အဘိုးႀကီးက အိပ္ရာကႏုိးၿပီဆုိရင္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္တယ္။ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ေရတင္တဲ့ ေမာ္တာေတြ ဖြင့္တယ္။ ဖုန္းႏွစ္လံုး ကို အားသြင္းထားတယ္။ TV သတင္း ကို နားေထာင္တယ္။ အဘြားႀကီးက ေတာ့ ေရေႏြးအိုးတည္တယ္။ ထမင္း အိုးတည္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ တယ္။ ကိတ္မုန္႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါင္မုန္႔ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိတာနဲ႔ အဘိုးႀကီးစားဖို႔ ေကြၽးတယ္။ စားၿပီးေတာ့ အဘိုးႀကီး ဟာ သတင္းနားေထာင္ရင္း ဘုရား စာေတြ ရြတ္တယ္။ ေရျပည့္မျပည့္ ကိုလည္း နားစြင့္ထားတယ္။ အဘြား ႀကီးကေတာ့ အိမ္ေရွ႕လာတဲ့ေစ်းသည္ ေတြဆီက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အသား အစရွိသျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာဝယ္ တယ္။ ဝယ္ၿပီးရင္ေတာ့ လုိက္ဖက္ မယ့္ ဟင္းမ်ား စဥ္းစားၿပီး ဟင္းခ်က္ ေတာ့တယ္။
အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး တူတာ က တစ္ပတ္တစ္ခါဆီးခ်ဳိစစ္ၾကတယ္။ ဆီးခ်ဳိရဲ႕အေျဖအရ စကားစျမည္ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဘိုးႀကီးေရာ အဘြားႀကီးေရာ ထမင္းကေတာ့ေတာ္ ႐ုံသင့္႐ုံပါ။ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ ၾကတယ္။ အဘုိးႀကီးက အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကို သိပ္မထြက္ဘဲ အိမ္ထဲမွာ ပဲ လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္တယ္။ အဘြား ႀကီးကေတာ့ ေခတ္မီတယ္။ က်န္းမာ ေရးသင္တန္းေတြ တက္တယ္။ ကိုရီး ယားစက္နဲ႔ အေၾကာအခ်ဥ္ေျပေအာင္ အႏွိပ္ခံတတ္တယ္။ အဘုိးႀကီးက ထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ သူ႔အခန္း ထဲျပန္ဝင္တယ္။ စာေတြ ဖတ္တယ္။ ကဗ်ာေရးတယ္။ အက္ေဆးေရး တယ္။ ဖတ္စရာေတြက မ်ားတယ္။ ကဗ်ာဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြေရာ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြ ပါ ေတြ႕သမွ် အကုန္ဖတ္ေနေတာ့ ဖတ္ၿပီးရင္း ဖတ္ရင္းေပါ့။ ေရးျဖစ္ တာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာပို႔တာလည္း ရွိတယ္။ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာေတြ ပို႔ေပးတာလည္း ရွိတယ္။
အဘြားႀကီးကေတာ့ အဘိုးႀကီး နဲ႔ ဘာသာေရးဆုိင္ရာမွာလည္း မတူ ျပန္ဘူး။ သူက အဘိဓမၼာသင္တန္း ေတြ တက္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ဘုရား တစ္ဆူဝန္းထဲမွာ သင္တဲ့သင္တန္း လည္းတက္တယ္။ ၆၂ လမ္း ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့ သင္တန္းလည္း တက္တယ္။ အဘိုး ႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ ရင္ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ စာအုပ္ ကိုယ္စီနဲ႔။ အဘြားႀကီးကေတာ့ အဘိ ဓမၼာဆုိင္ရာေတြအလြတ္က်က္ေန ေလရဲ႕။စာေမးပြဲေျဖမလို႔ဆိုလား။အဘိုးႀကီးကေတာ့ဗလာစာအုပ္တစ္ အုပ္ အနားမွာအၿမဲခ်ထားတယ္။ ကမ္းစပ္မွာ ငါးရွာတဲ့ ဗ်ဳိင္းလုိပဲ။ စဥ္း စားလို႔ရတာ၊ ေတြးလို႔ရတာ၊ ခံစား လို႔ရတာေတြကို မလြတ္တမ္း အာ႐ုံ ဝင္စားေနသလိုပဲ။ အဲဒီအေနအထား ေလးပ်က္သြားတဲ့အခါကေတာ့ သား နဲ႔သမီးေတြဆီက ဖုန္းလာတဲ့အခ်ိန္ ပဲ။ ဖုန္းလာရင္ေတာ့ စာအုပ္ေတြ ခ်၊ စာဖတ္တာေတြ စာေရးတာေတြ ခဏရပ္၊ ဖုန္းသံကို နားစြင့္ေနေတာ့ တယ္။
အဘိုးႀကီးရဲ႕ တစ္ေန႔ မပ်က္ အက်င့္တစ္ခုလည္း ရွိတယ္။ မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္ဆုိ လမ္းထိပ္ ထြက္ သြားၿပီး လုိအပ္တဲ့ေဆးေတြ ေဆး ဆုိင္က ဝယ္တယ္။ ေဆးဆုိင္က ဂ်ာ နယ္ပါေရာင္းေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ဖတ္ေတာ့ တာပဲ။ ဆုိင္ကလည္း သေဘာေကာင္း တယ္။ အဘိုးႀကီးကို ခံုေလးတစ္လံုး ခ်ေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားႀကီး ထမင္းခ်က္ၿပီးၿပီ။ ဟင္း ခ်က္ၿပီးၿပီ။ ေရမိုးခ်ဳိးတဲ့အလုပ္လုပ္ၿပီး ၿပီ။ အဘိုးႀကီးက ဂ်ာနယ္ဖတ္ၿပီးရင္ လည္း အိမ္တန္းမျပန္ေသးဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကဗ်ာဆရာေတြ ဆံုတတ္ေလ့ရွိတယ္။ ကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ ၿပီးရင္ေတာ့ ေခြးနဲ႔ေၾကာင္ဖို႔ အစာ သြားဝယ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေခြးနဲ႔ ေၾကာင္ကို အရင္ေကြၽးတယ္။ ၿပီး မွ ေရမိုးခ်ဳိးတယ္။ ထမင္းစားမယ္ လုပ္ေတာ့ အဘြားႀကီးက ထမင္းစား ၿပီးၿပီ။ စားပဲြေပၚကအုပ္ေဆာင္းထဲမွာ ဟင္းေတြ အကုန္ရွိသတဲ့။ ခ်က္ေပး မယ့္ အဘြားႀကီးကလည္း ခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ ေမ့ေနၿပီ။ အဘိုးႀကီးလည္း ခူးခပ္ေကြၽးေစခ်င္ေပမယ့္ ဆရာ ေအာင္သင္းစကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း မီးဖိုေခ်ာင္ အပိုင္စား ရလာတာဆိုေတာ့ ဘာရ မလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ရွာေဖြ စားလုိက္တာပါပဲ။
ထမင္းစားၿပီးရင္ စာအုပ္ကိုယ္ စီျပန္ကိုင္ၾကျပန္ေရာ။ အဘြားႀကီးက အဘိဓမၼာစာအုပ္ေတြနဲ႔၊ အဘိုးႀကီး က ကဗ်ာစာအုပ္ေတြနဲ႔။ အဘြားႀကီး က တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ “မငယ္ေတာ့ ဘူး။ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးမေနနဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ အဘိုးႀကီးက “ငါ့မွာ သိပ္အလုပ္မရွိေတာ့ပါဘူး ကြာ။ စာဖတ္မယ္။ စာေရးမယ္။ အခ်ိန္ရရင္ တရားေလး ဘာေလး မွတ္မယ္ေပါ့ကြာ”လို႔ ေလေျပေလးနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ေအးေလ။ အိမ္ ေထာင္သက္လည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ၿပီ။ အဘြားႀကီးနဲ႔မတူတာက အခုမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဟိုးအိမ္ေထာင္က်စအခါ ကတည္းကပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး အဘိုးႀကီး ဟာ ၿပံဳးေနေလရဲ႕။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ အၿပံဳးကို အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သိမွာ မဟုတ္ ေလာက္ပါဘူး။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
