က်ြန္ေတာ့္ကို ‘ကေလးမသာ’ ဘဝက လာေသာ ေသးေသးေကြးေကြး အေကာင္ကေလးဆိုၿပီး အထင္ေသး မည္ေတာ့ မႀကံၾကပါႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ္ က သက္တမ္းရွည္မွင္စာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထုိ႔ျပင္ ႐ုပ္ျပေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက ဇာတ္လိုက္ လူစြမ္း ေကာင္း တန္ခိုးရွင္ေတြထက္ ထူးကဲ စြမ္းအင္အရာမွာ အျပန္တစ္ရာမက သာလြန္ေသာ ကမၼဇိဒၶိတန္ခိုးရွင္ ကေလးလည္းျဖစ္ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္မွာ သြားေလသူ စာေရးဆရာႀကီး ‘ေဇယ်’ ၏ ဇာတ္ လိုက္ေက်ာ္ ‘ျမတ္ေလးေရႊဓါးဗိုလ္’ ကဲ့သို႔ မေကာင္းသူပယ္၊ ေကာင္းသူ ကယ္ရန္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ကမၻာ ေလာကႀကီးတြင္ မေကာင္းသူေတြ မ်ားျပားေနၿပီး မေကာင္းမႈေတြ စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် တိုးပြားေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ မေကာင္းမႈေတြ၊ ဒုစ႐ိုက္ေတြက ေကာင္းမႈသုစ႐ိုက္ ေတြကို လႊမ္းမိုးဝါးမ်ိဳလိုက္လွ်င္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ လူ႔ေလာက၊ လူ႔ ကမၻာႀကီးပ်က္စီး ကြယ္ေပ်ာက္ သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ယင္းသမို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မွင္စာသည္ မေကာင္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရး တာဝန္ကို တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ဦးလည္ မသုန္ ထမ္းရြက္သယ္ပိုးေနရျခင္းျဖစ္ ပါသတည္း။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စူပါ မွင္စာျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ေပါက္ ဖြားခဲ့ရာ၊ ကိုယ့္ဘဝေျပာင္းခဲ့ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္း၌သာ က်င္လည္လႈပ္ရွားခြင့္ရပါသည္။ နယ္ေက်ာ္မိပါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ‘က်ဴးမွင္စာ’ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ‘က်ဴး’ေတာ့ မျဖစ္ပါရေစႏွင့္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္စရာ အဖံု ၿမိဳ႕ ရန္ကုန္တစ္ဝန္းလွည့္လည္ သြားလာရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္သူ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ သားအမ်ားစုတို႔ မည္သုိ႔မည္ပံု အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ေနၾကပါသနည္း ဟု စူးစမ္းေစ့ငု ၾကည့္မိ၏။
”ေအာ ခုနစ္ရက္သားသမီး ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တယ္ လီဖုန္းကုမၸဏီႀကီးေတြကို အလုပ္အ ေကြၽးျပဳေနၾကတာပါကလား။ တခ်ိဳ႕ မ်ား အစာအာဟာရအတြက္ ေလွ်ာ့ သံုးၿပီး ဖုန္းဘီလ္အတြက္ ပိုသံုးေန ၾကေပသကိုး။ လူမႈကြန္ရက္ထဲကို တစ္ရက္မဝင္ရရင္ တစ္ရက္ အသက္ တိုတယ္လို႔ထင္တဲ့ ငမိုက္သားေတြ လည္း အမ်ားႀကီးပါကလားေနာ္”ဟု ကြၽန္ေတာ္စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ညည္း တြားမိပါ၏။ ထားေတာ့ ထားေတာ့။ Fb ကို တစ္ေနကုန္ဖြင့္ ၾကည့္ေန႐ံု မွ်ႏွင့္ေတာ့ ေငြကုန္၊ မ်က္စိမႈန္၊ ဇက္ ေၾကာတက္၊ ဒူလာစြဲၿပီး လူျဖစ္႐ံႈး ႐ံုအျပင္ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္။ မသကာ ေရေဝးေရာက္႐ံုပ။ ကမၻာေျမႀကီး ေပါ့သြား႐ံုပ။
ခက္တာက Hate Speech ဆိုတဲ့ အမုန္းစကားေတြကို ကိုယ္ ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး လႊင့္တင္ေနၾကတာ။ တခ်ိဳ႕မ်ား မၾကားဝံ့၊ မနာသာ ဖ႐ုႆ ဝါစာေတြ။ အဲသည္အမုန္းစကား ေတြေၾကာင့္ မတူကြဲျပားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းေတြၾကားမွာ အမုန္းတရား ေတြ မီးေတာက္ၿပီး တုတ္တစ္ျပက္၊ ဓါးတစ္ျပက္ ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ။ တစ္ ေန႔ကပဲ fb မွာ ဟာသဗီဒီယိုကေလး ေတြတင္ေလ့ရွိတဲ့ ဗီဒီယိုသ႐ုပ္ေဆာင္ ကေလးတစ္ေယာက္ခမ်ာ မလိုတမာ အမုန္းပြားတဲ့ လူတစ္စု ဝိုင္း႐ိုက္လို႔ ဇီဝိန္ေၾကြရွာပါပေကာ။
သို႔ႏွင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အဘိဇၩာပြား ဝန္တိုစိတ္မ်ားလွသူ၊ ႏိုင္ငံေရးေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ ေယာင္ႏွင့္ စာတိုစာရွည္ေတြ လႊင့္ တင္တတ္သူ ‘ကိုဖိုးသိ (ေခၚ) Mr. know all အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူ ဘာေတြ ‘မန္႔’ ေနသည္ကို ေလ့လာ ၾကည့္သည္။
”ဟိုက္ ဘုရား … ဘုရား က်ားသားမိုးႀကိဳး”
ကြၽန္ေတာ္အာေမဋိတ္ ျပဳလုိက္ ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အသံက တုန္ခါ ႏႈန္းအလြန္နိမ့္ေသာမွင္စာသံမို႔ ကိုဖိုးသိ မၾကားႏိုင္ပါ။
ကိုဖိုးသိက အာဏာရပါတီႀကီး မွတစ္ပါး က်န္ရွိရွိသမွ်ေသာ ႏိုင္ငံ ေရးပါတီႀကီးမ်ားကို ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေဝဖန္ေနေပသကိုး။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ မေရးသင့္ပါ။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီ အႏိုင္က်င့္နည္းတစ္နည္းပါပဲ။ ဒါက အာဏာရွိသူကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာ ရ ဖားလိုက္တာပဲ။ ကိုဖိုးသိကိုေတာ့ ပညာေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ကြၽန္ေတာ္က ပ်ံသန္းႏိုင္ေသာ ပဆုပ္ပနီေကာင္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တက္ဘလက္ဖုန္းကိုင္ထားသည့္ ကိုဖိုးသိ၏ လက္ခံုကို အစြယ္ျဖင့္ ထိုးကာ ေလထဲသို႔ ပ်ံထြက္သြား သည္။
”ေအာင္ မ ေလး ေသပါၿပီ၊ ေသပါၿပီဗ်”
သူ႔မ်က္စိေတြထဲမွာ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြျမင္႐ံုမွ်မက တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို ခံစားသြားရေသာ ကိုဖိုးသိသည္ ေယာင္ရမ္းၿပီး တက္ဘ လက္ဖုန္းကို လႊတ္ခ်မိရာ ဖုန္းစခရင္ မွန္က သမံတလင္းႏွင့္ ႐ိုက္မိၿပီး ပင့္ကူအိမ္သဏၭာန္ အက္ေၾကာင္းထ သြားေတာ့သည္။
”ဆယ့္ငါးသိန္းတန္ပစၥည္း ပ်က္စီးပါၿပီဗ်၊ အဟီး”
ကိုဖိုးသိသည္ ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြ ေအာ္ငိုေနျပန္ေလသည္။
ကိုဖိုးသိကို ပညာေပးၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ဆံုးမရဦးမယ့္ ငမိုက္သား ကို ကြၽန္ေတာ္ရွာေဖြျပန္သည္။ ၾကာ ၾကာမရွာလိုက္ရ။ ‘ေမာင္တိတၱိ’အမည္ FB တေစၧတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရ ျပန္သည္။ သည္အေကာင္က ‘တိတၱိ’ ဆိုေသာနာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ ျမင့္ ျမတ္ေသာ ဘာသာတရားမ်ားကို ေလထဲကေန ေစာ္ကားေနသူ။ သူ ဘာေရးသလဲ ၾကည့္ပါ။
”၂၁ ရာစုေရာက္ေနၿပီ။ သိပၸံ ႏွင့္ နည္းပညာက ေအာင္လံတံခြန္ လႊင့္ထူကာ ဘာသာတရားႀကီးမ်ား ကို ေနာက္ေကာက္ခ်လိုက္ၿပီ။ ဘီလ္ ဂိတ္ကို အ႐ိုအေသျပဳေလာ့။ မတ္ဇူ ကာဘတ္ကို ရွိခိုးၾကေလာ့။ ကြယ္လြန္ သူ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကို သတိရတမ္းတ ၾကေလာ့”
သည္အေကာင္က ေရွာ့ပင္ ကေလးႏွင့္ တီရွပ္ကေလးဝတ္ကာ၊ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ဒူးႏွန္႔ ၍ ထိုင္ေနသည္။ ေပါက္တက္ကရ၊ ေပါက္ပန္းေစ်းစာေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ တင္ေနသည္။
”ကဲ စိတ္မရွိနဲ႔ တိတၱိေရ”ဟု ဆိုကာ ပဆုပ္ပနီေယာင္ ေဆာင္ထား ေသာကြၽန္ေတာ္က ေဘာင္းဘီတို အနားစမွ ကင္းလြတ္ရာ သူ၏မြဲေျခာက္ေျခာက္ ပိန္တာ႐ိုးေပါင္ သားကို အစြယ္တစ္ဆံုး ထိုးစိုက္ခ် လိုက္ေတာ့၏။
”အား ဘား ဘား ဘီလ္ဂိတ္ ကယ္ေတာ္မူပါ။ မတ္ဇူကာဘတ္ ကယ္ေတာ္မူပါ။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ ကယ္ ေတာ္မူပါ။ အား ဘား ဘား”
ငနဲသားေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚ မွ လြင့္က်ၿပီး လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ေန ေလရဲ႕။ အဲသည္စာကို တင္ရဲတင္ ၾကည့္။ မင္းအေသပဲ။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆံုးမသင့္၊ အျပစ္ေပးသင့္ေသာ FB အေပအေတတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြ ၾကည့္ရာ လူမႈကြန္ရက္မွာ ရည္းစား ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထားၿပီး မိဘတို႔၏ေခြၽးႏွဲစာကို ခပ္ေအးေအး ထိုင္ျဖဳန္းေနသည့္ ‘သွ်န္း သွ်န္း’ အမည္ရွိ ေဟာ့(တ္)ေရွာ့(တ္) ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ ၏။ သူကေလးကား ဘြဲ႕ရၿပီးေသာ္ လည္း အလုပ္လည္းမလုပ္၊ အလုပ္ လည္းမရွာဘဲ FB ထဲမွာ ကုေဋရွစ္ ဆယ္သူေ႒းသားခ်စ္သူေတြ႕လို ေတြ႕ ျငား စိတ္ကူးဆန္းျပားေနရွာသည္။
”ညီမေလးရယ္ စိုးရိမ္မိတယ္။ ပညာေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” ဟု ေရရြတ္ကာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကေလး မေလး၏ လက္ဖဝါးႏုႏုကေလးမွ တစ္ေနရာကို ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။
”အိုး မိုင္ေဂါ့ အိုး မိုင္ေဂါ့”
ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ”အိုး မိုင္ေဂါ့” ေအာ္ခ်င္ဦးဟာဟု ေျပာ ရင္း ကြၽန္ေတာ္က ေစာေစာက ထိုး စိုက္ခဲ့သည့္လက္မွ လက္ခံုကိုတစ္ ခ်က္ ထိုးလိုက္ျပန္ပါသည္။ သည္ ေတာ့မွပဲ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ရင္းကေန မယ္မင္းႀကီးမကေလး ျမန္မာဆန္ လာေလေတာ့သည္။
”အမယ္ေလး ဗုဒၶကယ္ေတာ္မူ ပါဘုရား”
ၾကဴးႏွစ္
