လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စိတ္အေထြေထြ”ဆို တဲ့ ျမန္မာအသံုးအႏႈန္းရွိသလို၊ “လူအမ်ဳိးမ်ဳိး နတ္အေထြေထြ”ဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိပါတယ္။ “လူမ်ဳိး ၁ဝ၁ ပါးဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိပါေသး တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေတာ့ တုိင္းရင္းသား ၁၃၅ မ်ဳိးေတာင္ ရွိတယ္လို႔ သုေတသီမ်ားက ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၾကၿပီး၊ သက္ဆုိင္ရာက အဲဒီအခ်က္ကို အတည္ျပဳထားပါ တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူဦးေရသန္း ၅ဝ ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္သလို၊ ဒီ ေလာက္မရွိႏုိင္ဘူးလို႔ဆိုသူ၊ ဒီ့ထက္ မကဘူးလို႔ဆိုသူေတြလည္းရွိေနၾက ျပန္ပါတယ္။
သန္း ၅ဝ ရွိတယ္ပဲထားပါ။ လူ တစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေန ျပန္၊ အဲဒီ့စိတ္တစ္မ်ဳိးကလည္း ခံစား မႈအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြးအျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေနျပန္ေတာ့၊ သန္း ၅ဝ အေရ အ တြက္ရွိတဲ့ လူစုလူေဝးႀကီး၊ လူအုပ္ စုႀကီးတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ Society ႀကီးတစ္ခု အတြင္းမွာ “စိတ္ေစတသိက္”ေတြ သပြတ္အူလိုက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ စရာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံသား အစုအေဝးႀကီးကို ဧရာမဆံပင္ျခည္ ေထြးႀကီးနဲ႔တူတဲ့စိတ္ကြန္ရက္ေတြ ဖဲြ႕ ေႏွာင္လႊမ္းမိုးေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ …ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း စိတ္ ကြန္ရက္ႀကီးထဲမွာ ဝင္ၿငိေနတာပါ။
“No man is an island””လူဆိုတာ ထီးတည္းက်န္ ကြၽန္းမဟုတ္”လို႔ ေရး ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာကိုJohn Donne ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အဲဒီစကားပိုဒ္ ကေလးနဲ႔တင္ ကမၻာေက်ာ္သြားေတာ့ တာပဲ။
ဘယ္သူမွ ထီးတည္းက်န္ေနလို႔ မရၾကပါဘူး။ ဟိ ..သစၥံ …၊ ဤ စကားမွန္၏။ (ပါဠိတတ္၍ မဟုတ္ ပါ၊ ေဖာ္ျပပါ ပါဠိအသံုးအႏႈန္းကေလး ကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ ဆရာ ႀကီးေလေပါက္ခ်ဳိးလိုက္ျခင္းပါ။ ခြင့္ လႊတ္ၾကေနာ္ …။)အက်ဥ္းေထာင္ ထဲမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္း တုိက္ပိတ္ခံထား ရတဲ့ solitary prisoner တစ္ ေယာက္ေတာင္မွ၊ အထီးမက်န္ပါ ဘူး။ သူ႔ေဘးခန္းေတြမွာ သူနဲ႔ဘဝတူ အက်ဥ္းသားေတြရွိၾကတယ္။ ေထာင္ ဝန္ထမ္းကလည္း သူ႔ဆီေန႔စဥ္အစား အေသာက္လာပို႔တယ္။ အညစ္ အေၾကးေတြ လာသိမ္းတယ္ မဟုတ္ လား။ ေရွးတုန္းက ေတာထဲမွာ တစ္ ကိုယ္ေတာ္တရားက်င့္တဲ့ ေယာဂီ ေတြေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ရံမွာ “ဆား၊ ပ်ား”အလုိ႔ငွာ လူေနရပ္ဝန္းဆီကို ခ်ဥ္းကပ္အလွဴခံၾကရပါတယ္။
အခုေခတ္ …ကမၼ႒ာန္းတ ရားအားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕၊ ဂူတစ္ လံုးထဲဝင္ ..။ တံခါးပိတ္ၿပီး တရား က်င့္တတ္ၾကပါတယ္။ (ကဲ) အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူ႔ေလာကနဲ႔ အဆက္ ျပတ္ၿပီး အမွန္တကယ္ အထီးက်န္ပါ ၿပီတဲ့လား။ (ႏိုးပါး ..ခင္ဗ်ာ၊ ႏုိးပါ …)တရားက်င့္တဲ့ဂူအနီးအနားမွာ လူသူေလးပါးရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို …ကမၼ႒ာန္းသမား ကို အစားအေသာက္လာပို႔ေပးရမွာ မဟုတ္လား။ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက ကြၽန္းကေလးတစ္ကြၽန္းေပၚမွာ သေဘၤာပ်က္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္ေနရွာတဲ့ဒုကၡ သည္ကေရာ အထီးမက်န္ဘူးတဲ့ လားလို႔ ေမးၾကပါဦးမယ္။ ေမးရင္ လည္း ေျဖရတာပ။
အဲဒီကြၽန္းကေလးေပၚမွာ တစ္ ေယာက္တည္းေသာင္တင္ေနတဲ့ သူ မွာ ်ေအ စ့သညန ပါရင္ တစ္ကမၻာလံုး နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ ရပါတယ္ခင္ဗ်။ သူ အထီးမက်န္ပါဘူး။ ဖုန္းမပါရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတံုးလို႔ …စကား ကပ္ၾကဦးမလား။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကြၽန္းကေလးေပၚက လူဟာ ဘယ္သူ နဲ႔မွ အဆက္အသြယ္မရွိေသာ္ျငား။ သူဟာကမၻာေပၚမွာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အေဝးကေန လူသားဦးေရသန္း ေပါင္း ၆ ေထာင္ေလာက္က သူ႔ကို ဝန္းရံထားၾကတာပါ။ စကားကုန္ေျပာ လိုက္မယ္ဗ်ာ …သူအစာငတ္ေရ ငတ္နဲ႔ ေသသြားရင္ေတာင္ အထီး မက်န္ပါဘူး။ နတ္ျပည္ေရာက္ရင္ နတ္သမီးနတ္သားေတြနဲ႔ေတြ႕မွာပါ။ ကံဆိုးလို႔ ငရဲျပည္ေရာက္သြားရင္ ေတာင္၊ ငရဲမင္းႀကီးရဲ႕ ဒီဝီဇံတပ္ မႀကီးတစ္ခုလံုးက သူ႔ကို ဆီးႀကိဳေန မွာပါ။
ဆိုေတာ့ကာ ..လူျဖစ္လာရင္ လူ႔ဘဝခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေပါင္း စံုနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ေသသြားတာေတာင္ နတ္သိၾကား ေတြ၊ ငရဲမင္းငရဲသားေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ ပတ္သက္ေနရဦးမွာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါခင္ဗ်ာ။ လူ႔ေလာက မွာ “ငါဘယ္သူနဲ႔ပဲ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ မေတြ႕ခ်င္ဘူး”ဆို ၿပီး ဆႏၵျပဳ၊ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ “ငါျဖင့္ …ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးရဲ႕ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ေနခ်င္လိုက္တာ”လို႔ ဆုေတာင္းလို႔ မရသလို ေရာမေခတ္ က မင္းဆိုးမင္းညစ္ “ကာလီဂူလာ” လို ဘုရင္ရဲ႕ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာလည္း လူ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရင္လည္း ဆုေတာင္းျပည့္ခ်င္မွ ျပည့္မွာ။ ကံ ပစ္ခ်ထားရာအတုိင္း …၊ လူ႔ေလာ ကတစ္ေနရာမွာ ရွင္သန္ရၿပီး လူ အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစားနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳဆံု စည္းရတာဟာ လူ႔ဘဝပါ။
ကြၽန္ေတာ္ ၇ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ႀကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရတဲ့ အတန္း ေဖာ္ ေမာင္လူထူးတစ္ေယာက္က စေျပာရမွာပဲ။ အဲဒီတုန္းက အတန္း ပိုင္ဆရာမရဲ႕အစီအစဥ္အရ၊ စာသင္ ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြ ထုိင္ ၾကရတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ိန်ု လို႔ေခၚတဲ့ စားပဲြေစာင္းတစ္လံုးစီ ကုလားထုိင္တစ္လံုးစီနဲ႔ေပါ့။ ကြၽန္ ေတာ့္ညာဘက္မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တဲြ ထုိင္တဲ့ ျမင့္ေဝက ဝတÄဳဖတ္တာ ဝါသနာတူၾကေတာ့၊ အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဝတၳဳလည္း ခိုးဖတ္ ၾက၊ ဝတÄဳအေၾကာင္းလည္း တြတ္ထိုး ေနတတ္ၾကတာကို ဆရာမက သိပ္ သေဘာက်ပံုမရဘူး။
ဒီအေျခအေနမွာ ျမင့္ေဝကို တျခားေနရာ ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆရာမက ျမင့္ေဝေနရာမွာ ေက်ာင္း သားသစ္ တင္ေမာင္ထြန္းကို ေနရာ ခ်ထားလိုက္တာပါပဲ။ တင္ေမာင္ ထြန္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားပါတယ္ခင္ဗ်။ သူ႔ပံုစံက “သက္ႀကီးပု”ပံုစံမ်ဳိးကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အတန္းသားအားလံုး ပ်မ္းမွ် အသက္ ၁၃၊ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိၾကေပ မယ့္ တင္ေမာင္ထြန္းက ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္မ်ဳိးႀကီးကိုး။ ဒါ့အျပင္သူက ေရွးေခတ္မင္းသားေတြလို၊ ဆံပင္ကို ဆီရႊဲရႊဲလူးၿပီး ေနာက္လွန္ၿဖီးထားတာ။ ရွပ္အက်ႌက ၾကယ္သီးေတြကို လည္ ပင္းေအာက္အထိ အျပည့္တပ္ထား တယ္။ ပုဆိုးရွည္ရွည္ဝတ္ၿပီး ခါးပံုစ ေသးေသးကေလး ထုတ္ထားျပန္ ေရာ။ ဖိနပ္က “ဟတ္ဖ္႐ႈး”လို႔ေခၚတဲ့ အနက္ေရာင္သားေရေနာက္ပိတ္ ဖိနပ္အေဟာင္းႀကီး။ တိုက္ပံုအက်ႌ ပင္နီေရာင္ကလည္း အေဟာင္း အျမင္း အေမြးဖြားဖြားနဲ႔။
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဝတ္စံုက မီးခိုးေရာင္မာဆ ႐ုိက္သားရွပ္အက်ႌလက္ရွည္၊ နီစိမ္း ျပာ၊ မန္က်ည္းေစ့ကြက္ ခ်ည္လံုခ်ည္ နဲ႔ ပင္နီတုိက္ပံုပါ။ မိန္းကေလးေတြ ကေတာ့ ပင္နီရင္ဖံုးအက်ႌနဲ႔ ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ နံ႔သာေရာင္ အစင္းသံုးစင္းပါ တဲ့ ခရမ္းေရာင္ထဘီဝတ္ၾကရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက …အဝါခံ မွာ အနက္စင္းကေလးေတြပါတဲ့ ေရႊ ေကာင္းလံုခ်ည္၊ အက်ႌအျဖဴေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဘာဘာ တူညီဝတ္စံုဆင္ ျမန္းၾကရသေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ..။ သူေက်ာင္း ဘယ္တုန္းက ခြင့္ယူထားတဲ့ ေက်ာင္း အုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ တင္ေမာင္ထြန္းတို႔ ေက်ာင္းဝင္းတစ္ေနရာမွာ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက တစ္ေမာင္ထြန္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ တယ္။ တင္ေမာင္ထြန္းကလည္း ဆရာႀကီးကို စူးစူးရဲရဲ၊ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ၾကည့္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေငး ေၾကာင္ေၾကာင္ အိုးတိုးအမ္းတမ္းအမူ အရာေတြနဲ႔ …။
ျဖစ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္က အရပ္အေမာင္း ေရာ ႐ုပ္ရည္ပါ ခြၽတ္စြပ္နီးပါးတူေန တယ္။ အဝတ္အစားခ်င္းမတူေပမယ့္၊ ဝတ္ပံုစားပံုက ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ားတူ ေနတယ္။ အâမႊာညီအစ္ကိုလား၊ (ဒါမွမဟုတ္)သားအဖလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ပထမဆံုးတင္ေမာင္ ထြန္းက မ်က္လႊာခ်၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္ တယ္။ ဆရာႀကီးက ေစာင္းကန္း ေစာင္းကန္းၾကည့္ၿပီး ထြက္သြား တယ္။
တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ဆ ရာႀကီးပင္စင္ယူသြားပါတယ္။ အား လံုးကံေကာင္းတာပါ။ ႏုိ႔မို႔ျဖင့္ရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ တင္ေမာင္ထြန္းကို ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ခဏခဏလူမွားေနတတ္ ၾကလုိ႔ပါခင္ဗ်ာ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
