မိမိထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ၃၁ ဘံုတြင္ အဆင့္ျမင့္သတၱဝါျဖစ္ေနေသာ လူ သားတို႔၏ေလာကီ လူ႔ဘံုအေၾကာင္း ေန႔စဥ္ေဖာ္ျပေနသည့္ မီဒီယာမ်ိဳးစံု ထဲမွ သတင္းမ်ား၊ အတင္းမ်ားကို ၾကည့္႐ႈကာ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔၏ မွင္စာ စသည္ သက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနတတ္၊ ပင့္သက္အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိႈက္ေနတတ္ ေပ၏။
”အင္း လူဆိုတဲ့သတၱဝါဟာ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းတတ္တဲ့ မီးစတစ္ ဖက္၊ ေရမႈတ္တစ္ဖက္၊ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ ေခါင္းတစ္လံုးမွာ မ်က္ ႏွာႏွစ္ခုနဲ႔ သတၱဝါ ထူးသတၱဝါဆန္း ပါကလားေနာ္။ တည္ေဆာက္သူက တည္ေဆာက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးသူက ဖ်က္ ဆီး၊ တခ်ိဳ႕က အေျဖာင့္သြားရင္ တခ်ိဳ႕က အေကာက္သြားၾကေလရဲ႕။ တခ်ိဳ႕က ဘုရားေက်ာင္းကန္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရင္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရဲစခန္းနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ကို မိတ္ဖြဲ႕ၾကေလရဲ႕။
အထက္ပါအေတြးမ်ားက မွင္စာ၏ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စီကာစဥ္ ကာ ေပၚေပါက္လာရသည္မွာ လက္ ကိုင္ဖုန္း အလစ္သမားမ်ားကို ေန႔စဥ္လိုလို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္၊ ျပန္ဖမ္း မိေတာ့ လက္ထိပ္တန္းလန္းႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ တန္းစီဝင္ေနၾကသည္ ကို မွင္စာေတြ႕ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ၏။
”ဘာေၾကာင့္ ဒီမႈခင္းေတြ ျဖစ္ ပြားရသလဲ”ဟု ေမးခြန္းထုတ္ကာ မွင္စာသည္ အေျဖရွာၾကည့္ျပန္ေလ သည္။
”ဇာစ္ျမစ္ကိုေတြးရင္ေတာ့ ဖုန္း တီထြင္သူေတြဟာ အလစ္သမားေတြ ကို ေမြးဖြားေပးတဲ့ တရားခံေတြပဲ” ဟု မွင္စာက ထင္ရာျမင္ရာေတြး သည္။
မဟုတ္ေသးဘူး၊ မဟုတ္ေခ် ေသးဘူး။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ျဖစ္စဥ္ႀကီးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ ေအာင္ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြက ေပၚ လာတာ။ ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူ ေတာ့ စီးပြားေရး တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ေရွးခတ္က အေရာင္းအဝယ္ တစ္ခုအထေျမာက္ ဖို႔ လခ်ီၿပီးၾကာခဲ့ေပမယ့္ ခုေခတ္ မွာေတာ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေရာင္း မႈဝယ္တာတစ္ခု ေအာင္ျမင္သြားႏိုင္ တယ္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ အဲသဟာ မိုဘိုင္းဖုန္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေပပဲ” ဟု မွင္စာက ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပန္၏။ တစ္ဖန္ ဆက္လက္၍ …၊
”ခုေခတ္မွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးတစ္ကံုး ဆြဲႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မိုဘိုင္းဖုန္းတစ္ လံုးကေတာ့ ဖုန္းေတာင္းယာစကာ ေတာင္ ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ႏိုင္ေသး တယ္။ ဒီေတာ့ အရင္ေခတ္က ဆြဲ ႀကိဳးျဖတ္ေျပးတတ္တဲ့ ဒုစ႐ိုက္ေကာင္ ေတြက ဒီေခတ္မွာ ဖုန္းလုေျပးလာ တတ္ၾကတယ္။ နေမာ္နမဲ့ေတြ၊ ဟန္ လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ဖုန္း အလုခံၾကရ တာပဲ”ဟု ေတြးမိေတြးရာ ဆက္ေတြး ျပန္သည္။
ဘယ္လိုမဆို ‘စြမ္းသည့္လည္း မေနသာ’ဆိုဘိသကဲ့သို႔ မွင္စာသည္ ဒုစ႐ိုက္သမားေတြကို ပညာေပးဆံုး မရမည္သာျဖစ္၏။ အင္း ဒီေခတ္ ႀကီးက မိုဘိုင္းဖုန္းကိုမွ အလစ္သုတ္ တာမ်ိဳးမဟုတ္။ ထီးတို႔၊ ဖိနပ္တုိ႔ကို လည္း လစ္ေျပးေနၾကတာ မဟုတ္ လား။ အခုေတာ့ ဖုန္းကေလးကိုင္ၿပီး ဟန္ေရးျပခ်င္ၾကတဲ့ ဟန္ငၾကြား ကိုကို၊ မမေတြခမ်ာလည္း က်ီးလန္႔ စာစားေနၾကၿပီ။ သူတို႔ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးမွ သူတို႔ရဲ႕ နစ္နာမႈေတြ ကို ကာကြယ္ေပးမွ။ ေဟး …ေဟး။ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြကို ကယ္တင္ဖုိ႔ ငါလာၿပီေဟ့။
မွင္စာသည္ ဖုန္းအလစ္သမား စပယ္ရွစ္လစ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို ေလ့လာရန္၊ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးတစ္ခြင္မွာ ရွိန္းဆာယာ အတတ္ျဖင့္ လွည့္လည္သည့္အခါ လွည့္လည္၏။ စံုေထာက္ကဲ့သို႔ အသြင္ယူကာ ေထာက္လွမ္းသည့္ အခါ ေထာက္လွမ္း၏။
အင္း င႐ို႕ျမန္မာျပည္သားမ်ား ဟာ ပုဆိုးဝတ္ၾကသူေတြပီပီ အသံုး အေဆာင္ပစၥည္း ပစၥယေတြကို ပုဆိုး ခါးၾကားထိုးထည့္တဲ့အက်င့္တယ္စြဲ ၾကသကိုး။ စာအုပ္စာေစာင္ကိုလည္း ပုဆိုးခါးၾကားထိုးလားထိုးရဲ႕။ ဝက္အူ လွည့္တို႔၊ ပလာယာစတဲ့ လက္နက္ ကိရိယာေတြကိုလည္း ပုဆိုးခါးၾကား ထိုးလာထိုးရဲ႕။ (အို) ဝီစကီပုလင္းျပား Flask ကေလးကိုလည္း ခါးၾကားထိုး တာပဲ။ (ေဟာ)အခုေတာ့ မိုဘိုင္းဖုန္း ကေလးကိုလည္း ခါးၾကားထိုးျပန္ၿပီ။ ဘယ္လိုဓေလ့ပါလိမ့္ေနာ္။
မွင္စာသည္ ျမင္ျမင္သမွ် သခၤါ ရဟု ႏွလံုးသြင္းသည့္နည္းတူ ဖုန္း အကိုင္မတတ္ေသးသူမ်ားကိုၾကည့္ ရင္း ျမင္ျမင္သမွ် ေဒါမနႆ ျဖစ္ေန ရေပေတာ့သည္။
”လုပ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕ လုပ္ၾကပါဦး။ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို လုေျပးသြားတယ္။ ဟိုအက်ႌအနီနဲ႔ ေကာင္ေလးကို ဝိုင္း ဖမ္းၾကပါ”
ေပစုတ္စုတ္ လူရြယ္တစ္ ေယာက္က အာေခါင္ျခစ္၍ ေအာ္ေန သည္။ သူကေတာ့ ေျပးမလိုက္ဘဲ ရပ္ေနသည္။
”ဥစၥာရင္လို ဥစၥာရင္ခဲတဲ့ကြ။ မင္းကဖုန္းအလုခံရတာေတာင္ ေနာက္က ေျပးမလိုက္ဘဲ ရပ္ေနရသ လား င့ါတူႀကီးရဲ႕”
ၿမိဳ႕ႀကီးသားအဘိုးႀကီး တစ္ ေယာက္ကဲ့သို႔ အသြင္ယူထားသည့္ မွင္စာက ေပစုတ္စုတ္လူရြယ္ကို အျပစ္တင္လိုက္သည္။
ေပစုတ္စုတ္လူငယ္ရြယ္က မ်က္စိေပကလပ္ျဖင့္ အဘိုးႀကီး အသြင္ယူထားေသာ မွင္စာကို ၿပဳံး စပ္စပ္ၾကည့္သည္။
”အဲသည္အလစ္သမား ကံမ ေကာင္းဘူးအဘ”
”ဘာျပဳလုိ႔ ကံမေကာင္းတာတုံး’
”ဒီေကာင္လစ္ေျပးတဲ့ ဖုန္းက ဖုန္းမွမဟုတ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဖုန္း ခါးၾကားမထိုးရရင္ မေနတတ္လို႔ ဟန္းဆက္အေဟာင္းႀကီးကို နည္း နည္းပါးပါး႐ိႈင္းၿပီး ခါးၾကားထိုးထား တာ။ ဟဲ ဟဲ လစ္ေျပးတဲ့ေကာင္ ကံဆိုးရင္ေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီး အခ်ဳပ္ ထဲေရာက္မွာ။ လြတ္သြားျပန္ရင္ လည္း ျပန္ေရာင္းစားလုိ႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ကံမေကာင္းဘူး လုိ႔ ေျပာတာ အဘရဲ႕ ဟဲဟဲ”
”မင္းတုိ႔ရန္ကုန္သားမ်ား ႀကံ ႀကံဖန္ဖန္ အၾကြားပိုသကြယ္”ဟု ေျပာကာ မွင္စာသည္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကားမွ ထြက္ခဲ့ ေလ၏။
”အင္း သူခိုးရွိရင္ သူခိုးအားေပး တဲ့ ခိုးရာပါပစၥည္းလက္ခံတဲ့ ႀကံရာ ပါ ဒုစ႐ိုက္ေကာင္လည္းရွိရမယ္” ဟု ေတြးမိကာ မွင္စာသည္ ခိုးရာပါ၊ လုရာ ပါ၊ လစ္ရာပါ မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားထုခြဲ
ေရာင္းခ်ေပးသူမ်ားကို ထူးကဲစြမ္း အင္အာ႐ံုအျမင္ျဖင့္ ရွာေဖြသည္။
ေဟာေတြ႕ၿပီ ေတြ႕ၿပီ။ ရန္ကုန္ အေရွ႕ပိုင္းတစ္ေနရာက Wizard လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဖုန္း လည္းျပင္၊ ဖုန္းအေဟာင္းလည္း ေရာင္းဝယ္တဲ့ဆုိင္။ ဆိုင္ရွင္က ဆန္နီဆိုတဲ့ လူ႐ႈပ္လူေပြ ခါးပိုက္ ႏႈိက္ေဟာင္း။ အခုေတာ့ အသက္ႀကီး လာလုိ႔ ကိုယ္တိုင္မႏႈိက္ေတာ့ဘဲ ႏိႈက္ရာပါအားေပးလုပ္ေနတဲ့ေကာင္။
ထိုညက ဆန္နီအိပ္ေမာက်ေန စဥ္ ႐ုတ္တရက္ အသက္႐ွဴက်ပ္ကာ လန္႔ႏိုးသြား၏။ အသက္႐ွဴက်ပ္ရျခင္း မွာ သူ႔လည္ပင္းကို ေအးစက္ေသာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းက သံျပဳတ္တူႀကီး ပမာ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇစ္ထား ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆန္နီသည္ လည္ပင္းအစ္ေနသျဖင့္ မေအာ္ႏိုင္။ ျမင္လည္းမျမင္ရ။ လက္ျဖင့္စမ္း၍ လည္း မရေသာ ရန္သူေၾကာင့္ အေၾကာက္လြန္ကာ ေျခေတြလက္ ေတြလည္း မလႈပ္ႏိုင္။
”ဟိတ္ေကာင္ဆန္နီ၊ ခိုးရာပါ လစ္ရာပါ ဖုန္းေတြကို မင္းလက္ခံထု ခြဲၿပီး ဒုစ႐ိုက္အားေပး လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ရပ္တန္းကရပ္ေတာ့။ မင္း တို႔ဒုစ႐ိုက္အသိုင္းအဝိုင္းကိုလည္း သတိေပးလိုက္။ ဖုန္းတစ္လံုး အခိုးခံ ရရင္ အလစ္သုတ္ခံရရင္မင္းတို႔ သူခိုး လက္ခံ ဒုစ႐ိုက္သမားတစ္ေယာက္ ကို ငါလာသတ္မယ္။ ၾကားလား ေဟ့ေကာင္”
”ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ”
”ငါကေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္တယ္။ အခုမင္းကို စတိ လည္ပင္းညႇစ္ထားခဲ့မယ္”
”အား မလုပ္ပါနဲ႔ဆရာ ေၾကာက္၊ ေၾကာက္ပါၿပီ”
”ေအး မင္းေၾကာက္သြားၿပီဆို တာ ငါယံုတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ မင္းအေၾကာက္လြန္ၿပီး ေၾကာက္ေသး ေတြ ပါခ်ေတာ့ အခု ေသးေစာ္နံလာ လို႔ပဲ ထြီ”
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီး၌ ဖုန္းလုေသာ အမႈအခင္း မ်ား သိသိသာသာ က်ဆင္းေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ မွင္စာသည္ ဝမ္း ေျမာက္ဝမ္းသာ ပီတိျဖာမိေလသည္ တကား။
ၾကဴးႏွစ္
