ေျပာရေပဦးမည္။ ယခုေရးသားေန ေသာ စာေရးသူေတြ႕ႀကံဳဖူးသမွ်၊ မွတ္မိသမွ် “လူထူး”မ်ားသည္ “ထူး မွျမတ္၊ ႐ူးမွတတ္”ဟူေသာ ျမန္မာဆို ႐ုိးတစ္ပုဒ္ႏွင့္ လားလားမွ်မဆုိင္ပါ။ “ထူးလည္းထူးတယ္။ မူးလည္း မူး တယ္။ တို႔ …ကိုႀကီးေက်ာ္”ဟူေသာ အရပ္ထဲမွာ ေခတ္စားသည့္ Pop နတ္သီခ်င္းႏွင့္လည္း မပတ္သက္ပါ။ စာေရးသူေရးသမွ် ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စာေရးသူအျမင္တြင္ ထူးျခားေသာ လူသားမ်ား queer persons သာ ျဖစ္ေနၾကၿပီး သူတို႔အားလံုး ကြယ္ လြန္ၿပီးၾကေလာက္ပါၿပီ။ မကြယ္လြန္ ေသးလွ်င္လည္း ေနရာေဒသႏွင့္ အ မည္နာမကို လႊဲေျပာင္းေရးသားထား ရကား ျပႆနာမေပၚေလာက္ဟု ယံု ၾကည္ပါသည္။ အကယ္၍ မကြယ္လြန္ ေသးေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ က စာေရးသူ၏ စာကိုဖတ္မိခဲ့လွ်င္ …
“အံမယ္ …ၾကဴးႏွစ္ဆိုတာ ဟိုအေကာင္ပဲျဖစ္မယ္။ ဆံရွည္ဖား လ်ား၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတကားကားနဲ႔ သြားေလရာ စာအုပ္တစ္ကိုင္ကိုင္ေန တတ္တဲ့ အေကာင္ေလ။ ဒီအေကာင္ က အခုစာေရးဆရာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လို႔ပါလား”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေကာင္း ခ်မည္။ ယခုအခါ သက္ႀကီးရြယ္အို ႀကီးျဖစ္ေနမည့္ အဆုိပါဇာတ္ေကာင္ သည္ စာေရးသူကို အမွတ္မထင္ေတြ႕ ရွိပါက လက္ဆယ္ျဖာအုပ္မိုး၍ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ေနမွာကေတာ့ အေသအ ခ်ာပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
လူထူးတစ္ေယာက္သည္ မူမွန္ စိတ္ထား normal mind မွ မဆိုသ ေလာက္ကေလးလြဲေနသည္ကလြဲ လွ်င္ ပံုယြင္းစိတ္ထား ေဘညသမာေူ ာငညိ ျဖင့္ ႐ူးသြပ္ေနသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပံုမွန္ေန၊ ပံုမွန္ဝတ္၊ ပံုမွန္ စားေသာ္လည္း သူ၏ အျပဳအမူေတြ က အမ်ားႏွင့္မတူ ထူးျခားေနေသာ ေၾကာင့္ စာေရးသူက “ကိုလူထူး”ဘြဲ႕ ေပးအပ္ျခင္းမွ်သာ။ (ကိုလူထူးကို …ကိုလူေခ်ာႏွင့္ေရာေထြးျခင္းမ ျပဳမိေစရန္ စာေရးသူသတိထားပါ သည္။ ကိုလူေခ်ာဟူသည္မွာ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္နယ္မွ အထင္ကရအဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကႏွင့္ စာ ေရးသူ နည္းနည္းကေလးေတာင္မွ မၿငိစြန္းခ်င္ပါ။ စာေရးသူက ေၾကာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။ ဤကား …စကားခ်ပ္။)
(ကိုင္း …) အၾကင့္အေၾကာင္း ေျပာၾကပါစို႔။
အၾကင္ဆို၍ အမ်ဳိးသမီးဟု မထင္လုိက္ၾကပါႏွင့္။ ျမန္မာျပည္ ေပါက္ တ႐ုတ္မတစ္ဦး၏ နာမည္ လည္း မဟုတ္ပါ။
‘အၾကင္’ ဟူသည္ မိတီၳလာနယ္ သား ေယာက်္ားႀကီးစစ္စစ္၊ ျမန္မာ လူမ်ဳိးစစ္စစ္၊ စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္း ေဟာင္းစစ္စစ္၊ အၿမဲတမ္းေခါင္းတံုး ႀကီးႏွင့္ ေနတတ္သည့္ လူထူးတစ္ ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ သူ႔နာမည္ ရင္းက ‘ေမာင္ၾကင္’ ျဖစ္ေသာ္လည္း တပ္မေတာ္သားဘဝတုန္းက ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြက ခ်စ္စႏုိးျဖင့္ “အၾကင္ ..အၾကင္” ဟုေခၚၾကရာက ေမာင္ ၾကင္ဘဝက စုေတၿပီးအၾကင္ဟူ၍ျဖစ္ လာျခင္းပါ။ သူ႔ကို “အၾကင္”ဟုေခၚ ေဝၚျခင္းကို သူက အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ အရြယ္ အၿငိမ္းစားစစ္သည္ေတာ္ႀကီး ဘဝေရာက္သည္အထိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖိုး ထားဟန္ရွိပါသည္။ သူ၏အိမ္စုတ္ ကေလးေရွ႕၊ ခေနာ္ခနဲ႔ၿခံတံခါးတြင္ အ ျဖဴခံမွာ ေဆးအနီေရာင္ျဖင့္”အၾကင္” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို ေသ ခ်ာခ်ိတ္ထားပါသည္။
အၾကင္တို႔ မိသားစုေနထုိင္ေသာ လမ္းထဲသို႔ စာေရးသူတို႔ မိသားစု ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကခ်ိန္က စာေရးသူ သည္ ၁ဝ တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ပါ သည္။ အၾကင္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ သြားလွ်င္ အၾကင္သည္ အိမ္ေရွ႕ေျမ ကြက္လပ္ကေလးမွာ အေဖာ္တစ္ဦး ဦးႏွင့္စစ္တုရင္ထိုးလွ်င္ထိုး၊ က်ားထိုး လွ်င္ထိုး (သို႔မဟုတ္ပါက) စာအုပ္ ေဟာင္းႀကီးတစ္အုပ္ကို စူးစူးစိုက္ စုိက္ဖတ္ေနေလ့ရွိသည္။ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ အၾကင္သည္ လက္သံုးလံုးေလာက္ထူေသာ ထုိစာ အုပ္ေဟာင္းႀကီးကိုသာ မ်က္လံုး ကြၽတ္ထြက္ခမန္း ဖတ္႐ႈေနတတ္သည္ ကိုသာေတြ႕ရပါသည္။ ထုိစာအုပ္ႀကီး မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မတုိင္မီကတည္းက ေက်ာင္းသံုးအျဖစ္ ျပ႒ာန္းထားေသာ ကမၻာ့သမုိင္းစာအုပ္ႀကီးျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေသာ္ …လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေသာ စာေရးသူအား အၾကင္က ၿခံဝကေန လွမ္းေခၚပါ သည္။
“ေဟ့ …ကိုထြန္းတင္ရဲ႕သား၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားကေလး ဒီကို ခဏလာပါဦးကြ …”
သူ႔ေခၚပံုကိုပဲၾကည့္။ ‘ေဟ့ …ငါ့တူ ခဏေလာက္ကြာ”ဟုေျပာ လွ်င္ လံုေလာက္ပါလ်က္ႏွင့္ စာေရး သူ၏ ဖခင္နာမည္ေရာ။ စာေရးသူ ၏ ေက်ာင္းပညာအဆင့္အတန္းကိုပါ ဆဲြထည့္ၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းေခၚ သည္။
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ဦးေလး”ဟု စာေရးသူက ေၾကာင္တိေၾကာင္အျဖင့္ ေမးေသာ္ သူက ၿပံဳးသည္။
“ကိစၥက အေရးႀကီးတယ္။ မင္း တုိ႔ ငါတို႔အားလံုးအတြက္ အေရးတ ကာ့အေရးအႀကီးဆံုး ကိစၥႀကီးပဲ”
ဤရပ္ကြက္တစ္ခြင္ ပတ္ဝန္း က်င္တြင္ အၾကင့္ကို လူထူးလူဆန္း တစ္ဦးအျဖစ္ အမ်ားက သတ္မွတ္ ထားရာ သူက ‘အႀကီးဆံုးကိစၥႀကီးပဲ’ ဟုဆိုေသာအခါ စာေရးသူေက်ာခ်မ္း သြားသည္။ သူသည္ ‘ထူး’႐ုံမွ်မက ႐ူး ေနၿပီေလာ။
သူက ဖတ္ေနက် ကမၻာ့သမုိင္း ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေဟာင္းႀကီးကို ယူလာၿပီး စာေရးသူလက္ထဲ ထုိး ထည့္သည္။ စာေရးသူ ဘူးလံုးနားမ ထြင္း၊ ေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္ဆဲပါ။
“ဒါ ..စာအုပ္ေဟာင္းႀကီးဗ်။ ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ေတာ့ဘူး”ဟု စာေရးသူက ေျပာလွ်င္ သူက အၿပံဳး မပ်က္ဘဲ …
“ငါတို႔ အလိမ္ခံေနၾကရတာကို ေျပာခ်င္လုိ႔ကြ”ဟု ေျပာလာျပန္သည္။
“ဘယ္လိုအလိမ္ခံရတာလဲ၊ ဘယ္သူက လိမ္တာလဲ “
“မင္းၾကည့္စမ္း၊ ဒါ ကမၻာ့သမုိင္း စာအုပ္ႀကီး။ ကမၻာေပၚက ႏုိင္ငံေတြ ရဲ႕ ေျမပံုေတြပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ ေျမပံုပါသကြာ၊ အိႏၵိယျပည္ ေျမပံုပါ သကြာ။ အဂၤလန္ေျမပံုလည္းပါတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာျပည္ေျမပံုက်ေတာ့ အစ အနေတာင္ မေတြ႕ရဘူး”
“ဟာ ..ဦးေလးကလည္း ဒါ က ကမၻာ့သမုိင္းစာအုပ္ပဲ။ ျမန္မာ့ သမုိုင္းစာအုပ္ကို ၾကည့္မွ ျမန္မာျပည္ ေျမပံုကို ေတြ႕ရမွာေပါ့”
“မဟုတ္ေသးဘူး ေကာင္က ေလး။ ကမၻာေပၚမွာ ငါတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ ငံဆုိတာ ရွိမေနလို႔ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္မထားတာ။ ရွိရင္ထည့္ထားမွာ ေပါ့ကြ။ လက္စသတ္ေတာ့ ငါတို႔မင္း တို႔ဟာ ကမၻာေပၚမွာ မရွိတ့ဲတုိင္းျပည္ တစ္ျပည္မွာ ေနၾကရတဲ့အတုိင္းပဲ”
ကမၻာသမုိင္းစာအုပ္ႏွင့္ပတ္ သက္၍ ဦးအၾကင္က “က်ားက်ားမီး ယပ္”တစ္ဖက္သတ္ျငင္းေနျခင္း ေၾကာင့္ စာေရးသူလည္း သူ႔ကိုေရွာင္ ႏုိင္သမွ် ေရွာင္ေနခဲ့ပါသည္။ စာေရး သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ‘ေခါင္းႀကီးစိုးျမင့္’၊ ‘ကုလားျမင့္ေဆြ’တုိ႔ကိုလည္း ဦးအၾကင္က အတင္း ေခၚၿပီး ကမၻာ့သမုိင္းစာအုပ္ႀကီးျပ ကာ ‘ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာျပည္မရွိ ေၾကာင္း’ အခုိင္အမာေျပာခဲ့သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ၾကားရသည္။
ထိုသတင္းမွာ စာေရးသူတို႔ ရပ္ ကြက္အတြင္းမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေတာ့ရာ၊ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္အခ်ဳိ႕က ႏွာ ေခါင္း႐ႈံ႕ၾကသည္။ ထုိသတင္းကို ၾကားေသာ စာေရးသူတို႔အိမ္အနီးမွ မူလတန္းျပဆရာကေလး ကိုထြန္းရီ က မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ဦးအၾကင္ကို သြားေတြ႕သည္။ ကိုထြန္းရီကလည္း ေက်ာင္းျပင္ပမွာဆိုလွ်င္ ရႊတ္တြတ္ တြတ္ရယ္ …။
“ဦးအၾကင္ …ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကမၻာေပၚမွာ မရွိဘူးဆို တာ တကယ္လားဗ် ..”
“တကယ္ေပါ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕” ဟုဆိုကာ ဦးအၾကင္က စာအုပ္ ေဟာင္းႀကီးကို ေသခ်ာလွန္ေလွာျပ သည္။ “ႏုိ႔ …ဒါျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘယ္မွာရွိတာတုံး”ဟု ဆရာကိုထြန္း ရီက ထပ္ဆြျပန္သည္။
“ဟာ …ေက်ာင္းဆရာလုပ္ ၿပီး ည့ံလုိက္တာ။ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံဟာ ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းမွာရွိေနတာ၊ ဇမၺဴဒိပ္ ကြၽန္းဆိုတာလည္း ကမၻာ့သမိုင္းစာ အုပ္ေတြမွာ မပါဘူး။ က်ဳပ္ေလ့လာ ၿပီးၿပီဗ် ..”
ၾကဴးႏွစ္
