ေလာကမွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ေလာကမွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတည္းဟူ ေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးျဖင့္ ျပည့္စံုသာယာေနလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ‘မွင္စာ’လည္း အနိမ့္ဘံုမွာ အလုပ္ လက္မဲ့ဘဝျဖင့္ အသေခ်ၤ၊ အသခ်ၤာ ၾကာေအာင္ အပ်င္းထူထူ၊ ငူငူေငါင္ ေငါင္ သက္ဆိုးရွည္ေန ေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးက သို႔ကလို မဟုတ္ပါေခ်။ ေမတၱာေခါင္းပါး၊ က႐ု ဏာရွားပါး၊ မုဒိတာနတၱိ၊ ဥေပကၡာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘဲ အၿမီးအေမာက္ မတည့္ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ႏွလံုးလွသူ ရွားပါး ၍ သံုးစားမရသူ မ်ားျပားေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
“အို အေမာင္မွင္စာငဲ့ လူ႔ဘုံမွာ ေတာ့ အပ်င္းထူရင္ ေခြးျဖစ္တတ္ သကြဲ႕။ င႐ို႕အနိမ့္ဘံုမွာေတာ့ အပ်င္း ထူရင္အေၾ<ြကးနစ္တတ္သကြဲ႕။ အေၾကြး နစ္တဲ့အခါ နာလန္မထူေတာ့ဘဲ လူမြဲ စာရင္းသြင္း၊ ေဒဝါလီခံရသလို အနိမ့္ ဘံုကေန မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး မွင္စာငယ္ရဲ႕”ဟု အနိမ့္ဘံုနတ္ခ်ဳပ္ ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသတိေပးဆံုးမ လာသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ကေခါင္း ေထာင္ကာ. . .
“ဟာ အရွင္နတ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကြးထူေန တာေတာင္ ဘိုးေတာ္ဘုရား လက္ ထက္ေတာ္ကအတိုင္း အစားမပ်က္၊ အအိပ္မပ်က္၊ ဖုန္းပြတ္မပ်က္၊ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့လြင္လြင္ေနၾက တာကို ႐ႈစားေတာ္မူပါ။” ေၾကြးထူ မပူ၊ ေပြးထူမယား’ဆိုၿပီး စကားပံု ေဆာင္ပုဒ္ကေလးေတာင္ တီထြင္ထား ၾကေသးတာ မဟုတ္ပါလား” “အဲသဟာက ေသမထူး၊ ေနမ ထူးေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားဟဲ့” မွင္စာသည္ အထက္ကမိန္႔ၾကား သမွ်ကို ‘လက္ၫႇိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္ တတ္သူ၊ ဟုတ္ပါ့ဖုရား၊ မွန္ပါ့ဖရား” လုပ္တတ္သူ၊ Yes – Man တစ္ ေယာက္မဟုတ္ေခ်။ ေစာဒကတက္ ရန္ ျငင္းခံုရန္လည္း ဝန္ေလးတတ္သူ မဟုတ္ေခ်။
“ေသမထူး၊ ေနမထူးဘဝေရာက္ ရတာဟာ အဲဒီဘဝကိုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔တဲ့မမွ်တတဲ့ လူမႈေရးစနစ္ ေတြရွိလုိ႔မဟုတ္လား ဖရာ့။ မမွ်တတဲ့ လူမႈေရးစနစ္ေတြကိုဖန္တီးတဲ့ အဓမၼ ဝါဒီေတြရွိေနၾကလို႔ မဟုတ္လားဖရာ့” “ေၾသာ္ ခက္ပါဘိ မွင္စာငယ္။ အဓမၼဝါဒီဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲ မွာ အစဥ္အၿမဲရွိေနမွာကြယ့္။ ကဲ ေျပာေနၾကာတယ္။ မင္းသြားေနက် မဟာရန္ကုန္ကိုသြားၿပီး အဓမၼဝါဒီ တစ္ေယာက္ေလာက္ကို မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမခဲ့ေပ ေတာ့ “မွန္လွပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးက လည္း အဓမၼဝါဒီေတြကို ဆံုးမခ်င္ လြန္းလို႔ လက္ေတြယားေနပါၿပီ”
“သြားေတာ့ မွင္စာငယ္။go go go move”ဟု မွင္စာခ်ဳပ္ႀကီးက ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္လိုက္သည့္ သကာလ မွင္စာသည္ စူပါမင္း၏ အလ်င္မ်ိဳးျဖင့္ မဟာရန္ကုန္ ေျမာက္ပိုင္းတစ္ေနရာသို႔ ထြက္ခဲ့ ေလသည္။ မွင္စာ၏ ဦးတည္ရာ ကား ‘စိမ္းေရာင္စိုလင္း’ ပရဟိတ အသင္းႀကီး၏ ဥကၠ႒ ဦးဗိုက္ပူ၏ ေနအိမ္ပင္တည္း။ ဦးဗိုက္ပူသည္ ခ႐ိုနီလည္းမဟုတ္၊ ခ႐ိုဝါလည္းမ ဟုတ္ဘဲ သူ၏ဘဝႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီ ေထြရွိလွေသာ ‘ခ႐ိုစိမ္း’ ၾကီးျဖစ္ သည္။ ခ႐ိုစိမ္းျဖစ္လာရသည္မွာ စိန္းလန္းစိုျပည္ေသာ သစ္ေတာတို႔၏ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ သူေ႒း သူ ၾကြယ္ႀကီးျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ပင္။ ယခင္ကမူ သူသည္ သစ္ေတာဌာနတြင္ ေတာအုပ္ေတာေခါင္းတိ႔ု လက္ ေအာက္မွ သစ္ေတာဝန္ထမ္းေပါက္ စကေလးအဆင့္မွ်သာရွိခဲ့သည္။ မွင္စာေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ခ႐ိုစိမ္းႀကီးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသစ္ကေလး တစ္ေက်ာင္း၏ ပရိဝုဏ္ထဲ၌ သစ္ပင္ စိုက္ပြဲကေလးတစ္ပြဲကို က်င္းပလ်က္ ရွိသည္။ “ဥတုရာသီ ေတာကိုမွီ၏ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို မၾကားဖူးၾကဘူးလား။ သစ္ေတာအားကိုး စီးပြားတိုးသတဲ့ မွတ္ထားၾက” ရြာသူရြာသား၊ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ကိုရင္သာမေဏပါမက်န္ ေနပူက်ဲက်ဲ ေအာက္မွာ သစ္ပင္ငယ္မ်ား စိုက္ ဟယ္၊ ပ်ိဳးဟယ္၊ တူးဟယ္၊ ဆြဟယ္ႏွင့္ အပင္ပန္းခံေနၾကစဥ္ ခ႐ိုစိမ္းႀကီး မွာ ထီးေတာ္မိုးတစ္ဦး၏ ေရာင္စံု စပ္က်ားထီးႀကီး၏ အရိပ္ထဲမွာ ရယ္ လ်က္၊ အာေပါင္အာရင္းသန္ေနေလ၏။
“ေဟ့ေကာင္ကေလး ဒီသစ္ပင္ ကို ဒီလိုစိုက္၊ ဟိုေကာင္မကေလး ဟိုအပင္ကို ဟိုလိုစိုက္”ဟူ၍လည္း သစ္တစ္ပင္မွ မစိုက္ဖူးပါဘဲႏွင့္ ရမ္း သန္းအာဏာျပေနသည္။ မွင္စာသည္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ လာၿပီး မွက္အသြင္ယူကာ ခ႐ိုစိမ္း ၏ ထီးေတာ္မိုး၏ နားထင္တစ္ဖက္ကို အစြယ္ျဖင့္ထိုးစိုက္လိုက္ေတာ့၏။
“အား ေသပါၿပီဗ်”ဟု ေအာ္ကာ ထီးေတာ္မိုးက ထီးႀကီးကို လႊတ္ခ် လိုက္ရာ ထီးႀကီးသည္ ခ႐ိုစိမ္းႀကီး ေခါင္းေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ခ႐ိုစိမ္းႀကီးသည္ ကေယာင္က တမ္းႏွင့္ ထီးႀကီးကို ဖယ္ရွားလိုက္ရာ ထီးလက္ကိုင္႐ိုးႀကီးက သူ႔ပါးတစ္ဖက္ ကို ‘ဗိန္း’ခနဲေနေအာင္ ႐ိုက္မိေတာ့ သည္။
“အီး ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တဲ့ ေခြးေကာင္။ ဟီး ကြၽတ္..ကြၽတ္ ငါ့ပါးေစာင္႐ိုး က်ိဳးၿပီမွတ္တယ္။ ငါ့ကို ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ၾကပါေဟ့ ဟီး ဟီး” ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မ်က္ႏွာႀကီး ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနရွာေသာ ခ႐ိုစိမ္းႀကီးကို တပည့္မ်ားက တြဲယူ ကာ သူ၏ပါဂ်ဲ႐ိုးကားႀကီးေပၚသို႔ တင္ေပးၾကသည္။ ကားထြက္ခ်ိန္တြင္ မွင္စာသည္ မွက္အသြင္ျဖင့္ ခ႐ိုစိမ္း ႀကီး၏ ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚမွာ ရပ္ရင္း လိုက္ပါလာ၏။
“ေဟ့ ဗိုက္ပူ မင္းတစ္သက္လံုး ခုတ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္း၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ သစ္ရာ၊ ပိေတာက္၊ အင္၊ ပ်ဥ္းမ၊ တမလန္ပါ မက်န္ သစ္ပင္အားလံုးကို မင္းျပန္ စိုက္ခိုင္းတဲ့ မေလးရွားပိေတာက္၊ ယူေရးရွားပင္ အပင္တစ္ရာေလာက္ နဲ႔ အစားထိုးလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလားကြ ဟင္” ခ႐ိုစိမ္းႀကီးသည္ သူ႔အနီးမွ အက္ေၾကာင္ေၾကာင္ စူးရွရွႏွင့္ စကားသံေပၚလာသျဖင့္ ေယာင္ ကန္းကန္းျဖစ္သြားသည္။ ကားထဲမွာ ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္သူကလြဲလွ်င္ ဘယ္သူမွ် မရွိ။ ” ျပည္သူလူထုရဲ႕ သစ္ေတာ အေၾကြးေတြကို မင္းဘယ္လို ျပန္ဆပ္ မွာလဲ ဗိုက္ပူ”ဟူေသာအသံေပၚ လာျပန္၏။ ခ႐ိုစိမ္းႀကီး မ်က္လံုးျပဴး လာေနသည္။
“ဘုရား ဘုရား”ဟု ခ႐ိုစိမ္းႀကီး က ပါးေစာင္တစ္ဖက္မွ ေဝဒနာကို ႀကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း ‘ဘုရား’တျပန္ သည္။ ” ေစာေစာတုန္းက မင္းမွာ လွ်ာ အ႐ိုးမရွိတိုင္း ဥတုရာသီ ေတာကို မွီသေလးဘာေလးနဲ႔။ တရားေဟာ ေနတယ္။ မင္းေၾကာင့္ ရာသီဥတု ပ်က္စီးတာ။ ရာသီဥတု ပ်က္စီးလို႔ စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံေတြ ပ်က္စီးတာ။ စိုက္ ပ်ိဳးသီးႏွံေတြပ်က္စီးလို႔ လယ္သမား၊ ယာသမားေတြဒုကၡ ေရာက္တာ က်ေတာ့ မင္းဘာေျပာလဲကြ” “ဟာ မသိဘူး၊ မသိဘူး။ ဘာမွ မသိဘူး။ ဘာဘာ ဘာမွမသိဘူး”ဟု ခ႐ိုစိမ္းက ေသြး႐ူးေသြးတန္း ထ ေအာ္ေနစဥ္ မွင္စာက အူတက္မ တတ္ ရယ္ေမာေနေလသည္။ “ေဟ့ ဗုိက္ပူ မင္း႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လို႔လည္း မရဘူး။ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္လို႔လို႔လည္း မရဘူး။ အေၾကြးဆိုတာ ျပန္ဆပ္ရတယ္ကြ။ မင္းအေၾကြး မဆပ္ခ်င္လည္း ငါက ဆပ္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ”
“ဘာအေၾကြးလဲ။ ငါဆပ္စရာ ဘာအေၾကြးမွမရွိဘူး”ဟု ခ႐ိုစိမ္းႀကီး က ေအာ္ေနစဥ္ မွင္စာသည္ ကား ဒ႐ိုင္ဘာ၏ လက္ခံုကို အစြယ္ျဖင့္ ေျပးထိုးလိုက္ရာ ကားစတီယာရင္ သည္ ဒ႐ိုင္ဘာ၏ လက္ထဲမွ လြတ္ သြား၏။ ကားကလမ္းေဘးရွိ ကုကၠိဳ ပင္ႀကီးကို ေျပးေဆာင့္သည္။ “ဒီမွာဗိုက္ပူ၊ မင္းမေသမခ်င္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သစ္ပင္အသစ္ေတြ ျပန္စိုက္ေပးရမယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းကို ငါဆံုးမရဦးမွာပဲကြ။ ေလာ ေလာဆယ္ေတာ့ ဝီွးခ်ဲကေလးနဲ႔ ရာ သက္ပန္ ေနေပဦးေတာ့ေပါ့ကြာ” ဟူေသာအသံကို ၾကားေနရင္းမွ ခ႐ိုစိမ္းႀကီးသည္ ‘ေရွာ’ ့သခု ရသြားရွာေလသည္။
ၾကဴးႏွစ္
