အိမ္မွာမရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဇနီးကအိမ္မွာမရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဇနီးက ဘာမ်ားလုပ္ေနမတံုးလို႔ တစ္ခါ မွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ ခ်စ္စြာေသာ စာ ဖတ္သူ ဒါဟာက်ဳပ္က ဇာတ္ေၾကာင္း ကေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္လို႔ အစပ်ိဳး ေနျခင္းပါ။ က်ဳပ္က အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ဖြင့္ေျပာဖို႔(တစ္ခ်ိန္က)ရွက္တက္တက္ ျဖစ္ခဲ့အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က ရွက္တက္တက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ နည္းပါ တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အရာေတြထဲမွာ ကိုယ္မလိုခ်င္တာ ေတြကလည္း ပါေနတတ္တာမ်ိဳးက လား။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာအိမ္တြင္းသူခိုး ဘဝကိုေတာင္ ေရာက္ခဲ့သူပါ။ က်ဴပ္ က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိရိလွၿပီတြက္ ထားေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးကို က်ဴပ္ ဇနီးကသိေနတယ္ေလ။ သူက သိ လ်က္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ လည္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ အေၾကာင္းတစ္ခု ခုရွိလို႔ မ်ိဳသိပ္ထားတာလည္း မဟုတ္ ဘူးဗ်။ သူကက်ဳပ္ကို ဘာမွအျပစ္ မျမင္ဘဲ တစ္ခုခုကို ေကာင္းစြာ နား လည္ထားပံုမ်ိဳးနဲ႔ေလ။ သူက်ဳပ္ကို စိတ္ဆိုးတာ၊ အျပစ္တင္တာ တစ္ခါ လားပဲႀကံဳဖူးတယ္။
အဲဒါက က်ဳပ္ည တစ္ေရးႏိုး ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ဆန္အိုး ထဲက သရက္သီးမွည့္ႀကီးသူမသိေအာင္ ယူစားတာကိုပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေသာက္လာတာေလ။ ႏိုးလာေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ ဟာၿပီးဆာေန တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ညစာမစားရေသး တာကို သတိရလာတယ္။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ နာရီျပန္ ၁ ခ်က္ တီးေလာက္မွာ။ က်ဳပ္အိမ္ေအာက္ ကိုဆင္းၿပီး စားစရာတစ္ခုခုရွာတယ္။ ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပန္း ကန္ေတြအားလံုး ေျပာင္စင္ေအာင္ ေဆးထားတယ္။ ထမင္းအိုးကို ဖြင့္ ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းတစ္ေစ့ေတာင္မရွိ ဘူး။ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးထား တယ္။ ဒယ္အိုးေတြကလည္း ေဆးၿပီး အိမ္တိုင္သံငုတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ က်ဳပ္လည္းစဥ္းစားမရတာနဲ႔ ဆန္ အိုးကိုဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ဘာမွမရွိ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ပံုက က်ဳပ္ဆန္ေတြ ထဲ လက္ထိုးသြင္းၿပီး ႏိႈက္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမွာ သရက္သီးမွည့္ႀကီးကို ေတြ႕ရ ေတာ့တာပါပဲ။ ဘာေျပာေကာင္း မလဲ။ က်ဴပ္အခြံေတာင္မသင္ဘဲ ဒီ အတိုင္းကိုက္ဖဲ့ၿပီးစားပစ္တာ။
က်ဳပ္ ဘဝမွာ သရက္သီးမွည့္ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ဆို ပါေတာ့ေလ။ က်ဳပ္သရက္ေစ့ကို မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးဖြင့္ၿပီး အေမွာင္ထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ (ေနာင္အခါတြင္ ထိုသရက္ေစ့မွသရက္ပင္ ေပါက္လာ ပါသည္။) သရက္သီးစားၿပီး က်ဳပ္ေရ ငတ္လာတာေၾကာင့္ ေရအိုးစင္သြား ၿပီး ေရႏွစ္ခြက္ေလာက္ ဆင့္ေသာက္ လိုက္တယ္။ က်ဳပ္က ေရလည္းႀကိဳက္ တဲ့သူပါ။ (ထိုစဥ္က ေရခေရဇီကဗ်ာ သူမေရးရေသးေပ။) က်ဳပ္က ေရကိုၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ ေသာက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးႀကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ။ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေလးေပၚ စာရြက္ ျဖန္႔ခင္းၿပီး စာေရးတာေပါ့ေလ။ (ထို အခ်ိန္က သူသည္စာေရးဆရာ ပီပီ သသမျဖစ္ေသးေပ။) က်ဳပ္ဇနီးမွာ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတာရွိသဗ်။ က်ဳပ္အိပ္ရာေနရာ သူ႔နံေဘးကထၿပီး အျပင္သြားရင္(သူသည္ ရံဖန္ရံခါည မ်ားတြင္ ညဥ့္နက္ခ်ိန္၌ မိုးအလင္း ဖြင့္ေသာ ကေဖးဆိုင္သို႔သြား၍ လက္ ဖက္ရည္ပူပူကိုမွာေသာက္တတ္ သည္။) အဲဒီလိုသူ႕ေဘးမွာ အိပ္ေန ရာကထၿပီး အျပင္သြားရာကေန ျပန္လာၿပီ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ဇနီးက ႏိုးေနသဗ်။ သူကက်ဳပ္ကို လွမ္း ၾကည့္ၿပီး..
“ခုနကမင္းဘယ္သြားလိုက္ တာလဲ”လို႔ေမးသဗ်။ ဒါက က်ဳပ္စပ္ မိလို႔ ေျပာျပတာပါ။ အံမယ္ က်ဳပ္ အေၾကာင္းကိုသူက အကုန္သိေန သလိုပဲဗ်။ မနက္လင္းလုိ႔ အခ်ိန္တန္ရင္ က်ဳပ္အလုပ္ထဲကို သြားတယ္။ မိေက်ာင္းဘီးကေလးနဲ႔ေပါ့။ ဒီေနရာ မွာ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ကေလးေရာက္လာၿပီ။ အစမွာခ်ီထား သလိုေပါ့။ က်ဳပ္အိမ္မွာမရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဇနီးက ဘာမ်ားလုပ္ေနမတုံးလို႔ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ (သူ သည္ သူငယ္စဥ္ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က ေက်ာင္း တက္ေနစဥ္ အိမ္၌ရွိေနေသာ မိခင္ ကို စိတ္မခ်ဘဲ ပူပန္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ သည္။)က်ဳပ္အလုပ္သိမ္းခ်ိန္မတိုင္ ခင္ ေန႔လယ္ႀကီးမွာ အိမ္ကိုျပန္ ေရာက္သြားတယ္။ အိမ္ေပါက္ေရာက္ မွ က်ဳပ္ဇနီးမဝင္းေမ ဘာမ်ားလုပ္ ေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ကာ။ သူက အိမ္ေအာက္ ဝရံတာေအာက္က ခုတင္ ပုကေလးေပၚထိုင္လို႔ ဆန္ ဗန္းကိုတင္ၿပီး ေခါင္းကိုငဲ့လို႔ ဆန္ ေရြးေနတယ္ဗ်။ ဒါပါပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ဆိုတာ။ သူဆန္ေရြးေတာ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆန္ေကာထဲက ဆန္ကိုေမႊလိုက္ပံု၊ ဆန္ေတြက အသံ သဲ့သဲ့ျမည္လာပံုကို က်ဳပ္ၾကားခဲ့ရပါ ရဲ႕ဗ်ာ။ ခ်စ္စြာေသာ စာ႐ႈသူ၊ က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးပါၿပီ။ ဘဝဆို တာ ဒီလိုပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ေနမ်ိဳး
