…ေကာင္မေလးမွာ ရိတ္သိမ္းလို႔ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ပြင့္ေနတယ္ … တိုးတိတ္တဲ့ အခန္းနံရံေပၚတြယ္တက္လာတဲ့အိပ္မက္တစ္ေကာင္ရဲ႕အၿမီးမွာ ဘယ္သူ မွ ဖြင့္မေသာက္ရေသးတဲ့ ဝုိင္တစ္ပု လင္းၿငိေနခဲ့ …အရွိန္နဲ႔ေျပးဖက္လိုက္တဲ့ေလညႇင္းရဲ႕ ကုတ္သားေပၚ ရနံ႔ေတြပဲ့ပါသြားသလိုမ်ဳိး …႐ို က်ဳိးစြာ …တန္ဖိုးထားမိခဲ့ေသာ ထိုေကာင္မေလးသည္ …။
…အေမေပးခဲ့တဲ့ ပဝါအနီ စေလးရဲ႕ေထာင့္စြန္းမွာ အေမ့ေသြး လို႔ အမည္ေရးထိုးထားတဲ့စာတန္းေလးရွိတယ္ …မင္းခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးအတြက္ အေမ့ရဲ႕ေသြးေတြပါ လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ရင္အံုကေသြးနဲ႔စာေရး ခဲ့တာ …ေကာင္မေလးက အေမ့ေသြးနဲ႔ထိုက္တန္ပါရဲ႕လား …အေမ့ ကိုယ္စား စဥ္းစားေပးရတယ္။
…ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလးတစ္ခု ရွိတယ္ …ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သံရည္ပူေတြၿပိဳက်ေနၿပီး…သူ႔မ်က္လံုးေတြကို တတိတိတိုက္စားေနတယ္…သူ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႔သခင္ကို သူေျပာဖို႔ႀကိဳးစားေန တယ္…အသံဟာ လည္ေခ်ာင္းထဲ မွာ လႊစက္လို တဝီဝီနဲ႔ … ဘာသာ စကားေတြကို တိုက္စားေနတဲ့ျမစ္ထဲ …အ႐ုပ္ကေလးခုန္ခ်ျပသြားတယ္…လူေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတဲ့ အ႐ုပ္မေလးရဲ႕ေမတၱာကိုခ်ီးမြမ္းမဆံုးဘူး…တစ္ေန႔ေန႔မွာ တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့အိပ္မက္ေတြနဲ႔အတူ ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ ယံု ၾကည္ေနၾကတယ္…သက္ျပင္းကို မုန္တိုင္းတစ္ခုလိုခ်လိုက္တယ္…။
…ဘုရားသခင္က သူစိမ္း ဆန္တယ္ …သူမရဲ႕အိပ္မက္ေတြ ထဲ ခုထိ ေခ်ာ္ရည္ေတြေလာင္းထည့္ ေနတုန္းပဲ …သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ ထိ ကပ္ဖြင့္လိုက္တဲ့နားစည္ေပၚ က်ဳိးက် သြားတဲ့ အလံေတာ္မွာ အ႐ိုးေခါင္း ပံုတံဆိပ္နဲ႔ …မိန္းမ႐ိုင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ဝါးေပၚက စကားလံုး တစ္ခုကို ကုတ္ျခစ္ထုတ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ …႐ႈံးမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ အရင္းမ်ားမ်ား စိုက္ထားမိတဲ့လူလို မ်ဳိး ကိုယ့္ထည့္ဝင္မႈမ်ားေလ ပိုနစ္နာေလ
…သစ္ပင္ကို ေခါင္းနဲ႔ တိုက္သလိုမ်ဳိး ကိုယ့္စိုက္အားျပင္းေလ ကိုယ့္နာက်င္မႈပိုေလ…ေၾကကြဲ ျခင္းက ဧည့္သည္လို အခ်ိန္လြန္မွေရာက္လာခဲ့တယ္။
…ေဆာင္းက သူ႔လက္ေအးေအးႀကီးနဲ႔ လက္ေမာင္းကို သပ္ခ် လိုက္တယ္…ေအးစက္မႈဟာ ေကာင္မေလးရဲ႕ရင္ခုန္သံထဲကထြက္လာတဲ့ ဓာတုပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး …႐ႈိက္သံက ရင္ဘတ္ကိုဖြင့္ထြက္လာတဲ့ ဂီတပဲ…မ်က္လံုးထဲျမစ္ေခ်ာင္းေတြ အရွည္လိုက္ဝင္သြားတဲ့ အခါ ေျခရာမွာကပ္ေနတဲ့သဲေသာင္ရဲ႕သတင္းက အတိတ္ဆိုးပဲ …ဒို႔ အေရးလို႔ေအာ္ခဲ့တဲ့ပါးစပ္မွာ ေထာင္ဝင္စာေတြပလူပ်ံလို႔…ငယ္မူငယ္ေသြးေတြကို စနစ္တက်ေသာက္စို႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ေခတ္က အပ်ိဳျဖန္းေလးလို စြဲမက္ခ်င္စရာပဲ …ဗန္း ပိုင္းယားေတြလို လူရည္လူေသြးစုတ္ယူႀကီးထြားလာတဲ့လူတစ္စုရဲ႕လက္ေပၚ…ေျခရာေတြဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္…ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းေပၚက အသားမာသီးေလးကလည္း ေခတ္ရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးတစ္ခုပဲ …။
…ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ထပ်ံသြား တဲ့ အေရာင္ေတြကိုေငးၾကည့္ေနခိုက္…မီးလံုးက မီးမလင္းေသးဘူး …လက္ဖ်ားကို ဂစ္တာႀကိဳးနဲ႔ ထိ လိုက္တဲ့အခါ အသံဟာ ဂစ္တာအိုး ထဲတစ္ပတ္လွည့္ၿပီး နားထဲ ေဖာက္ ဝင္သြားတယ္…အသံထဲမွာ အငိုေရာင္စြတ္စိုေနတဲ့ ရစ္သမ္ေတြ ပ်ံဝဲ …။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေမွာ္ဆရာ အ ဘိုးအိုနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ပင္လယ္ေကြ႕ တစ္ေလွ်ာက္ အျပာရင့္ေရာင္လက္လက္ထေနတဲ့ ခ႐ုရွည္ေလးေတြကို စုပံုၿပီး ပိရမစ္တစ္ခုတည္ေဆာက္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကည့္မိတယ္။
ေမတၱာတရားဟာ လက္ဖဝါးခ်င္း ထိမိရာကအစ မီးထပြင့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ယံုၾကည္စရာမေကာင္းေပမယ့္ အေရျပားေပၚလာထိတဲ့အေငြ႕အသက္ကေလးကေတာ့ ၾကည္ ညိဳခ်င္စရာ။ ေရသူမမ်က္ႏွာသံုးဖက္နဲ႔ ပိရ မစ္ပံုေလးရဲ႕အတြင္းမွာ အျပာ ေရာင္ ခ႐ုရွည္ေတြ ထြန္းစိုက္ထား တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဘိုးလို႔ ေျပာမိတယ္ဆိုရင္ပဲ အၿပံဳးတစ္ခက္က မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ထဲကို လာ စိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေရခဲေရနဲ႔ အေလာင္းခံရသလိုမ်ဳိး ပီတိအဟုန္ အလင္းမွ်င္တန္းတယ္။
တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာသြားတဲ့ အ ဘုိးအိုရဲ႕ ေက်ာျပင္ဟာ ေဘာ္ေငြ ေရာင္ႏွင္းေတြ ရစ္ဝိုင္းေနတယ္။ေက်ာျပင္အေပ်ာက္မွာ ေမွာ္ဆရာမေလးတစ္ေယာက္(တကယ္က နတ္သမီးေလးတစ္ပါးပါ) ထပ္မံရွင္သန္လာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားရဲရဲေတြေပၚ မွာ အျပာရင့္ေရာင္သတၱဳေသာက္ေရ ခြက္အသစ္တစ္လံုးလို ျဖဴစင္တဲ့ အ ရည္ေတြ လဲ့ေနတယ္။
“ျပန္ၾကမယ္ေလ”
“ကြၽန္ေတာ္က ပ်ံခ်င္တာပါ။ ဂရိနတ္ဘုရားေတြလိုမ်ိဳး ဟိုးမိုးေကာင္းကင္ခပ္ျမင့္ျမင့္ဆီကို အေတာင္ပံေတြနဲ႔ပ်ံသန္းခ်င္တာပါ။ျပန္ေတာ့မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ပင္လယ္ ဟာ ခုထိ အျပာေရာင္ကမေျပာင္းေသးဘူး”
“စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လိုက္တာ”
အသံၾကားရာဆီကို အေသအ ခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိမ္ေတြျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ပဲရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပဲရွိေသးတာလား။ ဒါ မွမဟုတ္ အိပ္မက္က ႏိုးလာၿပီလား အေသအခ်ာမသိ။ အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီးပံု႐ုပ္တုတည္ရွိတဲ့ အျပာေရာင္ကမ္းေျခကေရာ အျပင္မွာ တ ကယ္ရွိရဲ႕လား။ မ်က္လံုးေတြကိုျပန္မွိတ္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြ ကမွိတ္မိလ်က္သားျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့အသံေတြကေတာ့ ၾကားေန ရျပန္တယ္။
“ရွင္မႏုိးေသးဘူးလား”
“ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မအိပ္ဖူးေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အိပ္စက္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို ခံစားထိေတြ႕ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အိပ္မက္ဆန္းဆန္းေတြ မက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမ့ကိုေတြ႕ ေအာင္ ရွာခ်င္တယ္။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးတိုးဝင္ၿပီး တစ္ေမွးေလာက္အိပ္ခ်င္တယ္”
“ကြၽန္မက ရွင့္အေမေလ”
“မင္းက ငါ့အေမမဟုတ္ပါဘူး။ငါ့အေမလို ငါ့အေပၚေမတၱာထားႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ”
“ရွင္ ဒါေတာ့ ခံစားမိသားပဲ”
“တျခားအရာေတြထက္ ေမတၱာ တရားရဲ႕အေငြ႕အသက္ကို ငါကပိုၿပီး ခံစားမိတဲ့ သတၱဝါပါ”
‘ရွင္က လူမဟုတ္ဘူးလား”
“လူဆိုတာ ဘာလဲ။ ဒါဝင္ရဲ႕ အီေဗာ္လူးရွင္းသီအိုရီအရ ကူးေျပာင္း လာတဲ့အဆင့္ျမင့္သတၱဝါကို ေခၚ တာလား။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မနာလိုစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ သတၱဝါကိုေခၚတာလား။အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့သတၱဝါကိုေခၚ တာလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မယံု ၾကည္တဲ့သတၱဝါကို ေခၚတာလား။
လူဆိုတာဘာလဲ။ ဘာသာတ ရားနဲ႔ စိတ္ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာေတာင္ ႀကိဳးျပတ္ခ်င္ေနတဲ့သတၱဝါ လား။ ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ပ်က္သုဥ္းမႈကို အေသအခ်ာ နားမလည္တဲ့သတၱဝါ လား။ ကံတရားကိုယံုၾကည္လြန္းေန တဲ့ အားနည္းတဲ့ဝီရိယသမားေတြ လား။ အျပစ္ဆိုတာကိုေၾကာက္လို႔ အျပစ္ေတြမလုပ္တဲ့သတၱဝါလား။
လူဆိုတာဘာလဲ။ေမြးဖြားျခင္း နဲ႔ေသဆံုးျခင္းၾကားကို ရွင္သန္ျခင္း လို႔သတ္မွတ္ၿပီး အဲဒီရွင္သန္ခ်ိန္ေလးပဲ႔ေၾ<ြကသြားမွာစိုးလို႔ ယုယုယယ ျပဳစုေနရသူလား။ ျဖစ္တည္ခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ မေကာင္းမႈေတြကို အားကုန္လုပ္ေဆာင္ေနသူလား။ပရ ဟိတနဲ႔အတၱဟိတကို မွ်ေျခမခ်တတ္တဲ့သတၱဝါလား။
လူဆိုတာဘာလဲ …
“ရွင္က ထူးဆန္းတယ္ေနာ္”
စကားသံျဖစ္အဂၤါေတြ အေၾကာင္း မ သိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စကားသံထြက္ေပၚလာရာဆီပဲ ေရွး႐ွဴလိုက္တယ္။အျပာရင့္ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္လႊာေလွ်ာခနဲ ျပဳတ္က်လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကမ္းေျခဆီကို ျပန္ေရာက္သြား တာမ်ားလား။ မ်က္လံုးေတြကိုျပန္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာကမႏိုးေသးတာ ျပန္ၿပီး သတိ ရလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနတာ သတိရလာ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ကြၽန္ေတာ္မအိပ္ရေသးတာ သတိရလာတယ္။ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာတဲ့အတြက္ အ ျပာရင့္ေရာင္ေပၚမွာ လက္ညႇိဳးနဲ႔ေရး ျခစ္ခ်လိုက္တယ္။
“ပုစဥ္းတစ္ေကာင္ရဲ႕မနက္ခင္း နဲ႔ တိမ္အသစ္ေတြ ဝါးမ်ဳိၾကည့္ရေအာင္ မ်က္ခံုးတန္းတန္း ပင္လယ္ေကြ႕အစပ္မွာ ေရၾကည္တစ္စက္ခ်ဳံၿငိေနသလိုမ်ဳိး ဖန္မီးအိမ္အေဟာင္း တစ္စင္းရဲ႕ အလင္းနဲ႔ ငါ့အိပ္မက္ ေတြကို ဘက္ဂီယာထိုးၾကည့္မယ္”
ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ၃၂ ေခါက္တိတိ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ မွာ ကဗ်ာထဲက အရသာတခ်ဳိ႕ကို ရွာေတြ႕တယ္။ေတာအရသာေတြ႕တယ္။ျမစ္အရသာေတြ႕တယ္။ ေရွးေဟာင္း အရသာေတြ႕တယ္။ ၿမိဳ႕အရသာေတြ႕ တယ္။ ညအရသာေတြ႕တယ္။
အရသာအားလံုး ခံစားၿပီးေတာ့ အျပာေရာင္ျပင္ကို လက္ဝါးနဲ႔တစ္ခ်က္သပ္လိုက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚကစကားလံုးေတြ တစ္လံုး ခ်င္း ေပ်ာက္သြားသလိုမ်ဳိး ကဗ်ာစာ သားေတြ ေပ်ာက္သြားတာကိုၾကည့္ ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးေနလိုက္တယ္။ကဗ်ာဆိုတာ ရွိျခင္းတစ္ခုထဲကေန ျဖစ္ျခင္းတစ္ခုဆီကို ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ လူတန္းစားက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပး တာပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တယ္။
အျပာရင့္ေရာင္လြင္ျပင္ေပၚမွာ စိတ္နဲ႔ ပံုတစ္ခုဆြဲလိုက္ေတာ့ စိတ္ရဲ႕အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာမွာရပ္တည္ေနတဲ့ သြားတက္ကေလးတစ္ခု အ ထင္းသားေပၚလာတယ္။ တကယ္ေတာ့အဲဒီသြားတက္ခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ေကာင္ မေလးဟာ ငါ့ေကာင္းကင္ပါပဲ။သူမ မွာ ခ်ဳိင့္ေနတဲ့ေမးေစ့(ေမးေစ့ႏွစ္ထပ္လို႔လဲ ေခၚၾကတယ္)ေလး ကအစ အာ႐ုံျပဳလိုက္တိုင္းၾကည္ႏူး ပီတိျဖစ္မိတယ္။
“ရွင္ ႏိုးၿပီလား”
“မင္းရဲ႕အေၾကာင္း ေတြးမိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ငါအၿမဲႏိုးပါတယ္။ ငါ႔ရင္ခုန္သံေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွအိပ္စက္ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အေသြးအ သားေတြထဲမွာ မင္းရဲ႕ပံုတူ႐ုပ္တုတစ္ ခုကို ထုဆစ္ထားတယ္။ ငါအခုအိပ္ရာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏိုးခဲ့ၿပီ။ မင္းကို ခ်စ္မိတဲ့ေန႔ကစၿပီး လူ႔အျဖစ္ကိုျပန္လည္ရ႐ွိလာခဲ့ၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ လူဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕တန္ဖိုး ကိုသိၿပီး အဲဒီတန္ဖိုးကိုတန္ဖိုးထား တတ္တဲ့သတၱဝါပဲ”
“ရွင့္ကို ကြၽန္မ ခ်စ္ပါတယ္”
“ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ခ်စ္ေနရျခင္း အတြက္ သီးသန္႔တည္ရွိေနမႈပဲ။ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာမွ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ကို ရ႐ွိပိုင္ဆိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ ေလာက ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲ။ စာေမးပြဲေအာင္စာ ရင္းထြက္သလိုမ်ဳိး စာရြက္ေပၚက အ မည္နာမတစ္ခုဟာ အတန္းတင္စနစ္ရဲ႕အသက္ပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာက လည္း ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ကို အဆင့္ ျမႇင့္ေပးလိုက္တဲ့ ေအာင္စာရင္းတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ မလိုအပ္တာမဟုတ္ ပါဘူး။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ငါကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေအာင္စာ ရင္းတစ္ခုလိုမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ငါက အခ်စ္ကို အျဖဴေရာင္လို႔ ယံုၾကည္ တယ္”
“ဒါဆိုကြၽန္မက ရွင့္ကိုခ်စ္တယ္ လုိ႔မေျပာရဘူးလား။ ရွင္က ကြၽန္မနဲ႔ ခ်စ္သူအျဖစ္ကို မလိုလားတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ လိုလား တာေပါ့။ မင္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ မင္းရဲ႕မ်က္ေစာင္းလွလွေလးက အစ အပိုင္လိုခ်င္တာေပါ့။ မင္းႏႈတ္က ေျပာသည္ျဖစ္ေစ မေျပာသည္ျဖစ္ေစ မင္းက ငါ့ခ်စ္သူပါပဲ”
ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးအစံုကို ခ လုတ္ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။ အေရာင္လဲ့ လဲ့ႏွင္းတခ်ိဳ႕ တရိပ္ရိပ္တက္လာၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေျပးကပ္သြားၾက သည္။ ႏွင္းထုမ်ားၾကားတြင္ ဘယ္အရာမွ အေပ်ာက္မခံႏိုင္။ သူမ မသိ ခင္ ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္းကင္ကို ပင္လယ္အျဖစ္ ထြင္းထုပစ္လိုက္သည္။အခုေတာ့ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္သည္။
“ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို မင္း ေရာက္ဖူးလား”
မျမင္ဖူးတဲ့သတၱဝါတစ္ေကာင္ ကိုျမင္ေနသလိုမ်ိဳးၾကည့္ေနတဲ့ သူမ ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကိုလက္မနဲ႔လက္ညႇိဳး ၾကားမွာညႇပ္ၿပီး အသာေလး မယူ လာခဲ့တယ္။ ဖန္ကြဲစေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ တံတိုင္းရဲ႕အဝင္အဝက မီးလံုးထဲမွာ ခဏထည့္ထား လိုက္တယ္။ ပင္လယ္ဆီကေန ေလ စိမ္းေတြ ဒလေဟာတိုက္လာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို လက္နဲ႔ကာေပး လိုက္တယ္။မ်က္လံုးေတြပိတ္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။တစ္ဘဝလံုးေမွာင္ေနေတာ့ မယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္မလိုလား ဘူး။
“ကြၽန္မမ်က္လံုးေတြ ျပန္ေပးပါ့ လား”
ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္လံုးေတြေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြတပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူမရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လံုးေနရာမွာ တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူမကိုျမင္သလိုမ်ဳိး သူမကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေစခ်င္တယ္။ သူမကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္သလိုမ်ဳိးလည္း ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ျမင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အျမင္ခ်င္းဖလွယ္တဲ့သေဘာေပါ့။
“မ်က္လံုးဆိုတာကေရာ ဘာ လဲ။ မံသဆိုတဲ့ သိစိတ္မဲ့ရင္ ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အရာကို ေျပာတာ လား။ စိတ္ရဲ႕ျပတင္းတံခါးေတြကိုေျပာတာလား။ မၾကာမၾကာအနား ေပးရတဲ့အစိတ္အပိုင္းကို ေျပာတာ လား။ ျမင္႐ံုနဲ႔မမွန္တဲ့အသိဥာဏ္ကိုေျပာတာလား”
“ကြၽန္မ မသိဘူး”
“မင္းမသိရင္ ငါေျပာျပမယ္”
ကြၽန္ေတာ္အဲဒီလိုေျပာရင္း သူမအနားကို တိုးကပ္လိုက္တယ္။သူမဆီက ေလးညႇင္းနံ႔နည္းနည္း ရလိုက္တယ္။ ေလးညႇင္းနံ႔ေတြ မခံ ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း မဆီမဆိုင္ေျပာ ျဖစ္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴစားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာမလို႔ စဥ္းစားၿပီးမွ ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႔မႀကိဳက္မွန္းျပန္သတိ ထားမိလာတယ္။
“ကြၽန္မမ်က္လံုးေတြျပန္ေပးမွာ လား”
“ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြေရာ ျပန္ေပးမွာလား”
ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အခုတကယ္ပဲအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ တကယ္ပဲ အိပ္မက္မက္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါေတြက တကယ္ပဲျဖစ္ပ်က္ေနတာလား၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနတယ္။ စဥ္းစားတယ္ ဆိုတာကေရာ ဘာလဲလို႔ဆက္ၿပီး စဥ္းစားျဖစ္ေသးတယ္။ စဥ္းစားေန ဆဲမွာပဲ ေရသူမမ်က္ႏွာပိရမစ္ထဲက ခ႐ုေလးေတြဆီက အျပာေရာင္ေတြ ထြန္းေတာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ သူမရယ္၊ သူမမ်က္လံုးေတြရယ္ အားလံုး အျပာေရာင္ထဲနစ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္လံုးေတြ တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာလားဆိုတာ ဆက္ၿပီးစဥ္း စားရင္းနဲ႔ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနတာပဲျဖစ္မွာ ပါ။
“ကြၽန္မမွာ ရွင့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာက လြဲလို႔ ဘာမွ ေပးစ ရာ မရွိေတာ့ပါဘူး ရွင္ရယ္”
…ဘာမွမရတာထက္စာရင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ ရေနတာက လည္း ေပ်ာ္စရာ…ငရဲမွာ ခံရတဲ့ ဝဋ္ဒုကၡေတြ အေၾကာင္းၾကားသိရ တုန္းက ငရဲဆိုတာကိုအလြန္ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ နတ္ျပည္က နတ္ေတြရဲ႕ လူေတြအေပၚျမင္တဲ့အျမင္ကို သိ လာတဲ့အခါ ငရဲဆိုတာကိုမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေဝဒနာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံရဖန္မ်ားလာရင္ က်င့္သားရသြား မွာပဲလို႔ငါေျပာေတာ့။ မိစၧာ ဒိ႒ိတဲ့…။
အေဝးက လြမ္းေနရတာထက္စာရင္ ဓားပါးပါးေပၚႏွလံုးသား ဖိကပ္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ဖိခ်လိုက္တာကမွ ခံသာေပလိမ့္ဦး မယ္။ ရွင္ေနလ်က္နဲ႔ ဆံုႏိုင္ခြင့္ ေသဆံုးေနတဲ့ဆံပင္ေတြထဲမွာ ခ်စ္ဖူးတဲ့အိမ္ေတြ တံခါးပိတ္ေနေတာ့…တားေနတဲ့ၾကားကပဲ သတိရ စိတ္က တံခါးလာလာေခါက္တယ္။ မ်က္လံုးထဲျဖတ္စီးတဲ့ျမစ္ျပင္မွာ ေကာင္မေလးပံုရိပ္ေတြ လူးလြန္႔ လို႔…။
…အရိပ္ရွည္ရွည္ လက္ျပင္ကိုင္းကိုင္း တိမ္သားေတြရဲ႕အနား သတ္မွာ ေကာင္မေလးရဲ႕အၿပံဳး တစ္ပြင့္ ခ်ိတ္ဆြဲလင္းလက္ေနတယ္… မ်က္လံုးေတြကို စက္ထဲထည့္ၿပီးရစ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေနေလာင္ထားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ အခ်ဳိရည္တစ္ခြက္ ေပါေလာေမ်ာလာတယ္… မ်က္ႏွာေၾကာတင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔ စိတ္ကူးဟာ ကိုင္းဖ်ား ကိုင္းနားမွာရပ္တန္႔သြားတယ္။ထိုအဆံုး၌ ရပ္တန္႔ေနေသာအေရာင္ မဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ …။
ထိုေကာင္မေလးသည္ အခန္း လြတ္ထဲသို႔ ေၾ<ြကက်လာေသာ ပန္း သီးတစ္လံုးျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ သူနင္းခ်လိုက္ေသာ သစ္ကိုင္း စိုစိုတစ္ကိုင္းသာ ျဖစ္သည္။
ယံဇၿငိဏ္း
မွတ္ခ်က္။ ပန္းသီးပင္ေအာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။
