ခရစၥမတ္ညမ်ားစြာကို ျဖတ္ သန္းခဲ့ဖူးသည့္တိုင္ေအာင္ ဒီညမွာလိုတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ခဲ့တာကိုကပဲ ကြၽန္မကို မေရမရာခံစားမႈေတြေပးေနေတာ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ ေနရင္း ေခါင္းထဲမွာတေစၧသူရဲေကာင္ ေတြဝင္ပူးေနသလို အတိတ္က အသံ ဗလံေတြဆူညံေနတယ္။ ေရထဲမွာ ငုပ္ေနတဲ့အခါ အသံေတြကို ဗလုံးဗေထြးၾကားရသလိုမ်ဳိးေပါ့ရွင္။ အရင္ က ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ခရစၥမတ္ညေတြ ကို အေရာေရာအေထြးေထြး ျပန္ျမင္ ျပန္ၾကားေနမိတာကိုကပဲ လူကို႐ူး မတတ္ျဖစ္ေစတယ္ေလ။
ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ခရစၥမတ္ညေတြက်ရင္ အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြ စုံစုံညီညီနဲ႔ မုန္႔ေတြစားၾက၊ သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကေလးက လက္ေဆာင္ေတြကိုယူၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ ေတာ့။ အပ် ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္လာ ေတာ့လည္း ခရစၥမတ္ညက်ရင္ ေဖ ေဖေမေမတို႔နဲ႔အတူတူ ရပ္ေဝး ေျမ ျခားေရာက္ေနတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီက စာေတြကိုဖတ္လိုက္၊ သတိရလိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္၊ သီခ်င္းေတြဆိုလိုက္နဲ႔ပါပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔ျဖတ္သန္းရတဲ့ခရစၥမတ္ည ေတြမွာေတာ့ ဝိုင္ရယ္၊ အနမ္းေတြ ရယ္နဲ႔အတူ အေမွာင္ထုထဲကို တူတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသးသေပါ့။ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ၾကယ္ေတြစုံလို႔၊ ျမက္ခင္းေတြကစိမ္းလို႔၊ ကြၽန္မကိုယ္ တိုင္ကေတာ့ ရီေဝေဝယစ္မူးလို႔။
ခုညမွာေတာ့ ကြၽန္မတစ္ ေယာက္တည္း။ ဒါေပမဲ့ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ခရစၥမတ္ ညေတြမွာ ကြၽန္မလိုပဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ျဖစ္ေနသူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိေနၾကမွာ ပါ။ ဒီေတာ့ခုလည္း သူတို႔နဲ႔ ကြၽန္မ အတူတူပဲေပါ့။ တစ္ေလာကလုံးမွာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာ မွမဟုတ္တာ။ အထီးက်န္အေဖာ္ ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ၾကာင့္ သိပ္အထီးက်န္မဆန္ေတာ့ သလိုခံစားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္ၿပီး အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို မေတြးေတာ့ ဘဲ ပစၥဳပၸန္မွာပဲတည့္တည့္ေနျဖစ္ ေအာင္ႀကိဳးစားေနရေတာ့တယ္။ အဲဒီ လိုေနလိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ အသက္သာဆုံးဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ သူမွျငင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကြၽန္မအခန္းထဲကို လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕အထီး က်န္ခံစားမႈေပ်ာက္သြားရတာက ေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဘာဘာညာညာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မလို အသက္ငါးဆယ္နားနီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွရင္ခုန္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ အခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ေကာင္ေလး ကေတာ့ ပုံပန္းမက်တဲ့ အဝတ္အစား ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ သာသာေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္ရတယ္။ တံခါးမေခါက္ဘာမေခါက္နဲ႔ အခန္းထဲ ကိုေရာက္လာေတာ့ မူးေနတာမ်ား လားလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရတာ မူးေနတဲ့ပုံေတာ့မေပါက္ဘူး။ တစ္ခုခု ကို လန္႔ေနသလိုေတာ့ ထင္ရတယ္။
”ေဆာရီးပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထင္ၿပီးဝင္လိုက္မိတာပါ”လို႔ ေျပာၿပီး အခန္းထဲကျပန္ထြက္မလိုလုပ္ရင္းက ”ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ တည္းလား”လို႔ ဆက္ေမးေနတာေၾကာင့္ ”ဟုတ္တယ္ေလ။ ထူးဆန္းေနလို႔ လား”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
”ဆန္းတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ အျဖစ္ခ်င္းတူေနတာကေတာ့ ဟုတ္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာထိုင္ၿပီး စကားေလးဘာေလးေျပာလို႔ရမလား” လို႔ သူကထပ္ေျပာျပန္တယ္။
”အင္း…မင္းကိုႀကိဳဆိုပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို လက္နဲ႔ၫႊန္ျပလိုက္ေတာ့ သူလည္း ျဗဳန္းဆိုထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
”တကယ္ကို ကြၽန္ေတာ့္အခန္း ထင္ၿပီး ဝင္လာမိတာပါဗ်ာ။ တျခား ဘယ္လိုအႀကံအစည္မွ မရွိပါဘူး” လို႔သူက ထပ္ရွင္းျပေနျပန္တယ္။
”မင္းခုလို အခန္းမွားၿပီး ဝင္မိ တာပဲ ေကာင္းေသးေတာ့ကြယ္။ စကားေျပာေဖာ္ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တစ္ေယာက္ ခရစၥမတ္ညမွာ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ထူးေနသလိုပဲ”
”ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိၿမိဳ႕ကို ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီမွာလုပ္စရာေလးေတြရွိေလ ေတာ့မျပန္ႏိုင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္က စာေရးဆရာ တစ္ ေယာက္ပါ”
”ေၾသာ္…မင္းတို႔အလုပ္ ကလည္းဒီလိုရွိေသးတာပဲလား”
”အဓိကကေတာ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္က ခုလိုစာေရးေနတာကို မႀကိဳက္တာေၾကာင့္ပါပဲ။ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အင္ဂ်င္နီယာလိုမ်ဳိး၊ ဆရာဝန္လုိမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ အရာရွိ ႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ေလ အဲဒီ လိုျဖစ္ေစခ်င္တာကို ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ဝါသနာပါရာပဲဇြတ္လုပ္ေနတာ”
”ေအးေလ… ကိုယ္ဝါသနာပါရာကို လုပ္ေနေတာ့လည္းတစ္မ်ဳိး ေကာင္းတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ေရးသလဲကြ”
”ကဗ်ာနဲ႔ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းကို တြဲထားတာမ်ဳိးေရးၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖူး တယ္။ စာအုပ္နာမည္က ‘ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာ’ ဆိုတာေပါ့။ ကြၽန္ ေတာ့္ကေလာင္နာမည္က ”ရိၿႏၵာ” တ့ဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးေန တာကို အသိအမွတ္ကိုမျပဳပါဘူး။ ေကာင္းတယ္လို႔လည္းမထင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္းငယ္ေသးတယ္ လို႔ပဲထင္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ငယ္တယ္ လို႔လည္းမထင္မိဘူး။ ကိုယ္ဝါသနာ ပါရာကို ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္ေနရတာ ကိုလည္း ဂုဏ္ယူတယ္။ တစ္ခါတေလဘဝမွာ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္မိေသး ေတာ့”
”အႏုပညာဖန္တီးမႈယႏၲရား ႀကီးကို တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္လွည့္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့”
”ဟုတ္ပဗ်ာ။ ဟုတ္ပ… အစ္မႀကီးေျပာတာ ကြက္တိပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ”
သူ႔ပုံစံ မူမမွန္ေတာ့ဘဲ အသံက အေတာ္က်ယ္လာၿပီး သူ႔မ်က္လုံး ေတြထဲမွာလည္း ေၾကာက္ရိပ္ေတြ ထင္လာတာကို ကြၽန္မသတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ …”ကဲပါကြာ…ဒို႔ရဲ႕ခရစၥမတ္ ကိုေလးေလးနက္နက္က်င္းပလိုက္ ရေအာင္။ ေနဦး၊ ငါမင္းအတြက္ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္။ ကိတ္ မုန္႔ေကာင္းေကာင္းလည္း ငါ့မွာရွိ တယ္၊ ခဏေစာင့္”လို႔ေျပာၿပီး ေကာ္ ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ဝင္လိုက္ ပါတယ္။
ကြၽန္မေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔ေတြယူၿပီး အိမ္ေရွ႔ခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမရွိ ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္းစႏိုးစ ေနာင့္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဘယ္လို ေကာင္ေလးပါလိမ့္လို႔လည္း စိတ္ထဲ မွာ ထင္မိလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ကာကိုယ့္ေကာ္ဖီကိုကိုယ္ဘာသာကိုယ္ပဲျပန္ေသာက္ရေတာ့မွာေပါ့စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေလာက္ဖတ္ၿပီးေကာ္ဖီေသာက္ရင္ပိုေကာင္းမယ္လို႔ေတြးမိတာေၾကာင့္စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့စာအုပ္စင္ေတြဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အခန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြပါ။ သူကလည္း”ဒီစာအုပ္ေတြရွိေနလို႔ ရွင့္အတြက္ ဘယ္လိုမွ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ပါ တယ္။ သြားေလသူ ကြၽန္မခင္ပြန္း အင္မတန္မွကို အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုေတာ့ မပစ္ရက္ဘူးရွင္။ တျခားထားစရာေနရာလည္း မရွိျပန္ တာေၾကာင့္ ဒီမွာပဲထားပါရေစ။ ဒီအတြက္လည္း အခန္းခကိုေလွ်ာ့ယူပါ့ မယ္”လို႔ ဒီအခန္းကိုမငွားခင္ကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာကို မွာသြားေသးတာ။ ကြၽန္မကလည္း အဲဒီအတြက္ ဘယ္လိုမွသေဘာမ ထားေၾကာင္း၊ စာအုပ္စာေပဆိုတာ လူ႔မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ျပန္ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
ဒီအခန္းကိုငွားၿပီးေနတာ ဆယ္ လေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ စာအုပ္ ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေမႊၾကည့္ဖူး ေသးဘူးေလ။ အခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔သိပ္မရင္းႏွီး တဲ့ စာအုပ္ေတြျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေတြမ်ားတယ္။ က်မ္းစာအုပ္ေတြရွိသလို၊ ကဗ်ာစာ အုပ္ေတြ၊ ဝတထၳဳစာအုပ္အထူႀကီးေတြ လည္းအမ်ားႀကီးပဲ။ မ်ားေသာအား ျဖင့္ကေတာ့ ကြၽန္မ မဖတ္ဖူးတာေတြ ခ်ည့္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ ၾကည့္ေနရင္းက ‘ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ ေတာ့္ကဗ်ာ’ဆိုတဲ့ စာအုပ္အပါးေလး တစ္အုပ္ကို အမွတ္မထင္သြားေတြ႔ ေတာ့ ထိတ္ခနဲေတာင္ျဖစ္မိတယ္။ ခုနကေကာင္ေလးေျပာသြားတဲ့ စာ အုပ္မဟုတ္လား။ စာအုပ္က အေတာ္ ေဟာင္းေနတာေၾကာင့္ စာေရးသူ နာမည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ”ရိၿႏၵာ” တဲ့။ ဒါဆိုေသခ်ာပါၿပီ။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ က သူ႔ထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးသလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပုံႏွိပ္မွတ္တမ္းကို အျမန္လွန္ေလွာၾကည့္မိလိုက္တယ္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ပုံႏွိပ္တဲ့စာအုပ္။ အလိုေလး ကြၽန္မ ေတာင္မေမြးခင္ကပါလား။ သူေရးတာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီကာင္ေလး ကြၽန္မကို အတည္ေပါက္ နဲ႔ လာညာသြားပါပေကာလို႔ ေတြးလိုက္ မိၿပီး စာအုပ္ကိုယူလာလိုက္ေတာ့ တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာေကာ္ဖီေလးေသာက္ ရင္း စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေျပာသြားသလိုပါပဲ။ ဘဝမွာႀကံဳခဲ့ ရတာေတြကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ အသုံး အႏႈန္းေတြ၊ ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံ ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတစ္ခုေရးထား တာပါပဲ။ စာပိုဒ္ေတြမွာန႔စြဲေတြ တပ္ထားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ ေတြကိုလည္း ေရးထားတယ္။ မိဘေတြက စာေတြကဗ်ာေတြေရးတာ ကို မႀကိဳက္တာ၊ သေဘာမတူတာေတြ လည္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္းပဲ ေနာက္ဆုံးဘာျဖစ္ မယ္ဆိုတာ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေန႔စြဲက ၁၉၅၅ ခရစၥမတ္ည တဲ့။
”အထီးက်န္ ခရစၥမတ္ညမွာ အထူးျခားဆုံးကို ႀကံဳေတြ႔ရတယ္။ အျပင္က လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္အလာ အခန္းထဲကိုဝင္လိုက္ေတာ့ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာ ေၾကာင့္ အခန္းမွားဝင္မိၿပီလို႔ထင္လိုက္မိေပမယ့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သိရပါတယ္။ အထီးက်န္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က သူနဲ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာစကားေတြ ေျပာျဖစ္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ သူဟာဖ်တ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ဒါဆို လူမဟုတ္ဘူးေပါ့။ တေစၧေခ်ာက္ၿပီထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူရဲျဖစ္ျဖစ္ တေစၧျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို မေၾကာက္ပါဘူး။ သူ႔ကိုႏွစ္သက္စြဲလမ္းမိတာေၾကာင့္ပဲ။ ထပ္ေတာင္ဆုံခ်င္ေသးတယ္။ စကားေတြ ထပ္ၿပီးေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ သို႔ ေသာ္ အခုကြၽန္ေတာ္ေနလို႔မေကာင္း ဘူး။ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး။ ရင္ထဲကလည္း မေကာင္း ဘူး။ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္သူမွ မေကာင္း ဘူးထင္တယ္ဗ်ာ…။ ခရစၥမတ္ ညေတြမွာ ခုလိုတစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူး ဘူး”လို႔ ေရးထားတယ္။
အဲဒီစာပိုဒ္အဆုံးမွာေတာ့ ထုတ္ေဝသူရဲ႕မွတ္ခ်က္ကိုေတြ႔ရ တယ္။
”စာေရးဆရာ ရိၿႏၵာသည္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ ခရစၥမတ္ညတြင္ပင္ ႏွလုံးေရာဂါျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ကြယ္ လြန္ခဲ့ပါသည္။ အထက္ပါစာပိုဒ္မွာ မကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆုံးေရးသား ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းစာပိုဒ္ထဲ တြင္ပါရွိသည့္ အမ်ဳိးသမီးသည္ သူမကြယ္လြန္မီ သူ႔အား ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့သူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးအား ကြၽႏ္ုပ္တို႔ထပ္မံေတြ႔ရလိမ့္ ဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါေသာ္လည္း ေပၚမလာေတာ့ပါ။ ထိုအမ်ဳိးသမီးမွာ ဆန္းၾကယ္စြာပင္ ေပ်ာက္ဆုံးလ်က္ရွိ ပါသည္”
ဟက္ကာ
မွတ္ခ်က္ -Rosemary Timperley ရဲ႕Christmas Meeting ဝတၳဳတိုကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါ တယ္။
