တေန႔သ၌ မွင္စာတို႔၏အႀကီး အကဲသည္ ပ်င္းပ်င္းရွိလွသည္ ႏွင့္ သူ၏အထူးေအးဂ်င့္ (အေထာက္ ေတာ္) မွင္စာကို ေခၚယူၿပီးေနာက္ ထူးျခားေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ လုိက္ေလသည္။
”အခ်င္းမွင္စာငဲ့၊ ေလာကတြင္ ရွိရွိသမွ်ေသာ အတုမ်ားအနက္၊ မည္ သည့္အတုက အဆိုးရြားဆံုးပါနည္း”
”ဒါေလးမ်ား…” ဟု ပခံုး တြန္႔၍ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္ မွင္စာက…
”အတုတကာ အတုေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးသမားအတုက အဆိုးဆံုးပါ ဗ်ား” ဟု အားရပါးရေျဖလုိက္သည္။ မွင္စာအႀကီးအကဲသည္ ေက်နပ္ ေသာအေျဖကို မရရွိသျဖင့္ မ်က္ ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ ေခါင္းယမ္း ေလသည္။
”နင္ဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေပါက္ တီးေပါက္ရွာ၊ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေျပာတတ္တဲ့ အေကာင္။ ႏုိင္ငံေရး သမားဆိုမွ အတုေတြ အစစ္ေတြရွိ ေသးလို႔လား။ ငါသိသေလာက္ ႏုိင္ငံ ေရးသမားက ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားပဲရွိတယ္။ Politician ရယ္၊ Statesman ရယ္။ ပထမတစ္မ်ဳိးက အရပ္ထဲက လူထု ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ဒုတိယတစ္မ်ဳိးက ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲက ႏုိင္ငံေရး သမား”
မွင္စာက ဆတ္ဆတ္ထိမခံေသာ အေၾကာက္အကန္ အမူအရာျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဝွ႔ယမ္းလုိက္ၿပီး …
”ဟိုး …ဟိုး၊ Politician လို႔ ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက အမ်ဳိး အစားမ်ားစြာရွိပါတယ္ အႀကီးအကဲ။ ဘယ္ပါတီမွ မဝင္ဘဲ အရပ္ထဲမွာ အာေပါင္အာရင္းသန္ေနတဲ့ သူ ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူႏုိင္ငံေရးသမား လို႔ ယူဆပါတယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ႏုိင္ငံေရးသမားလို႔ ခံယူ ထားၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕မွာထင္ တုိင္းႀကဲခဲ့တဲ့ လူဆိုးႀကီး ‘အယ္လ္က ဖုန္း’ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ႏုိင္ငံေရး သမားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လို႔ ေၾကညာတာပဲ။ ေဟာဒီ့ ရန္ကုန္မွာ လည္း လမ္းေဘးမွာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္စား တဲ့ ဦးပြႀကီးဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးကို ႏုိင္ငံ ေရးစကားေျပာလြန္းလို႔၊ ရပ္သူ ရြာ သားေတြက သူ႔ကို ႏုိင္ငံေရးသမားလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။ ဒုတိယ အမ်ဳိးအစား ႏုိင္ငံေရးသမားက ေတာ့ …”
”ဟိတ္ ေတာ္ၿပီ။ ေလမရွည္နဲ႔ ေတာ့၊ နင္ေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား အတုဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ၊ အဲဒါပဲ …ငါ့ကိုေျဖ …” ဟု အႀကီး အကဲက ၾကားျဖတ္ဝင္ေဟာက္၍ မွင္ စာ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။
”ကဲ…ေျဖစမ္းကြာ၊ ႏိုင္ငံေရး သမားအတုဆိုတာ ဘာလဲ”
”ႏုိင္ငံေရးသမားအတုဆိုတာ အမ်ဳိးသမီးေတြ သံုးတဲ့ တင္တုရင္တု နဲ႔ တူပါတယ္ အႀကီးအကဲ”
”ဟား…ေပါက္ကရကြာ။ ႏုိင္ငံေရးသမားအတုကို မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြနဲ႔ မႏႈိင္းပါနဲ႔ကြ၊ ရြံစရာ ႀကီး …”
”မရြံပါနဲ႔ အႀကီးအကဲ။ ရင္တု တင္တုက ေရျမႇဳပ္ေဖာ့ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ကိုင္ၾကည့္ရင္ မြမြကေလး ေပ်ာ့အိေပ်ာ့အိနဲ႔”
”တယ္ …ဒီမွင္စာစုတ္ေတာ့ ငါေဆာင့္ကန္လိုက္ရင္ အဝီစိကို ကြၽမ္းပစ္ၿပီး ေရာက္သြားျပန္ကေရာ့ မယ္ …ဟင္း”
အႀကီးအကဲမွာ အမွန္တကယ္ စိတ္တိုသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အကင္း ပါးစြာရိပ္မိလုိက္ေသာ မွင္စာသည္ ႐ုိေသကိုင္းၫႊတ္ဟန္ အမူအရာျဖင့္ …
”မွန္တာေျပာ သစၥာပါ အႀကီး အကဲ။ ေလာကမွာ အဆုိးဆံုးအတုက ေတာ့ ေဒါက္တာရမ္းကုလို႔ေခၚတဲ့ ဆရာဝန္အတုေတြပါပဲ ခင္ဗ်ား။ သူ တို႔ကို ေဒါက္တာေပါက္တူး၊ ေဒါက္ တာအပ္ပုန္းလုိ႔လည္း ဘြဲ႕မည္ရည္ မ်ားခ်ီးျမႇင့္ထားၾကပါတယ္။ အကြၽႏု္ပ္ တုိ႔ …မွင္စာေလာကမွာ မွင္စာဦး ေရတိုးပြားေအာင္ သမားတုသမား ေယာင္မ်ားက ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ အင္တုိက္အားတုိက္ ကူညီေနၾကပါ တယ္ဗ်ား။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကမၻာႀကီး ပ်က္သြားႏုိင္ပါတယ္ဗ်ား” ဟု ေလွ်ာက္တင္အစီရင္ခံလိုက္ရာ အႀကီး အကဲမွာ အလိုမက်သလို မ်က္ထား ညိဳသြားျပန္၏။
”အႀကီးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္မေျပာ နဲ႔ကြယ္၊ ေဒါက္တာရမ္းကုေတြက အသက္ကယ္ႏုိင္တဲ့ ေနရာကယ္ေန ၾကတာမဟုတ္လား”
”မဟုတ္တာပဲ အႀကီးအကဲရာ …ကေလးေတြကေတာင္ (ေဒါက္ တာရမ္းကု၊ မပုေယာက်္ား၊ေခၚေတာ့ တကၠစီ စီးေတာ့ ဆိုက္ကား)ဆိုၿပီး ရမ္းကုေတြကို ႐ႈတ္ခ်ေနၾကတာ”
”ကဲပါကြယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူ ဦးေရနဲ႔ ဆရာဝန္အခ်ဳိးအဆ မမွ် တေတာ့ ရမ္းကုေတြကို သံုးေနရဦး မွာပဲကြယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာလုပ္ခဲ့သလို၊ ဆရာဝန္ ေတြကို အစိုးရအမိန္႔အာဏာနဲ႔ ေက်းလက္ဆီ လႊတ္ရမွာကြယ့္။ ဒါမွ ေက်းလက္က ေတာသားမ်ား သက္တမ္းေစ့ေနခြင့္ရၾကမွာ။ ကဲ ဆရာဝန္အတုေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲဆိုတာ သိရေအာင္။ အခ်င္း မွင္စာကြင္းဆင္းေလ့လာေလာ့”
သို႔တၿပီးကား …မွင္စာသည္ ဆရာဝန္အတု (ေခၚ) ေဒါက္တာရမ္း ကုမ်ား စာရင္းေကာက္ရန္ ေရာဂါ သည္ အသြင္ယူ၍ ရန္ကုန္တုိင္းထဲ သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
တစ္ေနရာသို႔အေရာက္တြင္ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး အိမ္တစ္လုံး၏ မ်က္ႏွာစာ၌ ”ဆရာဖိန္႔၊ အေထြ ေထြေရာဂါကု” ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ ကေလးကိုေတြ႕ရသျဖင့္ မွင္စာသည္ ”အင္း ..ဆိုင္းဘုတ္ၾကည့္ရတာ ရမ္းကုျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္”ဟု ေတြးၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေလသည္။
အိမ္ထဲတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေယာက်္ားႀကီးကား ..ဆရာဝန္ႏွင့္ လည္း မတူ၊ ဗိေႏၶာဆရာႏွင့္လည္း မတူ၊ စုတ္ဖြားဖြားေပတူးတူးႏွင့္ အရက္သမားဒီဇုိင္းသာ ထြက္ေနေလ ၏။
”မိတ္ေဆြက ဘာေရာဂါျပမွာ တုံး” ဟု ထုိသူက အာပုပ္ေစာ္နံလွ ေသာပါးစပ္ႀကီးကို ၿပဲ၍ ဘုဆတ္ ဆတ္ေမးသည္။
”အေထြေထြေရာဂါကု ဆိုတာ နဲ႔ ဝင္လာခဲ့တာပါ ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္ က ေခါင္းလည္းကိုက္၊ ဗုိက္လည္း ေအာင့္၊ ဒူးလည္း နာ၊ အစာမေၾက၊ ရင္ျပည့္ရင္ကယ္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ေရာဂါက အေထြေထြလို႔ ေျပာရမွာ ေပါ့ေနာ္ …”ဟု မွင္စာက လူမမာ သံကေလးျဖင့္ ခပ္ခြၽဲခြၽဲေျပာလိုက္ ေသာအခါ ဆရာဖိန္႔ဆိုသူက …
”ေမာင္ရင့္ ေရာဂါက အေထြ ေထြထက္ပိုေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကုယူ ရမယ့္ပံုပဲ”ဟု ခန္႔ညားစြာမိန္႔ေလ၏။
”ကုပါ ဆရာ။ ကုပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္နဲ႔ခႏၶာကို ဆရာ့ဆီမွာ အပ္ပါ တယ္။ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားခ်င္မ်ား ပါေစ ..”
ထုိစဥ္ …ဆရာဖိန္႔ဟု ထင္ရ ေသာ လူႀကီးက ထုိင္ရာမွ ထလာၿပီး ေသာ္၊ မွင္စာ၏ ပခံုးကို ကိုင္လိုက္ သည္။
”ဒီမယ္မိတ္ေဆြ၊ ဆႏၵမေစာပါ နဲ႔။ က်ဳပ္က ဆရာဖိန္႔မဟုတ္ဘူးဗ် …”
”ႏို႔…ဆရာက ဘယ္သူတံုး ဟင္”
”က်ဳပ္က ဆရာဖိန္႔ရဲ႕ ညီ၊ ဘာ ေကာင္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာဖိန္႔က ေတာ့ အေထြေထြေရာဂါကုဆိုတဲ့ နာ မည္နဲ႔အညီ ေဆးလည္း ကု၊ ေဗဒင္ လည္း ေဟာ၊ ယၾတာလည္း ေခ်၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ မိန္းမလ်ာကို မိန္းမအစစ္ ထင္ၿပီး ေတာင္ကိုင္ ေျမာက္ကိုင္ ကိုင္လို႔၊ မိန္းမလ်ာက တရားစြဲတာနဲ႔ အခုေတာ့ …ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနပါပေကာလား”
”ဘုရားေရ …ေဆးဆရာ တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္ ဆိုတာ လူထုက်န္းမာေရးအတြက္ နစ္နာမႈအႀကီးႀကီးပဲ ခင္ဗ် ..”ဟု မွင္စာက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ဝမ္းနည္းစကားေျပာလိုက္၏။
”အိုး …ဘာမွမနစ္နာဘူး ကိုယ့္လူ၊ က်ဳပ္အစ္ကို ဆရာဖိန္႔ဆို တာက ဘာေက်ာင္းဘာသင္တန္းမွ မတက္ဘဲ။ ေအာင္လက္မွတ္အတု၊ ပါမစ္အတုေတြ ကိုင္ၿပီး ရမ္းကုလုပ္ စားေနတာ။ ဆရာဖိန္႔ဆိုတဲ့ နာမည္ ကလည္း အတုႀကီး။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးဖိုးေခြးတဲ့ဗ် …ပညာအရည္အ ခ်င္း ၆ တန္းပဲရွိတာ …”
”ကြၽန္ေတာ္လည္း လူနာအတုပါ ဗ်ာ …”ဟု မေျပာမိေအာင္ သတိ ထားရင္း မွင္စာသည္ ေတာ္သလုိ ေလ်ာ္သလို ခြင့္ေတာင္းၿပီး အိမ္ထဲ မွျပန္ထြက္ခဲ့ရေလ၏။
ၾကဴးႏွစ္
