ငါတုိ႔အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
ဝံပုေလြေတြရဲ႕ အေပ်ာ္မ်က္လံုးၾကားက
ေျမဇာပင္ေတြကို
ငါတုိ႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး
အစည္းမဲ့၊ အတားမဲ့ တစ္ဖက္သတ္
ေလာကဓံေတြကို
ငါတုိ႔ ေထာက္ခံ မေပးေတာ့ဘူး။
ငါတို႔အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
အဘက္ဘက္က ၿပိဳဆင္းလာတဲ့ ငါတုိ႔အိမ္ကို
ေရႊအိုေရာင္လို႔
ငါတုိ႔ ျမင္မေပး ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
တူးဖြဖ်က္ဆီးခံေနရတဲ့
အနာဂတ္ ပ်ိဳးခင္းေတြကို
ငါတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘူး။
ငါတုိ႔ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
ဝတ္ေက်တန္းေက် လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ အၿပံဳးေတြကို
ငါတုိ႔ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ
မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ပြဲၿပီး မီးေသ
ေရႊရည္စိမ္ ကတိကဝတ္ေတြကို
ငါတုိ႔ လက္ခုပ္မတီးေတာ့ဘူး ။
ငါတုိ႔ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
ခ်ိန္ခြင္ေပၚက ဓါးရဲ႕ စီရင္ေနျခင္းကို
ငါတုိ႔ ထိုင္ေစာင့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
မ်က္စိဖြင့္၊ နားစြင့္ ပကတိအျမင္ေတြ
ခ်ိဳးေဖာက္ခံရျခင္းကို
ငါတုိ႔ မမက္ေမာေတာ့ဘူး
ငါတုိ႔ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
ေပးသမွ်ယူ ေကြၽးသမွ်စား ဒါသိ ဒါသင္
ဟုတ္ကဲ့၊ အင္း၊
ေခါင္းညိတ္၊ ေခါင္းခါေတြကို
ငါတုိ႔ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေခ်ာင္ထိုးခံခဲ့ရတဲ့
ငါတုိ႔ ေန႔ေတြကို
ငါတို႔ ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။
ငါတို႔ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေပၚလီယာနာ
တစ္ဝမ္းတစ္ခါးလွ႐ံု
အလွအပေတြ တန္ဆာဆင္ၿပီး
ဖားသူငယ္လို
အံု အင္ ေအာ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
သမုဒၵရာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္လဲ
အပိတ္ခံရျခင္းေတြကို
ငါတုိ႔ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး။
ငါတို႔ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ေပၚလီယာနာ . . .။
ေအာင္သင္းမိုး
