ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ‘အက်ဥ္းသား’မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခံရ ေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အမည္ နာမေတာ့မတူေပ။ တခ်ဳိ႕က ‘ကုလား ထုိင္’၏ အက်ဥ္းသားျဖစ္သလို တ ခ်ဳိ႕က ‘ကိန္းဂဏန္း’၏ အက်ဥ္းသား ျဖစ္သည္။ ။ တခ်ဳိ႕က ‘အႏုပညာ’၏ အက်ဥ္းသားျဖစ္သလို တခ်ဳိ႕က ‘ယ မကာ’၏ အက်ဥ္းသားျဖစ္သည္။ တ ခ်ဳိ႕က ‘ေလာင္းကစား’၏ အက်ဥ္း သား၊ တခ်ဳိ႕က ‘ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္’၏ အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ‘မိသားစု’၏ အ က်ဥ္းသားျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ အေမ တစ္၊ ဇနီး တစ္၊ သား တစ္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ထားေသာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔၏ ကမၻာေလးမွာ ေငြပိုေငြ လွ်ံမရွိ။ အထက္တန္းက်သည့္ အသံုး အေဆာင္မ်ားမရွိေသာ္လည္း ေပးရန္ တာဝန္ႏွင့္ ရရန္တာဝန္မရွိျခင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဝေလးတည္ၿငိမ္ဖို႔ အဓိကအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေငြရွာ သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး၊ ‘အေမ’က တရားရွာသည့္ အလုပ္ကို လုပ္သည္။ အိမ္ရွင္မက ‘မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးအဖြင့္ အပိတ္’ကို လုပ္ၿပီးသားက’ပၪၥမတန္း’ တက္သည့္အလုပ္ကိုလုပ္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္လုပ္ေနရေသာ အလုပ္ မ်ားကို မိတၱဴကူးရဖန္မ်ားလာေသာ အခါ ထိုအရာအားလံုး ယာယီျပတ္ စဲခ်င္သည္။ ေနရာေဒသအသစ္၊ ျမင္ ကြင္းသစ္၊ လူအသစ္၊ အသံသစ္၊ ခံစားမႈအသစ္၊ ဇနီးသစ္တို႔ႏွင့္ ဘဝ ကို ေအဖိုးတစ္မ်က္ႏွာစာေလာက္ ဝါက်အသစ္ဖဲြ႕ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အားလပ္ရက္ႏွင့္ အက်ႌအိတ္ေဖာင္း ျခင္းတို႔ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏုိင္ေသာ အခါ မိမိသန္းေခါင္စာရင္းေလးကို သာ သစၥာရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရျပန္ သည္။
သို႔ေသာ္ကံၾကမၼာ၏ ဝန္ေဆာင္ မႈျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ပတ္ေလာက္ က အေဝးခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုမွာ လူ စားမထိုးဘဲ ကိုယ္တုိင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ခြင့္ရလိုက္ေလသည္။ ‘ရန္ကုန္-မႏၲ ေလး’ခရီးစဥ္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့မီးရထား ၏ အကူအညီေၾကာင့္ ‘ေသမင္းတ မန္လမ္းေခၚ အျမန္လမ္းမႀကီး’ႏွင့္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသြားခဲ့၏။ ထုိအခါ အသစ္အသစ္ေသာ ျမင္ကြင္းႏွင့္ ခံ စားမႈတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရ သည္။
‘မႏၲေလးေတာင္’ ေရာက္သည္။ ‘မဟာမုနိ’ကို ဦးခုိက္ရသည္။ ‘ဦးပိန္ တံတား’အလွကို ခံစားရသည္။ ၿပိဳင္ ပဲြဝင္ေနေသာ ဆုိင္ကယ္မ်ားကို သ တိထားရသည္။ မႏၲေလး၏ ေန႔၊ ည ရာသီဥတုကို ျမည္းၾကည့္ရသည္။ ‘ကမၻာအႀကီးဆံုးစာအုပ္ႀကီး’ဆုိေသာ ‘ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား’လည္း ေရာက္ သည္။ ‘ေက်ာက္စိမ္းေစတီ’ကို ဖူး ေျမာ္ရသည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူငယ္ ေလးတစ္ေယာက္လို လြတ္လပ္ေနမိ သည္။
သည္လိုႏွင့္ အျပန္ခရီးစဥ္ကို အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစရန္ ေၾကာက္ ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ပင္။ အျမန္လမ္းမွ ျပန္ျဖစ္သည္။ ေလေအးစက္ပါသည္။ လိုအပ္သည့္အသံုးအေဆာင္တခ်ဳိ႕ ေပးသည္။ သို႔ေသာ္အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာကိုေတာ့ ရြတ္ရသည္။ ကြၽန္ ေတာ္ရသည့္ေနရာက ျပတင္းေပါက္ ဘက္မွာျဖစ္သျဖင့္ ျမင္ကြင္းေတြကို ရွင္းရွင္းျမင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ ကုန္ေရာက္ရင္ ခရီးသြားေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ေရးမည္။ အင္ထ႐ုိကို ဘယ္ လို ဝါက်ေတြႏွင့္ ေရးရမလဲဟု ေတြး ေနစဥ္ က်ယ္ေလာင္ေသာစကားလံုး တခ်ဳိ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖတ္တုိက္သြား ခဲ့၏။
“ဟယ္လို …ဟယ္လို … ၾကားလား …သူဇာလား … ေအး …ဟုတ္ၿပီ။ ေၾကာင္အိမ္အ ေပၚထပ္က ထမင္းခ်ဳိင့္ထဲမွာ ၾကက္ သားေၾကာ္ေတြရွိတယ္။ ယူစားလိုက္ ဦး၊ ေတာ္ၾကာမေကာင္းဘဲ ေနဦး မယ္”
အသံရွင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးခံု ကျဖစ္ၿပီး အသက္ ‘၅ဝ’ေက်ာ္ အမ်ဳိး သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အသက္ ႏွင့္မလိုက္ေသာ အျခယ္အသေတြ ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရသည္။
“ေၾသာ္ …ေနာက္ၿပီး … မနီကိုလည္း ပန္းကန္ေဆးရင္ ေသ ေသခ်ာခ်ာေဆးခုိင္း၊ ပန္းကန္ေတြက အေကာင္းစားေတြ၊ က်ကြဲသြားရင္ ျပန္ဝယ္ဖို႔ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး”
အသံတိတ္သြားေသာေၾကာင့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ေက်းဇူးတင္ရသည္ …သို႔ေသာ္..
“ဟဲ့ …ဘယ္သူလဲ ရတနာ လား …ေအး ငါ့အိပ္ခန္းထဲက ဗီ ႐ုိကို ေသာ့ခတ္ခဲ့ရဲ႕လားလို႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္း။ အခန္းထဲကို ဘယ္ သူမွ မဝင္ေစနဲ႔။ ေၾသာ္ဒါနဲ႔ ေခါင္း အုံးေအာက္မွာ အလြယ္တကူသံုးဖို႔ သံုးသိန္းထားခဲ့တယ္။ ဘာ …ဦး ေလးထြန္းေရာက္ေနတယ္ … ဟုတ္လား …ဖုန္းေပးလုိက္စမ္း”
ကြၽန္ေတာ္အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ထပ္ေရာက္သြားျပန္သည္။
“ဦးေလးထြန္းေရ။ ညဘက္တံ ခါးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ဖို႔ ဦး ေလး တူမေတြကို ေျပာပါဦး။ ဆုိင္ ေသာ့ကိုေတာ့ ဦးေလးထြန္းကိုယ္တုိင္ စစ္ေနာ္ …ဟိုေကာင္မေတြက န ေမာ္နမဲ့နဲ႔”
အမ်ဳိးသမီးလည္း ေမာသြားသ လို ကြၽန္ေတာ္လည္း မ်က္လံုးေတြ စင္းလာေသာေၾကာင့္ မွိန္းေနလိုက္ သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္း ခြင့္က သံုးမိနစ္ထက္ မပိုခဲ့ေပ။
“ဟယ္လို …ဟယ္လို .. သားငယ္လား …၊ ဦးဇင္းေရာက္ ေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဦးဇင္းေရ၊ တ ပည့္ေတာ္ သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာ မယ္။ မလႊဲသာလို႔သာ သြားရတာ။ အိမ္ကို စိတ္ခ်တာမဟုတ္ဘူး။ ဦးဇင္း လည္း အိမ္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လာၾကည့္ေပးပါဦး ဘုရား”
အသံရပ္သြားသည္။ သည္ည ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရပါ့မလားဟု ေတြးပူမိသည္။ ဆုေတာင္းျပည့္သြား သည္လား ဘက္ထရီကုန္သြားသည္ လားမသိ။ အသံမၾကားရေတာ့ေပ။ ထိုစဥ္ …
“ဟယ္လို …ဟယ္လို … ၾကားလား …ေဟာ့ေတာ့ ပါဝါကုန္ သြားၿပီ …ပါဝါဘင့္ကလည္း ပါ မလာ …ဒုကၡပါပဲ”
ထို႔ေနာက္ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တစ္ဆက္တည္း မွာပင္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ “ဆ ရာမၾကည္ေအး”၏ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲ က စကားလံုးတခ်ဳိ႕ကို သတိရသြား မိသည္။
“လူဆိုတာ ပစၥည္းဥစၥာရဲ႕သခင္ ပဲျဖစ္ရမယ္။ ကြၽန္မျဖစ္ေစရဘူး”
အမ်ဳိးသမီးကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔လက္ထဲတြင္ လက္ကိုင္ဖုန္းအစား ပုတီးတစ္ကံုး ေရာက္ေနျပန္ေလသည္။
ေမာင္မိုးဦး
