“ေရလြတ္ဘယ္ေစ်းလဲအစ္မ”
“ေရလြတ္အေကာင္လိုက္ ခုနစ္ ေထာင္၊ တစ္ျခမ္းသံုးေထာင္နဲ႔ယူ” “ဘုရားဘုရား ၾကက္ေစ်း ကလည္း အသက္ေဘးထြက္ေလာက္ တယ္။ အိမ္ကလင္ေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ပန္းရန္အလုပ္ၾကမ္း တစ္ေန႔ဝင္ေငြစာ ေလာက္ရိွပါလား”ဟုတ္တယ္ညီမေလးေရ…
အစ္မတို႔လည္းမတက္ခ်င္ပါဘူး။ ဒိုင္ မွာယူရတာကိုက ေျခာက္ေထာင့္ ငါးရာေစ်း” “ေျခေထာက္ေခါင္းကေရာ” “ဟိုဘက္မွာ တစ္ဗန္းငါးရာနဲ႔ယူ”( ၂ ) “ကန္စြန္းရြက္ ဘယ္လိုေရာင္း လဲ” “တစ္စီးတစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာဖိုး သံုးစီး”
“အရင္က တစ္စီးငါးဆယ္ပါ” “အရင္ကေစ်းမေျပာနဲ႔ေလ …
ကန္စြန္းရြက္က အရင္လို အေလ့က်ေပါက္ၿပီး လမ္းေဘးမွာ လိုက္ခူးလို႔မရေတာ့ဘူး။ စိုက္ခင္းထဲ သြားဝယ္ရတာ”( ၃ ) “ပဲဆီတစ္ဆယ္သားေပးပါ အစ္မ။ ဒီမွာသံုးရာ”
“ပဲဆီက အခ်ိန္နဲ႔မေရာင္းေတာ့ ဘူးညီမ။ ဟိုမွာပါကင္ဘူးေတြနဲ႔ပဲ ေရာင္းေတာ့တယ္”
“ဘူးက ဘယ္ေစ်းလဲ” “ဘူးအေသးက ခုနစ္ရာ ဘူးႀကီး က တစ္ေထာင့္ငါးရာ”
“ခက္တာပဲ၊ အိမ္ကေက်းဇူး ႐ွင္ေတြကို ဆီမထည့္ဘဲ ေရနဲ႔လံုးခ်က္ ၿပီးေကြၽးလို႔ရရင္ အေကာင္းသား”
“ဟိုေလ ညီမကိုအခ်ိန္နဲ႔ သံုးရာ ဖိုးေလာက္ေရာင္းပါလား’ “ကဲ လာလာ ပဲဆီေတာ့မရဘူး ေနာ္။ စားဆီပဲရမယ္”( ၄ ) “ဘူးသီးတစ္စိတ္ယူလိုက္မယ္ ေနာ္။ ပိုက္ဆံကို ပစ္ေပးလိုက္မယ္ ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့”
“တစ္စိတ္ႏွစ္ရာမရေတာ့ဘူး၊ သံုးရာျဖစ္ေနၿပီ” “႐ွင္… စိတ္ညစ္လိုက္တာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း မိုးေပၚေထာင္ ပစ္တဲ့က်ည္ဆန္လိုပဲ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ က်မယ္မသိဘူး ဟူး…”
“စိတ္ညစ္မေနပါနဲ႔ဟယ္။ ငါတို႔ လည္းပိုညစ္တာပဲ။ ဝယ္ရင္းေစ်း ကိုက တက္ေနတာဆိုေတာ့”
ေၾသာ္…”( ၅ ) “ေလွ်ာ့ပါဦး႐ွင္၊ မီးေသြးတစ္ ပိႆာ ကိုးရာဆိုတာမမ်ားလြန္းဘူး လား။ ကြၽန္မတို႔က ဆန္ကိုဒီအတိုင္း စားလို႔မရဘူး”
“ကြၽန္ေတာ္လည္း မတက္ခ်င္ပါ ဘူးအစ္မရယ္။ ကုန္အဝင္ကိုက နည္းေနလို႔” “ဒီလိုေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူလာ ျဖစ္ရတာကိုက မဟာအမွားပါ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကံကိုသာအျပစ္ဖို႔ရ ေတာ့မွာပဲ။ ေနာက္ဆို ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းပါတယ္။ အာဟာရၿပီးတဲ့ လူ ျဖစ္ရပါလို၏လို႔”( ၆ ) “ဟဲ့ နင္ကလည္း လုပ္ေတာ့ မယ္၊ ဟိုတစ္ခါဒီေစ်းမဟုတ္ပါဘူး။ အလကားရတဲ့အပင္က ခူးၿပီးေရာင္း တာေတာင္ ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးရလား တက္ၿပီးရင္း တက္ရင္းပဲ”
“ႏွစ္ရာျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ”
“ေနပါဦး နင့္မန္က်ည္းရြက္က ဆန္လိုတစ္ျပည္ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ဝယ္ေန ရလို႔တုံး။ ကုန္ကားေတြအ ဝင္နည္းေနလို႔လား၊ ေဒၚလာေစ်း တက္လို႔ လိုက္တက္ေနတာလား။ ၾကက္ေတြဝယ္သလို ဒိုင္မွာလိုက္ဝယ္ ေနရလို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
“ကဲ ဒါျဖင့္ဘာလို႔လဲ။ နင့္ မန္က်ည္းပင္က ေစ်းတက္ခိုင္းေနလို႔ လား ေျပာစမ္းပါဦး”
” ေၾသာ္ အန္တီရယ္..မန္က်ည္း ပင္ကေတာ့ ေစ်းမတက္ခိုင္းပါဘူး ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆာရင္ ဒီ မန္က်ည္းရြက္ကို ဒီအတိုင္း ထိုင္စား လို႔မွ မရတာ”
“အဲ…”
ဇြန္ေဝ(ဟသၤာတ)
ဆရာမ မစႏၵာ၏ “စက္ဝိုင္း”ဝတၱဳကို ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။
