ဓားတျပက္ တုတ္တျပက္ အရပ္ဇာတ္ထဲ
မိေအးနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ မ်ိဳးဥပ်က္က် ၾကတယ္။
ဆုံေနက်ဘံုဆိုင္ထဲက ေအာ္ဆဲသံ
ဘဝဂ္ထိ ညံေနျပန္ေတာ့
မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ ေျပာျပရဦးမယ္။
၁၃ ႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ ငါ့ညီမေလး အိမ္ေထာင္ျပဳတုန္းက
ဘယ္ျပည္ေထာင္စု အစိုးရမွ လက္မွတ္မထိုးဘူး။
အသက္ ၄ဝ င့ါအေမ နာမက်န္းျဖစ္တုန္းကလည္း
အနီးအနားက ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကုခဲ့တာပဲ။
ငါတုိ႔ဇာတ္ထဲက ကေလးငယ္ေတြ
အျဖဴအစိမ္းေတြ ပစ္ခ်ၿပီး ေျပးတုန္းကေရာ
ဘယ္သူ႔ေမတၱာမွ မခံယူခဲ့ရပါဘူး။
ငါတုိ႔သြားဖို႔ ျဖန္႔ခ်ထားတဲ့ ေျမႀကီးေပၚကေန
ငါတုိ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ငါတို႔အိမ္ဆီ
ေမွာင္မည္းမည္း လမ္းမေတြကို ေက်ာ္ခြ
မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္
ေခြးတစီစီ ျဖစ္တာကလြဲလို႔
ဘယ္သူမွ ခရာတစ္ခ်က္ မတြတ္ဘူး။
သူ႔လင္နဲ႔သူ ငါ့လင္နဲ႔သူ
သူ႔မယားနဲ႔သူ ငါ့မယားနဲ႔သူ
က်ဴးေက်ာ္ ေစာ္ကားျဖစ္ေတာ့ေရာ
တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲ
မူး႐ူး ဆဲဆို ၾက႐ံုေလာက္နဲ႔တင္ ၿပီးတဲ့
တရားစီရင္ေရးစနစ္နဲ႔
ငါတု႔ိအရပ္မွာ ငါတို႔ကၾကတယ္။
သိပ္အေရးမပါတဲ့ ဘဝေတြပဲ မဟုတ္လား
ဘယ္သူေသေသ ငေတတုိ႔နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။
ယံဇၿငိဏ္း
