တစ္ေန႔ေသာအခါ မွင္စာတုိ႔အႀကီး
အမွဴးသည္ သူ၏အထူးေအး ဂ်င့္လည္းျဖစ္၊ အထူးလက္မရြံလည္း ျဖစ္၊ အထူးစူပါမွင္စာလည္းျဖစ္ေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေခတ္၏ သူရဲေကာင္း မွင္ စာကိုေခၚယူ၍ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာေလ သည္။
“အခ်င္း မွင္စာငယ္၊ မဟာရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘယ္သင္း၊ ဘယ္အရာဟာ မ်က္စိေနာက္စရာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနတယ္လု႔ိ ထင္ပါ သလဲကြယ့္”
အႀကီးအမွဴးက အထက္ပါ အတိုင္း ေမးေလေသာ္ မွင္စာက “ဒါေလးမ်ား”ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးသည္။
“မဟာရန္ကုန္မွာ မ်က္စိ ေနာက္စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ ပလတ္စတစ္အမိႈက္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေတြပါပဲ”
“ပလစ္စတစ္အမိႈက္ကေတာ့ ထားပါေတာ့။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ကို ဆြဲထည့္တာေတာ့ ေနရာမက်ဘူး ကြယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြ အိမ္နီးခ်င္း ေပါက္ေဖာ္ႀကီးက ငါတုိ႔ျမန္မာေတြ သြားေရးလာေရး လြယ္ကူသက္သာ ေအာင္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းခ်ေပး ထားတာ မဟုတ္လားကြယ့္”
“ဒီယုန္ျမင္လုိ႔ ဒီခ်ံဳထြင္တာကို ဗ်ာ။ သူကဆိုင္ကယ္ေရာင္းရင္ အပို ပစၥည္းလည္း ေရာင္းရတယ္။ ေလာင္ စာဆီလည္း ေရာင္းရတယ္။ ‘တ႐ုတ္ စက္’ဆိုတဲ့ အမည္နာမနဲ႔ ေလ်ာ္ညီ ေအာင္လည္း စီမံဖန္တီးထားေသး။ အကြၽႏ္ုပ္သာ လူျဖစ္ခဲ့ရင္ တ႐ုတ္ဘီး ဘယ္ေတာ့မွ မစီးဘူး။ ထိုင္းဘီး၊ ဂ်ပန္ဘီးေတြပဲစီးမွာ”
“အင္း မင္းဟာလိမၼာမလိုလိုနဲ႔ တယ္မိုက္ပါကလားကြဲ႕။ ေပါက္ ေဖာ္ႀကီးဟာ ေက်းဇူးရွင္ကြဲ႕။ သူ႔ ေက်းဇူးကို ဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ပစၥည္း ကို ဝယ္ယူအားေပးရမွာ မဟုတ္ လား”
“အႀကီးအမွဴးကေတာ့ ေပါက္ ေဖာ္ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ စြတ္ဖြင့္ ေနပါ ကလား။ ဧကႏၲ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ ကူးပြဲ မွာ =အန္ေဘာင္း ‘ေတြ ဘယ္ ေလာက္ရၿပီး ‘အီေကြ႕’မုန္႔ေတြ ဘယ္ ေလာက္ဝါးခဲ့ရသလဲေတာ့ မသိ ဘူး။ အႀကီးအမွဴးရဲ႕ပါးစပ္က ခုထိ ေခါက္ ဆြဲေၾကာ္နံ႔ ရေနတုန္းပဲ ဟီဟိ”
မွင္စာက အႀကီးအမွဴးကို ကလိ လိုက္၊ ရိလိုက္ေသာ္လည္း အႀကီး အမွဴးမွာ လူအႀကီးအမွဴးကဲ့သို႔ ကြၽဲၿမီး မတိုတတ္ဘဲ အၿပံဳးအရယ္မပ်က္ စကားဆက္ေလသည္။
“ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အ ေၾကာင္းေျပာၾကစို႔ကြယ္။ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေတြက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မတရားမ်ားေနတယ္။ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ယာဥ္စည္း ကမ္း ေဖာက္ဖ်က္မႈေတြလည္း မတ ရားမ်ားေနတယ္။ အဲသလိုနည္းနဲ႔ပဲ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုးေတြလည္း မတရား တိုးပြားလာတယ္။ အီတ လီ႐ုပ္ရွင္ဆရာႀကီး ဗစ္တိုရီယို ဒီစီ ကားက ‘စက္ဘီးသူခိုး’ဆိုတဲ့ ကမၻာ ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူးခဲ့သလို ျမန္မာ ႏိုင္ငံက ႐ုပ္ရွင္သမားေတြကလည္း ‘ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုး’ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားတစ္ကားေလာက္ ႐ိုက္ သင့္သကြဲ႕”
“မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ သူခိုးေပါေၾကာင္း ကိုယ့္အ ထုပ္ကိုယ္ေျဖသလို ျဖစ္သြားပါဦး မယ္”
ဤသို႔ျဖင့္ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ရယ္စရာေမာစရာမ်ားကို ေျပာဆိုၿပီး သကာလ အႀကီးအမွဴးက မွင္စာအား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုးမ်ားကို ႏွိမ္နင္းရန္ တာဝန္ေပးအပ္လိုက္ သည္။ မွင္စာသည္ “အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ အတိုင္းပါ”ဟု ပါးစပ္က ေျပာေသာ္ လည္း စိတ္ထဲကမူ “ဘဲအုပ္ကတစ္ ရာ၊ ႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္တည္း ဆိုသလို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုး ေတြက ေနရာတိုင္းမွာ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔။ အုပ္စုနဲ႔ဂိုဏ္းနဲ႔။ ငါကတစ္ေကာင္ တည္းရယ္။ ဘယ္လိုႏွိမ္နင္းရပါ့”ဟု ညည္းညဴမိေလသည္။
သို႔ေသာ္ “အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အ တိုင္းပါ”ဟု အာမဝႏၲံခံယူၿပီးသည့္ အေလ်ာက္ အသြင္ယူကာ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေလာကသို႔ေျခစၾကာ ျဖန္႔ခဲ့ သည္။
“အိုး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဖမ္းၿပီးသိမ္းထားလိုက္တာမ်ား ရဲစ ခန္းတိုင္းမွာ ထားစရာေတာင္ေနရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲကေန လိုင္ စင္မဲ့ (ဝွစ္ေသာက္)ေတြက လမ္း ေပၚမွာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ”
မွင္စာသည္ ျမင္ကြင္းအဖံုဖံုကို ေလ့လာရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သက္ျပင္းမႈတ္သည္။
“ေဟာ ဆိုင္ကယ္က ကား ေနာက္ၿမီးကိုဝင္ေအာင္းၿပီ”
“ဟဟ လုပ္ၾကပါဦး။ ဆိုင္ကယ္ နဲ႔ ဆိုက္ကား ခ်ိတ္မိၿပီ”
“ေအာင္မယ့္ေလး ျမတ္စြာဘု ရား။ ကြန္တိန္နာကားႀကီးက ဆိုင္ ကယ္ကို တိုက္ခ်လိုက္တာ လမ္းေဘး လြင့္က်သြားၿပီ”
မွင္စာသည္ တစ္ေနရာေရာက္ တိုင္း တစ္ခါေအာ္ေနရေလသည္။
“အင္း ဒီတိုင္းျပည္မွာ အတုျမင္ အတတ္သင္ေတြက အမ်ားသား။ ႐ုပ္ သံေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြကေန တကယ့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ ဆိုင္ကယ္ (စတန္႔)စီးတာကို အတုခိုးၿပီး လိုက္ စီးၾကေတာ့ ေသြးရဲသံရဲ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ေပါ့”
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့၊ လိုင္စင္မဲ့ အဆင္ျခင္မဲ့ဆိုင္ကယ္စီးေနၾကသူ မ်ားကို ၾကည့္ကာ မွင္စာသည္ ေဒါ မနႆပြားကာ စိတ္ဆင္းရဲလာ သည္။ “ဒီေလာက္ေတာင္မွ စည္း ကမ္းကလနား မသိၾကတဲ့ သတၱဝါေတြ ေရေဝးေရာက္ေရာက္၊ ထိန္ပင္ေရာက္ေရာက္ ငါ့အပူမပါ ဘူး။ င့ါတာဝန္က ဆိုင္ကယ္သူခိုး ဖမ္းဖို႔”ဟု ေတြးကာ မွင္စာသည္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုးမ်ားကို အနံ႔ခံကာ ေထာက္လွမ္းေတာ့သည္။
“အံမယ္ ဒီသူခိုးေတြက တကယ့္ ေသာ့ဝိဇၨာေတြပါကလား။ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို ပိုင္ရွင္ကဘယ္လိုပဲ ေသာ့ခတ္ထားပါေစ၊ သူတို႔ေသာ့ ဝိဇၨာနဲ႔ တစ္ခ်က္ထိုးလွည့္လိုက္တာနဲ႔ အင္ဂ်င္က ဝွီးခနဲ ႏိုးေတာ့တာကိုး”
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သူခိုးတို႔မွာ ဂႏၱဝင္သူခိုးႀကီးေတြက ဆရာေခၚ ေလာက္ေအာင္ သြက္လက္ကြၽမ္းက်င္ ၾကေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရေလ၏။ တစ္ေန႔တည္းမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္ ၁ဝ စီး ခိုးယူခဲ့ေသာ သူခိုး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ရဲအခ်ဳပ္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရ၏။
“တို႔ဗမာ ငမြဲေတြက ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဝယ္စီးေနၾက တာပါကြာ။ ၾကြားခ်င္တာေလးလည္း ပါသေပါ့။ ဘယ္လိုမဆို ဆိုင္ကယ္ဆံုး ႐ံႈးရင္ သူ႔ခမ်ာအလြန္နစ္နာရွာပါ တယ္”
တရား႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ အမႈရင္ ဆိုင္ေနရေသာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို ဥပေဒဝန္ထမ္း တစ္ဦးကဲ့သို႔ အသြင္ယူၿပီး တရား ေဟာသည္။ သူခိုးက ဘုၾကည့္ၾကည့္ သြားသည္။
“ဒီမွာ ဘရာသာ ေရွ႕ေနလိုက္ မစားပါနဲ႔။ ဘုန္းႀကီးသာသြားဝတ္ၿပီး ေအးေဆးေနလိုက္စမ္းပါ”ဟု သူခိုး က ေဟာက္ေသာအခါ မွင္စာလည္း ေအာက္သက္သက္ႏွင့္ ဆုတ္ခြာခဲ့ရ သည္။
“မျဖစ္ဘူး ဒီေကာင္ေတြကို ခပ္ ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္မွ”
မွင္စာသည္ “ေရာဂါၾကမ္းလွ်င္ ေဆးၾကမ္းႏွင့္ကုရမည္”ဟူေသာ ဆိုထံုးအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ရန္ ဆံုး ျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
” ကိုင္း ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သူခိုးေတြ ေသရေအာင္သာျပင္”
ပထမဆံုးသူခိုးကို ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ခိုးယူေမာင္းေျပးစဥ္ ကတၱရာလမ္းမေပၚသို႔ တြန္းလွဲပစ္ လိုက္၏။ ဒုတိယသူခိုးက ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းေျပးစဥ္ လမ္းေဘးအုတ္နံရံ ဆီသို႔ တြန္းပို႔ေပးလိုက္၏။ တတိယ သူခိုးက ကံအဆိုးဆံုး။ ကုန္ရထား ႀကီးလာေနစဥ္ မီးရထားလမ္းေပၚကို ျဖတ္အကူးမွာ မွင္စာက သူခိုးကို မီး ရထားသံလမ္းေပၚ တြန္းလွဲပစ္ခ် ထားလိုက္သည္။
ဤတြင္ အႀကီးအမွဴး၏ ဆင့္ ေခၚစာေရာက္ရွိလာေလရာ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴးေတာ့မည့္အထင္ႏွင့္ မွင္စာ သည္ အူျမဴးေပ်ာ္ရႊင္စြာ အႀကီးအမွဴး အား ဝင္ေတြ႕သည္။ အႀကီးအမွဴးက “ဟဲ့မွင္စာမိုက္၊ ဒါဖက္ဆစ္ႏိုင္ငံမ ဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ ေနတဲ့ႏိုင္ငံ။ အျပစ္ေပးၾကမ္းတဲ့ မင္းကို သခ်ႋဳင္းထဲမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်လိုက္ၿပီ”ဟု တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ ခ်လိုက္ေလၿပီတကား။
ၾကဴးႏွစ္
