သတင္းစာဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေရဒီယို႐ုပ္၊ သံေတြက အိမ္တိုင္းမွာမရွိ။ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြက အိမ္တိုင္းမွာသာမကဘဲ လူတိုင္းနီးနီးမွာရွိသမႈတ္လား။ ဖုန္းကေလးတစ္ခ်က္ပြတ္ၾကည့္လိုက္… ။ သတင္းေတြ… သတင္းေတြ…သတင္းေတြတန္းစီလို႔ တက္လာၾကပါပေကာ။ ပူပူေႏြးေႏြးသတင္းေတြ… ေရာင္စံုသဘာဝဓာတ္ပံုေတြႏွင့္…
“စီေဂ်”ဟု အတိုေကာက္ေခၚေဝၚ ေဂ်”ဟု အတိုေကာက္ေခၚေဝၚ ေသာ လြတ္လပ္သည့္ ျပည္ သူ႔သတင္းသမားတစ္ဦးသည္ ျပည္ သူတို႔ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အခ်ိန္မေရြး အက်ဳိးျပဳေနတာကိုေတာ့ ျငင္းမည့္ သူမရွိဟု ရန္ကုန္စီေဂ်က ဧကန္ မလြဲယံုၾကည္သည္။ ၾကည့္ေလ … ျပည္သူတစ္ဦးသည္ လတ္ဆတ္ေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ ေျပးညီ In Time စားသံုးခြင့္ရ၏။ သတင္းစာဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေရဒီယို ႐ုပ္၊ သံေတြ ရာဇဝင္ထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့ၾက ေတာ့။ သတင္းစာဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေရဒီ ယို႐ုပ္၊ သံေတြက အိမ္တိုင္းမွာမရွိ။ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြက အိမ္တိုင္းမွာသာ မကဘဲ လူတိုင္းနီးနီးမွာရွိသမႈတ္ လား။ ဖုန္းကေလးတစ္ခ်က္ ပြတ္ ၾကည့္လိုက္… ။
သတင္းေတြ… သတင္းေတြ…သတင္းေတြတန္းစီ လို႔ တက္လာၾကပါပေကာ။ ပူပူေႏြး ေႏြးသတင္းေတြ… ေရာင္စံု သ ဘာဝ ဓာတ္ပံုေတြႏွင့္…။ “ငါ့ဘဝမွာ ေလာက္ေလာက္ လားလားဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခု ေတာ့ ၂၁ ရာစု လူသားပီသတဲ့ အ မွတ္လကၡဏာအျဖစ္ ျပည္သူ႔သတင္း သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီ။ စီေဂ်လို႔ ဘြဲ႔ နာမည္ရတဲ့ Citizen Journalist တစ္ဦးဘဝကိုရခဲ့ၿပီ”ဟု စီေဂ်က အလည္လာေသာ သူငယ္ ခ်င္းေရွ႕မွာ အာက်ယ္အာက်ယ္ႏွင့္ ၾကြားလံုး ထုတ္သခိုက္…
တေစ့ တေစာင္း ေခ်ာင္းနားေထာင္ေန ေသာ ဖခင္ႀကီးက “ဘာစီေဂ်လဲကြ၊ ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ေတြ ေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး ေလွ်ာက္ေရးတဲ့ စီေဂ် လား။ ေငြတစ္ျပားမွ မဝင္တဲ့အလုပ္ လက္မဲ့ ဖြတ္ၾကား စီေဂ်လား.. .”ဟု လွမ္းေအာ္ေလသည္။
စီေဂ်သည္ ဇက္ကေလး ပုသြား ၿပီးမွ ၂ဝ ရာစုထဲက ထြက္ခ်င္ပံု မရ ေသးေသာ ဖခင္ႀကီးကို “မ႐ုိမိုးရွင္း” လုပ္ေပးရန္ ဖခင္ႀကီးဘက္သို႔ လွည့္ လိုက္သည္။စီေဂ်သည္ ဇက္ကေလး ပုသြား ၿပီးမွ ၂ဝ ရာစုထဲက ထြက္ခ်င္ပံု မရ ေသးေသာ ဖခင္ႀကီးကို “မ႐ုိမိုးရွင္း”လုပ္ေပးရန္ ဖခင္ႀကီးဘက္သို႔ လွည့္ လိုက္သည္။
“ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းေနၿပီ ဒယ္ဒီရဲ႕၊ ေခတ္ႀကီးေျပာင္းသလို သတင္းမီဒီယာေတြလည္း အေျပာင္း လဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ေဟာသည္ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းကေလး တစ္လံုး ကိုင္ႏိုင္တဲ့သူမွန္သမွ် သ တင္းသမား ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သားတို႔လိုေပါ့ ဒယ္ဒီ ရယ္…။ လူထုဟာ သတင္းစာ ဖတ္မွ၊ တီဗီၾကည့္မွ သတင္းေတြ သိႏိုင္တဲ့ ဘဝက လြတ္သြားၿပီ။ လက္ကိုင္ဖုန္း တစ္လံုးရွိရင္ သတင္း ေတြလည္း သိႏိုင္တယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ သတင္းေတြကို ျဖန္႔ျဖဴးႏိုင္တယ္…။ ဆႏၵရွိရင္ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ စီေဂ်လို႔ ေခၚတဲ့ လူထုသတင္းေထာက္ ျဖစ္ သြားႏိုင္တယ္။ ေခတ္ႀကီးက အဟုတ္ ကို ေျပာင္းလဲေနတာပါ ဒယ္ဒီ ရာ…”
“ေအး… ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းလဲေပမယ့္ မင့္ဘဝကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးဘူး။ မိဘအိမ္မွာ ကပ္စားေနတဲ့ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ ေမ်ာက္ေလာင္းက ေမ်ာက္ေလာင္းပဲ။ ဝါသနာကို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မႈ အတတ္ပညာအျဖစ္မေျပာင္းလဲ ႏိုင္ရင္ မင္းဘဝဟာ လမ္းေပၚမွာ မယ္ဒလင္ေလးတီးၿပီး ပိုက္ဆံလိုက္ ေတာင္းေနတဲ့ မ်က္မျမင္သူေတာင္း စားတုိ႔ရဲ႕ ဘဝေလာက္ေတာင္ တန္ ဖိုးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
“အံမယ္ေလး။ ရက္စက္လိုက္ပါ ဘိ ဒက္ဒီရယ္…”
“မင္းတို႔ အဆင့္က အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ၊ အရပ္ထဲ အတင္းလည္ ေျပာေနတဲ့ မုဆိုးမ သာသာပဲ ရွိသ ကြ။ ပိုက္ဆံကလည္း ကုန္ေသး…”
ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ေအာ တိုက္ၿပီး ျပည့္လွ်ံေနတာ။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ တယ္လီဖုန္း ကုမၸဏီႀကီးေတြ ပိုက္ဆံေတြကို ထားစရာ မရွိေအာင္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသြားၾကတာပဲ။ အက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးခ်မွ အက်ဳိးရွိ တာကြ။ အက်ဳိးမရွိရင္ ေငြကုန္သံျပာ ပဲ… ထြီ”ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ေအာ တိုက္ၿပီး ျပည့္လွ်ံေနတာ။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ တယ္လီဖုန္း ကုမၸဏီႀကီးေတြ ပိုက္ဆံေတြကို ထားစရာ မရွိေအာင္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသြားၾကတာပဲ။ အက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးခ်မွ အက်ဳိးရွိ တာကြ။ အက်ဳိးမရွိရင္ ေငြကုန္သံျပာ ပဲ… ထြီ”အဘိုးႀကီး ေဒါခီးေနစဥ္ အိမ္ ေရွ႕ လမ္းမေပၚတြင္ လူအုပ္ႀကီး ညာသံေပး၍ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊား သြားသည္ကို စီေဂ်ႏွင့္ သူ၏ သူငယ္ ခ်င္းတို႔ေတြ ျမင္လိုက္ၾက သည္။
“အဲဒါ သတင္းပဲဒယ္ဒီ။ စား သံုးသူ သတင္းပရိသတ္ဟာ ထမင္း မစားရရင္သာေနမယ္၊ သတင္းမစားရ ရင္ မေနႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္ေန ၿပီ။ ေဟ့ေယာင္ သတင္းေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္စုိ႔…
” စီေဂ်က ဖခင္ႀကီးကို လွမ္းေျပာ ရင္း သူငယ္ခ်င္းကို လက္ကုတ္ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ “မင္းလည္း…သတင္းပဲ စား ေနေပေတာ့။ ထမင္း မစားနဲ႔ ေတာ့. ..။ သတင္းရွိတဲ့ လမ္းေပၚမွာပဲ ေနေပေတာ့ ဒါပဲ” ဖခင္ႀကီး၏ သံမဏိအမိန္႔ ေတာ္ျမတ္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္အား ေတာ့ဘဲ စီေဂ်တို႔ႏွစ္ေယာက္ သ တင္းေနာက္သို႔ အေျပးအလႊား လိုက္ သြားၾကသည္။ သူတို႔ေရွ႕မွ ေျပးသြား ခဲ့ေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ လမ္းဆံု တစ္ေနရာတြင္ စုေဝးေနေလသည္။ လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္၍ အက်ဳိး အေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေသာ အခါ စီေဂ်အေမာမေျပဘဲ အေမာဆို႔သြား သည္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့…
ေနခင္း ေၾကာင္ေတာင္ သူခိုးလိုက္ဖမ္းေသာ လူအုပ္ႀကီး လမ္းဆံုသို႔ မေရာက္မီ လမ္းဆံုမွာ အရပ္ဝတ္ႏွင့္ ႐ုပ္ဖ်က္ ထားေသာ နယ္ထိန္းရဲမ်ားက သူခိုး ကို ဖမ္းမိၿပီး ရဲစခန္းသို႔ ေခၚေဆာင္ သြားျခင္းျဖစ္၏။ “မႏႊာလိုက္ရတာ နာသကြာ ” “မိတာနဲ႔ အဲဒီသူခိုးကို လက္သီး တစ္လံုးေလာက္ ေကြၽးမလို႔။ ေခြး ေကာင္ ကံေကာင္းသြားတယ္. ..
” သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ခိုး၊ ဆိုး၊ လု၊ ႏႈိက္ ပံုစံေပါက္ေနသူႏွစ္ဦးက တဗ်စ္ ေတာက္ေတာက္လုပ္ေနသည္ကို စီေဂ်ေတြ႔ရသည္။ “မင္းတို႔က သူခိုးထင္ၿပီး လိုက္ တဲ့ ေကာင္ကေလးက တကယ္ေတာ့ သူခိုးမဟုတ္ဘူး။ ပန္းရံလုပ္တဲ့ လူေကာင္းကေလးပါ။ ကြဲေနတဲ့ မိန္းမကို လာေတြ႔တုန္း ေယာကၡမႀကီး က သူခိုး…သူခိုး လို႔ ဇြတ္ေအာ္တာ နဲ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အား ထြက္ေျပး ရွာတာ…
” သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ထား သည့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က အျဖစ္မွန္ကို ေၾကညာလိုက္သည္။ “အဲသဟာေပါ့ကြာ။ ငွက္မသိ ေတာ့ ဆက္ရက္ ခ်ဳိးထင္။ အခ်က္ မသိေတာ့ သမက္သူခိုးထင္ ဆိုတာ. ..” ဟု လူတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ ေပးေနစဥ္ စီေဂ်တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း သက္ျပင္း ကိုယ္စီမႈတ္ကာ လူအုပ္ ႀကီး အနီးမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စီေဂ်က အိမ္မျပန္ခ်င္၍ နီးရာ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ ထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေန သတင္း အစအန ၾကားရတတ္သည္ မဟုတ္ပါ လား။ ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စီ ေဂ်ေမြးထားေသာ စီေဂ်ထံ သ တင္းေပးတတ္သည့္ ပလာတာ႐ုိက္ ေသာ သတင္းေပးကုလားေလးရွိ သည္။ “ဆရာသာ လာတာနဲ႔ အေတာ္ ပဲ။ ဆရာသာ့ကို သတင္းထူးတစ္ခု ေပးစရာရွိတယ္”ဟု နိဒါန္းပ်ဳိးကာ ရပ္ကြက္ထဲ၌ ကိုရီးယားေတြ ေရာက္ ေနေၾကာင္း၊ တိုက္အိမ္တစ္လံုကို ငွား ၍ ေငြစု ေငြေခ်း ဘဏ္တစ္ခုဖြင့္ ထားေၾကာင္း ကုလားကေလးက ေျပာျပ၏။ အင္း…ကိုရီးယားေတြက ေတာ့ ေခြးေလွးပ်ား ေတာအႏွံ႔ဆို တာလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲက အစ ကိုရီးယားတုတ္ ထိုးအလယ္၊ ကိုရီးယား ေငြစုဘဏ္ အဆံုးျဖစ္ေနၿပီ…ဟု စီေဂ်က အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိသည္။ ကုလားကေလး ေပးလိုက္ေသာ လိပ္စာအတိုင္း စီေဂ်တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လာခဲ့ၾကသည္။ ကိုရီးယားစာတစ္ဝက္ ျမန္မာစာတစ္ဝက္ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားသည့္ တိုက္အိမ္ေရွ႕မွာ စီေဂ်တို႔ရပ္လိုက္ၾကသည္။ တိုက္အိမ္ ထဲကေန ဗလေကာင္းေကာင္း ျမန္ မာလူႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာ သည္။ စီစီတီဗီကင္မရာကလည္း စီေဂ်တို႔ကို အလြတ္မေပးပါ။ “ဘာကိစၥလဲ”ဟု လူႀကီးက ခပ္မာမာေမးသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔က သတင္း ေထာက္ေတြပါ..”
“ဒီမွာ ဘာသတင္းမွ မရွိဘူး။ သြားၾကေတာ့။ ေပါက္တယ္ေနာ္ …” ျမန္မာလူႀကီးက ေဟာက္သံပါ ပါ ေျပာေနစဥ္ စီေဂ်သည္ “သူ႔ဆန္ စားေတာ့ ရဲရေပသကိုး…”ဟု ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ၾကဴးႏွစ္
