ဒါက ထိုင္းအၿငိမ္းစား ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕အိမ္မွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့တုန္းက တတ္လာတဲ့နည္းဟ။ ဒီမွာ”
‘ေထြးေထြးျမင့္’ က သူ႔သူငယ္ ခ်င္းသူဇာ့ကို ေျပာျပေနတာပါ။ သူ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္လုပ္ေနတာ က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ဟိုးအစြန္ ‘ဖြတ္ ထံု မိုင္ထံုဆိုင္ဆီအရပ္’မွာပါ။ ဒီက ေနဆို အေတာ္ေဝးတယ္။ ဘယ္ ေလာက္ေဝးသလဲဆိုရင္ေတာ့ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဧအရာမၿခံဝင္းႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ေတာင္ႀကီးပဲရွိေတာ့ တယ္။ ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာက ေျမြ ေတြေပါတာပါ။ ေျမြ မေတြ႕တဲ့ ရက္ ရယ္လို႔ တစ္ရက္မွမရွိဘူးလို႔ ေထြး ေထြးျမင့္က ေျပာျပတယ္။
‘သူဇာ’က ဘန္ေကာက္ေရာက္ ေနတယ္ဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကရေအာင္ခ်ိန္းေတာ့ ငါက ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ခြင့္ရမွာဟလို႔ေျပာပါ တယ္။ သူတို႔အလုပ္က တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ပဲ ခြင့္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ရက္ ခြင့္ယူရင္ တစ္ရက္ ဘတ္ ၅ဝဝ ျဖတ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေထြးေထြးျမင့္က ၁၄ ရက္ ေန႔ညက ထြက္လာ၊ အျပင္ မွာတစ္ညအိပ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မွ ေစာေစာထလာၿပီး သူဇာတည္းတဲ့ အမွတ္ -၁၊ စြိဳင္းမီတာနာလမ္းမွာရွိ တဲ့ အာတီနာဟိုတယ္ကုိေရာက္လာ ပါတယ္။ ဒီေရာက္မွ သူမေန႔ညက ဝတ္ ဖို႔အဝတ္အစားေတြကို ပါလာတဲ့ အိတ္ေသးေသးေလးထဲ ဆံ့ေအာင္ တစ္ထည္ခ်င္း ေခါက္လိပ္လိပ္ထည့္ တဲ့နည္း ေျပာျပတာပါ။ အဝတ္ အစားေတြကို အဲဒီလိုလိပ္ၿပီး ေခါက္ ထည့္ေတာ့ ပိုဆံ့ပါတယ္။ ေနရာလည္း မယူပါဘူး။ ဒါ ယိုးဒယားနည္းေနမွာ ေပါ့ေလ။ သူဇာ့ေမာင္ေလး ဗီယက္ နမ္ကျပန္လာလို႔ အိတ္ထဲၾကည့္လိုက္ ေတာ့လည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းအဲဒီလို အက်ႌလိပ္ကေလးေတြ တစ္ခါေတြ႕ ဖူးတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးက ထည့္ေပးလိုက္တာ ဆိုပါလား။ အဲဒီ တုန္းက တစ္ခါျမင္ဖူးတယ္။
“ဒီတစ္အိမ္ကလည္း ငါ့အတြက္ အဆင္မေျပပါဘူးဟာ။ သူတို႔ အလုပ္ သမားခ်င္းေတာင္မွ ခြဲျခားခ်င္ၾက တာ။ ငါေတာ့မုန္းတယ္။ ဒီ တစ္လ ကုန္ရင္ ေနာက္တစ္အိမ္ေျပာင္းမွာ” ေထြးေထြးျမင့္ေျပာတာ လခက တစ္လဘတ္တစ္ေသာင္းခြဲရတယ္ သာေျပာတာ။ ဒီၾကားထဲမျဖစ္မေန ခြင့္ယူရင္ ခြင့္ေတာ့ေပးပါရဲ႕။ ခြင့္ယူ တဲ့ရက္ကို ဘတ္ ၅ဝဝ ျဖတ္တယ္။ ေသေရာပဲ။ တစ္ေလာက ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ကုန္လို႔ ဘန္ေကာက္က ေအး ဂ်င္းနဲ႔ ထားဝယ္အထိ သြားလုပ္ရ တာ။ အသြားအျပန္ ေလးငါးရက္။ အဲဒီလက လခထုတ္ေတာ့ ဘာမွ မက်န္ေတာ့လို႔ ငါေလသိလားလုိ႔ ေထြးေထြးျမင့္က ငိုသံပါေလးနဲ႔ ေျပာ ျပေတာ့ သူဇာတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။
အသားညိဳညိဳ၊ ျပားျပားႀကီးနဲ႔ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိ ကေရာ့မယ္။ ေထြးေထြးျမင့္ဆိုတာ ‘ရွမ္း’လို႔သာေျပာတာ ညိဳညိဳျပားျပား ႀကီး။ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္တာ ၾကာေတာ့ ထိုင္းစကားေတြဆိုတာ မႊတ္ေနပါၿပီ။ တစ္ခုေကာင္းတာက ထိုင္းစကားေျပာရရင္ ရွမ္းစကားနဲ႔ ေတာင္မွ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ တခ်ဳိ႕ စကားလံုးေတြဆို တိုက္႐ိုက္ကို တူ ေနတာရယ္။ ဒီေတာ့လား ေထြးေထြး ျမင့္စကားတတ္လြယ္တာေပါ့။ တစ္ခါ တေလ ‘ထိုင္းရဲ’ ေတြက အလုပ္ သမားေတြကို စစ္ေဆးခ်င္ရင္ သူတုိ႔ က ထိုင္းလိုအရင္ေျပာၾကည့္ၾကည့္တာ။ ထိုင္းစကားမပီရင္ ‘ဆြဲ’ တတ္ေတာ့၊ ေထြးေထြးျမင့္ဆို ဘယ္ေတာ့မွကို အစစ္အေဆး မခံရပါဘူး။ ဟင့္အင္။
“ထိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ခ်င္းစာရင္ ငါေတာ့ထိုင္းဘုရင္နဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြအိမ္ လုပ္ရတာ စိတ္ အပ်က္ဆံုး” “ဘာျပဳလို႔” “ဒူးတုပ္ ခ၊ စားရလို႔ေပါ့ဟာ” ဟယ္ ဆိုၿပီး သူဇာတို႔ေတာင္ အံ့ၾသရပါတယ္။ ထိုင္းနန္းတြင္းကား ေတြ ၾကည့္ရင္၊ ေမာင္းမမိႆံေတြက ဘုရင္မေတြကို ဒူးတုပ္ခစားရတဲ့အခါ၊ ရွိခိုးၾကတဲ့အခါ ျမင္ဖူးၾကတယ္မဟုတ္ လား။ ပထမကိုယ္တစ္ေစာင္း၊ အေန အထားနဲ႔ ကိုယ္ကိုလဲွခ်လိုက္၊ ေနာက္ ေတာ့မွ ရွိခိုးတဲ့ပံုစံမ်ိဳး ဦးတိုက္ရတာ။ သူဇာေတာ့ ေထြးေထြးျမင့္ေျပာျပ တာေတြ နားေထာင္ၾကည့္ၿပီးမွ တို႔ လူမ်ိဳးေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာတယ္လည္း မ်က္ႏွာ ငယ္ရပါလားလုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ေထြးေထြးျမင့္ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အတြင္း သူအလုပ္လုပ္တဲ့အိမ္ေတြ ဘယ္ႏွအိမ္ေတာင္မွ ေျပာင္းေနၿပီ လဲ။ အဲဒီမွာ အိမ္ရွင္ေတြဘက္က ဆိုးသလို၊ တို႔လူ =ေထြးေထြးျမင့္’ဘက္ က ဆိုးတာလည္း ရွိတယ္။ သူဇာနဲ႔ ေထြးေထြးျမင့္တို႔က ဟိုးနယ္စပ္ၿမိဳ႕ ကေလးမွာ အတူတူေက်ာင္းတက္ ခဲ့ဖူးၾကတယ္။ ငယ္ဘဝ၊ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းပါရဲ႕။ တစ္ခါတေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ ခဲတံခဲဖ်က္ေလးေၾကာင့္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ၾကတာ ကလား။ မိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေထြးေထြးျမင့္ဆိုတာ ကလည္း မဟုတ္မခံဆိုတာထက္ သူမ်ားရဲ႕ သည္းညည္းကို လံုးဝကို လက္မခံတာရယ္။ သူဇာနဲ႔ စိတ္ဆိုး လည္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပဲ။ ေနာက္ တစ္ရက္က်ေတာ့ သူ႔ဘာသာ သူ ေပါက္ခ်လာ။ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ပံုစံ မ်ဳိး။ သူဇာကေတာ့ ဘာမွ အမွတ္မရွိ ပါဘူး။ သူလာေခၚေတာ့လည္း ဝမ္း သာအားရပါပဲ။
“သူဇာရယ္ နင္ပဲစဥ္းစားၾကည့္။ သူတို႔လုပ္ပံုေတြ။ ငါတုိ႔အလုပ္သမား ခ်င္း အတူတူခြဲျခားဆက္ဆံတာကို က ငါမႀကိဳက္တာ” ဒီလို ဒီလိုတဲ့။ အဲဒီထိုင္းသူေဌး စက္႐ံုမွာ အလုပ္သမားအိမ္အကူ သံုုးေယာက္ရွိတာ။ ေထြးေထြးျမင့္က စားဖိုမွဴးထမင္းခ်က္၊ ကရင္မက ကေလးထိန္း၊ ကခ်င္မက အဝတ္ ေလွ်ာ္ေပါ့။ အလုပ္ေတြအဲဒီလို ခြဲျခား ထားတာ။ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရ တာခ်င္းတူရင္ တန္းတူထားေပါ့ဟာ။ ခုေတာ့ သစ္သီးေတြ၊ စားစရာ ေကြၽး ရင္ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ေကြၽးတာ။ ငါ့က်ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး။ အဲဒါေတြကို ငါကမခံခ်င္တာ။ ေတာ္ ၿပီ ေရႊထြက္ေနပေလ့ေစပါ။ အဲဒီအိမ္ မွာ ငါမေနဘူး။ လကုန္ရင္ ထြက္ခဲ့ မွာ။ တကယ္ေျပာတာ။ “ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ဖက္တီးမနဲ႔ေရာ ေတြ႕ေသးလားဟ။ သူလည္းထိုင္းမွာ ပဲဆို” “နင္ သူ႔အေၾကာင္းမၾကားေသး ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ဟုတ္လား သူဇာ’ “မၾကားေပါင္။ ဘာျဖစ္လို႔” ျမင့္ျမင့္ၾကည္လည္းပဲ ေထြးေထြး ျမင့္တို႔ သူဇာတို႔နဲ႔ အရြယ္တူ ေက်ာင္း ေနဖက္ေတြပါပဲ။ ထိုင္းကိုေရာက္ ၾကတာ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မတိမ္း မယိမ္းပဲေနမွာပါ။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ကလား အိမ္ေဖာ္အလုပ္၊ အိမ္အကူ အလုပ္ဆိုေပမယ့္ သူေနရတဲ့ အိမ္က မိသားစုပံုစံမ်ိဳး သေဘာထားေတာ့ ေနရတာ အဆင္ေျပပံုပါဟာ။ အဲဒီ တစ္ေလာကေတာ့ သူေနတဲ့အိမ္က လူေတြနဲ႔ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ တက္သတဲ့။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ အေန ၾကာ၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြလိုျဖစ္ၿပီးမွ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲ။ သူကလည္း ဒီတစ္ခါျပန္ရင္ အၿပီးျပန္မွာ ထိုင္းကို ျပန္မလာေတာ့ဘူးတဲ့။
ျဖစ္ပံုကလား။ ဒီလိုဒီလိုလို႔ ေထြး ေထြးျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ရွင္မက အျပင္မွာေမ်ာက္မထား တာ။ အဲဒါကို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ျမင့္ ျမင့္ၾကည္က အိမ္ရွင္ကို ေျပာျပေတာ့ အိမ္ရွင္ကေစာင့္အဖမ္း လက္ပူးလက္ ၾကပ္မိလို႔ ခုေတာ့ကြာလိုက္ၾကၿပီတဲ့။ “ဟင္ ဒါဆိုျမင့္ျမင့္ၾကည္ကေရာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ မျပန္ေသးဘူး လားတဲ့။ ျပန္ေတာ့မယ့္ဟာကို’ အဲဒါေျပာတာေပါ့။ သူကလည္း ဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ပါလား။ ဘာလို႔သူမ်ားအတြင္းေရး ဝင္႐ႈပ္ခ်င္ ရတာလဲ။ ငါစိုးရိမ္တာက အိမ္ရွင္ မဘက္က မေက်နပ္လို႔၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ကို လူငွားဘာညာသတ္ၾကမွာစိုးတာ။ နင္မၾကားဘူးလား။ တစ္ေလာက တာ ခ်ီလိတ္မွာ ျဖစ္တာေလ။ အလွျပင္ ဆိုင္ထဲက မိန္းမကို အၿငိဳးထား၊ ေသနတ္သမားက ဆိုင္ကယ္စီးလာၿပီး ပစ္သြားတာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
အလွ ျပင္ေပးတဲ့ မိန္းမက အငံု႔လိုက္၊ ထိုင္ခံု ေပၚက မိန္းကေလးေခါင္း ေသနတ္ မွန္တာ ပြဲခ်င္းၿပီးဆို။ ငါစိုးရိမ္တာက နယ္စပ္ၿမိဳ႕၊ သူမ်ားႏိုင္ငံ လက္နက္ ေတြက ေပါပါဘိသနဲ႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလို႔ ေျပာတာပါဟာ။ ဒါနဲ႔အခု ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဆိုေတာ့ သူ ျပန္ေတာ့ ျပန္မွာရယ္။ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသားရဲ႕ မိဘေတြအိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆို လားပါ။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ မဆံု ျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူးဟာ။ သူဇာက ညည္းညည္းေျပာေလး ေျပာပါတယ္။ သူဇာတို႔ေဖေဖက နယ္စပ္ၿမိဳ႕ ေလးမွာ တာဝန္က်တုန္း သူတို႔တစ္ ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအတူေနရင္းက ဆံုခဲ့ ၾကတာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ေထြး ေထြးျမင့္က ရွစ္တန္းစာေမးပြဲႀကီး ေျဖ တုန္းက စာကူးခ်လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္း အုပ္ႀကီး႐ံုးခန္းေရာက္၊ အေဖအေမ ေတြ ေခၚေတြ႕နဲ႔။ ရွက္လို႔လားပဲ။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ျမင့္ျမင့္ေထြးတို႔ အေဖက ခ်ဲေရာင္းတယ္။
အေမက ေတာ့ မွီခိုေပါ့။ ေနာက္ထပ္မွတ္မိ တာတစ္ခုက ျမင့္ျမင့္ေထြးရဲ႕အစ္မ။ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတာ။ ၿမိဳ႕ကေလးက ေသးေတာ့ ျမင့္ျမင့္ေထြးရဲ႕အလွက ေတာ့ လြင္တာေပါ့။ ဘယ္သူနဲ႔တူ သလဲဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အိâႏၵာေက်ာ္ဇင္ပံုစံမ်ိဳး။ အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ ကားသမားလူ႐ႈပ္လူေပြ တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါ တယ္။ ကံဆိုးတာက အဲဒီမွာတင္ မၿပီး ေသးဘူး။ ကေလးမီးဖြားၿပီးေတာ့ ေထြးေထြးျမင့္တုိ႔အစ္မ ဆံုးပါေရာ ကလား။ “ေဟ့ အဲဒီၿမိဳ႕က ေျပာင္းလာၾက တာ နင္တုိ႔အရင္လား။ ငါတုိ႔ အရင္ လား” “နင္တုိ႔အရင္ေပါ့။ ငါတစ္ ေယာက္တည္း လြမ္းလို႔က်န္ေနခဲ့တာ ေလ” ေထြးေထြးျမင့္တုိ႔ဇာတိက ဆီ ဆိုင္ဘန္းယဥ္ဘက္ကလို႔ ေျပာပါ တယ္။ အဲဒီအရပ္မွာ နာမည္ႀကီးတာ က ‘ေနာင္မြန္’ပါ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေနာင္မြန္ဆန္ဆိုတာ စားလုိ႔ အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ေထြးေထြးျမင့္တုိ႔ မိသားစုဆီဆိုင္ ေျပာင္းၿပီး သူတုိ႔ အေဖႀကီး ဆံုးတယ္လို႔ ၾကားရတာပါ။ သူဇာတုိ႔ လူခ်င္းမေတြ႕ၾကရေတာ့ပါ။ ဆီဆိုင္မွာ ေထြးေထြးျမင့္တုိ႔ အိမ္ ေဆာက္ၾကဖုိ႔လိုေတာ့ ထိုင္း သြား အလုပ္ရွာတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အလုပ္သမားကတ္ဘာညာကလည္း မရွိေသး။ ဒီလိုပဲ ေတာင္ပိုင္းကလူေတြ ကေတာ့ ေအာက္လမ္းကေန သြား အလုပ္လုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
သူဇာတုိ႔ပထမတစ္ေခါက္ ဘန္ ေကာက္လာလည္ၾကေတာ့ အဲဒီတုန္း က ေထြးေထြးျမင့္အလုပ္လုပ္ ေနတာ ထိုင္းဘုရင္ရဲ႕ နန္းေတာ္ထဲမွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္တဲ့ ဝန္ထမ္းအရာရွိေတြ ရဲ႕အိမ္ပါ။ အဲဒီအိမ္က အိမ္ရွင္ေတြဆို တာ တျခားဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔စာရင္ သူတို႔ဝတ္စား ၾကတာက အဆင့္ျမင့္သလားလုိ႔ပါ။ ဟို ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ မိန္းမ ေယာက္်ားအားလံုး လက္ေမာင္းမွာ တံဆိပ္ေတြ၊ ပခံုးေပၚမွာလည္း ေရႊ ေရာင္အပြင့္ေတြနဲ႔ပါ။ သူတုိ႔က ဘုရင္ ဆီမွာ အမႈထမ္းတဲ့လူေတြမွန္း ဘာလို႔ သိသာသလဲဆိုေတာ့ လက္ေမာင္းက တံဆိပ္ အဝိုင္းထဲမွာ ဘုရားေစတီ ေတာ္ပံု ပါသလားလို႔ပါ။ ဟုတ္တယ္။
“သူဇာေရ နင္တုိ႔အဝင္ေပါက္ ေရာက္ရင္ ဗမာစကား မေျပာမိေစနဲ႔ ေနာ္ ၾကားလား” အဲဒီအေခါက္တုန္းက ေထြး ေထြးျမင့္ေနတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ ေယာက္်ား မိန္းမႏွစ္ေယာက္လံုးက ထိုင္းဘုရင္ ရဲ႕ အမႈထမ္းအရာရွိေတြဆိုေတာ့ သူ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေထြးေထြးျမင့္ရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းသူဇာတို႔မိသားစု အခေၾကးေငြ မယူဘဲ ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အခြင့္ အေရးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
က်န္တာ ကေတာ့ ထိုင္းေတြက ဗမာေတြဆိုရင္ ဦးေအာင္ေဇယ်အမ်ိဳးေတြခ်ည္းလို႔ ထင္ေနၾကသလား။ ကြၽန္ေတြလိုပဲ သေဘာထားႏွိမ္ေနၾကတာလားမသိ ပါဘူး။ ေထြးေထြးျမင့္ စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကြက္က မရွိ သေလာက္ကို နည္းတာပါ။ ဗမာေတြ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ရင္ တခုတ္တရ သြားလည္တတ္ၾက တဲ့အထဲ ျမဘုရားကေတာ့ အထြတ္ အျမတ္ေနရာပဲေပါ့။ သူဇာေတာင္ အဲဒီေနရာမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတာမွ အၾကာႀကီးကိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးလည္းစိပ္တယ္။
အဲဒါ ၿပီးမွ ေထြးေထြးျမင့္က သူဇာတို႔ တစ္ေတြကို ျပတိုက္ေတြထဲ လိုက္ပို႔ပါ တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ မရွိတဲ့ ျပတိုက္ႏွစ္ေနရာ၊ သံုးေနရာ ေလာက္ရွိပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေရွးထိုင္းဘုရင္ေတြ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ သလြန္ေညာင္ေစာင္း တစ္ခု၊ အဲဒါကေတာ့ ေရႊသားအစစ္ ေတြနဲ႔ လုပ္ထားလို႔လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္ေတြ ဓာတ္ပံု လံုးဝ႐ိုက္ခြင့္မျပဳတဲ့ေနရာက ဓားျပ တိုက္ရယ္၊ ေသနတ္ျပတိုက္ရယ္ပါ။
ေမာင္သင္းထံု (ေက်ာက္မဲ)
