နန္းတြင္းႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္အရိပ္အေငြ႕နဲ႔
ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ အပူဒဏ္ေပြ႕ပိုက္ကာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ
အညာေျမတစ္ဝိုက္က
မူမွန္၊ ေနရာမွန္တဲ့ေဒသေပါ့။
ရာဇဝင္သမိုင္းေၾကာင္းမွာ
မင္းတုန္းမင္း အရွင္ဘုရင္နဲ႔
နန္းေတာ္ၿမိဳ႕ ႀကီး ဟုတ္ခဲ့သလို
ဒဏ္ရာအနာတရေတြကမ်ား
သိကၡာပါးပါးေလးၾကားထဲက
ယဥ္ေက်းမႈဟန္ေတြ ဖိတ္လွ်ံေနတဲ့
ကေခ်သည္လို ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ဟုတ္ရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ
ျပအိုး၊ ပစၥင္၊ ျပာသာဒ္မ်ာနဲ႔
ခမ္းနားစြာ တင့္တယ္လွပေနတယ္
လွပယဥ္ေက်းၿပီးေတာ့
ႏွလံုးသားအမွန္ အ႐ိုးခံစိတ္ထား
ဘာသာတရားလည္း ထြန္းကားတယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက
‘မႏၲေလး’တဲ့။
နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္လွတယ္
‘မႏၲေလး’က
လွပၿပီး သန္႔ရွင္းသာယာတယ္
‘မႏၲေလး’မွာ
သာယာလြန္းလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။
‘မႏၲေလးၿမိဳ႕’ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ေအးခ်မ္းခ်က္ရွိတယ္။
မႏၲေလးေႏြကို
အရည္က်ိဳေသာက္ထားတဲ့
မႏၲေလးသားေတြကို
ေႏြပူမွာေၾကာက္သလားေမးရင္ေတာ့
႐ိုးအီၿပီး ၾကည့္တဲ့မ်က္ႏွာေတြကလည္း
ခ်စ္စရာ။
ယခုအခါဆို
ၿမိဳ႕သားေတြကိုလည္း ရင္ဘတ္မွာႏွစ္
ဧည့္သည္ေတြကို တကယ္ခ်စ္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေန႔စြဲေတြက
ပိုပိုၿပီး က်စ္လ်စ္ခိုင္မာလာခဲ့တယ္။
ဘုန္းေမာင္ (မႏၲေလး)
