ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔၏ သူရဲေကာင္းက ေလး မွင္စာသည္ အပါယ္ဘံုသား တစ္ဦးျဖစ္ေနရသည့္တိုင္ သူကိုယ္ တိုင္ကေတာ့ ရေတာင့္ရခဲ မႏုႆဘံု မွာ လူလာျဖစ္ေနၾကရေသာ အခ်ဳိ႕ ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းအမည္ခံမ်ား ကိုၾကည့္ကာ “ငရဲအိုးထဲ ေဇာက္ထိုး နစ္မယ့္၊ ဗာလနံႀကီးေတြ ပါကလား ေနာ္”ဟု က႐ုဏာသက္ေလ့ရွိ၏။ က႐ုဏာသက္သည္က တစ္ပိုင္း၊ အထက္မွ ခ်မွတ္ေပးအပ္ေသာ တာဝန္အရ ဗာလနံႀကီးေတြကို သတိ ေပးဆံုးမရမည္က တစ္ပိုင္းျဖစ္ေပ သည္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ ဘက္လိုက္ငဲ့ညႇာမႈမရွိဘဲ ျပတ္ျပတ္ သားသားလုပ္ေဆာင္မွသာ အထက္ လူႀကီးမွင္စာခ်ဳပ္ႀကီး ေရႊသေဘာ ေတာ္က် ရႊင္ပ်ေက်နပ္မည္လည္းျဖစ္ ေပသည္။ မဟုတ္လွ်င္ အမ်က္ေတာ္ရွ ကာ နယ္ေဝးေဒသ ငွက္ေတာေက်း ေတာသို႔ နယ္ႏွင္ ဒဏ္ေပးေခ်အံ့။
ထို႔ေၾကာင့္ မွင္စာခမ်ာ အေရး ေပၚ ေရွာင္တခင္ခြင့္ကေလးမွ်ပင္ မယူႏိုင္အားဘဲ တာဝန္ေတြ၊ ေအာ္ ပေရးရွင္းေတြ၊ မစ္ရွင္ေတြ အဆိုင္း မင့္ေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္ တိုက္တရစပ္ မနားစတမ္း ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ေနရရွာေလသည္။
“ႏုိင္ငံဆင္းရဲတာနဲ႔အမွ် ေရနိမ့္ ၾကာနိမ့္ျဖစ္ေနၾကရွာတဲ့ လူမြဲျပည္ သူေတြအေပၚမွာ ႏိုင္လုိမင္းထက္ အေပၚစီးကေန ကံသံုးပါးအမူအရာ နဲ႔ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားေနတဲ့ အာဏာပိုင္၊ အာဏာကိုင္၊ အာဏာ႐ူး၊ အာဏာမူး ေတြကို ရွာေဖြၿပီး ဆံုးမစမ္း၊ အေမာင္ မွင္စာငယ္ငဲ့”ဟု ႏႈတ္ေတာ္ဖ်ားမွ က် လာသည့္အခါ “မွန္လွပါ၊ ဦးေဆြးဆံ ျဖည့္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းပါမည္”ဟု တာဝန္ခံကာ မွင္စာသည္ ကြင္းဆင္း ေလေတာ့သည္။
သူသည္ ကြင္းဆင္းေထာက္ လွမ္းသူ Field – agent ကဲ့သုိ႔ အသြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူလ်က္ တရား ဖ်က္၊ အမွားဖက္သူလူႀကီးမ်ားကို ရွာေဖြေလရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ေနရာတြင္ အာဏာအလြဲသံုး စားလုပ္ေနသူတစ္ဦးကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ရေတာ့၏။ လူက သိန္းေသာင္းေက်ာ္တန္ တိုက္မွာေန။ သိန္းေထာင္ေက်ာ္တန္ ကားကိုစီး။ “ေခြၽးေစာ္နံသည္”ဟုဆိုကာ ဘယ္ ေတာ့မွ လူထုၾကားထဲကို မဝင္ေသာ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္၊ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ၊ အရြယ္ ႏွင့္မလိုက္၊ လည္ပင္းမွာ ငါးက်ပ္သား ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီး ဆြဲထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္။
သူ၏ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ စားပြဲ ႀကီးေရွ႕မွာ ႐ို႕႐ို႕ကုပ္ကုပ္ကေလး ရပ္၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ဝတ္လ်က္၊ ပိန္ ေညႇာင္ေညႇာင္ လက္ေမာင္းကေလး ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာကပ္ထား သူ၊ ေမာင္လူမြဲသည္ကား ဗိုက္ရႊဲႀကီး ၏ လက္တိုလက္ေတာင္း အလုပ္ သမားကေလး။ ဗိုက္ရႊဲႀကီးက ႏြားသိုး ေလခ်ဥ္တက္သံျဖင့္ ေမးသည္။
“မင္းမွာ သားသမီး ဘယ္ႏွ ေယာက္ရွိသတံုး”
“ငါး ငါးေယာက္ပါခင္ဗ်ာ”
“ဟား မင္း ဘလေခ်းနန္း လူသရမ္းပဲကြ။ ကိုယ္ရတဲ့လစာနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ကေလးယူမွေပါ့။ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝေနသလဲ မင္းသိလား။One Family, One Child မိသားစုတစ္စု ကေလးတစ္ေယာက္ေပၚလစီေၾကာင့္ ဆိုတာ မင္းနားလည္လိုက္။ မင္းတုိ႔ မ်ားမ်ားေမြးရင္ မ်ားမ်ားမြဲမွာပဲ”
“ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဘိုးစဥ္ေဘာင္ ဆက္ မြဲလာတာပါ။ ဆရာတို႔ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ ခ်မ္းသာလာၾကသလို မ်ိဳးေပါ့ ဟီး ဟီး”
“ဘာကြ၊ တယ္ ငါ့ဖေနာင့္နဲ႔ ထေပါက္လိုက္ရ။ အခုဘာကိစၥနဲ႔ ငါ့ကိုလာေတြ႕သလဲ ေျပာစမ္း ဖိုးပိန္”
ဗိုက္ရႊဲႀကီးက ႀကိမ္းေမာင္းဟိန္း ေဟာက္လုိက္ေသာအခါ လူမြဲဖိုးပိန္ ခမ်ာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးမတတ္ တုန္လႈပ္ သြားရွာသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု ရတဲ့လ စာနဲ႔ မစားေလာက္လုိ႔ လစာကေလး မ်ား တိုးေပးဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုးနပ္ (စ္) ဆုေၾကးကေလးမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ေလွ်ာက္ ၾကားရပါတယ္ သူေ႒းမင္း ခင္ဗ်ား”
လူမြဲဖိုးပိန္က လက္အုပ္ကေလး ခ်ီၿပီး ေလွ်ာက္ထားပန္ၾကားသည္ကို ဘဝင္ေခြ႕သြားကာ ဗိုက္ရႊဲႀကီးသည္ မ်က္ႏွာထားအနည္းငယ္ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းသြားၿပီးေနာက္..
“မင္းတုိ႔တစ္ေန႔ကို ထမင္း ဘယ္ႏွနပ္စားၾကသလဲကြ”ဟု အနည္း ငယ္ၿပံဳး၍ ေမးလိုက္သည္။
“ႏွစ္နပ္စားၾကပါတယ္ သူေ႒း မင္း”
“ေအး ေကာင္းၿပီ။ ဒီေတာ့ မင္း တုိ႔သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးျဖစ္ေအာင္ ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး ထမင္းႏွစ္ နပ္မစားနဲ႔။ တစ္နပ္ခြဲပဲ စားၾကေလ ေတာ့ “
“ခင္ဗ်ာ တစ္နပ္ခြဲ ဟုတ္လား သူေ႒းမင္း”
အနီးနားမွာ ပုန္းကြယ္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္နားေထာင္ေနေသာ မွင္စာ သည္းညည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ပင့္ကူအသြင္ယူၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ဆီ ကေန ဗိုက္ရႊဲႀကီး၏ဆံပင္မရွိေသာ ငယ္ထိပ္ေပၚသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ကာ အဆိပ္ဆူးမ်ားျဖင့္ အသားကုန္
‘ရွပ္’ လိုက္ေလေတာ့သည္။
“အား အဘ ကယ္ေတာ္မူပါ”
မည္သို႔ေသာ ရန္သူက ႐ုတ္ ျခည္းတိုက္ခိုက္လိုက္မွန္းမသိေသာ ဗိုက္ရႊဲႀကီးသည္ သူ၏ဆံုလည္ကုလား ထိုင္ေပၚမွ ဦးေဇာက္ကြၽမ္းျပန္ထိုး က်ကာ ဦးေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ရင္း ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္ေန သည္။
“ဟိတ္ေကာင္ င့ါဆီက လစာ တိုးေတာင္းမယ္မႀကံနဲ႔ကြ။ တစ္ေန႔ ကို ထမင္းတစ္နပ္ခြဲပဲစား။ မေက် နပ္ရင္ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေသာက္ကြ။ တ႐ုတ္ေတြ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး ခ်မ္းသာလာၾကတာ နားလည္လား အား အား”
ဗိုက္ရႊဲႀကီးေအာ္ဟစ္ေနစဥ္ ပင့္ကူအသြင္ယူထားေသာ မွင္စာ သည္ ဗိုက္ရႊဲႀကီးလည္ကုပ္ကို ခပ္ျပင္း ျပင္းကေလး ‘ရွပ္’ လိုက္ျပန္ရာ ငယ္ သံပါေသာ ေအာ္သံႀကီး ထြက္ေပၚ လာေတာ့သည္။
ဗိုက္ရႊဲႀကီးကို ပညာေပးၿပီး ေသာအခါ ဒုတိယေျမာက္ အလွည့္ က်သူထံ မွင္စာက အေျပးအလႊား ခရီးႏွင္ျပန္ေလ၏။ ဒုတိယေျမာက္ ပညာေပးခံရမည့္သူမွာ ႏုိင္ငံျခားသား ပိုင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတစ္႐ံုမွ ‘စူပါ’ ေခၚ အလုပ္ၾကပ္ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ကလည္း ဆိုး၊ ေျပာေပါက္ဆို ေပါက္ကလည္း ဆိုးသျဖင့္ ထိုမိန္းမႀကီးကို စက္႐ံု ပိုင္ရွင္က တမင္ေရြးခ်ယ္၍ အလုပ္ သမကေလးမ်ားကို ႀကိမ္းေမာင္းဟိန္း ေဟာက္ရန္ တာဝန္ေပးထားျခင္းျဖစ္ ေပသည္။ သူကလည္း အာဏာရွင္ေပ တည္း။ အလုပ္သမားမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ သူက မင္နီတစ္ခ်က္တို႔ ႐ံုျဖင့္ ကံဆိုးသူ အလုပ္သမကေလး တစ္ေယာက္ ‘ေအာ္တို’အလုပ္ျပဳတ္သြားႏိုင္သည္။
“အလုပ္ရွင္ ႏိုင္ငံျခားသားကို ဖားတဲ့လ်ားတဲ့ ဟာမႀကီး သိၾကေရာ ေပါ့”
“ဟိတ္ေကာင္မေတြ ညည္းတုိ႔ စက္ခ်ဳပ္စားၾကမွာလား။ ေမာ္ဒယ္ဂဲ လုပ္စားၾကမွာလား။ လမ္းေလွ်ာက္ တာက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ဖင္လႈပ္ရင္လႈပ္ နဲ႔ ေရသြားေသာက္တာက တစ္နာရီ၊ ေရေသာက္ၿပီး ေသးသြားေပါက္တာ က ႏွစ္နာရီ။ အိမ္သာတက္ရင္လည္း အီးအီးက အပင္ေပါက္တဲ့အထိ ဇိမ္ ဆြဲၿပီးထိုင္။ ဒီေလာက္ အပ်င္းထူရင္ ဒီစက္႐ံုမွာ အလုပ္မလုပ္ၾကနဲ႔။ မာ ဆတ္ကိုသြားၾက။ ငါေျပာတာ ၾကား လား။ မာဆတ္ကိုသြား အား ယား ယား အမယ္ေလးေတာ့ လုပ္ၾက ပါဦး”
ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္တူမအရြယ္ မိေကာင္းဖခင္သားသမီး အပ်ဳိအ ရြယ္ မိန္းမေကာင္းကေလးမ်ားကို ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ခ်ိဳးဖဲ့ေျပာဆို ေနေသာ ‘စူပါ’မႀကီးခမ်ာ မွင္စာက ဘယ္လိုအသြင္ယူၿပီး ဘယ္နည္းျဖင့္ ပညာေပးလိုက္သည္မသိ။ ထဘီ ကြၽတ္ကာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီႀကီး ျဖင့္ လူးလိွမ့္ခုန္ေပါက္ေနေတာ့၏။
“ဟဲ့ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး။ ခါခ်ဥ္ ေကာင္ေတြ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေရာက္လာၾကမွန္း မသိဘူး။ ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး”
ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ထားေသာ မွင္စာက မိန္းမႀကီး၏ နားတစ္ဖက္ အနီးသို႔ကပ္ကာ “သခင္အားရ၊ ကြၽန္ ပါးဝလုပ္ခ်င္တဲ့ ကြၽန္မႀကီး အလုပ္ သမေတြကို ႏိုင္လိုမင္းထက္ မိႈခ်ဳိးျမႇစ္ ခ်ိဳး ထပ္ေျပာမယ္မႀကံနဲ႔။ ဒီတစ္ခါ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီထဲကို ကင္းၿမီး ေကာက္ ဝင္လာၿပီသာမွတ္။ ၾကားရဲ႕ လား”ဟု ေအာ္လုိက္သည္။
ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ေနေသာ မိန္းမႀကီးက “ၾကားပါတယ္ေတာ့၊ ၾကားပါတယ္ေတာ့”ဟု ငိုသံပါႀကီးျဖင့္ ညည္းညဴေနရွာသည္။
ၾကဴးႏွစ္
