ဘုရာေက်ာင္းက ဓမၼေတးသံဟာ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္း လွတယ္။
သူမရဲ႕ ကမၻာျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခပ္ လွမ္းလွမ္းက ေတာင္တန္းေတြကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေငးေမာၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ေတာင္တန္းေတြဟာ ဥတုသံုးပါးစလံုးကိုေတာ့ ရင္ေကာ့၊ ေခါင္းေမာ့၊ အံတုရင္း ၿမဲၿမံစြာ ရပ္ တည္ေနတုန္းပဲ။ ကြာျခားမႈက ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ လွပတဲ့ ပန္းခင္း ေတြအစား သစ္ပင္ေတြ စိမ္းေမွာင္ ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
ပန္းခင္းေတြနဲ႔ ေဝးကြာသြားတာ ေနာင္တရလားဆိုရင္ မရပါဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို လြမ္း တယ္။ တိမ္ေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ထိေတြ႕ခဲ့ရတာကို လြမ္းတယ္။ ပန္းနံ႔ သင္းသင္းေလး႐ွဴရင္း ႐ိုးရာသီခ်င္း ေတြ ေအာ္ဆိုခဲ့ရတာကိုလြမ္းတယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို လြမ္းတယ္။ ေကာင္းကင္၊ လမင္းႀကီး နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးေနရတဲ့ ေတာင္ထိပ္ ျမင့္ျမင့္က ခံစားမႈကို လြမ္းတယ္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ။ ေလာဘေတြကို လြမ္းတယ္။ ေအးစက္စက္ အထီး က်န္ေဆာင္းကိုလြမ္းတယ္။
ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာရပ္ရင္း လားဟူမေလးနာဘို လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ပါးလ်လ် တိမ္ တစ္အုပ္က သူမလက္ကေလးေတြကို တိုးေဝွ႕ေက်ာ္ခြသြားၾကတယ္။ အထိ အေတြ႕မသိရ၊ အနံ႔အရသာ မသိရ ေပမယ့္ သူမတိမ္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ ႏိုးစြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ပန္း ေရာင္ေျပးေနတဲ့ ပါးမို႔မုိ႔၊ နီရဲေအး စက္ေနတဲ့ ႏွာေခါင္းထိပ္ေလး၊ ႏွင္း ပြင့္ေလးေတြ ကပ္ၿငိေနတဲ့ မ်က္ ေတာင္စင္းစင္းေလး ခ်မ္းေနတဲ့ နား ရြက္ေလးတစ္စံုကေတာ့ ေမႊးပဦးထုပ္ ထဲမွာ ပုန္းလွ်ိဳးလို႔။ သဘာဝအ႐ိုင္း ဆန္ဆန္အလွဟာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင္းနဲ႔ ပနံရလွတယ္။
သူမကိုယ္ေလးကိုလွည့္ၿပီး စိုက္ ခင္းႀကီးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ အို လွလိုက္တာ။ ေရာင္စံု၊ အေသြးစံု၊ ပန္းပြင့္ေတြေလအေဝ့မွာ ညီညီညာ ညာ လိမ့္သြားတာမ်ား သိမ္ေမြ႕တဲ့ ပန္းလိႈင္းလံုးေတြလိုပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးတဲ့ ပင္လယ္ထဲက လိႈင္းလံုးႀကီး ေတြ လိမ့္တက္လာသလိုမ်ိဳးေပ့ါ။ ဒီ ပန္းခင္းႀကီးဟာ သူမရဲ႕ဘဝ၊ သူမရဲ႕ ကမၻာ။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ ခရမ္းေရာင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုခူး၊ ဦးထုပ္ကိုခြၽတ္ ၿပီး နားရြက္ၾကားထဲ ပန္းထိုးပန္လိုက္ တယ္။
မခို႔တ႐ို႕ေနျခည္ႏုႏုဟာ ႏွင္းထု ခံတပ္ၾကားထဲက ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ဖုိ႔ ႐ုန္းကန္ေနတယ္။ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေလထုပါးပါးက ခပ္သင္းသင္းပန္း ရနံ႔ကို တြဲလဲခိုစီးၿပီး သူမႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္သြားတယ္။ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ ဖက္ ခြက္ဝင္သြားေအာင္ သူမ ေက် နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္တယ္။
ပန္း၊ ႏူးညံ့တဲ့ပန္း၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ပန္း၊ ဘိန္းပန္း၊ ဘိန္းပင္ေတြၾကားထဲ က အပင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ အေတာ္ ႀကီးေနၿပီး သီးၫႇပ္အျဖစ္စိုက္ထားတဲ့ မုန္ၫႇင္းေတြ ခူးရဦးမယ္။ ဘိန္းပင္ ေတြၾကားထဲမွာ စိုက္တဲ့အသီး၊ အႏွံ ေတြဟာ အျခားေျမႀကီးမွာ စိုက္တာ ထက္ ပိုခ်ိဳတယ္။ ပိုထြားတယ္။ ဘာ ေျမၾသဇာမွ သံုးစရာမလိုဘူး။ မုန္ ညင္းေတြခူး၊ အစည္းေလးေတြ လုပ္ရ မယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ေတာင္ေအာက္က ရွမ္းရြာေစ်းေလး မွာ သြားေရာင္းရမယ္။ အခ်ိဳ႕ကို ဆားနဲ႔လဲ၊ ႀကံသကာနဲ႔လဲ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ နဲ႔လဲ လုပ္ရတာေပါ့။ လားဟူမေလး နာဘိုဟာ သူမစိုက္ထားတဲ့ ဘိန္းခင္း ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ မိဘ လက္ထက္ထဲက စိုက္လာတာ။ အခု သူမဦးေဆာင္ၿပီး စိုက္ရတဲ့ အဆင့္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အေဖဆံုးၿပီးကတည္းက အေမမုဆိုးမႀကီးနဲ႔ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ ခဲ့ရတယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလး ကိုေတာ့ ပညာတတ္ေစခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕က ဆရာမႀကီးအိမ္မွာ အပ္ထားတယ္။ ဆရာမႀကီးအိမ္မွာပဲေန၊ စား၊ ေက်ာင္းတက္ေပါ့။ ဆရာမႀကီးကို ပိုက္ဆံေပးတာ မယူဘူး။ ဘိန္းတစ္ လံုးေပးေတာ့လည္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘိန္းေရာင္းၿပီး ဆန္ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။
ဆရာမႀကီးကေျပာတယ္။ ဘိန္း မစိုက္ဖို႔၊ အျခားသီးႏွံစိုက္ဖို႔ေပါ့။ မူးယစ္ေဆးျဖစ္ေနတယ္။ ကေလး ေတြ ပညာတတ္ျဖစ္လာရင္ အစ္မ ႀကီးက ဘိန္းစိုက္တယ္။ ဘိန္းေရာင္း တယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးတဲ့။ တိုင္း ျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္လည္း မေကာင္းဘူးတဲ့။ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ လုပ္ၿပီးရင္ နားမွာပါေလ။ တကယ္ ေတာ့ ဘိန္းစိုက္တယ္ဆိုတာ လြယ္တဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေျမ၊ ရာသီဥတု၊ အကုန္ၾကည့္ရတာ။ ဘိန္းစိုက္မယ့္ ေျမကို မြေနေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီေျမထဲနင္းလိုက္ရင္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္ နစ္ဝင္သြားတဲ့အထိ မြေန ရတာ။ မလြယ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘိန္းက ေတာင္ျမင့္ျမင့္မွာ စိုက္ရတာေလ။ မိုး အံု႔မွာကိုေၾကာက္တယ္။ ေနေရာင္ တိုက္႐ိုက္ထိမွာကိုလည္း မႀကိဳက္ျပန္ ဘူး။ အေရွ႕တည့္တည့္ အရပ္နဲ႔ အေနာက္တည့္တည့္အရပ္မွာ မစိုက္ ၾကဘူး။ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ အရပ္ကို ေရြးစိုက္ၾကတယ္။
အသီးေတြသီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ အခုန္ဆံုးဘဲ။ မ်ိဳးေအာင္၊ အလံုးလွ ရင္ အလြန္ေပ်ာ္တယ္။ ဘိန္းျခစ္တဲ့ေန႔ ကေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ခါးကိုေညာင္း ေနတာပဲ။ အထစ္ပါတဲ့ ဓားထက္ ထက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ဘိန္းသီးကို မတိမ္မနက္ တစ္ခ်က္ျခစ္ခ်ရတယ္။ ဘိန္းသီးတစ္လံုးကို သံုးေနရာ ေလာက္ လွည့္ပတ္ျခစ္ရတယ္။ ည ေနေရာက္ရင္ မနက္ကျခစ္ထားတဲ့ ဘိန္းလံုးက ဓားဒဏ္ရာကေန ထြက္ တဲ့ ဘိန္းေစးေလးေတြကို အသာယူ ရတယ္။ တအားကို ႏုၿပီး လက္ဝင္ပါ တယ္။
ဘိန္းပြင့္ရဲက ပြင့္ဖတ္ေတြကို လည္း ခူးရေသးတယ္။ အဲဒီပြင့္ဖတ္ ေတြကို တစ္ခုခ်င္းဆက္၊ အေပၚက အပူျပားနဲ႔ ဖိလိုက္ေတာ့ ေကာ္ကပ္ ထားသလို ပြင့္ဖတ္အခ်ပ္အျပားႀကီး ေတြရလာတယ္။ အဲဒီပြင့္ဖတ္ျပားႀကီး နဲ႔ ခုနဘိန္းေစးေတြကိုလံုးၿပီး ထုပ္ပိုး ရတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဘိန္းကေဆး အျဖစ္သံုးရင္ အင္မတန္ေကာင္းတာ ပါ။ လူေတြက မူးယစ္ဖို႔သံုးေနေတာ့ မေကာင္းတဲ့အရာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ နာဘိုတို႔တစ္မိသားစုလံုး အစဥ္ အဆက္ ဘိန္းပဲစိုက္လာတာပါ။ မိသားစုထဲမွာ ဘိန္းစြဲတဲ့လူ မရွိပါ ဘူး။ မူးယစ္ေဆးအျဖစ္ သံုးတဲ့လူ ေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ မစိုက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ေလယာဥ္နဲ႔ ေဆးလာျဖန္း ၿပီး ဘိန္းပင္သတ္မယ္လည္း ၾကား တယ္။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္း ပဲေပါ့ေလ။ သူမဘဝကို ေျပာင္းလဲ သြားေစတာကေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚရီပါပဲ။ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ ေအာင္ လမ္းျပကူညီေပးခဲ့တယ္။ စက္ခ်ဳပ္၊ အလွျပင္သင္တန္းေတြ တက္ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ ဘဝကို ႐ိုးသားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ဖို႔ စီမံေပး ခဲ့တယ္။ နာဘိုတုိ႔ေမာင္ႏွမ ေတြရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္၊ ေက်းဇူးရွင္၊ ေက်ာင္း အုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚရီကို အၿမဲ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ အခုေတာ့ လည္း သူမဘဝဟာ ေရာင္စံုပန္းလိႈင္း ေတြအစား၊ ေရာင္စံုပိတ္စေတြ၊ ေရာင္စံုအလွျပင္ပစၥည္းေတြၾကား ထဲမွာ ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ ခ်ယ္မႈန္းတတ္ ေနခဲ့ၿပီ။ လူသားေတြ လွပေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီပံ့ပိုး ေပးေနခဲ့ၿပီ။ သူမခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တိမ္ ေတြပါးပါးသြဲ႕သြဲ႕ေမ်ာလို႔ေကာင္း တုန္း။ ရွမ္း႐ိုးမႀကီးကေတာ့ ကိန္းခမ္း ႀကီးစြာ မမွိတ္မသုန္ တည္ၿမဲေနခဲ့ တယ္။
ေတာင္တန္းေပၚက လိႈင္းေတြ ဟာ ေရြ႕လ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ပဲ။
နန္းခင္သႏၲာဦး (ေတာင္ႀကီး)
