သူ႕နာမည္က ေအာင္ေက်ာ္ခန္႔။ အင္ မတန္ခံ့ညားထည္ဝါလွေသာ နာမည္။ အသက္ ၆ဝ အရြယ္ေလာက္ မွာ “စိတ္ႀကံသေလာက္၊ အဓိ႒ာန္ ေပါက္”သည့္ မဟိဒၶိဂုိဏ္းဝင္လိုလို၊ သိဒၶိဂုိဏ္းဝင္လိုလုိ အမ်ားက ယံု ၾကည္ၾကေသာအခါ သူ႔ကို အမ်ားသူ ငါက ဂုဏဝုဒိၶအရာသြင္း၍ “ဆရာ ႀကီး ေအာင္ေက်ာ္ခန္႔”ဟု တ႐ုိတေသ ေခၚေဝၚၾကသည္။
ဦးေအာင္ေက်ာ္ခန္႔သည္ အ သားနီစပ္စပ္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္ ပုပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့္ ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းပါသည္။ ေယာဂီေရာင္ ဝတ္စံုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္၍၊ ပန္းႏုေရာင္ပိုးပဝါကေလးကို ႏွစ္ ဖက္စ,ေထာင္ၿပီး လွလွပပ ေပါင္း ထားလိုက္ေသာအခါ တကယ့္အစစ္ အမွန္ဘိုးေတာ္တစ္ပါး၏ အသြင္ အျပင္မ်ဳိးျဖင့္ ဟိတ္ဟန္ေပၚလြင္လာ ေတာ့သည္။ သူ၏အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းအလုပ္အကုိင္ကား “ေဗဒင္ ဆရာ” ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ႏွင့္တြဲ၍ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္၊ ယၾတာအလုပ္ မ်ားလုပ္ေပးသည္။ ပေယာဂလည္း ကုသည္ဟု ဆုိသည္။
ထူးျခားသည္မွာ သူေနထုိင္ ေသာ ရန္ကုန္ေျမာက္ပိုင္းခ႐ုိင္ထဲက ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာေတာ့ အထက္ ေဖာ္ျပပါအလုပ္မ်ားမလုပ္ပါ။ ဂုဏ္ ေတြ ဟိတ္ေတြ ရွိေသာ္လည္း ဦး ေအာင္ေက်ာ္ခန္႔သည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး လွပါသည္။ သူႏွင့္ရြယ္တူ ဇနီးႏွင့္ အတူ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနထုိင္ ေသာ အိမ္ကေလးမွာ သြပ္မိုး၊ ထရံ ကာအိမ္ေဟာင္းကေလး တစ္လံုးမွ် သာျဖစ္ပါသည္။
ဦးေအာင္ေက်ာ္ခန္႔မွာ သားသ မီးရွိမွန္း မရွိမွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသိၾကပါ။ သူ႔ဇနီး အဘြားႀကီးမွာ ‘ကေတာ္က်’ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးရွိၿပီး၊ အဝတ္ အစား အျပင္အဆင္ လက္ဝတ္တန္ ဆာမေတာက္ေျပာင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဗဒင္ဆရာကေတာ္ႀကီးက ဘုရင္မ တစ္ပါးလိုေတာ့ မ်က္ႏွာထားတင္းလွ သည္။ ဆရာႀကီး ေအာင္ေက်ာ္ခန္႔ က ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိသေလာက္ အဘြား ႀကီးက မ်က္ႏွာေၾကာကတင္းလွသည္။
ဆရာႀကီးမွာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေရာင္ “ဝမ္းဆက္”ဝတ္စံု ဘယ္ႏွစံုရွိမွန္း ေတာ့မသိ။ သူက အိမ္မွာေနရင္း လည္း ထိုဝတ္စံုကိုသာဝတ္သည္။ အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ထိုဝတ္စံုႏွင့္ ပင္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ တစ္ခုပိုလာ သည္ကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ပိုးပဝါ ေခါင္းေပါင္းကေလး။
ဆရာႀကီးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက အျခားတစ္ပါးေသာ အရပ္ကေန၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ကာ အိမ္တစ္လံုးကို ဝယ္ယူေနထုိင္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ဆရာႀကီးက ဒီအိမ္မွာ ဘာ ေၾကာင့္ေဗဒင္မေဟာပါသလဲခင္ဗ်ာ” ဟု အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးက ေမးေသာ အခါ …
“ဒီလိုရွိတယ္ဗ် …၊ က်ဳပ္တို႔ အထက္ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ၫႊန္ၾကား ခ်က္ရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဂုိဏ္းက သတ္ မွတ္ေပးတဲ့ ဓာတ္ခန္းမွာပဲ အေဟာ အေျပာ၊ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္လုပ္ရ တယ္။ ပေယာဂကုရတယ္။ စည္း ကမ္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔က အဲဒီ စည္းကမ္းကို အတိအက်လိုက္နာရ တယ္”ဟု ခန္႔ညားစြာ ေျဖပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ‘ေရ ေအး’တို႔မွာ စာ႐ူးေပ႐ူး၊ ေခ်ာက္တီး ေခ်ာက္ခ်က္စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာေတြပီပီ …။ ပတ္ဝန္းက်င္ လူသားမ်ားကို အေလးအနက္မထား၊ စိတ္မဝင္စားၾကေသာ္လည္း ဆရာ ႀကီးဦးေအာင္ေက်ာ္ခန္႔ကိုေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ စိတ္ဝင္တစားေလ့လာေန ၾကသည္။ တကယ္ေလ့လာၾကည့္ ေတာ့မွ ဆရာႀကီးသည္ ၿဖီးျဖန္းညာ ဝါးေနေသာ ေဗဒင္ဆရာမဟုတ္။ ေလာကီပညာရပ္မ်ဳိးစံုကို ေျခေျချမစ္ ျမစ္ ေလ့လာလိုက္စားထားေသာ အဂၤလိပ္ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာေကာင္း ေကာင္းတတ္သည့္ ပညာတတ္တစ္ ဦးျဖစ္မွန္း သိလာရပါသည္။
“ငါ ဘီအက္စ္စီဘဲြ႕ရၿပီး ဘာမွ မၾကာဘူး။ သိပၸံပညာကို အယံုအ ၾကည္ကင္းမဲ့လာတယ္။ မင္းတို႔ ခပ္ လြယ္လြယ္ေျပာေနၾကတဲ့ ဂမၻီရပညာ ကို ေလ့လာရင္း ငါယံုၾကည္သြား တယ္။ အရင္က ေဗဒင္ကို မယံုတဲ့ ငါဟာ ေဗဒင္ပညာကို နက္နက္နဲနဲ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေလ့လာလိုက္စား မိတယ္။ အဂၢိရတ္လည္း ထိုးတယ္။ အဲသလို ေလာကီပညာဘက္ကို ဦး စားေပးမိတဲ့အတြက္ ငါလည္း ႐ုံးအုပ္ ရာထူးကေတာ့ ျပဳတ္သြားတယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ငါမပူပါဘူး။ သားသမီးေတြက လည္း ဘြဲ႕အသီးသီးရ၊ အိမ္ေထာင္ ေတြ က်ကုန္ၾကၿပီ။ ငါ့ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ဇနီး ကိုပဲ ငါလုပ္ေကြၽးရေတာ့မယ္။ ဒါ လည္း လြယ္ပါတယ္။ ငါေဗဒင္ေဟာ ၿပီး ေကြၽးႏုိင္တယ္။ ဒီပညာတတ္ထား မွေတာ့ ငါတို႔လင္မယား ထမင္းမငတ္ ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မႈတ္လား ကြ”ဟု သူက ေျပာေသာအခါ၊ ယမ ကာရီေဝေနၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က “ဝုတ္တယ္ ရွာႀကီး၊ ဝုတ္တယ္ …ဝုတ္တယ္”ဟု ေထာက္ခံလုိက္ၾက၏။
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ခန္႔ သည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေရေအးတည္း ဟူေသာ စာ႐ူးေပ႐ူး ငမူးႏွစ္ေကာင္ ကို ထူးထူးျခားျခားခင္မင္သည္။ ခ်စ္ လွစြာေသာ တူသားေနာင္မယ္လို ဆက္ဆံေလ့ရွိသည္။
“ငါက စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆ ရာဆိုရင္ အထက္တန္းစားလူသား ေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္သကြ။ ငါ ဦး ထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး ကိုးကြယ္ရတဲ့ စာဆို ေတာ္ႀကီး ==စေလဦးပုည++ဆိုရင္ စာ ေရးဆရာလည္းျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆ ရာလည္းျဖစ္တဲ့ ပါရမီရွင္ႀကီးမဟုတ္ လား”
“ဝုတ္တယ္ ..ရွာႀကီး၊ ဝုတ္ တယ္..”
“ဦးပုညဟာ ေခြးသတ္လို႔ ေသ ခဲ့ရတာေတာ့ နာသကြာ”
“ဝုတ္တယ္ ..ရွာႀကီး၊ ဝုတ္ တယ္ ..”
“ၿမိဳ႕ဝန္ဦးသာအိုးဆိုတာ မယား ငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ကြ။ သူ႔အိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ဦး ပုညကို ..”
“ဦးပုညကို ဘာလို႔ဖမ္းတာလဲ ရွာႀကီး” ဟု ေရေအးက ေမးေသာ အခါ ဆရာႀကီးက ..
“မသိခ်င္ပါနဲ႔ကြာ၊ ႏုိင္ငံေရး ေတြ ငါမေျပာခ်င္ဘူး။ လက္ေၾကာင့္ ေၾက၊ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ ဆိုတာ ႏုိင္ငံ ေရးပဲ။ ဦးပုညဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး ေဗဒင္ေဟာလို႔ အဖမ္းခံရ တာ။ ၿမိဳ႕ဝန္ဦးသာအိုးက သူ႔မယား ငယ္ေတြနဲ႔ ဦးပုညနဲ႔ ၿငိတယ္ထင္ၿပီး ဦးပုညကို ေရႏွစ္သတ္ပစ္လိုက္တာ၊ အဲဒီကိစၥကို မင္းတုန္းဘုရင္ၾကားသြား ေတာ့ “လူကို ေခြးသတ္ေလျခင္း”လို႔ ညည္းရွာသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ စေလဦး ပုညကို ေခြးသတ္တာလို႔ ငါေစာေစာ က ေျပာတာ”
ထိုေန႔ကကြၽန္ေတာ္တို႔၏စကား ဝုိင္းရွိခဲ့ေသာေနရာမွာ လမ္းထိပ္ “ဘံုဆုိင္”မွာျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ၏ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုမွာ … “ဓာတ္က်သည္၊ ဓာတ္စီးရမည္”ဆို ကာ အရက္ေသာက္တတ္ျခင္းျဖစ္ သည္။ ေယာဂီဝတ္စံုႀကီး ဝတ္ၿပီး အရက္ျဖဴဆုိင္ထဲမွာ ယမကာေမာ့ ေနတတ္ေသာ ဆရာႀကီးကို နားလည္ ရခက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး ကို ေန႔တုိင္းေသာက္ေစခ်င္ၾကသည္။ သူလာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရက္ လည္း တစ္ဝေသာက္ရ၊ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုး လည္း ရတတ္ေပသကိုး။
ထိုေန႔ကကြၽန္ေတာ္သည္ စေလ ဦးပုည၏ ဟာသရသပါေသာ ေတး ထပ္တစ္ပုဒ္ကိုရြတ္ဆိုပါသည္။ ေတး ထပ္တစ္ပုဒ္လံုးကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ခြထြက္ေသာ ဟိုလိုလို ဒီလိုလုိေတးတပ္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ ေတာ္က ေတးထပ္အစ ပုိဒ္ကို သံေန သံထားျဖင့္ ရြတ္ဆိုလိုက္သည္။
“တူႏွစ္ကိုယ္ေလ်ာင္းေမြ႕x x x ေလာင္းကေလ့နာဝါ x x x ေစာင္း ပုေလြ႕ဘာဂ်ာကို x x x သာအယာ ၾကဴ၍ …”
ဆရာႀကီးေအာင္ေက်ာ္ခန္႔သည္ ေထြေတေတရွိလာၿပီျဖစ္ရာ အာေလး လွ်ာေလးႀကီးျဖင့္ …”ေစာင္းပေလြ႕ ဘာဂ်ာ …ေစာင္းပုေလြ႕ဘာဂ်ာ” အပိုဒ္ကို ထပ္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေန ေတာ့၏။
“မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဒီအရြယ္ႀကီးက် မွ ဘာဂ်ာမႈတ္ခ်င္ဦးဟဲ့။ ဘာဂ်ာမႈတ္ ခ်င္ဦး” ဟုဆိုကာ ဆရာႀကီးအား ပါး တျဖန္းျဖန္းဝင္ခ်ေနသူကား … ဆရာႀကီးကေတာ္ျဖစ္ေလသည္ တ ကား။ ဆရာႀကီးကား … “ေစာင္း ပုေလြ႕ဘာဂ်ာ”တစ္ပိုဒ္ကို ရြတ္ဆိုေန ဆဲ …။ ။
ၾကဴးႏွစ္
