“ဆရာမ”
“ေဟး”
အနားကိုတိုးကပ္၍ စာလာျပ ေသာကေလးမ်ားဆီမွ အနံ႔မ်ဳိးစုံရေန သည္။ သနပ္ခါးနံ႔၊ ေခြၽးနံ႔၊ ေၾကးနံ႔။ ထိုအထဲမွ စူးစူးရြားရြားနံေသာ အမ်ဳိး အမည္မသိေသာအနံ႔။
“ဟဲ့ နင္တို႔ ေရမခ်ဳိးၾကဘူးလား”
“ခ်ဳိးပါတယ္ ဆရာမ”
“နင္တို႔ ႏွာေခါင္းေတြ ဘာနံ႔မွ မရဘူးလား”
ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾက သည္။
“ဆရာမ သိန္းေဌးနဲ႔ ျပည့္ၿဖိဳး ေအာင္က နားျပည္ေတြ ယိုေနတာဗ်”
ကေလးတစ္ေယာက္မွ တိုင္ ေျပာေျပာလာသည္။ စူးစူးရြားရြား အနံ႔သည္ ထိုမွရတာျဖစ္လိမ့္မည္။
“ဟင္ ဟုတ္လား အဲဒီႏွစ္ ေယာက္လာစမ္း ဒီကို”
တပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္အနား သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္၏နားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ နားႏွစ္ဖက္စီတြင္ နားျပည္ အျပည့္ႏွင့္ ပုတ္ပုတ္အက္အက္ အနံ႔ မ်ား ထြက္ေနသည္။
“ဟဲ့ နင္တို႔အေမေတြ ဘာမွလုပ္ မေပးဘူးလား”
မ်က္လုံးကေလးမ်ားကလည္း ကလည္ႏွင့္သာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ဘာမွျပန္မေျပာ။ ေတာရြာသဘာဝ မိဘမ်ားသည္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ယာေတာ၊ လယ္ေတာႏွင့္သာ အခ်ိန္ ကုန္ၾကရသည္။ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေနရသည့္အခ်ိန္က သိပ္မရွိၾက။
“ဒီအတိုင္းသာဆို နင္တို႔နား ထိုင္းေလးေတြျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ”
ဆရာမေဒၚခင္သုန္ ညည္း ညဴ ညဴေျပာမိသည္။
သူတို႔အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးရဦးမည္ဟု ဆရာမေဒၚခင္ သုန္ေတြးေနမိပါသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxx
ေနာက္တစ္ေန႔
ဆရာမ ေဒၚခင္သုန္ အိပ္ထဲမွ စိုက္၍ နားသန္႔ေဆးမ်ား ဂြမ္းလိပ္ မ်ား နားၾကပ္ထုပ္မ်ားဝယ္လာေတာ့ သည္။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္ သည္။
“သိန္းေဌးနဲ႔ ျပည့္ၿဖိဳးေအာင္ လာခဲ့”
အနားသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။နားႏွစ္ဖက္္စလုံးစီတြင္ နားျပည္မ်ား ႏွင့္အျပည့္။ နားတစ္ဖက္ထဲသို႔ ဂြမ္းစ ႏွင့္ အလ်င္ဆို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ေပါင္ေပၚတြင္တင္ေစလိုက္ သည္။ ဂြမ္းဆို႔ထားေသာနားကို ေအာက္ဘက္မွထားရသည္။ ၿပီးလွ်င္ နားထဲသို႔ နားသန္႔ေဆးႏွစ္စက္ ေလာက္ခ်ေပးလိုက္သည္။နားထဲမွ နားျပည္မ်ားပြက္ထ၍ နားအျပင္ သို႔ပင္ လွ်ံတက္လာသည္။ ထိုနား ျပည္မ်ားကို ဂြမ္းစႏွင့္သုတ္သည္။နား ၾကပ္ေတာင္ႏွင့္ၾကပ္သည္။ ဆရာမ ေဒၚခင္သုန္သည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္အရြယ္ရွိပါေသးသည္။ အိမ္မွာ အငယ္ဆုံး အပ်ဳိဆရာမေလးလည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း လက္ ေတြ႕ ေတြ႕ႀကံဳေနရေသာ တပည့္မ်ား ၏ ျပႆနာအခက္အခဲကို သူမွေျဖ ရွင္းမေပးလွ်င္မျဖစ္။ သူ႔တြင္ကေလး ျပဳစုနည္းကိုလည္း မသိ။ အေတြ႕ အႀကံဳလည္းမရွိပါ။ တပည့္မ်ား၏အခက္အခဲကို ေမတၱာႏွင့္ ေစတနာ ေပါင္း၍သာ ဘဝ၏ လက္ေတြ႕သင္ ခန္းစာမ်ား သင္ယူေနပါသည္။
“အမေလးေတာ္ နားတို႔ မ်က္စိ တို႔ ႏွာေခါင္းတို႔ အေရးႀကီးတာေတာ္ တို႔မသိဘူးလား။ တစ္ကိုယ္ရည္သန္႔ ရွင္းေနမွ စိတ္လည္းလန္းဆန္းမယ္။စာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားမွာေပါ႔။ေနာက္ဆိုအားလုံး ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနၾကရမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ”
xxxxxxxxxxxxx
“ဟဲ့ ခင္သုန္”
“ရွင္ အစ္မ”
“နင့္လက္ေတြ ေသခ်ာေဆးစမ္း ပါဟယ္။ ငါကေတာ့ နင့္အစား ရြံ လြန္းလို႔”
“ရြံေတာ့ ရြံတာေပါ့ အစ္မရယ္ သူတို႔ ေလးေတြကို ခင္သုန္မွလုပ္ မေပးရင္ ဘယ္သူလုပ္ေပးမွာလဲ”
“သူတို႔အေမေတြေတာင္ ေနႏုိင္ ေသးတာေအ”
“သူတို႔အေမေတြက အားလည္း မအားၾကသလို ဒီလိုလုပ္ေပးရမယ္ဆို တာကို မသိတာေနမွာပါ အစ္မရယ္”
“ေအးပါေအ လုပ္ပါ မိခင္သုန္ ရယ္”
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အစ္မဆရာမတစ္ေယာက္က မခ်ိတင္ကဲ ေလသံ ႏွင့္ ေျပာသည္။ ဆရာမေဒၚခင္သုန္ အၿပံဳးႏွင့္သာ အေျဖျပန္ေပးမိသည္။
xxxxxxxxxxxxx
ဆရာမ ေဒၚခင္သုန္တစ္ေယာက္ တပည့္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ နားသန္႔ ရွင္းေရးကိစၥကို တစ္ပတ္ေလာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္လုပ္ေပး လိုက္ရ သည္။ ေနာက္တြင္ သူတို႔ေလးႏွစ္ ေယာက္ နားျပည္ယိုသံမၾကားရေတာ့။
တပည့္ေလးမ်ားသည္ ဆရာ ဆရာမမ်ားျဖင္႔သာ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ကုန္ရသည္။ မိဘမ်ားႏွင့္ေနရ သည္ အခ်ိန္က နည္းလွသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္ တပည့္ေလးမ်ား၏ ဒုတိယမိဘဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါ။
“မိမိႏွင့္သာ အေနမ်ားေသာ တပည့္ေလးမ်ားကို မိမိကသာပစ္ ထားခဲ့ပါလွ်င္ သူတို႔ေလးမ်ား၏ဘဝ သည္ လွပႏုိင္မည္မဟုတ္။ သူတို႔ ေလးမ်ားသည္ အနာဂတ္၏ ပန္း ကေလးမ်ားမဟုတ္ပါလား။အနာဂတ္ ၏ ပန္းကေလးမ်ားကို အနာအဆာ ကင္း၍ လွပေစခ်င္တာ မိမိ၏မွန္ကန္ ေသာ ေစတနာပါ” ဟု ေတြးမိေသာ အခါတြင္ ဆရာမေဒၚခင္သုန္တစ္ ေယာက္ စိတ္ထဲတြင္လန္းဆန္းၾကည္ လင္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရပါေတာ့ သည္။
မယင္းမာ
