စီေဂ် သည္ မိမိကိုယ္မိမိ၊ အတိုင္းမသိက်ယ္ေျပာေသာ ေရာင္ စံုပန္း လြင္ျပင္ႀကီးထဲမွ မထင္မရွား အညတရ ေစ်းကြက္မဝင္ေသာ ပန္း႐ုိင္းပင္ကေလး တစ္ပင္အျဖစ္ ႐ႈျမင္ ခံစားလ်က္ ထိုဘဝကိုပင္လွ်င္ ျမတ္ ႏိုးစြာ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ေနမိေပ၏။
သို႔ရာတြင္ စီေဂ်ဟူေသာ အရပ္ သား အေပ်ာ္တမ္း သတင္းေထာက္ အလုပ္မွာ ”အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္” မမည္ေပ။ သူ၏ဘိုးေအ ေရွးအဘိုးႀကီး ေျပာသလို ” ေငြကုန္ သံျပာ” အလုပ္ ျဖစ္၏။ သူ၏ ဖခင္ ေျပာသလို ”ေတာေရးေတာင္ေရး၊ ေတာင္တင္ေျမာက္တင္ ေငြမရႊင္ ေၾကးမရ ဘိုင္က်ေစမည့္ အလုပ္” ျဖစ္၏။
”ဘိုးဘိုးတို႔ ေဖေဖတို႔ရာ… ဒီကေန႔ ကမၻာႀကီးက Facebook ကမၻာႀကီးပါ။ ဒီကေန႔ေခတ္က Social Media ေခတ္ႀကီးပါ။ ဒီကေန႔ လူသား ေတြဟာ Network လူသားေတြပါ။ ဘိုးဘိုးတို႔ ေဖေဖတို႔ထက္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔က လူျဖစ္ရက်ဳိး ပိုပိုၿပီးနပ္ေနပါၿပီ” ဟု စီေဂ်က ငါ့စကား ႏြားရ ၾကြားလံုး ထုတ္မိသည္။
”ဟဲ့ေကာင္ လူ႔ဗလာ၊ ေလပို ေလလွ်ံေတြသံုးၿပီး အဂါရဝစကား မေျပာနဲ႔၊ ဖြတ္ဘုတ္ တီထြင္တဲ့ မတ္ဇူ ကာဘတ္ ဆိုတဲ့ ငနဲကေလးကေတာင္ ဖြတ္ဘုတ္ဟာ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုး က်ဳိးေတြ ပိုမ်ားေနၿပီလို႔ ဟိုတေလာ က ရင္ဖြင့္လိုက္ပါပေကာလားကြ” ဟု ဘိုးေအႀကီးက ျမည္တြန္သလို၊ ဖခင္ ႀကီးကလည္း ” ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ ႐ုတ္ တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ ႐ူးသြား ေဂါက္သြားမယ့္ သတၱဝါေတြ တစ္ပံု ႀကီး” ဟု အဆိုးျမင္ျဖင့္ ေဟာကိန္း ထုတ္သည္။
”သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာအရ… ထြက္ေပၚလာတဲ့ တီထြင္မႈ တစ္ခုမွာ ေကာင္းက်ဳိးနဲ႔ ဆိုးက်ဳိး ဒြန္တြဲေနတာ ကေတာ့ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္တုန္းက အေမရိကန္ က ဂ်ပန္ကို အဏုျမဴဗံုး ႀကဲခ်လိုက္ ေတာ့ အိုင္စတိုင္းကေတာင္ အဏုျမဴ ဗံုး ျပဳလုပ္ရာမွာ သူက ႏွပ္ေၾကာင္း ေပးသလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တ စကား ေျပာဖူးခဲ့ေသးတာပဲ။ အဓိက အေရးႀကီးတာက ေတာ့ နည္းပညာရဲဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ေယာနိေသာ မေနာသိကာရ အသင့္အတင့္ ႏွလံုး သြင္းဆင္ျခင္ၿပီး စားသံုးဖို႔ပါခင္ဗ်ာ။ ဒါဟာ ၂၁ ရာစု နည္းပညာ အသီး အပြင့္ စားသံုးသူေတြအတြက္ အဆီ ေလ်ာ္ဆံုး လမ္းၫႊန္ျဖစ္ပါတယ္”
စီေဂ်က…မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ၊ ဘုန္းႀကီးစာခ် စကားေျပာ လိုက္ရာ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ”ငါ တို႔က အႀကီး။ အႀကီးကို အငယ္က ဆရာမလုပ္နဲ႔” ဟူေသာ ”ႀကီးကိုဖဲ့” ဝါဒစြဲျဖင့္ စီေဂ်ကို မ်က္ေမွာင္ကုပ္၊ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကေလ၏။
သို႔မို႔ေၾကာင့္…လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္၏ တစ္ဖက္သတ္္ ထိုး စစ္ေတြ မစတင္မီ စီေဂ်လည္း အိမ္ အျပင္သို႔ မေယာင္မလည္ ထြက္လာ ခဲ့ရေလသည္။
”အင္း…လူႀကီးဆိုတာက အခက္သား။ သူတို႔ကို ေဖာ္လိုလိုက္မွ ႀကိဳက္တာ။ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ကိုယ့္ကို ရန္သူစာရင္း သြင္းကေရာ။ သူတို႔မွာ (ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္ဝယ္ လူႀကီး) ဆိုတဲ့ အသိအေျမာ္အျမင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္… ဟူးဝူး”
စီေဂ်သည္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ သက္ျပင္းမႈတ္မိသည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏စီေဂ်သည္ ”အိုုင္ တီ” ေခၚ သတင္းဆက္သြယ္ျဖန္႔ျဖဴး ေရး နည္းပညာကို ၂၁ ရာစု လူသား ၏ ရပိုင္ခြင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အထူး ဆုလာဘ္ အျဖစ္မွတ္ယူ၏။ သို႔ေသာ္ စိန္ရတနာလံုးကို ေဂၚလီလို ပစ္က စားေနတတ္သူ။ ပလီစိ ေခ်ာက္ခ်က္ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ စီေဂ်အတုမ်ား ေၾကာင့္ စိတ္ေစတနာေကာင္း ရွိသူ စီေဂ်အစစ္မ်ား စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရျခင္းကိုေတာ့ မႀကိဳက္။ မႀကိဳက္ ေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွမတတ္ ႏိုင္။ ကိုယ္ေတြ၏ အဓိပတိ ဦးေသွ်ာင္ ဆရာႀကီး ”မတ္ဇူကာဘတ္” ကေတာ့ Fb မွာ အဆိုးအဖ်က္ေတြ ေပၚမလာရ ေအာင္ တားဆီးပိတ္ပင္သည္။ နည္း လမ္း အသစ္ရွာဦးမည္ဟု တစ္ေလာ က ေျပာခဲ့သည္။ ဇူကာဘတ္၏ စိတ္ ကူးေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ အဆိုးျမင္ ဝါဒီေတြက သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို ဓားႀကိမ္းမ်ားႀကိမ္းေန ေလမလား။
”ေဟ့…ေဟ့၊ အဲဒီ လမ္းထဲ မသြားနဲ႔၊ လမ္းထဲမွာ ငမူးတစ္ေကာင္ ဓားရွည္ကိုင္ၿပီး ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းေန သကြယ့္…”
တစ္ခုခု ျဖစ္ပြားေနသျဖင့္ လူ ႀကီးလူငယ္တခ်ဳိ႕ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေျပး လႊားေနရာ လမ္းတစ္လမ္းထိပ္တြင္ ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ စုတ္ဖြားဖြား အဘိုး ႀကီးတစ္ေယာက္က စီေဂ်ကို ဆီးတား သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ရဲကို ေခၚလိုက္ရ မလား။ ဝမ္းႏိုင္းႏိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ…” ဟု စီေဂ်က ေျပာေသာ္….
”ရဲကို မေခၚပါနဲ႔ကြယ္…။ ရဲ ဖမ္းသြားရင္ ဒီေကာင္ ေထာင္က်သြား မွာကြယ့္၊ ေထာင္က်ရင္ ငါ ထမင္း ငတ္မွာ…”
”ဘာ… ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုပါ လိမ့္ ဘႀကီးရယ္…”
” အဘတို႔က ဖေအတစ္ခု သား တစ္ခုပါကြယ္..။ သူရွာေကြၽးလို႔ အဘ ထမင္းစားေနရတာပါ…ရဲကို ေတာ့ မတိုင္လိုက္ပါနဲ႔။ အဘ ေတာင္း ပန္ပါရေစ…”
စီေဂ်သည္ စုတ္ျပတ္ ဆင္းရဲ ရ သည့္အထဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ ေနေသာ အဘကို ၾကည့္ကာ စိတ္႐ႈပ္ သြား၏။ အေရးထဲ အဘက သူ႔လက္ တစ္ဖက္ကို ဆြဲထားသျဖင့္ အာ႐ုံ ေနာက္ရေသးသည္။
” ဘာလဲ အဘ…”
” ဒီအေကာင္ မူးေနလို႔ အဘ ထမင္းငတ္ေနပါတယ္ သားရယ္။ အဘကို ထမင္းဖိုးကေလး တစ္က်ပ္ တစ္ျပား ကူညီပါေနာ္”
”အိုး… ေစ်းဦးေပါက္ၿပီေဟ့” ဟု ေယာင္ရမ္းျမည္ဟရင္း၊ သဒၶါ ၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ျဖစ္သည့္ စီေဂ် သည္ အဘိုးႀကီးလက္ထဲသို႔ ငါး ေထာင္က်ပ္တန္ တစ္ရြက္ စြန္႔ႀကဲ လိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္…စီေဂ်သည္ ဓား ကိုင္ရမ္းကားေနသူ ရွိရာ လမ္းထဲ သို႔ ဝင္ခဲ့၏။ မူးယစ္ရမ္းကားမွန္း ေသခ်ာ လွ်င္ သူကဓာတ္ပံု႐ုိက္ၿပီး ”နက္” မွတစ္ဆင့္ ရဲကို သတင္းေပးလိုက္မည္။ ဒါဟာလည္း တာဝန္သိ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ဦးရဲ႕ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းေပပဲ…။
”ေဟ့…ေထာင္ထြက္ႀကီး ဘသီးရဲ႕သား၊ ေထာင္ထြက္ကေလး ဖိုးေခြးတဲ့ကြ။ သတၱိရွိလို႔ က်ဴးမွာ ေနတာ။ ငါတို႔တဲကို လာဖ်က္ရဲတဲ့ ေကာင္ ဖ်က္ၾကည့္။ ဖိုးေခြးရဲ႕ ဓားစာ မိသြားေစရမယ္..”
အသက္ ၂ဝ ေလာက္ ေပတူး တူး လူငယ္တစ္ေယာက္က ဓားရွည္ ကို ေဝွ႔ယမ္းရင္း ေအာ္ဟစ္ေနေခ်၏။
ေထာင္ထြက္ကေလး ဖိုးေခြးဆို သူ ဓားကိုင္ထားတာကေတာ့ မွန္ သည္။ သို႔ေသာ္ သူကိုင္ထားသည္က ဇာတ္ပြဲထဲမွာ သံုးေသာ ”ဇာတ္ဓား” သစ္သားဓားႀကီး။
စီေဂ်သည္ ”ဝူး” ခနဲ သက္ျပင္း မႈတ္မိျပန္ကာ ငမူးကေလးကို ဝိုင္း အံုၾကည့္႐ႈ ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကားမွ တိုးျဖတ္၍ လမ္းထိပ္သို႔ ျပန္ထြက္ လာခဲ့သည္။
လမ္းထိပ္သို႔ အေရာက္မွာ အရက္ျဖဴဆိုင္ထဲမွ ပုလင္းကိုင္ ေအာ္ ဟစ္ရင္း ထြက္လာသူကို ျမင္လိုက္ရ ေသာ္…။ စီေဂ်က အသက္႐ွဴမွား သြားေတာ့၏။ ေစာေစာက ထမင္းဖိုး ေတာင္း၍ ေငြငါးေထာင္ ေပးလိုက္ရ ေသာ အဘိုးႀကီး။
”ေဟ့… ငါ့သားလွေရႊေသြး ေမာင္ဖိုးေခြးကို ထိရဲတဲ့ေကာင္ထိ ၾကည့္။ ေမာ္စကို ငါးေခါက္ျပန္ မိုး သီးနဲ႔ ေတြ႔သြားမယ္။ ဓားမိုးသီးတဲ့ကြ။ နာမည္ေက်ာ္ သီးေလးသီး ေလာက္ ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသး…”
စီေဂ်သည္ ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲကလို လမ္းေဘးတြင္ ထိုင္ကာ တံေတြး သလိပ္မ်ားကို အန္ခ်ေနရရွာေလ၏။
ၾကဴးႏွစ္
