တစ္ႏွစ္ တာ အားယူခဲ့တဲ့ မိုးက ေနာက္ဆုတ္စျပဳေနေလၿပီ။ လရာသီ တန္ေဆာင္မုန္းရဲ႕အစမွာ ဧရာဝဏ္ကို မနက္ ၁၁ နာရီ အခ်ိန္ က ေရာက္ရွိသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္နဲ႔ ငါးမိနစ္ခန္႔ေလးပါ။ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြရဲ႕ အမည္ေတြ မွည့္ထားၾက တဲ့ လမ္းကေလးေတြထဲမွာ တစ္လမ္း အပါအဝင္ ဦးတင္ေအးလမ္းမွာ ေနပါတယ္။
ဧရာဝဏ္က ဆရာ ဦးဘၾကည္၊ ေရႊေသြး၊ ေတဇစတဲ့ ကေလးပံုျပင္ ေလးေတြရဲ႕ အဘိုး၊ မဟာဗုဒၶဝင္ဇာတ္ လမ္းတုိ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာ၊ အေရွ႕တိုင္း က ျပင္သစ္ျပန္ B ဘၾကည္လို႔ ဆရာ့ ကို ေခၚဆိုၾကတယ္။ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ ဆရာ့လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမရွိဘူး လို႔ ဘန္ေကာက္က ပန္းခ်ီဆရာႀကီး တစ္ဦးက ေျပာလိုက္လို႔ သိရတာပါ ဟု စႏၵာသူရ (ပန္းခ်ီဆရာ)ျပန္ေျပာ ျပတာကို ကြၽန္ေတာ္ နားေထာင္ လိုက္ရတယ္။ စႏၵာသူကမွာ ပန္းခ်ီ ဒီဇိုင္းေရးဆြဲခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ သူ႔ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ပန္းပုဆရာကုိစံျမတ္ ရဲ႕ လက္ရာေပါ့။ ကိႏၷရီ သစ္သား ႐ုပ္တုပံုေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ပါ။
စႏၵာသူရအတြက္ ဇင္းမယ္၊ ဘန္ေကာက္ကို ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း ေက်ာင္း သြားတက္ခြင့္ရေအာင္ ပန္းခ်ီဦးဘ ၾကည္ထံမွ စာတစ္ေစာင္ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းေပးခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းကိုတက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ကို အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့လို႔ပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ဦးဘၾကည္ထံမွာ ပညာသင္ယူလုပ္ကိုင္ရင္း၊ ပန္းခ်ီေရး ဆြဲေနရင္း ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဆရာ ဦးဘၾကည္ရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ေၾကာင့္ စႏၵာသူရမွာ ယိုးဒယား၊ ဇင္းမယ္၊ ဘန္ေကာက္သြား၍ ပန္းခ်ီ ဒီဇိုင္းပညာသင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ယိုး ဒယား ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဆရာ ဦးဘၾကည္ရဲ႕ စာေလးရေတာ့ အေရွ႕ ေတာင္အာရွမွာ ဒီလိုဆရာမ်ိဳး မရွိ ပါဘူးဟုဆိုကာ ျမန္မာျပည္ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကာ ဆရာဦး ဘၾကည္ကို ဂါရဝျပဳေၾကာင္း ၾကား သိရပါတယ္။
ဆရာဦးဘၾကည္ရဲ႕ လမ္းက ေလးမွာ တည္ရွိတဲ့ ပိြဳင့္ကိုေရာက္ခဲ့ ၾကတယ္။ ဦးျမတ္ခိုင္၊ ဦးေစာလိႈင္တုိ႔နဲ႔ အတူ စကားစျမည္ ေျပာခဲ့ၾကရင္း ေန႔ဝက္ေလာက္ဆိုသလို ႀကိဳႏွင့္ၿပီး ပန္းခ်ီမိတ္ေဆြ၊ စာေပမိတ္ေဆြေတြ မလာခင္မွာပင္ ႏွစ္ဦးသားေျပာခဲ့ ၾကတဲ့ အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြ၊ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ သာဓုၿခံ ေလးနားက အိမ္ေလးမွာ ကက္ဆက္ ငွားဆိုင္၊ စာအုပ္ဆိုင္၊ စာေပနယ္မွာ သတင္းသမား အျဖည့္ခံဘဝေလး တစ္ခုေပၚမွာ ရပ္တည္ခဲ့ရင္း ဟိုး အရင္က ပုံရိပ္ကေလးေတြကို ျပန္ လည္ေျပာဆိုၾကရင္းေပါ့။
တစ္လတာ တစ္လတာမ်ား မ်ား ခရီးစဥ္အမွ်င္တန္းၿပီး သြားခဲ့ရ တဲ့ စာေပနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေသာ၊ ႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာ၊ သတင္းသမားမ်ား ႏွင့္ စေသာ ဘာေသာ၊ ညာေသာ မ်ားနဲ႔အတူ ဘဝေလးေပၚမွာေနခဲ့တဲ့ ကိုျမတ္ခိုင္ေလ။ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ က ၃၃လမ္းမွာ၊ ၃၄ လမ္းမွာ ေရႊ ၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္စာေပလမ္း၊ ကဗ်ာလမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္ ေမာင္သိုက္၊ ပန္းခ်ီစံတိုး စသူတုိ႔နဲ႔ သြားလာေနခဲ့ၾကရင္း လမ္းကေလး ေတြေပၚမွာ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကရင္း ဇြန္း မပါတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း၊ ႏွစ္ကာလေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရရင္းႏွင့္ အတူ ပံုေဖာ္ခဲ့ၾကရင္း ဘဝစာမ်က္ ႏွာေတြေပၚမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဧရာဝဏ္ ပြိဳင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ခ်ိဳ ၿမိန္စြာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခဲ့ရင္း နဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါက အျဖစ္ကေလး ေတြ အလြမ္းေျပစကား၊ အပန္း ေျဖစကား၊ လြမ္းမေျပစကားမ်ား ႏွင့္အတူ ျပန္လည္ခံစားေျပာခဲ့ၾက တယ္။
သာဓုၿခံ၊ ကိုဝဏၰ၊ သုေမာင္၊ မင္းလူစေသာ ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊ ထီးေဆာင္းႏွင့္ ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု စေသာ ပန္းႏုေရာင္အပါအဝင္ ပန္းႏုေရာင္မရင့္တရင့္ ဇာတ္ကားရဲ႕ စိတ္ေျဖရာမ်ားႏွင့္အတူ ကခ်င္ေျမ သန္းေဆာင္ရဲ႕ အလွစိတ္ကေလးေတြ ႏွင့္ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)တို႔နဲ႔ အတူ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ဝန္း က်င္က ပန္းရနံ႕ေလးေတြ၊ ေလျပည္ ေလၫႇင္းေလးေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ထဲမွာ ရွိေနရင္းႏွင့္ပင္ ကလ်ာ မဂၢဇင္း၊ ေပဖူးလႊာ၊ ႐ႈမဝစေသာ မဂၢဇင္းမ်ားနဲ႔အတူ စားေကာင္းလွ တဲ့ ဒူးရင္းသီးအေၾကာင္း ေျပာဆိုၾက ရင္း ကိုျမတ္ခိုင္ ေျပာျပတဲ့ မင္းသမီး နႏၵာလိႈင္ဝယ္ေပးေသာ ဒူးရင္းသီး အေၾကာင္း။ ဒူးရင္းသီး တစ္လံုး ၅ဝဝဝက်ပ္ စေသာ ဒူးရင္းသီးမ်ား အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ခိုင္ႀကီးေရ လြန္ခဲ့ေသာ ၃၅ ႏွစ္က ဒူးရင္းသီး စားခဲ့ပံုေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ လည္ေျပာမိၾကတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သိမ္ႀကီးေစ်းနား က ဒူးရင္းသီးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဒူးရင္း သီးေတြ ဒိုင္နာကား ၂ စီးစာေလာက္ ပံုၿပီး ေရာင္းေနတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ပါပဲကြာ။ ကိုယ္က ၾကက္ဆင္ ဖဲထီး ေလးကို ပခံုးေပၚမွာ ခ်ိတ္ၿပီး လြယ္ အိတ္ေလး လြယ္လ်က္နဲ႔ ဒူးရင္းသီး ဆိုင္ေဘးနားမွာ ဒူးရင္းသီး ခြာစား ေနမိတယ္။ ဒူးရင္းသီးကို တ႐ုတ္ ကေလး လူရြယ္ေလးက ဦးခြၽန္ဓါး ေလးနဲ႔ အၫႇာကို ျဖတ္လိုက္၊ လွီးလိုက္ႏွင့္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ အၫႇာ ဝါလွ်င္ အတြင္းဝါတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ ျဖစ္တယ္။ အၫႇာျဖဴလွ်င္ အတြင္းျဖဴ တယ္။ က်ိဳက္ေကာ္၊ သံေတာင္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ၿမိတ္စတဲ့ ၿခံမ်ားမွ ေၾကြတဲ့ ဒူးရင္းသီးပိုလို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒူး ရင္းသီးမ်ားကို ပံုေဖာ္သိခြင့္ရခဲ့တယ္။
ခံစားမႈျပဳေသာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးတဲ့သူတစ္ဦးပါ။ ဒူးရင္းသီးကို တ႐ုတ္ႀကီးထံမွာ စားခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ကို ကိုျမတ္ခိုင္ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ခိုင္ ႀကီးေရ အစ္ကိုေလးေပါ့ကြာ၊ ဒူးရင္း သီးကို တ႐ုတ္ႀကီးက ခြဲေပးလိုက္ၿပီ။ သိမ္ႀကီးေစ်းနားမွာ ထုိင္စားခဲ့ၿပီး ဒူးရင္းသီးဖိုး ႏွစ္က်ပ္ေပးကာ ထြက္ လာခဲ့တယ္။ အသီးပံုသဏၭာန္က မိေက်ာင္းေခါင္းပံုသဏၭာန္ျဖစ္ရ မယ္။ ပုတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဂုတ္ – ဂုတ္ – ဂုတ္ ျမည္ရမယ္။ ဆူးက်ဲရ မယ္။ ဒါဆိုရင္ အႏွစ္ကခ်ိဳၿပီ။ အၫႇာ ဝါရင္ ဝါၿပီး၊ အၫႇာျဖဴရင္ ျဖဴကာ၊ ႏုိ႔ဆီဆမ္း ေရႊဒဂၤါးစတဲ့ အေျခခံ သေဘာတရားေတြကို သိခြင့္ရခဲ့ တယ္။
ဒီလိုကြ၊ တုိ႔ကစားၿပီးထြက္လာ ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက လက္ခုပ္တီးၿပီး လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ကြ။ ဒီမွာ ဒီမွာ အျမြာေတြ က်န္ေသးတယ္တဲ့။ ေဟာ ဗ်ာ ႏွစ္ဖက္ထဲမွတ္ေနတယ္။ အကန္႔ လိုက္ အကန္႔လိုက္ေတြႏွင့္အတူ အျမြာေတြက မ်ားစြာ။ ကြၽန္ေတာ္က အညာေဒသမွာ ႀကီးျပင္းလုိ႔ ဒူးရင္း သီးႏွင့္ အလွမ္းကြာသူျဖစ္ေနေတာ့ အျမြာေတြမ်ားတဲ့ ဒူးရင္းသီးေတြစား တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးသည္ကို ေျပး ျမင္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၅ဝ ခန္႔က ဒူး ရင္းသီးႏွစ္လံုးကို ေျပးၿပီးျမင္ေယာင္ မိတယ္။
ေဘာက္ေထာ္ မိေခ်ာင္းကန္မွာ ေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ႈမဝ၊ ေငြတာရီ မဂၢဇင္း ဆီကေန စာမူ၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ေရးဆြဲ ေပးလုိ႔ရလာတဲ့ ပန္းခ်ီခေလးထုတ္ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ ဝယ္ခဲ့တဲ့ ဒူးရင္းသီး ေလးႏွစ္လံုးပါ။ အိမ္မွာ ဒူးရင္းသီးခြဲ စားေတာ့ ဇနီးတယ္က အနံ႔မခံႏိုင္လု႔ိ ဆိုၿပီးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စားရင္း အစန္းေရလို႔ လွမ္းေခၚကာ ဒူးရင္းသီးက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ မွာသာရွိတာ။ စားၾကရေအာင္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရတဲ့အခ်ိန္ သားႀကီးက ခုနစ္ႏွစ္သား ပဲရွိေသးတယ္။ ဇနီးသည္က ‘နံလိုက္ တာရွင္ရယ္’ တဲ့။ ဟင္ စားေနလိုက္ တာ သူကေတာ့ဆိုၿပီး ေျပာရွာတယ္။
ေနာက္တစ္ခါဝယ္စားေတာ့ ဒူးရင္းသီးကို တစ္လံုးသိမ္းထားလိုက္ တယ္။ ေမႊးသလို ခံစားေနမိတဲ့ ခ်စ္ ဇနီးသည္ေလးမွာ အညာက မ်က္ႏွာ သစ္တစ္ဘက္နဲ႔ ႏွာေခါင္းကို စည္း ထားၿပီး ပါးစပ္ဖြင့္ကာ စားလိုက္ကာ ဒူးရင္းသီးကို သူပိုလို႔ ႀကိဳက္သြားခဲ့ တယ္။ ဒူးရင္းသီး ဝယ္စားခဲ့ရင္ ကေလးေတြကို တအားမေကြၽးရဘူး။ ဘုေတြထြက္တတ္တယ္။ အပူကန္ တယ္။ ေရခ်ိဳးရတယ္ဆိုၿပီး ေဆာင္ ပုဒ္ရွိတယ္။ ဒူးရင္းသီး စားၿပီးရင္ အဲဒီဒူးရင္းခြံထဲ ေသာက္ေရထည့္ၿပီး ေသာက္ရင္ အပူၿငိမ္းတယ္လို႔ ဒူးရင္း သီးထြက္တဲ့ေဒသမွာ ဒူးရင္းသီးစား ခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ မွတ္သားစရာပါပဲ။ ယံုၾကည္ရင္ ျပဳလုိက္႐ံုပါပဲ။
ဒူးရင္းသီးစားခဲ့ရင္ အခြံေလး ေပၚမွာထားၿပီးစားတဲ့ ခံစားခ်က္၊ မင္းစိုးရာဇာစားတဲ့ ပုဂံႏွင့္ ခံစား ခ်က္။ ဘဝႏွင့္စားတဲ့ ခံစားခ်က္ခ်င္း မတူပါေပ။ ဒီလိုနဲ႔ ဒူးရင္းသီးေလး ျမင္တုိင္း ျမင္တိုင္း ဘဝတစ္ပါးကို ေရာက္ရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဇနီးသည္ေလး ကို သတိတရျဖစ္မိသား။ ခ်စ္ဇနီး ေလးက ဘဝတစ္ပါးကို သြားခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ ေလၿပီ။ ဒူးရင္းသီးေလးက သီးၿမဲပင္။ ဝါၿမဲ ပင္။ ျဖဴၿမဲပင္။ ခ်ိဳၿမဲပင္။
အၫႇာတိုင္ကုိ ဓါးေလးနဲ႔ ျဖတ္ လိုက္ရင္ ဝါေသာ . . .
အၫႇာတိုင္ ဓါးေလးနဲ႔ လွီးလိုက္ ရင္ ျဖဴေသာ . . .
အတြင္းျဖဴေသာ ဘဝေလးကို ဒူရင္းသီးရဲ႕ ဆူးက်ဲက်ဲေပၚမွာ အျပင္ အ႐ုပ္မၾကည့္ပါနဲ႔။ အတြင္းရဲ႕ ခ်ိဳျမ ေသာ ဘဝေလးကို ၾကည့္စားပါ။ ထမင္းေလးနဲ႕စားပါ။ အရက္နဲ႔ေတာ့ မျမည္းလိုက္ပါနဲ႔။ ေသတတ္တယ္လို႔ ပန္းခ်ီဝသုန္က ေျပာဖူးတယ္။ ဂီတ သမားတစ္ေယာက္ တြဲစားမိလုိ႔ ေသ သြားဖူးတယ္။ ေတသြားမယ္ေနာ္ ဒူးရင္းသီးေလးအျပစ္မဟုတ္ဘူး။ စားတဲ့သူေလးက တည့္ျခင္း၊ မတည့္ ျခင္းေတြကို ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ သိရမယ္။ ေဆးပညာတစ္ခုေပၚမွာ အတူတြဲမစားရဘူး။
ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြထဲက ဒူး ရင္းသီးေလးတစ္လံုးရယ္။
ပန္းခ်ီတင္လွဝင္းထင္
