(၁)
“ဂါရီဝါလား ပစ္ခ်ားမား႐ိုး”
အသံထြက္စာလံုးေပါင္း မွားခ်င္ မွားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရထားလံုးေမာင္း တဲ့ကုလားႀကီးကေတာ့ အဓိပၸာယ္ကို သိတယ္။ ရထားလံုး ေမာင္းရင္းတန္း လန္း ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး ရထားလံုး ေနာက္ပိုင္းကို သူ႔လက္ထဲက ၾကာ ပြတ္ရွည္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္ ဆင့္ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းခိုးစီးတဲ့ ကေလးဟာ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ခုန္ခ်ထြက္ ေျပးေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ ငယ္က ေက်ာင္းဆင္းၿပီဆိုရင္ လြယ္ အိတ္ကို ေနာက္ေက်ာေပၚပစ္တင္ ၿပီး၊ အနီးအနား ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ရထားလံုးေနာက္ကို ခိုးစီးလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕မ႐ႈဆိတ္ႏိုင္တဲ့ သူလိုကိုယ္လို ကေလးေတြက အဲဒီလို ကုလား စကားမပီမသနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေတာ့ တာပဲ။ အဲဒီအသံလည္း ၾကားေရာ ကုလားႀကီးရဲ႕ ၾကာပြတ္စာ မိခဲ့ရ တယ္။
(၂)
ရထားလံုးကို ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူ မသိဘူး။ ျမန္မာျပည္တစ္ဝန္း၊ ေမၿမိဳ႕ (ဝါ) ျပင္ဦးလြင္ကလြဲလို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕မွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကအဂၤလိပ္လက္က်န္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ သံုးခဲ့တဲ့ယာဥ္တစ္မ်ိဳး ပါ။ ျမင္းနဲ႔ဆြဲတာခ်င္းတူေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း အပူပိုင္း ေဒသ (ဝါ) မႏၲေလးမွာဆြဲတဲ့ ျမင္း လွည္းနဲ႔မတူဘူး။ အဲဒီျမင္းလွည္းက ဘီးႏွစ္ဘီးနဲ႔ ဆြဲရတာ။ ရထားလံုးက် ေတာ့ ဘီးေလးဘီး၊ ျမင္းနဲ႔ဆြဲတာခ်င္း တူေပမယ့္ သူကအေလးခ်ိန္မ်ား တယ္။ တံခါးႏွစ္ေပါက္နဲ႔ဖြင့္လုိ႔၊ ပိတ္ လို႔ရတယ္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ရာသီ ဥတု၊ လံုလံုၿခံဳၿခံဳစီးလို႔ရလို႔ ရထားလံုး ရယ္လို႔ ေခၚတာမွန္းမွ မသိတာ။
ေဟာ အခုေတာ့ အဂၤလိပ္ လက္က်န္ရထားလံုးေလးဟာ ၿမိဳ႕က ေလးရဲ႕ အမွတ္အသားလို ျဖစ္လာၿပီ ေလ။ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္နယ္ကလာလာ မျမင္ဖူး၊ မစီးဖူးေတာ့ အလုအယက္ တိုးစီးၾက၊ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ ၾက။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ တိုးရစ္ေတြကလည္း အဖြဲ႕လိုက္ ရထားလံုးေတြ ငွားၿပီး တန္းစီလို႔ ၿမိဳ႕ တစ္ပတ္စီးၾကတာ။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ လာတဲ့အတိုင္းပဲ။ တိုးရစ္ေတြလည္း ၿပံဳး ရႊင္လုိ႔၊ ၿမိဳ႕ခံေတြလည္း ၿပံဳးရႊင္ၾကလို႔။
(၃)
ဟိုတုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြ ေနရာေလးေတြမွာ ေရဘံုပုိင္၊ ျမင္း ေသာက္တဲ့ ျမင္းေရကန္၊ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ တြဲရွိခဲ့တယ္။ ျမင္း ေမာၿပီဆိုရင္ ျမင္းေရကန္မွာ ျမင္း ေရတိုက္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ရထားလံုး ေမာင္းတဲ့ ကုလားႀကီးက ကြမ္းယာ ဆိုင္မွာ ကြမ္းယာဝယ္စား၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ေပါ့။ အပန္းေျဖၿပီးေတာ့မွ လုိရာခရီး ဆက္သြားၾကတာ။
ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ျမင္းေရကန္ ေလးေတြ၊ ေရဘံုပုိင္ေတြ၊ ကြမ္းယာ ဆိုင္ေလးေတြဟာ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ေဘာလံုး ကန္ၿပီး ေမာၿပီဆိုရင္ နီးစပ္ရာ ေရဘံု ပုိင္ေခါင္းကိုဖြင့္ၿပီး ေရေတြ တစ္ဝႀကီး ငံု႔ေသာက္ခဲ့တာကို အမွတ္ရေနမိ တယ္။ တခ်ဳိ႕ေရဘံုပိုင္ေခါင္းေတြက ျခေသၤ့႐ုပ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ပါ။
ခုေခတ္လို ေရသန္႔ေသာက္မွ ေရာဂါကင္းမွာဆို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ ငယ္ကလူေတြ ခုခ်ိန္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ ဘူး။
(၄)
မနက္ မနက္ ႏွင္းမႈန္ထဲမွာ ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္က ပါစယ္တာဝါနာရီစင္ က သံစံုျမည္သံ၊ ကုလားဗလီေအာ္သံ၊ အမွတ္ (၁) အ.ထ.ကနားက ခရစ္ ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက ေခါင္း ေလာင္းထိုးသံေတြ ၾကားရၿပီဆိုရင္ ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ရထား လံုးဆြဲတဲ့ ျမင္းခြာသံေလးေတြဟာ တခြပ္ခြပ္နဲ႔ စည္းခ်က္က်က် ၾကား လာေတာ့တာပါပဲ။
တစ္ခါတေလ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီးေတြရွိ တဲ့ တိုက္နီနီႀကီးေတြနားက ျဖတ္သြား တာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒီတိုက္နီနီႀကီး ေတြကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ ပတ္လမ္းေတြရဲ႕ အျမင့္ပိုင္း ေတာင္ ကမူေလးေတြေပၚမွာ တစ္ထီးတစ္ နန္း ေဆာက္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ေႏြကႏၲာဦး ဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို သြားသတိရမိ တယ္။
တိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ ေဘးပတ္ဝန္း က်င္မွာ သစ္ႀကီး၊ ဝါးႀကီးေတြက အုပ္ မိုးထားသလို၊ တခ်ိဳ႕လည္း အပင္ႀကီး ေတြၾကားထဲမွာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေတြ႕ရ၊ လြမ္း သလိုလို၊ ေဆြးသလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ၿပီး ေၾကာက္႐ြံ႕လာသလိုျဖစ္လာတယ္။
အဂၤလိပ္ေခတ္က အေဆာက္အ အုံႀကီးေတြက ခြဲျခားလို႔ရတယ္။ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ႀကီးေတြပါမယ္။ အမိုးကို သစ္သားျပားေလးေတြကို အေနေတာ္ ျဖတ္ၿပီး ပညာသားပါပါ ထပ္မိုး ထားမယ္။ ေရနံေခ်းသုတ္လိုက္ေတာ့ အမိုးက နက္ေမွာင္ေနမယ္။ ဘယ္ အေဆာက္အအုံၾကည့္လိုက္၊ ၾကည့္ လိုက္ ရဲတိုက္ႀကီးေတြအေရာင္ နီ ညိဳေရာင္ႀကီးေတြ သုတ္ထားမယ္။ ၿခံ ႀကီးေတြက တစ္ဧက၊ ႏွစ္ဧကမက က်ယ္ေတာ့ ၿခံဝင္းတံခါးနဲ႔ အိမ္အဝင္ ဝဟာ အေတာ္ကိုသြားမွ ေရာက္တာ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ၿခံႀကီးေတြထဲ မွာ ျမက္ပင္စိမ္းေတြ ေမြးျမဴၿပီး ပန္း အလွေတြ ဟိုတစ္စု၊ ဒီတစ္စု စိုက္ၾက တယ္။ ေဒလီယာ၊ ေဒစီပန္းေတြလို ေပါ့။ ဇိမ္ခံတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြဆို ေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ စားပြဲဝိုင္း ေလးခ်ၿပီး ပက္လက္ထိုင္ခံုေလးေတြ နဲ႔ ဝိုင္တို႔၊ ဝီစကီတို႔ ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ေနမွာပါ။
(၅)
ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈနည္းေတာ့ တခ်ိဳ႕အိမ္ႀကီးေတြ ပ်က္စီးစျပဳေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေႏြရာသီေခတၱအနားယူခဲ့ တဲ့ အိမ္ႀကီးဆို ေနာက္ပိုင္း ေလွကား ႀကီး ျပဳတ္က်ေနတာကို စာအုပ္တစ္ အုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ႏွေျမာတသ ေနမိတယ္။
ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အမွတ္ (၁) အ.ထ.က ေက်ာင္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္ဝင္းတံခါးနားမွာ စက္ ေသနတ္ပစ္တဲ့ ကတုတ္က်င္းႀကီး ရွိခဲ့ ဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝက ကတုတ္က်င္းထဲ ဆင္းၿပီး စက္ေသနတ္ပစ္တဲ့ အေပါက္ကေန ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေခ်ာင္းၾကည္ခဲ့ဖူး တယ္။ ခုေတာ့ ကတုတ္က်င္းႀကီးလည္း ေျမစာမႈန္႔ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေလ။ အဂၤလိပ္ ေခတ္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အထက(၁) ေက်ာင္းႀကီးဟာ ေဆး႐ံုႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူး တယ္တဲ့။ ေဆး႐ံုနဲ႔ ကတုတ္က်င္းႀကီး ဟာ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနပါလိမ့္။
ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္ အမွတ္ အသား အေဆာက္အအုံေတြကို ျပဳ ျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ မရွိၾကေတာ့ ပ်က္စီး ၿပီး အိမ္ႀကီးေတြက ေၾကာက္စရာႀကီး ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရး ကို ႐ုပ္ရွင္သမားေတြက သိတယ္။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြမသိတဲ့ ထိုးဇာတ္ရာဇဝင္ ဇာတ္လမ္းေတြေရးၿပီး ေၾကာက္စရာ တေစၧဇာတ္လမ္းေတြ ႐ိုက္ျပၾကတာ ေလ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ၿပီဆိုရင္ ဓာတ္ဆီဆိုင္ အဝိုင္းႀကီးနားကေန ကားေပၚက ကင္မရာကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ႐ိုက္ လာခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေဘး ဝဲယာလမ္းႏွစ္ဖက္မွာ ဧရာမ ယူ ကလစ္ပင္ႀကီးေတြက ၿမိဳ႕မ႐ုပ္ရွင္႐ံု နားအထိ ရွိခဲ့တာေလ။ ကင္မရာထဲမွာ ယူကလစ္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့ရင္း ေနာက္မွ ပါစယ္တာဝါနာရီစင္ႀကီးကို ႐ိုက္ျပ လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ” ေၾသာ္ ေမၿမိဳ႕ပါလား”လို႔ သိၾကတာေလ။
ခုေတာ့ အဲဒီဧရာမယူကလစ္ ပင္ႀကီးေတြလည္း ထင္းျဖစ္သြားရွာ ၿပီေပါ့။
(၆)
ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုး ေတာင္ဆိုတဲ့ထဲမွာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေျပာစမွတ္ျဖစ္တဲ့ အမွတ္အသားေတြ ဟာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကေလး ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ စကားေလး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ “ေခ်းက်ံဳးကုလား”ဆိုတဲ့စကားဟာ ငယ္ငယ္က ၾကားေနရတာပါ။ ေျပာ မဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ စကား ထဲကလိုပါပဲ။ ေရေလာင္းအိမ္သာ ေတြ မေပၚခင္က ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ပံုးခံ အိမ္သာေတြ ထားရွိခဲ့တယ္။
ပံုးခံအိမ္သာဆိုတာက အိမ္သာ ေအာက္မွာ ကြၽင္းမတူးဘူး။ မစင္ပံုး အႀကီးႀကီးခံထားတယ္။ ညညဆို လမ္းၾကားထိပ္မွာ မစင္သိမ္းတဲ့ ကား ႀကီးေတြ ရပ္ထားတယ္။ ကားေပၚမွာ မစင္ေတြထည့္ဖို႔ ကတၱရာပံုးႀကီးေတြ တင္ထားတယ္။ လမ္းၾကားထဲရွိတဲ့ အိမ္သာေတြဆီက မစင္ပံုးေတြကို ထမ္းၿပီး ပံုးထဲေျပာင္းထည့္၊ ျပည့္ၿပီဆို ရင္ ေရထမ္းသလို ေရွ႕ေနာက္ထမ္း ၿပီး ကားေပၚက ကတၱရာပံုးႀကီးထဲ လာထည့္တယ္။ အဲဒီမစင္ပံုးထမ္းတဲ့ လူေတြကို ကေလးေတြက” ေခ်းက်ံဳး ကုလားလာၿပီ”လို႔ ေျပာၾကတယ္။
ကုလားလား၊ ဗမာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီမစင္က်ံဳးတဲ့လူေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခု လံုး မ်က္လံုးေလးသာ ေဖာ္ထားေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝွါ မသိႏိုင္ဘူးေလ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးဘတူ၊ ဘီတီဘရားသား ဘတူလုိ႔ လည္းေခၚတယ္။ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ ဦးဘတူ ဟာ ခြဲျခားလို႔မရပါဘူး။ ေပြးေတာင္ တစ္ဝိုက္ ကားလမ္းေဘးမွာဆို ေကာ္ဖီပင္ေတြ စနစ္တက် စစိုက္ၿပီး B.T Brother ေကာ္ဖီဆိုၿပီး စေရာင္း ခဲ့တာပါ။ ခုလက္ရွိ ခ်ယ္ရီလြင္ ႐ုပ္ရွင္ ႐ံုႀကီးဟာ ဟိုတုန္းက ဦးဘတူ ပိုင္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးပါ။ သူႀကိဳးပမ္း မႈေၾကာင့္ ပံုးခံစနစ္ အိမ္သာကေန၊ ေရေလာင္းအိမ္သာစနစ္ ကူးေျပာင္း ခဲ့ရတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ ဦးဘတူလုပ္ခဲ့တဲ့ အိမ္သားေလးေတြ က်န္ရွိေနတုန္းပါ။ လက္ရာ အင္ မတန္မွ ေကာင္းလုိ႔ ေနာက္ပိုင္းလူေတြ သူ႔လိုခုခ်ိန္ထိ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
(၇)
တစ္ၿမိဳ႕လံုးက မစင္ေတြ၊ အမိႈက္ေတြကို ျပည္ေတာ္သာရပ္ ကြက္ထိပ္မွာ သြန္ၾကတယ္။ အဲဒီ တုန္းက ျပည္ေတာ္သာရပ္ကြက္လို႔ သာ ေျပာရမယ္။ တစ္စက္ကေလးမွ ျပည္ေတာ္မသာခဲ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ေလး အဝင္ဝမွာ ႏြားသတ္႐ံု၊ ဝက္သတ္႐ံု၊ ဆိတ္သတ္႐ံုေတြရွိေတာ့ တိရစၧာန္ ေတြရဲ႕ အ႐ိုးပံုႀကီးဟာ အဓိပတိပါပဲ။ ေနာက္ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕လံုးက အမိႈက္ေတြ၊ မစင္ကန္ႀကီးေတြဟာ ရပ္ကြက္ထိပ္ မွာပါ။ မနက္ မနက္ ရပ္ကြက္တိုင္း မွာ ဒူးလမ္းၾကားေတြထားေတာ့ အဲဒီ အမိႈက္ေတြကို ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ပံုၿပီး အစဥ္အၿမဲ မီး႐ိႈ႕ေနတာ။ ေညႇာ္နံ႔ေတြ၊ မီးခိုးလံုးေတြဟာ ရပ္ကြက္ေလးေပၚ မွာ အစဥ္ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔နီးေပ မယ့္ ျပည္ေတာ္သာရပ္ကြက္မွာ ၿခံ ဝယ္ဖို႔ တခ်ိဳ႕ မနည္းစဥ္းစားခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာသံၾကားခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းဦးဘတူရဲ႕ ေရ ေလာင္း အိမ္သာေပၚၿပီးမွ ရပ္ကြက္ ထိပ္က အ႐ိုးပံုႀကီးေတြ၊ အမဲသတ္႐ံု ႀကီးေတြ၊ အမိႈက္ပံုႀကီးေတြ ေရႊ႕သြား မွ ျပည္ေတာ္သာဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး ဟာ ခုခ်ိန္ထိ ျပည္ေတာ္သာေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့တယ္။
(၈)
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဌာနဆိုင္ရာေတြက သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ၾကတယ္။ ခုလိုကန္ထ႐ိုက္စနစ္ မေပးခဲ့ဘူး။ စည္ပင္တို႔၊ ေဆာက္ လုပ္ေရးတို႔၊ လမ္းတံတားတုိ႔ဟာ လစ္ဟင္းမႈ မရွိသေလာက္ပါ။
မနက္မနက္ဆို ေနာက္ေဖး ဒူးလမ္းၾကားထဲက ေျမာင္းထုိးသံကို တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ ၾကားေနရတယ္။ တစ္လံ၊ ႏွစ္လံေလာက္ တုတ္ရွည္ ႀကီးထိပ္မွာ ေျမာင္းထိုးတဲ့ ေဂၚတပ္ၿပီး ေျမာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ထိုးသြားလိုက္၊ အဲဒီေရ ေတြဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ျဖတ္စီးတဲ့ ဂဲေလာင္းေခ်ာင္းထဲ စီးသြားတာပါ။ ေရွ႕မီ၊ ေနာက္မီ လူႀကီးေတြေျပာစကား အရ”အဲဒီေျမာင္းထဲကေရ ၾကည္ ေနတာမ်ား ေသာက္လုိ႔ရတဲ့ အေျခ အေန ရွိခဲ့တယ္ေမာင္”တဲ့။
ခုေနာက္ပိုင္းလည္း ေမၿမိဳ႕ (ေခၚ) ျပင္ဦးလြင္ကုိအလည္လာတဲ့ လူေတြေျပာၾကပါတယ္။ “ၿမိဳ႕ပတ္ လမ္းေတြမွာ အမိႈက္လွည္းၿပီး ေရဖ်န္း ထားတာလား”တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေလ ေအးက ေအးေနေတာ့ သယ္ယူလို႔ ရရင္ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို သယ္သြားခ်င္လိုက္ တာတဲ့။
ေျပာတဲ့လူကိုၾကည့္ဦး။ ေခါင္း ေပၚမွာ လမ္းေဘးမိုးအကုန္၊ ေဆာင္း အကူးမွာ အစြမ္းကုန္ပြင့္တဲ့ ေနၾကာ ႐ိုင္း ပန္းအဝါႀကီးေတြကို တခုတ္တရ ပန္ထားလိုက္တာမ်ား ေခါင္းေပၚမွာ ပန္းေတြနဲ႔ ေဝေနတာပဲ။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကလည္း စိန္နားပန္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ခ်ဳံပုတ္ႀကီးေတြမွာ ေရာင္စံုအဆုပ္၊ အဆုပ္ေလးေတြပြင့္ တဲ့ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ပန္းကို တယု တယနဲ႔ ပန္ထားတာ။ ၿမိဳ႕ေလးက ကေလးမေလးေတြျမင္ေတာ့ လက္တို႔ ၿပီး ၿပံဳးေနၾကတယ္။
(၉)
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕တိုင္း ရြာ တိုင္းမွာ အမွတ္တရေလးေတြ၊ ရာဇဝင္ေလးေတြနဲ႔ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ အမွတ္တရေလးေတြ၊ ရာဇဝင္ေလးေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ျပဳျပင္တာ ျပဳ ျပင္၊ ထိန္းသိမ္းသင့္တဲ့ အေဆာက္ အအုံေတြလည္း ေရွးမူ မပ်က္၊ ဂ႐ု စိုက္ထိန္းသိမ္းမယ္ဆိုရင္ အဲဒီၿမိဳ႕ ကေလးရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာ အစဥ္ ထာဝရ ရွင္သန္ေမႊးပ်ံ႕ေနမွာပါ။
ေမာင္သစ္ထြန္း (ျပင္ဦးလြင္)
