တစ္ေန႔ေသာအခါ … မွင္စာခ်ဳပ္ ေန႔ေသာအခါ … မွင္စာခ်ဳပ္ ႀကီး၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ လက္ မရြံ႕မွင္စာ ခ, စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၍ အိပ္ငိုက္ေနစဥ္၊ သူ၏ လက္ပါး က အိပ္ငိုက္ေနမွန္းမသိေသာ မွင္ စာခ်ဳပ္ႀကီးသည္ သူ၏ဝသီအတုိင္း တိုင္းျပည္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးတရား မ်ား ျမြက္ၾကားေနေပသည္။
“တိုင္းႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း၊ ဆုတ္ယုတ္ရာ ဆုတ္ ယုတ္ေၾကာင္း တရားေတြထဲမယ္။ တံစိုးလက္ေဆာင္လက္ခံရယူျခင္း ဆိုသဟာလည္း ပါဝင္သကဲြ႕၊ ဟုတ္ စ …မွင္စာငယ္ဓ (မွင္စာအိပ္ငိုက္ေန၍ မၾကား။) “တံစိုးလက္ေဆာင္ကို လက္ခံ ရယူျခင္းဟာ အဆိပ္တံုးကို မ်ဳိခ်မိ ျခင္းနဲ႔လည္း တူသကြဲ႕ ဟုတ္စ … မွင္စာငယ္ …
“(မွင္စာကား အိပ္ငိုက္မပ်က္။) “တံစိုးလက္ေဆာင္ေၾကာင့္ …ႏုိင္ငံ့လက္႐ုံးနဲ႔ တူေနေပေသာ ႏုိင္ငံ့ဝန္ထမ္းႀကီးမ်ား စာရိတၱပ်က္ သုဥ္း လူမစင္တံုးမ်ား ဘဝသို႔ ေရာက္ တတ္သကြဲ႕ …၊ ဟုတ္စ … မွင္စာငယ္ …” (မွင္စာအိပ္ငိုက္လို႔ ေကာင္း ဆဲ။) မွင္စာခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ခါတုိင္း ၾကားေနက်၊ “ဟုတ္ပါ့၊ မွန္ပါ့” သံ မ ၾကားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရာ အိပ္ ငိုက္ေနေသာ မွင္စာကို ေတြ႕သြား ေတာ့သည္။ မွင္စာခ်ဳပ္ႀကီးသည္ မွင္ စာကို လက္ရြယ္ၿပီး …
“ဟဲ့ ဗာလနံ၊ အႀကီးအကဲက အေရးႀကီးတဲ့တရားေဟာေနခ်ိန္မွာ အိပ္ငိုက္ေနရလားဟဲ့၊ သယ္ … ငါလုပ္လိုက္ရ” သည္ေတာ့မွ မွင္စာလန္႔ႏိုးၿပီး ေခါင္းေမာ့လာသည္။
“အႀကီးအကဲေျပာသမွ် ဟုတ္ပါ့ နဲ႔ မွန္ပါ့ခ်ည္း လုပ္ေနရတဲ့ အတူတူ yes, sir … yes,sir နဲ႔ လ်က္ဆားေရာင္း ေနရတဲ့ အတူတူ အိပ္ငိုက္ေနတာက အႏၲရာယ္ကင္းပါတယ္။ အိပ္မငိုက္ ဘဲနဲ႔ အႀကီးအကဲရဲ႕ ၾသဝါဒေတြကို နားေထာင္ေနရာက မေတာ္တဆ လွ်ာခလုတ္တုိက္ၿပီး ညသယ်ငမ လုပ္မိရင္၊ ႏိုးပါ …လို႔ ျငင္းဆန္မိရင္ ငရဲက် တာထက္ အေျခအေနပိုဆိုးသြားႏုိင္ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“နင္က အေကာင္သာ ငယ္တာ၊ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတာ့ အေတာ္မ်ား သားပဲ မွင္စာငယ္ …ကဲ အိပ္ ငိုက္ေနလို႔ …ငါ ဘယ္လိုၾသဝါဒ ေပးေနတယ္ဆိုတာ နင္မၾကားလိုက္ ဘူးေပါ့” “တံစူးဆိုတာေတာ့ ၾကားလုိက္ ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာက်က္သေရမ ရွိ၊ က်က္သရာမရွိ။ တံစူးခြၽန္ဆိုတာ လူေသေကာင္မီး႐ႈိ႕ရာမွာ လူေသ ေကာင္ကို မီးျမန္ျမန္ေလာင္ေအာင္ ထိုးဆြေပးရတဲ့ ဝါးခြၽန္ႀကီးခင္ဗ်။ အ ႀကီးအကဲက စ႑ာလတရားေဟာေန တာလား …
အမဂၤလာစကားေတြ မိန္႔ေတာ္မမူပါနဲ႔”‘ဟဲ့အေကာင္ ငါေျပာတာက တံစိုးလို႔ ေျပာတာ၊ တံစူးမဟုတ္ဘူး၊ တံစုိးလက္ေဆာင္ …
တံစိုးလက္ ေဆာင္ဆိုတာ လာဘ္ထိုးတဲ့ လက္ ေဆာင္ပစၥည္းကိုေခၚတာဟဲ့” “ၾသ … တံစိုးလက္ေဆာင္ လား၊ တံစိုးလက္ေဆာင္ဆိုတာ ေလာ ကမွာ မရွိမျဖစ္တဲ့၊ ေလာကကို သာ ယာေစတဲ့၊ လူသားေတြကို ႏွလံုးစိတ္ ဝမ္းေအးခ်မ္းေစတဲ့ …”
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ …တန္ …တိတ္”ဟု မွင္စာခ်ဳပ္ႀကီးက ေဒါ ႏွင့္ေမာႏွင့္ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ မွင္စာ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ မွင္စာခ်ဳပ္ႀကီးက …ယခုအ ခါ ရန္ကုန္တုိင္း တစ္ေနရာတြင္း အ ဂတိမိုက္မွား၊ လာဘ္အစားၾကမ္းေန ေသာ အရပ္လူႀကီးတစ္ဦး ေသာင္း က်န္းေနေၾကာင္း ေရွးဦးစြာေျပာျပ သည္။
“ဆင္းရဲလို႔ လာဘ္စားတာ၊ စား ပေစေပါ့ဗ်ာ၊ သူမ်ားစားေပါက္ပိတ္ ေအာင္ လုပ္တာ အလြန္ငရဲႀကီးပါ တယ္++ဟု မွင္စာက ရဲရဲဝံ့ဝံ့အတြန္႔ တက္လုိက္သည္။ “ဟဲ့ေကာင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔၊ အဲဒီ အရပ္လူႀကီး ေမာင္ေမာင္တုပ္ဆိုတဲ့ ငနဲဟာ လာဘ္စားတဲ့ေနရာမွာ ၿပိဳင္ စံရွားေအာင္ လက္ရဲဇက္ရဲႏုိင္ေန တယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေဂၚလီပစ္ေန ၾကတဲ့ ႏွပ္တဲြေလာင္းနဲ႔ ကေလးေတြ ဆီကေတာင္ (ကာစတန္)အေကာက္ ေကာက္ေနသတဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေရာင္းတဲ့ အိုးကေလးဘယာေၾကာ္ ကုလားကေလးဆီကေတာင္ လမ္း ခြန္ေကာက္သတဲ့။ ေမာင္ေမာင္တုပ္ တို႔ လာဘ္စားတဲ့ေနရာမွာ …ပဲ ႀကီးေလွာ္ေလွ်ာက္ေရာင္းတဲ့ လမ္း ေလွ်ာက္ေစ်းသည္ဆီကေတာင္ ေလ ထုညစ္ညမ္းမႈအေၾကာင္းျပၿပီး အခြန္ ေကာက္သတဲ့”
“ဒီေမာ့ခေရစီႏုိင္ငံဆိုတာ အခြန္မ်ားမ်ားေကာက္ရတယ္မဟုတ္ လား အႀကီးအကဲရဲ႕””လွ်ာမရွည္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ မင္းတာဝန္က အဲဒီ လာဘ္အစားၾကမ္းေနတဲ့ အရပ္လူ ႀကီးေမာင္ေမာင္တုပ္ကို မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ သြားဆံုးမဖို႔ပဲ” “အရပ္လူႀကီးေမာင္ေမာင္တုပ္ ဆိုတာ ရေနာင္ေမာင္ေမာင္တုပ္ ထက္မ်ား လက္ဆျပင္းေနရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲ”ဟု ညည္းကာ မွင္စာ သည္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ ရန္ ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးထဲမွ စီးပြားေရး ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ (…)ၿမိဳ႕ နယ္ဆီသို႔ အသြင္ယူ၍ ထြက္လာ ခဲ့ေလသည္။ ပထမဆံုးေမာင္ေမာင္ တုပ္၏ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကို ေလ့ လာၾကည့္ရာ ေမာင္ေမာင္တုပ္သည္ ရဲဝန္ထမ္းေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ ေမာင္တုပ္သည္ စည္ပင္ဌာနႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ဌာနတို႔မွာပါ အမႈထမ္းဖူး ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိရျပန္သည္။ “တကယ့္လူလည္ …
ပန္ ကာထိပ္က ဝက္အူမူလီေခါင္းပါလား” ဟု မွင္စာက ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ၿပီး ေရရြတ္ လုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္တုပ္၏ ပတ္ဝန္း က်င္ကို ေလ့လာၾကည့္ျပန္ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္တုပ္ကို ဓာတ္သိမ်ားက “ဗံုးသမား”ဟု နာမည္ေျပာင္းေပး ထားၾကသျဖင့္ မွင္စာသည္ …
“ဘုရား …ဘုရား ဗံုးသမား ဆုိပါကလား၊ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ စရာေကာင္းတဲ့နာမည္ပဲ”ဟုပင္ ေရ ရြတ္မိေလသည္။ ဆက္လက္စံုစမ္းၾကည့္ရာ ေမာင္ေမာင္တုပ္၏ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူလည္တစ္ဦးက …
“ဗံုးသမားမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ပ ေစာက္နဲ႔ ပံုးတဲ့ ပံုးသမားပါ။ ဘာပံုး လဲဆိုေတာ့ တ႐ုတ္တို႔ ထိုင္းတို႔က လာတဲ့ မုန္႔ပံုးေတြေပါ့။ ပံုးကို ဗံုးလို႔ အသံထြက္တာဆိုေတာ့ ပံုးသမားက ေန ဗံုးသမားျဖစ္သြားတာပါ”ဟု ရွင္း ျပသည္။ “သူက ပံုးထဲမွာပါတဲ့ ဘီစကြတ္ ေတြ၊ ကြတ္ကီးေတြ၊ ကိတ္ေျခာက္မုန္႔ ေတြကို ႀကိဳက္တယ္မွတ္တယ္”ဟု အသြင္ယူထားေသာ မွင္စာက မွတ္ ခ်က္ခ်သည္။ “ဘယ္ဟုတ္မွာတုံးဗ်ာ … ေမာင္ေမာင္တုပ္က လာဘ္ေငြယူ တဲ့ေနရာမွာ ပရိယာယ္သံုးတယ္ဗ်။ သူ႔ကို မုန္႔ပံုးနဲ႔ လာကန္ေတာ့ၾက တယ္လို႔ထင္ေအာင္ လာဘ္ေငြကို မုန္႔ပံုးအသစ္ထဲမွာ ထည့္ၿပီးလာပို႔ခုိင္း တာခင္ဗ်။ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတာ္ ေတာ္မ်ားတဲ့သူေနာ္ …
“အင္း …လူႀကီးလုပ္ေနေတာ့ လည္း ဥာဏ္မ်ားမွျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ”ဟု မွင္စာက အလုိက္သင့္ျပန္ေျပာသည္။ တစ္ေန႔တြင္ …အရပ္လူႀကီး ေမာင္ေမာင္တုပ္၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးဆိုက္လာ ၿပီး ဆုိင္ကယ္သမားက အနီေရာင္ မုန္႔ပုံးတစ္ပံုးကို လာေပးသည္။ “ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္ေဟာင္း တစ္ေယာက္က ပူေဇာ္လုိက္တာပါ။ သူကိုယ္တုိင္လာမကန္ေတာ့ႏုိင္တာ ကို ခြင့္လႊတ္ပါတဲ့”ဟု ေျပာေသာ ပံုး ထဲမွာ ေငြအသျပာပါေၾကာင္း သိေန ေသာ ေမာင္ေမာင္တုပ္၏ မ်က္ႏွာ ႀကီးမွာ “စေလဦးပုည”၏ စာသားကဲ့ သို႔ “မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပ်ပ်” ျဖစ္သြား ေလသည္။ ေမာင္ေမာင္တုပ္သည္ မုန္႔ပံုး ကို အိပ္ခန္းထဲသို႔ ယူလာၿပီး ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ဦးစြာ စာတစ္ေစာင္ ေတြ႕ရသည္။ ဦးေမာင္ေမာင္တုပ္ သံုးေဆာင္ ရန္ ဆက္သလိုက္ပါသည္။ မုန္႔ပံုးထဲရွိ ပလတ္စတစ္အိတ္ ထဲမွာေတာ့ မုန္႔လည္း မပါ။ ေငြ လည္းမပါ။ အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံု၊ အနံ႔ဆိုးမ်ဳိးစံုႏွင့္ ေခြးေခ်းေျခာက္မ်ား စြာကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္ သကာလ၊ ေမာင္ေမာင္တုပ္သည္ မူးေဝလဲက်မ တတ္တုန္လႈပ္သြားေလသတည္း။ ။
ၾကဴးနစ္
