ၫႊန္႔ (ယခု ျမန္မာ့သမိုင္းအဖြဲ႕ ဝင္၊ သမိုင္းပညာရွင္)က အစပိုင္းမွာ သင္ၿပီး ဆရာမေဒၚေဌးၾကည္ (ကြယ္ လြန္)က ဆက္သင္သည္။ ဆရာမမွာ စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ သင္ၾကားသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား ၏ သမိုင္းစဥ္ကို ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ သိျမင္ခြင့္ရသည္။ ‘ဂ်ာမနီျပည္ စည္း ႐ံုးျခင္း’၊ ‘ဘစ္စမတ္၏ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္မ်ား’ စသည္တို႔ကို မွတ္မိေန သည္။
တကၠေဗဒကို ဆရာေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္းသင္သည္။ မႏွစ္က ထုတ္ယူဆင္ျခင္အပိုင္းကိုသင္ၿပီး၍ ယခုႏွစ္ ၿခံဳယူဆင္ျခင္အပိုင္းကို သင္ ရသည္။ ၿခံဳယူဆင္ျခင္နည္းမ်ားကို သိရသည့္အတြက္ အသိအျမင္ ပြင့္ လင္းလာရသည္။ အက်ဳိးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္ ေတြးေခၚစဥ္းစား တတ္သည့္အေလ့အက်င့္ ရလာသည့္ အတြက္ အျခားဘာသာရပ္မ်ား ေလ့လာရာတြင္လည္း မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳပါသည္။ ထိုစဥ္ က ဆရာသည္ မႏၲေလးေဆာင္ အေဆာင္မွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေန သည္။ ေဆးတံခဲထားသည္ကို မၾကာ ခဏေတြ႕ရသည္။ ထီးေကာက္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ ရွိေသာဆရာ့ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကပါသည္။ အားလည္း က်ပါသည္။
ဆရာႀကီးေဒါက္တာလွျမင့္မွာ ၁၉၅၉ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္အထိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္ ၂ ႏွစ္ေဆာင္ရြက္သြားပါ သည္။ ဆရာႀကီး၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ တစ္ခုမွာ ဂုဏ္ထူးတန္းစနစ္ကို ဥပစာတန္းေအာင္ၿပီး ၃ ႏွစ္ (စုစု ေပါင္း ၅ ႏွစ္)တက္ရသည့္စနစ္မွ ဥပစာတန္းေအာင္ၿပီး ၂ ႏွစ္(စုစု ေပါင္း ၄ ႏွစ္) တက္ရသည့္ စနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္း ေျပာင္းျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဖြင့္စက ဂုဏ္ထူး တန္း စနစ္မွာ ၄ ႏွစ္ တက္ရေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။ (ပထမဆံုး ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေသာ သိပၸံေမာင္ဝ ကေလာင္အမည္ရွင္ ဦးစိန္တင္က စ၍ ၄ ႏွစ္တက္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ၅ ႏွစ္စနစ္သုိ႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာလွျမင့္က တစ္ ႏွစ္ျပန္ေလွ်ာ့ၿပီး မူလအတိုင္း ၄ ႏွစ္စနစ္ ျပန္က်င့္သံုးသည္။ အလုပ္ အကိုင္ရဖို႔ ႏွစ္မၾကာေစရန္ ရည္ရြယ္ သည့္သေဘာလည္းပါေၾကာင္း သိရ သည္။ ဘြဲ႕နာမည္ကို B.A/B.Sc (General Hons.) ဝိဇၨာ/သိပၸံ (အေထြေထြဂုဏ္ထူး)ဟုေခၚသည္။ ယခင္က B.A (Hons.) B.Sc (Hons.) ဝိဇၨာ (ဂုဏ္ထူး)၊ သိပၸံ (ဂုဏ္ထူး)ဟုေခၚသည္။ ‘အေထြေထြ’ ဟူေသာ ေဝါဟာရ မပါဝင္ပါ။ အေထြ ေထြ ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ ၃ ႏွစ္သင္႐ိုး ကို ၂ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်ံဳ႕ၿပီးျဖန္႔ၾကက္ သင္ၾကားသည္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ လွျမင့္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္တာဝန္ စတင္ ထမ္းေဆာင္ေသာ ၁၉၅၉-၆ဝ ပညာ သင္ႏွစ္တြင္ အေထြေထြ ဂုဏ္ထူး တန္းစနစ္ကို စတင္ခဲ့ရာ ကြၽန္ေတာ္ ဥပစာ(ခ) တန္းေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေထြေထြ ဂုဏ္ထူးတန္း ဘြဲ႕ရသူမ်ား ၂ သုတ္ ထြက္ၿပီးပါၿပီ။
ႏွစ္စဥ္ ဘာသာရပ္ေပါင္းစံု အတြက္ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ ရသူ အေရအတြက္မွာ မမ်ားလွပါ။ ဘာသာရပ္အားလံုး ပ်မ္းမွ်အမွတ္ ၅ဝ ေက်ာ္မွ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခြင့္ရ ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ ဝိဇၨာက ၁၅ ေယာက္ ခန္႔၊ သိပၸံကလည္း ၁၅ ေယာက္ခန္႔ သာ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ဖို႔ အဆင့္မီပါ သည္။ ထိုစဥ္က ပ်မ္းမွ်အမွတ္ ၅ဝ ရရန္မွာ သိပ္မလြယ္လွပါ။ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏိုင္မွ တန္ကာက်ပါသည္။
စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းမ်ား ထြက္ၿပီးေနာက္ ဂုဏ္ထူးတန္းအဆင့္ မီသူမ်ားစာရင္းကို သီးျခားထုတ္ျပန္ ေပးပါသည္။ ‘ေအာက္ပါ ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ဂုဏ္ထူး တန္းတက္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္’ဟူေသာ ေၾကညာခ်က္ႏွင့္အတူ စာရင္းကိုပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပေလ့ရွိပါသည္။ ဂုဏ္ထူး တန္းအဆင့္မီသူမ်ားသည္ မိမိတို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္လိုေသာ ဘာသာ ရပ္ကို သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ၏ ခြင့္ ျပဳခ်က္ျဖင့္ တက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုစဥ္ က စနစ္အေၾကာင္း ရွင္းျပျခင္းပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵရွိသည္။ ႏွစ္မပို ဘဲ ၄ႏွစ္ႏွင့္ ၿပီးမည္ျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ အဆင္ေျပသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ ခြင့္ရဖို႔ စာႀကိဳးစားျခင္းဟူေသာ နည္း လမ္းတစ္ခုသာရွိသည့္အတြက္ စာကို အခ်ိန္ယူ၍ ေလ့လာဆည္းပူးပါ သည္။ ကိုယ္ယူေသာဘာသာရပ္မ်ား ကို ၿခံဳငံုမိေအာင္ ေလ့လာသည္။ စာၾကည့္တိုက္သို႔သြားၿပီး သင္ခန္းစာ အေထာက္အထားျပဳမည့္စာမ်ားကို ရွာေဖြသည္။ မွတ္စုထုတ္သည္။ အိမ္ ကိုငွားသြားၿပီး ဖတ္သည္။ အပတ္စဥ္ က်ဴတိုရီယယ္ မွန္မွန္ေရးသည္။ စာေမးပြဲက ႏွစ္ကုန္ခါနီး ေျဖရသည့္ စာေမးပြဲ တစ္ခုသာရွိသည္။ ၾကားမွာ စာေမးပြဲေတြမရွိပါ။ တစ္ႀကိမ္တည္း ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္တစ္အိမ္မွာ စုေဝးၿပီး စာက်က္ ျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားလည္းလုပ္ သည္။ ကမာရြတ္ မာလကာၿခံမွာေန ေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုေစာလြင္ အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလးငါးေယာက္ လူစုၿပီး မၾကာခဏ စာေဆြးေႏြးျဖစ္ၾက သည္။
ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားရက်ိဳး နပ္ပါ သည္။ ဥပစာဝိဇၨာ(ခ)တန္း ေအာင္ ျမင္ၿပီး ဂုဏ္ထူးတန္းအဆင့္မီသူမ်ား စာရင္းကိုေၾကညာရာတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ ပါဝင္ပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)
