တိုက္ၾကက္ကို ငါျမင္တယ္။ တုိက္ၾကက္ဟာ ငါ့ေရွ႕ကေန ျဖတ္ သြားတယ္။ ငါက သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထုိင္ ေနတာ။ ေခြးတစ္ေကာင္က သစ္ပင္ ရိပ္မွာ ေအးေအးလူလူအိပ္ေနတယ္။ တိုက္ၾကက္ဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေခြး အနီးကေန ျဖတ္သြားတယ္။
တုိက္ၾကက္ဟာ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္က နာေနတယ္။ တုိက္ၾကက္ ဟာ ခြပ္လက္က်ၿပီးျဖစ္တယ္လို႔ သိႏုိင္တယ္။ တိုက္ၾကက္ဟာ နာေန တဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ သြားေနတယ္။ တုိက္ၾကက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းဟာေျပာင္ေနတယ္။ အေမႊး တစ္မွ်င္မွ်မရွိ။ တုိက္ၾကက္ရဲ႕ဦးေခါင္း ဟာ ေစ်းထဲက ၾကက္သားသည္ရဲ႕ ဘန္းထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ ၾကက္ေခါင္း လိုပါပဲ။ ျခားနားတာက သူဟာ အသက္ရွင္ေနတာပါပဲ။ တိုက္ၾကက္ ရဲ႕အေမႊးဟာ ဒုတÄာေရာင္။ အစိမ္း ေရာင္မႈိင္းၿပီး အျပာဘက္ကူးသြား ဟန္အေရာင္မ်ဳိးေလ။ ဒုတၳာေရာင္ ဟာ ငါႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ပါပဲ။ တိုက္ၾကက္ရဲ႕အေမႊးဟာ ဒုတÄာေရာင္၊ ဒါေပမဲ့ ေဟာင္းျမင္းေနတဲ့အေရာင္ေလ။ တိုက္ၾကက္ရဲ႕ လည္ ပင္းမွာ လည္ဆံေမႊးသိပ္မရွိေတာ့ အေမႊးမရွိတဲ့ အေရျပားနဲ႔ လည္ပင္းကိုျမင္ေနရတယ္။ တုိက္ၾကက္ဟာ နာေနတဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆကာဆကာ လွမ္းလို႔သြားေနတယ္။ နာေနၿပီျဖစ္တဲ့ တုိက္ၾကက္၊ အေမႊးကြၽတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တုိက္ၾကက္။ သူဟာ ေျခတစ္ဖက္ကို ဆကာဆကာ လွမ္းေန တယ္။ ငါ သူ႔ကိုသေဘာက်ေနမိတာက ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ ေနတာေတာင္ သူ႔မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ စိုးစဥ္းမွ်မေတြ႕ရ တာပါပဲ။ တုိက္ၾကက္ဟာ သစ္ပင္အရိပ္မွာ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ဆကာဆကာ သြားေနတယ္။ သူ႔မွာ ခြၽန္ထက္တဲ့ ႏႈတ္သီး၊ အရာရာကို သိျမင္ေနတဲ့ မ်က္လံုး၊ ဒုတၱာ ရာင္ အေတာင္ပံနဲ႔။ ဆင္ေျခဖံုးေက်းေတာပိုင္းကို ေရာက္ခဲ့စဥ္ အဲဒီတုိက္ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ငါေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူဟာ ညဥ့္ အေမွာင္ယံလြန္ေျမာက္လုိ႔ နံနက္ခင္း မိုးစင္စင္လင္းရင္ အေတာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ၿပီး တြန္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ငါယံုၾကည္ခဲ့ ပါတယ္။
ေနမ်ဳိး
