ႏိုင္ငံ နဲ႔ လူထုကို အက်ဳိးျပဳတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ လူေတာ္လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့… ငါ့တပည့္ မင္းဟာ…Yellow Journalism ကိုေရွာင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ မပီသတဲ့၊ ငရဲက်ဖို႔ တြန္းပို႔တဲ့၊ မိမိကိုယ္တိုင္ လည္း ငရဲက်မယ္႔ Tabloid Journalism ကိုလည္း ေရွာင္ရလိမ့္ မယ္” ဟုမိမိ၏ ဆရာေဟာင္းတစ္ဦး က လမ္းႀကံဳ၍ ဆံုးမလာေသာအခါ လြတ္လပ္ေသာ အေပ်ာ္တမ္းသတင္း ေထာက္ကေလး တစ္ဦး၏ ဘဝကို ျမတ္ႏိုးေနရွာသည့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ”စီေဂ်” သည္ မသိမသာ စိတ္ေလ သြားမိေလသည္။ ငယ္ဆရာကို ႏႈတ္ လံွမထိုးခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုအခါ မွာ ေတာ့ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေစာဒက တက္ရေတာ့မည္ဟု စီေဂ် က ဆံုးျဖတ္သည္။
”ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ သို႔ေသာ္ လည္း ယဲလိုးတို႔၊ တက္ဘလြိဳက္တို႔ဆို တာ လူသားသည္းေျခႀကိဳက္ သတင္း ေတြပါ။ လူသားေတြရဲ႕ သတင္းဆာ ေလာင္မႈေတြထဲမွာ အဲဒီ့ သီတင္း အမ်ဳိးအစားေတြက ထိပ္တန္းက ပါဝင္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ သတင္းမ်ဳိး ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ က မေပးႏိုင္ရင္ ဂ်ာနယ္လစ္ တာဝန္မေက်ရာက် ပါလိမ့္မယ္။ ဟိုတစ္ေန႔ကဆို… ၁၂ ႏွစ္သမီးကေလး ဟိုဒင္းဟိုဟာ ျဖစ္တဲ့သတင္းဟာ.. .”
”ေတာ္ကြာ။ မင္းပါးစပ္ ပိတ္ ေတာ့။ မင္း…အလကားေကာင္” ဆရာေဟာင္းသည္ တပည့္ေဟာင္းကို ပစ္ပစ္ခါခါ ႐ႈတ္ခ်ကာ ေက်ာခိုင္း ထြက္သြားေလၿပီ။ စီေဂ်ကား… စိတ္မပ်က္ စိတ္မဆိုးပါ။
ယခုလို ပြင့္လင္းရာသီအစမွာ တရစပ္ ေပၚေပါက္လာတတ္ေသာ ထူးမျခားနား ”မီး” သတင္းေတြကို လည္း စီေဂ်သတိထားမိသည္။ လွ်ပ္စစ္အသံုးမ်ားလာေသာ ေခတ္ မွာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္သြားတတ္သည္က ” လွ်ပ္စစ္ေရွာ့ခ္” က ဖန္တီးသည့္ မီး။ ေခတ္ကာလက ေဖာက္ျပန္ေန သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ဝါဒီေတြက ”ကမၻာႀကီး ပူေႏြးမႈ” Global Warming ဟူသည္ကို သတိ ေပးခဲ့ၾကသည္က ၾကာေခ်ၿပီ။ ႐ုိး႐ုိး ေတြးၾကည့္လွ်င္…မိုးကုန္လို႔ ေဆာင္းဝင္လာေတာ့လည္း ေဆာင္း က ေဆာင္းပီပီသသ မေအးေတာ့။ ႏွင္းဆိုတာလည္း အစရွာမရေတာ့ ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္…စီေဂ်က ေဖ့စ္ ဘုတ္ခ္မွာ ”ေဆာင္းရာသီ ေရာက္လာ ၿပီ… မီးသတိျပဳၾကပါ” ဟု ေရးသား ႏႈိးေဆာ္လိုက္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာမႈ အားနည္းေသာ ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ငတိေတြက ”ေႏြရာသီ ေရာက္လာၿပီ၊ မီးသတိထားလို႔ ေရးရ မွာကို ဒီငတိက ဘာေၾကာင္တာလဲ”ဟု ”မန္႔” ၾကေလသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စီေဂ်၏အာေဘာ္ကို သေဘာေပါက္ ၿပီး ”ဟုတ္ပ။ ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့ေႏြ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းေပ်ာက္တဲ့ေႏြ ျဖစ္ေနၿပီ။ အေႏြးထည္ေရာင္း တဲ့သူေတြ မႈိင္ကုန္ၿပီ…” ဟု ေထာက္ခံၾကသည္။
”ေၾသာ္…မီး…မီး…မီး” ဟု စီေဂ်က မီးသတင္းေတြကို ေလ့လာရာက အသံထြက္၍ ျမည္ တမ္းလိုက္သည္။
”ဘာမီးတုံးကြ” ဟု အနီးရွိ ေရွး႐ုိး အဘိုးႀကီး ျဖစ္သည့္ စီေဂ်၏ ဘိုးေအႀကီးက အလန္႔တၾကားေမး သည္။
” ေပါ့ဆမီး ေလာင္တဲ့ သတင္း ေတြထဲက မီးပါ ဘိုးဘိုး”
”ေပါ့ဆမီးက…ဒီေလာက္ အေရးမပါ လွပါဘူးေလကြာ” ဟု အဘိုး ႀကီးက သူ႔ဝသီအတိုင္း ဂြ(ခြ) စကား ေျပာေသာအခါ စီေဂ်သည္ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးေသာ ဂ်ာ နယ္လစ္ပီပီ…
”အေရးပါတာေပါ့ ဘိုးဘိုးရဲ႕။ ဟိုတစ္လေက်ာ္ေက်ာ္က ေလာင္ခဲ့တဲ့ ကန္ေတာ္ႀကီး ဟိုတယ္မီးဟာ ကုေဋနဲ႔ ခ်ီၿပီး ဆံုး႐ႈံးခဲ့တာပဲ။ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းလည္း ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရေသး တာ။ ဒါကို အေရးမပါဘူးလို႔ မေျပာ ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္ ခင္ဗ် …”
” အဲဒါ ဘာမွမဆန္းဘူး။ အေရး လည္း မပါဘူး…”
လူ႔ကတ္ဖဲ့ အဘိုးႀကီးကလည္း အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ငါ့စကား ႏြားရ ဇြတ္ျငင္းေနေတာ့ရာ စီေဂ် ကြၽဲၿမီးတို လာသည္။
” ဒါျဖင့္… ဘယ္မီးက အေရးပါလို႔တုံး ဘိုးဘိုး”
”ေလာကမွာ ကိေလသာမီးက အဆိုးဆံုး။ မွတ္ထား ငါ့ေျမး။ ကိေလ သာမီးက အပူေလာင္ဆံုး။ ေလာက လူ႔ရြာကို ပ်က္စီးေစမယ့္ မီးဟာ ကိေလသာမီးပဲ။ ေဟာဒီ့ သတင္းကို ဖတ္ၾကည့္စမ္း။ ဒီမီးေလာက္ဆိုးတာ ရွိဦးမလား”
အဘိုးႀကီးက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ထဲမွ မၾကားဝံ့ မနာသာ၊ မေတာ္ တေရာ္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို လက္ညႇဳိး ေထာက္၍ ျပသသည္။ အို… ဟုတ္ပ။ သက္ငယ္မုဒိမ္းမႈ သတင္း ..။ က်ဴးလြန္သူက သက္ၾကားအို ငမိုက္သားႀကီး။
”ဒီမီးက ရာဇဝတ္မႈပါ ဘိုးဘိုး ရာ။ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အိုးအိမ္ ဥစၥာဓနေတြကို မထိခိုက္ပါဘူး။
”ေဟ့ေကာင္။ ဒီမီးမ်ဳိးက ေလာကမွာ အဆိုးဆံုးကြ..”
အဘိုးႀကီးက ”က်ား၊ က်ားမီး ယပ္” ဆိုသကဲ့သို႔။ တံုးေပကတ္သတ္ ဇြတ္ျငင္းေနသျဖင့္ စီေဂ်ခမ်ာ အာ႐ုံ ေနာက္သြားရွာသည္။ ကိုယ့္ဘိုးေအ အရင္းေခါက္ေခါက္ကို မဟုတ္မခံ ဇြတ္ျပန္ ျငင္းေနလွ်င္ ”အဂါရဝ” အ႐ုိအေသ မဲ့သလို ျဖစ္ၿပီး ငရဲက်ီး မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဘိုးအိုႀကီး အနီးမွ လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။
”ဘိုးဘိုးကေတာ့ အာ႐ုံပဲဗ်ာ၊ အာ႐ုံပဲ…”
စီေဂ်က ‘အာ႐ံုေနာက္သည္’ ဟူေသာ ဘန္းစကားကို အတိုေကာက္ သံုး ေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ အဘိုးႀကီးက အေဝးကေန အားက်မခံ ျပန္ေအာ္ ေလသည္။
”အာ႐ုံျဖစ္ေတာ့ ဘာဆန္း သတုံး။ လူဆိုတာ အာ႐ုံ ၆ ပါးနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ လကြ။ အာ႐ုံမရွိ ရင္ ေသသြားမွာေပါ့လဟ”
စီေဂ်သည္ အဘိုးႀကီး၏ အသံ ကို မၾကားေယာင္ျပဳကာ သူထိုင္ ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္ လာခဲ့၏။ ဆိုင္ထဲရွိ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သတင္း ထူး သတင္းဆန္းေလးမ်ား ၾကားရလို ၾကားရျငား နားစြင့္ၾကည့္သည္။
” ရက္စက္လိုက္တဲ့ မီးကြာ . ..။ ညႇာတာမႈကင္းမဲ့တဲ့ မီး။ ေၾသာ္…ကိုယ့္ကို အသည္းခြဲတဲ့ မီးမီး ပါလားကြယ္…”
အနီးရွိ ဝိုင္းမွ စီေဂ်ႏွင့္ မ်က္ မွန္းတန္းေနေသာ အသိတစ္ေယာက္ က တမီးမီးႏွင့္ ညည္းညဴေနသည္။
” ကိုယ့္ဆရာအိမ္ မီးေလာင္လို႔ လားဗ်” ဟုစီေဂ်က လွမ္းေမးလိုက္ ရာ။ အေမးခံရသူက ဝုန္းခနဲ ထကာ စီေဂ်ထံသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
” သယ္ရင္း… နိမိတ္မရွိတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔လားကြာ။ ကိုယ့္မွာ ပိုင္တာဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔ မိသားစုေနတဲ့ အိမ္စုတ္ကေလး တစ္ လံုးပဲရွိတာ။ အဲဒီ အိမ္ကေလး မီး ေလာင္သြားရင္ ဘံုလည္းေပ်ာက္ မယ္။ အခ်ဳပ္ထဲလည္းေရာက္မယ္ …။ ကိုယ္ေျပာတဲ့ မီးက”
သူက စကား မဆက္ေသးဘဲ စီေဂ်၏ ညာဘက္နားအနီးသို႔ ငံု႔ လိုက္ၿပီး…
”ကိုယ္ေျပာတဲ့မီးက… ကိုး မီးကြ။ ႀကိတ္ဝိုင္းမွာ ကိုးမီး႐ႈံးလို႔ ညစ္ ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာ။ ဒီ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဖြဘုတ္ေပၚ တင္ ၿပီး မဖြလိုက္ပါနဲ႔ သယ္ရင္းရယ္” ဟု တိုးတိုး ေျပာေလ၏။
ထိုအခိုက္မွာပင္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေရွ႕ လမ္းေပၚမွ လည္ ေခ်ာင္းကြဲ အသံႀကီးျဖင့္ ေအာ္လိုက္ သံ ေပၚထြက္လာသည္။
”မီးေဘးေရွာင္၊ မေလာင္ခင္ ႐ႈိ႕ ၾကပါစို႔ …”
ေအာ္ဟစ္ေနသူကား… သြက္သြက္လည္ေအာင္ ႐ူးေနရွာသူ စိတ္ေရာဂါရွင္ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ဦး။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ မီးတရဲရဲႏွင့္ သတင္းစာစကၠဴ ပတ္ ဧရာမ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး။
”အဲဒါကမွ… မီးအႏၲရာယ္ အစစ္ကြ..။ အခ်ိန္မီ တားၾကဆီးၾက စို႔” ဟု စီေဂ်က ႏႈိးေဆာ္ အခ်က္ေပး ကာ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြေတြကလည္း သူ႔ေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာၾကသည္။
”ငါ့မွာ သတင္းဖမ္းမယ့္ သတင္း မုဆိုး မျဖစ္ရဘဲ အ႐ူးဖမ္းမယ့္ အ႐ူး မုဆိုး ျဖစ္ေနရပါပေကာ” ဟု စီေဂ် သည္ ေျပးရင္းလႊားရင္း ျမည္တမ္းေန မိေလသည္ တကား။
ၾကဴးႏွစ္
