အခန္း (၁)
ဂုဏ္ထူးဦးစြမ္းႏုိင္ (အဂၤလိပ္ စာ)B.Sc(phy), Dip.in French(YUFL)ဦးစီးတည္ေထာင္ေသာ ဘာသာရပ္သင္ကိုယ္ပိုင္အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုတဲ့ ခံ့ညားႀကီးက်ယ္တဲ့ၿခံဝိုင္းႀကီး ထဲက ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးတစ္ခု။ ၿမိဳ႕ ျပရဲ႕ တကယ့္အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာႀကီးမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“ေၾသာ္ …ငါ့တပည့္ေလး ေတာင္ အင္မတန္ေအာင္ျမင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ ပဲကိုး” ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီး ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးရင္းဝဲတက္လာတဲ့ ပီတိမ်က္ရည္ေတြကိုမ်က္ေတာင္နဲ႔ပုတ္ခတ္ထုတ္ လိုက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးဆယ့္ငါး ႏွစ္ေလာက္က ေဒးဒရဲဆိုတဲ့နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုအပိုင္ထဲက ရြာေလး တစ္ရြာမွာ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ တံငါရြာေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့ဒီရြာ ရဲ႕မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရလုပ္ငန္းနဲ႔အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတယ္။ ပညာေရးကိုသိပ္ဦးစားေပး ေလ့မရွိဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလး တိုင္းကို မိဘေတြက သူတို႔ရဲ႕ မိ႐ုိး ဖလာအလုပ္ေတြကိုသင္ေပးၿပီး အဲဒီ အလုပ္ေတြကိုပဲ လုပ္ကိုင္ေစခဲ့ၾက တယ္။ အဲ့ဒီအလုပ္ေတြကသာ သူတို႔ ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းပညာလို႔ သတ္မွတ္ထား ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီရြာေလး မွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ ေက်ာင္းသာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျခာက္ တန္းအထိေတာ့တြဲၿပီး သင္ပါတယ္။အိမ္ေျခေလးရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာေလးမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး ပဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီရြာရဲ႕ပညာေရး အေျခအေနကို မွန္းၾကည့္လို႔ရပါ တယ္။ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္နဲ႔တာဝန္ က်ရာ ေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လိုက္ၿပီး ပညာသင္ေပးရေပမယ့္ ဂုဏ္ထူးဦးစြမ္းႏုိင္ဆိုတဲ့ ဒီေၾကာ္ျငာ ဘုတ္ႀကီးေၾကာင့္ အဲဒီတံငါရြာေလးကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ လာခဲ့တာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္း လာစမွာပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာသတိထားမိခဲ့တယ္။ကေလး ရဲ႕နာမည္က ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္။ဘယ္ ဘက္ေျခေထာက္ကေလးတစ္ဖက္ ကေမြးရာပါမသန္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္ သန္တဲ့ညာဘက္ေျခေထာက္ေလး ကို လက္တစ္ဖက္က ေထာက္ၿပီး အားျပဳရင္းေလွ်ာက္ရေလ့ရွိတယ္။ အၿမဲတမ္းမိႈင္မိႈင္ေတြေတြနဲ႔ တစ္ ေယာက္တည္းပဲ ေနေလ့ရွိတယ္။ေက်ာင္းၿခံဝန္းရဲ႕ သစ္ပင္အရိပ္ ေအာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ရွင္းေနတဲ့ အတန္းထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရွင္းတဲ့ေနရာေတြမွာထိုင္ၿပီး ငိုင္ ေနေလ့ရွိတယ္။ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ဘဝ အေျခအေနကို သိမ္ငယ္ေနသူမွန္း ၾကည့္လိုက္ရင္သိသာပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္က ၄ တန္းအတန္းပိုင္။ ကေလး ကလည္း ေလးတန္းေက်ာင္းသား။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ခြင့္ရတာ ရက္ပိုင္းပဲ ရွိေသးေတာ့ ကေလးတိုင္းနဲ႔ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး မရွိေသးဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ ဆိုင္လို႔ ဆိုရမလား။ ဒီကေလးရဲ႕ ေန႔ စဥ္ျဖစ္ေနက် အခက္အခဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းကို ေစာေစာေရာက္လာတဲ့ တစ္ေန႔။ ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ေလးဟာေက်ာင္းၿခံ ဝန္းရဲ႕ သစ္ပင္ေအာက္က ခံုတန္း ေလးမွာထိုင္ၿပီး တ႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ငိုေနတာ ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူထိုင္ေနတဲ့ အေရွ႕ကစားကြင္းမွာေတာ့ ရြယ္တူ ကေလးေတြ ေဘာလံုးကန္ေနၾက တယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္းလိုေသး တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႔ရင္းႏွီးမႈယူဖို႔ အတြက္ သူ႔အနားကိုကပ္သြားလိုက္ တယ္။ သူထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာပဲ ဝင္ထိုင္ လိုက္တယ္။ ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေတြ႕သြားတာမို႔ ဖ႐ုိဖရဲထိုင္ၿပီး ငို ေနရာက အမူအရာျပင္ထိုင္လိုက္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေနရာနည္းနည္း တိုးဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သုတ္ဖယ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ပခံုးေလးကို အသာအယာပုတ္လိုက္ရင္း “သားက ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာတုံးကြ” လို႔ စကားအစခ်ီလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သိပ္ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ငိုသံ ေလးသဲ့သဲ့နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။
“သားေဘာလံုး ကန္ခ်င္လို႔ပါ ဆရာရယ္။ ေျခက်ဳိးက ေဘာလံုးကန္ လို႔ မရဘူးကြဆိုၿပီး သားကို ေပးမ ကန္ခိုင္းၾကဘူး” သနားစရာ ေကာင္းလိုက္ပါ လား။ ဒါေၾကာင့္ အားငယ္ေနရွာတာ ကိုး။ ငိုမယ္ဆိုလည္း ငိုႏုိင္ေလာက္ပါ ရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ေယာက်္ား တန္မဲ့ မ်က္ရည္က်ရမလိုျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ သူအားငယ္ေနရာကေန ေပ်ာ္ ရႊင္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားရပါေတာ့ မယ္။ ဒါဟာသူ႔အတြက္ စိတ္ဓာတ္ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမ ဆံုးေျခလွမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ရပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔ရခဲ့ပါၿပီ။ စိတ္ ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးမယ့္သူက ငိုသံပါ ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အသံကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ေျပာ လိုက္တယ္။ “သားပန္းခ်ီဆြဲတတ္လား”ကြၽန္ ေတာ့္ကို သူဆြဲတတ္ေၾကာင္း ေခါင္း ညိတ္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေျခလွမ္း သစ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္အစျပဳေလၿပီ။ “ဒါဆိုရင္ ဆရာနဲ႔သားနဲ႔ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုေလာက္လုပ္ၾကရေအာင္။ အခု ေဘာလံုးကန္ေနတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ပံု ကို ပန္းခ်ီဆြဲမယ္။ ႏုိင္တဲ့သူကို ႐ႈံးတဲ့ သူက မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရမယ္။ ဘယ္လိုလဲ”
“ဆရာ တကယ္ဝယ္ေကြၽးရမွာ ေနာ္” ကြၽန္ေတာ့္ကို သူကအထင္ေသး တဲ့ေလသံမ်ဳိး၊ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္တဲ့ ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ တိုက္ပြဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ႏိုင္မယ့္ စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ လို ဝ့ံဝ့ံၾ<ြကားၾ<ြကား ေျပာလိုက္တယ္။ “အိုေခေလ။ ၿပိဳင္ပြဲစၾကတာ ေပါ့” နဂိုထက္ ပိုရႊင္လန္းလာေသာသူ႔မ်က္ႏွာေလးကို စေတြ႕ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဝမ္းသာျခင္းေတြ ကူးလူးလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးဆီမွာ ပန္းခ်ီပညာ ကိုနည္းနည္းပါးပါးသင္ထားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုအႏုိင္ေပးဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။သူ႔စိတ္ဓာတ္ ကို ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အရသာကိုျမည္း ၾကည့္မိမွ အဆင္ေျပမွာမို႔လား။ အစ ဦးဆံုးမွာပဲ အ႐ႈံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ရၿပီဆိုရင္ ဘယ္မွာတက္ၾ<ြကေတာ့မွာလဲ။ စာရြက္ အလြတ္ႏွစ္ရြက္ကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ရြက္ယူၿပီး သူ႔ကိုတစ္ရြက္ေပး လိုက္တယ္။ ခဲတံကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေခ်ာင္းသူ တစ္ေခ်ာင္း။ တစ္ ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၿပိဳင္ တူၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲအေတြ႕ အႀကံဳရွိေနတဲ့ ဝါရင့္ႀကီးေတြက ၿပိဳင္ ပြဲစည္းကမ္းကို သိေနၾကသလိုမ်ဳိးနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တိုင္ ပင္စရာမလိုဘဲ ေက်ာခ်င္းကပ္လွည့္ လိုက္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကတစ္က ေနတစ္ဆယ္အထိေရၿပီး ပံုစဆြဲဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဆီက အသံ ထြက္လာတယ္။ “ဆရာၿပီးၿပီလား။ သားက ၿပီး ၿပီ။”
“ေဟ …ေအး …” ကြၽန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းၿပီး အသံ ထြက္သြားတဲ့အထိ အံ့ၾသရပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အၾကမ္းပဲျခစ္ ရေသးတယ္။ သူက ၿပီးၿပီဆိုပဲ။ “ျပစမ္းပါဦး။ သားဆြဲထားတဲ့ပံု”ဒုတိယအႀကိမ္ အံ့ၾသသြားရျပန္ပါ တယ္။ တကယ့္ကို ေသသပ္တဲ့လက္ ရာမ်ဳိးပါလား။ သိပ္ေတာ္တဲ့ပညာ ရွင္ဆီမွာ သင္ထားတဲ့လက္ရာမ်ဳိးပါ ပဲ။ သူ႔ကိုအေလွ်ာ့ေပးဖို႔ေနေနသာ သာယွဥ္ဆြဲရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ႏုိင္ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာပါတယ္။မႏိုင္ပါဘူး။ “လွလိုက္တဲ့လက္ရာ။ ေတာ္ လိုက္တာကြယ္။ သားကဘယ္သူ႔ဆီမွာ သင္ထားတာလဲ။ သားဆရာက ဘယ္ သူလဲ။” သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္နဲ႔ သပ္ေပးရင္း ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
“ဘယ္သူ႔ဆီကမွ သင္တာ မ ဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ ဒါေပမဲ့ေန႔တိုင္း ေျမႀကီးေပၚမွာ သားရဲ႕ ပံုကို သားဆြဲ တယ္။ ဒီမွာေတြ႕လား ဆရာမလာ ခင္ေလးမွာပဲ သား ဆြဲထားတဲ့ပံု” သူၫႊန္ျပတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေန တဲ့ခံုေလးရဲ႕ေရွ႕ဖိနပ္ခြၽတ္တဲ့ေနရာ။ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္နဲ႔ ဖိမိထားတဲ့ပံုေလး တစ္ပံု။ ကြၽန္ေတာ္ဖိနပ္ကိုဖယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေျခေထာက္က ေလးတစ္ဖက္သိမ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ ေယာက္ရဲ႕ပံု။ ပံုေလးေပၚမွာလည္း အစိုကြက္ကေလးတစ္ကြက္။ ပံုဆြဲ ရင္း သူငိုထားတာပဲျဖစ္မယ္။ ဒီပံုဆြဲ တိုင္း ငိုေနရတာလား မသိဘူး။ ဒါဆို ရင္ေတာ့ သူေန႔တိုင္း ငိုေနရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝမ္း နည္းစရာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မခံစား ႏုိင္ေအာင္ကို ခံစားရပါေတာ့တယ္။ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီပံုေလးကိုၾကည့္ေန တုန္းမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေခါင္း ေလာင္းထိုးေတာ့ သူကထသြားေလ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ မထႏုိင္ဘဲ က်န္ေနခဲ့တာ။ သူဆြဲထားတဲ့ ပံုေလး ေပၚက အစိုကြက္ေလးေပၚက်သြား မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္စက္ကို သူ သိလိမ့္မွာ မဟုတ္။
အခန္း (၂)
ကြၽန္ေတာ္ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ “မဂၤလာပါ ဆရာ။ ယ ေန႔ၾကြလာ ျမတ္ဆရာ ခ်မ္းသာကိုယ္ စိတ္ၿမဲပါေစ”လို႔ ကေလးအားလံုးက မတ္တတ္ရပ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ “မဂၤလာပါတပည့္တို႔။ က်န္းမာၾက ပါေစ။ ထိုင္ၾကပါကြယ္”လို႔ ျပန္ႏႈတ္ ဆက္ေတာ့ ကေလးေတြ ျပန္ထိုင္ၾက တယ္။ “ဆရာ့ကို ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ေလာက္ ခပ္ေပးပါလားကြယ္” ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ဘယ္ သူက ဖင္ေပါ့သလဲ သိခ်င္တာနဲ႔ စမ္း ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစု မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ခ်ိန္ မွာပဲ အတန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာတာ က ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္။ သန္တဲ့ေျခ ေထာက္ကေလးတစ္ဖက္ကို လက္ နဲ႔ေထာက္ထားလိုက္ေသး။ ကြၽန္ ေတာ္ဝမ္းသာသြားရပါတယ္။ သူ႔မွာ တျခားကေလးေတြထက္ ပိုတဲ့ဂါရဝ တရားပိုရွိတာ၊ လ်င္ျမန္မႈရွိတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ႕ အမူအရာ ကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လိုက္မိတယ္။”အ က်ဳိးက မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လို႔ ကမန္းက တမ္းထတာလား။ ထပ္က်ဳိးဦးမယ္”လို႔ တိုးတိုးေျပာသူေတြ ရွိသလို ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ရဲ႕ သာမန္မဟုတ္တဲ့ မတ္တတ္ရပ္တာကိုလည္းၾကည့္ၿပီး ဟားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိ တယ္။ ခမ်ာေလးမွာေတာ့ ဘာမွ မသိရွာပါ။ ေရခပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေပးတယ္။ “က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။ ေရ က်ဳိးဆယ္ပါး မေတာင္းဘဲျပည့္ပါ ေစ”လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆုေပးလိုက္မိ တယ္။
“ေရက်ိဳးဆယ္ပါးထဲမွာ ေမြး ရာပါ ေျခေထာက္မသန္တာ ေပ်ာက္ တာပါလား ဆရာ” ရင္ထဲကို ဝုန္းဒိုင္းႀကဲသြားတဲ့ ေမးခြန္းပါ။အတန္းေဖာ္ေက်ာင္းသား ေတြမၾကားလိုက္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ မွာေတာ့ တကယ့္ကိုမၾကားဝံ့မနာသာ ေမးခြန္းတစ္ခု။ ေမးတဲ့သူ႔မွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ မေျဖႏုိင္တဲ့ ကြၽန္ ေတာ့္မွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ က ေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္း သားေလးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေနၾကမလား။ ကြၽန္ ေတာ္ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ပါ။ကေလး ကိုဖက္ထားရင္း ကြၽန္ေတာ္သိသ ေလာက္ တတ္သေလာက္အားေပး စကားေတြနဲ႔ အားေပးခဲ့တယ္။ “ေျခေထာက္တစ္ဖက္ မသန္ တာနဲ႔ အားေလွ်ာ့စရာမဟုတ္ပါဘူး ကြယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ေျခေထာက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းလံုးမပါဘဲ ကမၻာေက်ာ္ပညာရွင္ျဖစ္သြားၾကတာေတြရွိတာပဲ။ အဲ့ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကနစ္(စ္)ဆို တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ေျခေထာက္ ေရာ၊လက္ေရာ အကုန္မပါဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ သူကလည္း ကမၻာေက်ာ္ကြဲ႕။ငါ့သားေလးမွာ သူမ်ားေတြမလုပ္ႏိုင္ တဲ့အလုပ္ကို လုပ္နိုင္တဲ့အစြမ္းေတြ ပိုင္ထားတာပဲ။ သားေလးသာ ႀကိဳး စား။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ဘာမွမရွိ ဘူး။ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိတယ္” သူေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ စကားေတြကိုနားေထာင္ခဲ့တယ္။နား လည္သြားပံုလည္းရတယ္။ သားႀကိဳး စားပါ့မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကတိ ေပးခဲ့တယ္။
အခန္း(၃)
“ေျခေထာက္တစ္ဖက္ မသန္ တာနဲ႔ အားေလွ်ာ့စရာမဟုတ္ပါဘူး ကြယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ေျခေထာက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းလံုးမပါဘဲ ကမၻာေက်ာ္ပညာရွင္ျဖစ္သြားၾကတာေတြရွိတာပဲ။ အဲ့ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကနစ္(စ္)ဆို တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ေျခေထာက္ ေရာ၊လက္ေရာ အကုန္မပါဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ သူကလည္း ကမၻာေက်ာ္ကြဲ႕။ငါ့သားေလးမွာ သူမ်ားေတြမလုပ္ႏိုင္ တဲ့အလုပ္ကို လုပ္နိုင္တဲ့အစြမ္းေတြ ပိုင္ထားတာပဲ။ သားေလးသာ ႀကိဳး စား။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ဘာမွမရွိ ဘူး။ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိတယ္” သူေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ စကားေတြကိုနားေထာင္ခဲ့တယ္။နား လည္သြားပံုလည္းရတယ္။ သားႀကိဳး စားပါ့မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကတိ ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အားေပးစကား ထိ ေရာက္တယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ရဲ႕ အႏိုင္မခံအ႐ႈံး မေပးတဲ့စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေၾကာင့္ လားမသိ။ အရင္ကထက္ပိုတဲ့ ယံု ၾကည္မႈေတြ သူ႔မွာရွိလာတယ္။ စာ ေမးပြဲတိုင္းကိုလည္း ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။ ရြာေက်ာင္း တြင္းမွာ ပထမ။
အဲ့ဒီက တစ္ဆင့္ ေက်းရြာအုပ္စုအဆင့္မွာ ပထမ။ေနာက္ဆံုးၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ထူးခြၽန္ ေျဖေတာ့လည္း ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ ပထမရခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူအားငယ္ ရမယ့္လူတစ္ေယာက္လို႔မထင္ေတာ့တဲ့ယံုၾကည့္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာ မ်က္ရည္က်ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ကို အက်ဳိးလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အတန္းေဖာ္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေကာင္းခန္႔ ေက်ာ္ဆိုတာနဲ႔ေက်ာင္းဂုဏ္ေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလာ ၾကတယ္။ အတန္းတိုင္းက ေက်ာင္း သားေတြကို ဆရာေတြက ဆံုးမ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ ကို ဥပမာထားၿပီး ဆံုးမၾကတယ္။
ရြာထဲမွာလည္း ေကာင္းခန္႔ ေက်ာ္ဆိုတာနဲ႔ စာသိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလး။ အလြန္စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလး ဆိုၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ တြဲျမင္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ အရင္လို ေျခေထာက္ မသန္တဲ့ကေလးလို႔ မထင္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ အဲ့ဒီေအာင္ျမင္မႈေတြက သူ႔ ရဲ႕ မသန္တဲ့ ေျခေထာက္ေလးတစ္ ဖက္ကို ဖံုးလႊမ္းသြားႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူလည္း အဲ့ဒီေျခေထာက္ေလးကို ေမ့ေနေအာင္ကို တက္ၾကြလန္းဆန္း ေနပါၿပီ။ရြာထဲမွာလည္း ေကာင္းခန္႔ ေက်ာ္ဆိုတာနဲ႔ စာသိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလး။ အလြန္စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလး ဆိုၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ တြဲျမင္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ အရင္လို ေျခေထာက္ မသန္တဲ့ကေလးလို႔ မထင္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ အဲ့ဒီေအာင္ျမင္မႈေတြက သူ႔ ရဲ႕ မသန္တဲ့ ေျခေထာက္ေလးတစ္ ဖက္ကို ဖံုးလႊမ္းသြားႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူလည္း အဲ့ဒီေျခေထာက္ေလးကို ေမ့ေနေအာင္ကို တက္ၾကြလန္းဆန္း ေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕နယ္ထူးခြၽန္က ရလာတဲ့ ပထမဆုကို ယူလာရင္း ..
“ဆရာ့ရဲ႕ အားေပးစကား ေၾကာင့္ အခုလိုအေျခအေနကို ေရာက္လာတာပါ။ ေကာင္းခန္႔ေက်ာ္ ဆိုတာ ပိုပီျပင္လာတာပါ” ဆိုၿပီး လူ ႀကီးတစ္ေယာက္လို စကားမ်ဳိးေတြ ေျပာၿပီး လာကန္ေတာ့ျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိန္းသိမ္းရခက္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြက အိက်လာခဲ့ရတယ္။မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကပဲ …
“မင္းသိပ္ေတာ္ပါတယ္ သား ေလး။ အေမဘယ္ေလာက္သိပ္သိပ္ကိုယ္တိုင္အိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္တာဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း မင္းမွာႀကိဳးစားခ်င္ စိတ္ရွိလို႔ အခုလိုျဖစ္လာတာပါ။ ဆရာက နည္းနည္းေလးပဲ ေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ရသူပါ။ မင္းနာမည္ကိုေမာင္ စြမ္းႏုိင္လို႔ေခၚၿပီး ဂုဏ္ျပဳပါတယ္”ဆိုၿပီး အားေပးဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ နာမည္ကို သူ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သြားပံု ရတယ္။ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အဲ့ဒီနာမည္ပဲ တြင္သြားခဲ့တယ္။ အခု လိုေအာင္ျမင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ ေယာက္ျဖစ္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ေပး တဲ့နာမည္နဲ႔ပဲ ေလွ်ာက္ေနတာေတြ႕ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာရပါ ေတာ့တယ္။
“အဲ့ဒီကုိယ္ပိုင္ေက်ာင္းကသိပ္ေကာင္းတာကြ။ေစ်းလည္းသက္သာ တယ္။ ေက်ာင္းဆရာကလည္း စည္း ကမ္းႀကီးတယ္။ ႏွစ္တိုင္းလည္း ဘာ သာစံုဂုဏ္ထူးရွင္ေတြ ထြက္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီပညာကိုလည္း အဲ့ ဒီဆရာကိုယ္တိုင္သင္ေပးတာ။ ေျခ ေထာက္သာမသန္တာ ပညာပိုင္းမွာ ေတာ့ ဒီနယ္မွာ နာမည္အရဆံုး ေက်ာင္းဆရာပဲ” ေၾကာ္ျငာဘုတ္ကို ေမာ့ၾကည့္ေန ရာမွ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို အေနာက္ဘက္ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနာက္ကေန ျဖတ္သြား တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေထာ မနာသံ။ အဲ့ဒီလူေတြလိုပဲ တျခား ေသာ လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေမာင္စြမ္းႏိုင္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးေန မလဲ။ ေသခ်ာေပါက္ ခ်ီးက်ဴးၾကမွာ ပါ။ သိပ္ေမႊးတဲ့ပန္းဆိုေတာ့ ေလေပၚ ေလေအာက္ရနံ႔ေရာက္တာ မဆန္းပါ ဘူး။ အခုကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲ့ဒီ ေမႊးရနံ႔ကို ရေနပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္က စိန္ဆိုရင္ မင္းက အဲ့ဒီစိန္ကုိကြပ္ေပး တဲ့ေရႊျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင္စြမ္းႏိုင္က စိန္ ဆိုရင္ ဆရာက အဲ့ဒီစိန္ကို ကြပ္ေပး တဲ့ ေရႊျဖစ္ခဲ့ရၿပီေပါ့။ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ စိန္ေရာင္ကို ပိုၿပီး ေတာက္ေအာင္ အမႊမ္းတင္ေပးတဲ့ ေရႊေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပီတိေတြကို ေက်ာပိုးလာခဲ့တယ္။ ဂုဏ္ထူးဦးစြမ္း ႏုိင္ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးကို မ်က္ လံုးထဲက ဘယ္ေတာ့မွထြက္မွာ မ ဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ညီေဆာင္းဦး
