ႏွင္းမ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ေၾကြေနသည္။ သစ္ပင္ေပၚမွာ ျမက္ ခင္းေပၚမွာ ႏွင္းရည္စက္တုိ႔ ရွိေန ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကုတ္ ကုတ္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔သြားေန သည္။ အေဖ၊ အေမမွာလည္း အေႏြးထည္ေတြႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး အေမကေျပာသည္။ အဘိုးႀကီးေလးက်ေနတာပဲတဲ့။ ကြၽန္ ေတာ္သံုးေလးတန္းအရြယ္က ေျပာခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္းကိုနင္းႏွင္း၊ ႏွင္းကိုႏွင္း ကြၽန္ေတာ္မွတ္မွတ္ထင္ ထင္ သိျမင္စဥ္ကဟု ယူဆလို႔ရပါ သည္။ ယခုအခါ ႏွင္းေတာထဲမွာအတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည့္ အေဖႏွင့္ အေမ မရွိေတာ့ပါ။
ေတာင္တြင္းႀကီးေနစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ေနေသာ ရပ္ကြက္မွာ ေမာင္း တိုင္းရပ္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕၏အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္တြင္ ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕၏အေရွ႕ဘက္တြင္ရွိေသာ ကန္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ကပ္လွ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ၁ဝ ေယာက္၊ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ နံနက္ေစာေစာ ကန္ေတာ္ႀကီးေပၚ မွာ ေျပးၾကပါသည္။ ႏွင္းကတဖြဲဖြဲက် ေနပါသည္။ တစ္ေယာက္အသံ တစ္ေယာက္ၾကားရ၏။ မျမင္ရေခ်။ ေဘာလံုးကန္အက်ႌေလးေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းေသးသည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေပၚမွာ ႏွင္းေတာထဲမွာ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ေသ ဆံုးကုန္ၾကပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘယ္ ဆီေရာက္ေနလည္းမသိေတာ့။ ေတာင္ တြင္းႀကီးမွာ က်န္ရစ္သူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မႏၲေလးမွာေနသည္ ဟုပဲသိၾကသည္။ လိပ္စာတိတိက်က် မသိပါ။
ႏွင္း၏ အခ်မ္းဒဏ္ကို မိမိရရ ႀကီး ခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ျဖစ္ပါ သည္။ ေက်ာင္းသားေတြ အစီးအနင္း ခံလိုက္ရေသာ ဦးသန္႔အေရးအခင္း ၏ ေနာက္ဆံုးညလည္းျဖစ္ပါ သည္။ အဲသည္ညက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ၿပီး အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ လံုၿခံဳေရး တာဝန္ျဖင့္ ဂ်ပ္ဆင္ဘက္မွာ ရွိေနပါ သည္။ ႏွင္းသည္ ဂ်ပ္ဆင္ရိပ္သာ ေပၚသို႔ နင္း ကံ႔ေကာ္ပင္ဖ်ားေပၚ သို႔နင္း၊ အဓိပတိလမ္းေပၚသို႔နင္း မဟာဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေပၚသို႔ ႏွင္းတေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ က်ဆင္း ေနခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အညာ ဖ်င္ၾကမ္းတိုက္ပံုတစ္ထည္တည္းသာ ပါပါသည္။ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္ ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ လံုထိန္းရဲတပ္ ဖြဲ႕ဝင္နား ဂ်ပ္ဆင္တံခါးကိုဖ်က္ၿပီး ဝီစီသံတညံညံႏွင့္ အတင္းဝင္ေရာက္ ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီးပါ ေတာ့သည္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ဒိုင္း ေတြနဲ႔၊ နံပါတ္တုတ္ေတြပါပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလက္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ အဖမ္းခံလိုက္ရပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကို ဖမ္းေခၚသြားသည့္အခါ အဓိပတိလမ္း ေပၚမွာလည္း အဖမ္းခံေက်ာင္းသား မ်ား အမ်ားအျပားကို ေတြ႕ပါသည္။ ႏွင္းမႈန္ေအာက္တြင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ သဲသဲကြဲကြဲ မသိရပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔တစ္ေတြကို အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ကားႀကီးအတြင္းတင္ၿပီး ေခၚ ေဆာင္သြားပါသည္။
နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထားေသာအေဆာင္မွာ တြဲဖက္အေဆာင္ဟုသိရပါသည္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျမင္ရသည့္အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ မိတ္ေဆြမ်ား အမ်ား အျပားျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္း အဖိႏွိပ္စက္ခံရသည့္ အတြက္ ေသြးေျမက်ခဲ့ရေၾကာင္း စံုစံုလင္လင္ ၾကားသိခဲ့ရပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအေနႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ အဲသည္အေရးအခင္းမွာ အတူပါဝင္ခဲ့တဲ့သူေတြႏွင့္လည္း ေကာင္း၊ တခ်ိဳ႕တေလကိုသာ ျပန္ လည္ေတြ႕ဆံုျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ေသာ ေသဆံုးသြားၿပီလို႔ ၾကားသိရ ၿပီး တခ်ိဳ႕က သတင္းစကားေလာက္ သာ သိရပါသည္။ ကံ့ေကာ္ေဆာင္မွာ ဆံုခဲ့ၾကေသာ္လည္း ကံၾကမၼာစီမံရာေန ၾကရၿပီး ဆံုေတြ႕ဖို႔ ခဲယဥ္းခဲ့ၾကပါ၏။
လြမ္း
ျမက္ဖ်ားေပၚက ႏွင္းစက္ကေလး
ေနေရာင္ထုတ္လို႔ လြင့္ကာေျပး
သဘာဝရဲ႕ အလြမ္းေတး…။
ျမက္ဖ်ားကေလးေပၚသို႔ ႏွင္း စက္ကေလး က်ေရာက္လာပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေနထြက္လာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က ႏွင္းစက္ကေလး ကို ဖယ္ရွားလိုက္ပါသည္။ ဘဝကို တပ္မက္ခဲ့ျငားလည္း ေပ်ာက္ဆံုး ကြယ္လြန္ခဲ့ရေပသည္။ သဘာဝ တရား၏ လက္ထဲ၌ အဖိခံလိုက္ရတဲ့ ႏွင္းစက္ကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပါလား။ ဒါမွ မဟုတ္ . . .
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
