ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ကိုမွီကာေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးမွ ေတာအုပ္ ကေလးဆီ သြယ္ေဖာက္ထားတတ္ေသာ သူ ေတာ္စင္တို႔တစ္ကိုယ္စာစႀကႍလမ္းကေလး ေတြမွအပ မိမိအိမ္ၿခံဝင္းအတြင္း ကိုယ့္ မိသားစုအတြက္သာ ေဖာက္လုပ္ထားေသာ မိသားတစ္စုပိုင္လမ္းေတြမွအပ လမ္းဆိုသည္ မွာ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္လည္း ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးေတြမ်ားစြာရွိပါသည္။ လယ္ကန္ သင္း႐ိုးေပါင္ေပၚ ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြ ၾကားကလြမ္းေမာစရာ အေမ့ရြာအျပန္လူတစ္ ကိုယ္စာလမ္းက်ဥ္းကေလးေတြ၊ ေျခလွမ္း တိုင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္၊ ဇလီဖားတံုးေတြ ေပၚမွာ ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္မွားလိုက္သည္ႏွင့္ နာက်င္ရမည့္ မီးရထားလမ္းေတြလိုမ်ိဳး ေလွ်ာက္လွမ္းရခက္ခဲေသာ လမ္းကေလးေတြ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ဘဝမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ႀကီးေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ပြဲေစ်းတန္းလမ္း ကေလးေတြစသည္ျဖင့္ ဘဝမွာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူး ေသာ လမ္းကေလးေတြက အမ်ားသားဆို ေပမယ့္တစ္ခုေသာလမ္းကေလးကိုေတာ့ ပိုမို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနမိသည္။
ထိုလမ္းကေလးသည္ အသစ္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အမည္နာမမရွိပါ။ တိတိပပဆိုရလွ်င္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ လမ္းကေလးပင္။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းခြဲကိုင္ တာဝန္ျဖင့္ ေတာဘူတာ႐ံုကေလး တစ္ခုတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ထိုလမ္းကေလးျဖစ္ ေပၚလာပံုကိုပင္ အစအဆံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရဖူး သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ႐ံုကေလး၏ အေနာက္စူးစူးတြင္ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိ သည္။ ထိုရြာမွ ရြာသူရြာသားတို႔သည္ စီးပြား ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးစသည့္ ကိစၥႀကီး ငယ္တုိ႔အတြက္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ခုသို႔ ေန႔ စဥ္လိုလိုသြားတတ္ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔သြား ၾကသည့္အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ႐ံု ကေလးသို႔ ရထားလာစီးၾကရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ ရြာကေလး မွ ဘူတာ႐ံုကေလးသို႔ လာခဲ့ရေသာခရီး လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ထိုရြာကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘူတာ႐ံုကေလးႏွင့္ နီးနီးကပ္ ကပ္မရွိလွေသာ္လည္း ဘူတာ႐ံုကေန လွမ္း ျမင္ေနရေသာ အေနအထားတြင္ရွိပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ရြာကေလးမွ ဘူတာ႐ံုသို႔ ေဖာက္လုပ္ထားေသာ လမ္းေဟာင္းႀကီးသည္ ေကြ႕ကာပတ္ကာျဖင့္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး ရွည္ခ်ည္တိုင္းရွည္ေနသည္။ ထိုလမ္း႐ိုးလမ္းေဟာင္းႀကီးအတိုင္းလာခဲ့ရေသာ ခရီးသည္ တို႔သည္လည္း အၿမဲတေစရထားေနာက္ က်တတ္ၾကသည္။
ေနာက္လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္လာ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘူတာ႐ံုကေလးသို႔ ရထားလာစီးေသာ ခရီးသည္မ်ားရထား ေနာက္ မက်ၾကေတာ့ပါ။ တစ္ခါတေလ ဘူ တာ႐ံုကေလးသို႔ ခပ္ေစာေစာပင္ေရာက္ရွိေန တတ္ၾကသည္ကိုအံ့ၾသစြာျမင္ေတြ႕လာရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ခရီးသည္တို႔ ဘူတာ႐ံုကေလးသို႔ အခ်ိန္မီေရာက္ရွိလာေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု လာၾကသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားၾကည့္မိ လိုက္ေတာ့ လမ္း႐ိုးလမ္းေဟာင္းႀကီးကို ဆန္႔ က်င္ကာ ဘူတာ႐ံုကေလးသို႔ အျမန္ဆံုးေရာက္ ႏိုင္မည့္ ခရီးေၾကာင္းတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ကာ ခရီးသည္တစ္စုေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ေလွ်ာက္ လွမ္းေနေသာခရီး သည္ ၾကမ္းတမ္းပါသည္။ ကႏၲာရဆူးၿခံဳ၊ ဆူး ရစ္၊ အညာဆူးေလေပါေသာေတာၾကမ္း လမ္းကိုျဖတ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ရႊံႏြံထူ ထပ္ေသာ ေခ်ာင္း႐ိုးျပတ္ေတြကိုလည္း ျဖတ္ ၾကရသည္။ မည္သို႔ပင္ရွိေစသူတို႔သည္ ႏြံနစ္လွ်င္ ၿပိဳင္တူ႐ုန္းၾကၿပီး၊ ဆူးစူးလွ်င္ တစ္လွည့္စီႏႊင္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ ထုိေတာလမ္းၾကမ္း ကေလးသည္ ေျပျပစ္လာပါသည္။ ခလုတ္ မထိ ဆူးမၿငိေလာက္ေအာင္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ စြာ ျဖတ္သန္းသြားလာႏိုင္ေသာ လမ္းေခ်ာ တစ္ခုအျဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးသည့္တိုင္ လမ္းဟူ၍ေတာ့ ပီပီသသေပၚေနၿပီလည္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေမြး ဖြားလာေသာလမ္းကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္အား အေတြးမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရစ္ပတ္ကစားေန ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အလုပ္တာဝန္မ်ား အား လပ္သည့္အခါ ဘူတာ႐ံုကေလးမွ ရြာ ကေလးသို႔ သြယ္ေဖာက္ထားေသာ လမ္း သစ္ကေလးေပၚ တစ္ႀကိမ္မက စမ္းေလွ်ာက္ ၾကည့္ဖူးသည္။ လမ္းသစ္တစ္ခု၏ ခြန္အား သည္ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ၾကည့္မွ သိႏိုင္ ေသာအရာတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ ရြာကေလးမွ ဘူတာ႐ံုကေလးသို႔ သြယ္ေဖာက္ထားေသာ လမ္းသစ္ကေလးသည္ ေျဖာင့္စင္းမေနေပ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘူတာ႐ံု၏ အေနာက္ဘက္ ပလက္ ေဖာင္းထိပ္မွ ေမွ်ာ္ေခၚ၍ ၾကည့္လိုက္ လွ်င္ လူးလြန္႔ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ လမ္းက ေလးကို အတိုင္းသားျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေကြ႕ေကာက္ေနျခင္းသည္ သဘာဝ က်သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုလမ္းသစ္ ကေလးသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ ေဖာက္လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ေဖာက္ထြက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရင္း ျဖစ္ေပၚ လာသည့္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ လမ္း ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ခရီးပန္းတိုင္ တူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္တူၾကေသာ္လည္း ေလွ်ာက္ လွမ္းပံုမတူညီႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ လမ္းကေလးေတြသည္ ေကြ႕ေကာက္ တတ္ပါသည္။
”တို႔ ဒီမိုကေရစီခရီးလမ္းကလည္း မေျဖာင့္ျဖဴးလိုက္တာကြာ”
႐ံုးမွကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ ဦးသည္ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပည္တြင္းပဋိပကၡ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ရည္ၫႊန္းကာ စကားတစ္ခြန္း ဆိုလာ ပါသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ခါက ေတြ႕ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းက ေလးကို ရည္ၫႊန္းကာ ျပန္လည္ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းအ တြက္ စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ကာ ေဖာက္လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ အမ်ားသေဘာတူ ေလွ်ာက္လွမ္း ေဖာက္ထြက္ခဲ့သည့္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ ေသာ ဒီမိုကေရစီလမ္းသည္ ေကြ႕ေကာက္ တတ္ေၾကာင္း။ ယံုၾကည္ခ်က္တူ၊ ခရီးပန္း တိုင္တူၾကေသာ္လည္း အယူအဆ၊ ေလွ်ာက္လွမ္း ပံုခ်င္းမတူညီႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လမ္းကေလး သည္ ေကြ႕ေကာက္ေနဦးမည္သာ။ လမ္းသစ္ တုိ႔၏ သဘာဝအတိုင္း တစ္ခါတစ္ရံ ဖုန္ထ သည္လည္းရွိမည္။ ဆူးစူးသည္လည္းရွိ မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ႀကံဳေစ ႏြံနစ္လွ်င္ ၿပိဳင္တူ႐ုန္းၾကၿပီး ဆူးစူးလွ်င္ တစ္လွည့္စီႏႊင္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမွာ ပဲျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ ဆိုင္ခ်င္ၾကသည့္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ ဒီမို ကေရစီလမ္းကေလး ပီျပင္ထင္ရွားလာမည္ ျဖစ္ပါသည္။
”ျမစ္ဆိုတာ ေကြ႕မွလွတယ္”ဆိုေသာ အထင္ကရ ျမန္မာကဗ်ာဆရာတစ္ဦး၏ ကဗ်ာစာသားေလးကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္သေဘာ က်သည္။ ထို႔အတူပါပဲ၊ လမ္းဆိုသည္မွာလည္း ေကြ႕႐ံုႏွင့္အလွပ်က္မသြားႏိုင္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆင့္ပြားေတြးမိသည္။ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ ေသာ အမ်ားေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ လမ္းကေလးေတြသည္ ေကြ႕ေကာက္တတ္ ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ဆိုခဲ့ၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုး ေျပာျပခ်င္သည္ မွာ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ လမ္းကေလး ေတြသည္ ေကြ႕ေကာက္တတ္ပါသည္။ ေကြ႕ ေကာက္႐ံုႏွင့္လည္း အလွပ်က္မသြားႏိုင္ပါ။ သို႔ေပမယ့္ ထိုအေကြ႕ေလးေတြသည္ ‘ဂ’ ငယ္ေကြ႕မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သတိ ႀကီးစြာေလွ်ာက္လွမ္းၾကရ မွာပဲျဖစ္ပါသည္။
ၾကယ္လြဲမိုး
