မင္း မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ငါတို႔ ဘာ သာဆက္လက္ရွင္သန္ၾကရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ လြမ္းရတဲ့ႏွစ္ေတြပါ ပဲ။ မင္းမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ငါဟာ ျပင္းထန္တဲ့စိတ္ေသာကနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီျပင္းထန္တဲ့ေသာကဟာ တျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ့ပါးသက္သာရာ ရလာ ခဲ့ၿပီး လြမ္းဆြတ္မႈအျဖစ္ ကူးေျပာင္း သြားခဲ့တယ္။ မင္းမရွိေတာ့ေပမယ့္ မင္းဝတ္ဆင္ခဲ့တဲ့ အက်ႌပါးကေလး မွာ ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ငါရတယ္။ မင္း ရဲ႕ ကုိယ္သင္းနံ႔ေလ။ အဲဒီအက်ႌပါး ကေလးက ႏွိပ္သီးေလးေတြကို ငါ ၾကည့္ေနမိတယ္။ မင္းမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေလ။ ကေလးေတြကို ျမင္ရေတာ့ မင္းရွိေနသလို ငါျပန္ခံ စားရတယ္။ မင္းထုိင္သြားခဲ့တဲ့ ထန္း လက္ကုလားထုိင္ဟာ ဟာလာဟင္း လင္းျဖစ္လို႔။ အဲဒီထန္းလက္ကုလား ထုိင္ရဲ႕ ေထာင့္စြန္းမွာ မင္းဝတ္ဆင္ ခဲ့တဲ့ အေႏြးထည္က ခ်ိတ္ထားလ်က္ သား။ မင္းစီးသြားတဲ့ ယင္းမာဖိနပ္ ျဖဴျဖဴကေလးက ခုတင္ေဘးနားမွာ။ ပိတ္ထားတဲ့အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ တယ္။ မင္းမရွိဘူး။
အိမ္ေရွ႕က ေရကန္ကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ေရကန္ကေလးအနီး က ဗာဒံပင္ဟာ နီက်င္က်င္အရြက္ ေတြ ေၾ<ြကက်လို႔။ အိမ္ေရွ႕က ေရ ေျမာင္း ကေလးထဲမွာ ေရဟာအနည္း ငယ္မွ်သာ။ အိမ္ေရွ႕ေရေျမာင္းက ေလးကို ျဖတ္ကူးတဲ့ တံတားငယ္က ေလးဟာ လဲေလ်ာင္း တိတ္ဆိတ္ၿမဲ သာ။ ေရေျမာင္းအစပ္က ျမက္ပင္ ကေလးေတြ တခ်ဳိ႕ႏြမ္းေဖ်ာ့လို႔။ သိပ္ မၾကာခင္မွာ ေႏြဦးေပါက္လာေတာ့ မွာ။ အိမ္ေရွ႕လမ္းကို တံျမက္စည္း တရွဲရွဲလွည္းလို႔ ငါေလ နံနက္ေစာ ေစာထဲမွာ။ မွတ္မိပါစ။ မင္းအိမ္ကို ငါေရာက္စ အဲဒီလို အိမ္ေရွ႕လမ္းကို တံျမက္စည္းတရွဲရွဲ လွည္းေနၿပီဆို ဝရန္တာမွာ မင္းကိုေတြ႕ရေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တစ္ခ်ိန္မွာ မင္း ဟာ ငါ့ဇနီးျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္ ေတြးခဲ့မိမွာလဲ။ မင္းက ဝရန္တာမွာ ရွိေနတာ။ ငါက အိမ္ေရွ႕လမ္းမွာ တံျမက္စည္းလွည္းေနတာ။ လကုန္ ရင္ ငါတို႔မိသားစုမွာ မင္းကို ေပးဖို႔ အိမ္လခက အဆင္မေျပဘူး။ ဒါကို မင္းက မၿငိဳျငင္ခဲ့ဘူးေလ။ လကုန္ ၿပီးေနာက္ရက္ေတြမွာ ငါတို႔မိသားစု အိမ္သံုးစရိတ္ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါကိုမင္းက လုိအပ္တဲ့ပိုက္ဆံထုတ္ ေပးခဲ့တယ္။ ငါဒီအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားမိတိုင္း မင္းနာမည္ေရးထိုး ထားတဲ့ ဘူတာမွာ ဆုိက္ေရာက္လာ တဲ့ ရထားတစ္စင္းလို ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ထင္မိျပန္ေပါ့။
ငါဘာေတြေျပာေျပာ၊ ငါဘာ ေတြလုပ္လုပ္၊ ငါဘယ္ေတြ ေရာက္ ေရာက္ ေနာက္ဆံုးမွာ ငါျပန္လည္ ဆိုက္ေရာက္ရမွာ မင္းနာမည္ ေရး ထိုးထားတဲ့ဘူတာပါပဲ။ မင္းေမြးဖြား ႀကီးျပင္းတဲ့ရွမ္းျပည္နယ္ကို အလည္ တစ္ေခါက္ ငါ့ကိုေခၚသြားေတာ့ ငါ ဟာ မင္းရဲ႕ခင္ပြန္းျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အိမ္ ကေလးထဲမွာ မင္းနဲ႔ငါအတူရွိေန ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ လြမ္းရတဲ့ႏွစ္ေတြ ပါပဲ။ မင္းက ငါ့အဝတ္အစားေတြကို ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ မင္းက ငါစားဖို႔ ထ မင္းဟင္းခ်က္ေပးတယ္။ ေဆာင္း ရက္ေတြဆို မင္းရဲ႕ အေႏြးထည္ကို ငါက ဝတ္လို႔။ မင္းရဲ႕အိပ္ရာမွာ ငါ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ မင္းက ႏုိးထလို႔ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ေတြ လုပ္လို႔။ မင္းရဲ႕နံနက္ခင္းေတြပါပဲ။ မင္းရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းေတြပါပဲ။ မင္းရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ညေနခင္းေတြပါပဲ။ မင္းရဲ႕ ညေတြ မင္းရဲ႕သန္းေခါင္ယံေတြေလ။ ငါက ငါဖတ္ဖူးထားတဲ့ ရွမ္းပံုျပင္ထဲ က ခြန္ဆံေလာနဲ႔ နန္းဦးျပင္တို႔ရဲ႕ အမည္နာမကို ေျပာျပေတာ့ မင္းၿငိမ္ ၿငိမ္သက္သက္ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ မင္းက ငါ့ကို ေျပာျပခဲ့ဖူးတာေတြ တ ျဖည္းျဖည္းျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
ရထားဟာ ဒီဘူတာမွာ ညအိပ္ တယ္။ အလြန္ရွည္လ်ားတဲ့ ညတာ ႀကီးေလ။ မိုးေကာင္းကင္က ႀကဲခ် လိုက္တဲ့အိပ္မက္ေတြဟာ ရထားႀကီး တစ္စင္းနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ၾကယ္ပြင့္ ေသးေသးကေလးေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ နဲ႔လက္လို႔။ ညထဲမိုးတိမ္ေတြက ငံု႔ ၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္းေရြ႕လို႔။ ေအးစက္ရွည္လ်ားတဲ့ သံလမ္းဟာ ကမၻာအဆံုးအထိကိုပါ။ ငါဟာမင္းရဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာကို ရခဲ့တယ္။ ငါဟာ ေဆာင္းညထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ မင္းက ေစာင္ပါးကေလးတစ္ထည္ လႊမ္းၿခံဳေပးခဲ့တာ။ ေရေႏြးကရားအိုး က တရႊီရႊီျမည္တယ္၊ မီးဖိုေပၚမွာ မင္းတည္ခဲ့တာ။ မတ္ခြက္ထဲမွာ လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္လို႔ ႏိုးလာရင္ ငါေရေႏြးတစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ေပါ့။ သိပ္ မၾကာ ခင္မွာ ေႏြဦးေပါက္ လာေတာ့မွာ။ မင္းကြယ္လြန္ခဲ့တာ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၃)။ အိမ္ေရွ႕က ဗာဒံ ပင္ဟာ နီက်င္က်င္သစ္ရြက္ေတြ ေျခြ ခ်တုန္းေလ။ အိမ္ေရွ႕က ေျမာင္းကူး တံတားကေလးေပၚမွာ ရပ္လို႔ငါ မင္း ေစ်းထဲကေန ျခင္းေတာင္းဆဲြလုိ႔ ေစ်း ထဲက ျပန္လာေတာ့မလားထင္မိတာ။ အိမ္ေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္လို႔ စာေရး ေနမိငါ မင္းအိမ္ေပၚမွာ အက်ႌေတြ မီးပူထိုးေနမလားလို႔ ထင္မိတာ။ လမ္းေဘးကေဖးဆုိင္မွာ ထုိင္လို႔ငါ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္မွာမင္း မုန္းညင္း ေျပာေနမလားထင္မိတာ။ ညအခါ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရာမွာ ငါ လဲေလ်ာင္းစဥ္ မင္းေျမာက္ပိုင္းရွမ္း ျပည္နယ္ နမ့္ခမ္းကို ျပန္သြားတယ္ လို႔ ထင္မိတာ။ ငါအမွတ္ရေနဆဲပါ။ မင္းအက်ႌေဟာင္းကေလးက ကိုယ္ သင္းနံ႔ကို ရမိတာ။ မင္းအေၾကာင္း ေတြ စဥ္းစားမိတာ။ လြမ္းရတဲ့ႏွစ္မ်ား စြာ။
ေနမ်ဳိး
