ငါသည္ အဘယ္နည္းဟု ထံုထိုင္းကာ ႏံုအခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ၅ဝဝဝ ေလာက္ရွိလိမ့္မည္။ အေျဖမရွိ၊ စဥ္းစားႏုိင္စြမ္းလည္းမရွိ၊ နားလည္ သိရွိႏုိင္ျခင္းလည္း မရွိခဲ့။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၌ ရွိေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို သြားေရာက္ေတြ႕ ဆံုခဲ့သည္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးထက္၌ ခဏမွ် နားခဲ့ သည္။ ငါသည္ ဤအရာျဖစ္သည္ဟု ေက်ာက္တံုးႀကီးကိုၾကည့္၍ ေရရြတ္ႏုိင္သည္။ ဒါေပမဲ့ ငါမရြတ္ဆိုခဲ့။ ပင္လယ္က ငါ့ကို ေခၚငင္သည္။ ငါ့မွာလုပ္စရာေတြ ရွိေသး သည္။ တမာပင္ေအာက္က ေရအင္တံုကေလး ထဲ ေရထည့္ရဦးမည္။ ႏုိ႔ေပမယ့္ ေက်ာက္ တံုးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာၾကည့္ခ်င္ေသး သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ မ မႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးႀကီးထဲမွ ကမၻာေျမရဲ႕ ဆြဲငင္ အားကို ယူနစ္တစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ သည္။ ဤအရာသည္ ႀကီးမား၍ ေလးလံေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးျဖစ္ပါသည္။ ထပ္မံ၍ ေလ့လာစရာမ်ား က်န္ရွိေနပါေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ငါဘာမွ်မတတ္ႏုိင္။ ေတာင္ တစ္ ေတာင္၏ ေအာက္ေျခ၌ နစ္ျမႇဳပ္ေနေသာ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး အ ေၾကာင္း ငါဖတ္႐ႈခဲ့ဖူး သည္။ သာမန္ ေက်ာက္တံုး တစ္တံုးပါပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါဘာမွ် ထပ္၍ မေျပာႏုိင္။ ငါသိ သည္မွာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ က ေက်ာက္တံုး ႀကီးျဖစ္သည္။
ထိုေက်ာက္တံုးႀကီးထက္၌ က်ီးကန္း တစ္ေကာင္လာနားကာ တအားအား ေအာ္ ျမည္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ီးကန္းသည္ အနက္ ေရာင္ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္သည္ စိန္႔ ညိဳ႕သည္။ လူသူ မရွိ၊ ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္ ေသာ ညဥ့္နက္နက္ထဲ၌ ေက်ာက္တံုးႀကီးသည္ သူ႔ဘာသာ ၿငိမ္သက္ေနမွာပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ ေက်ာက္တံုးႀကီးထံမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ငါ့ကိုမသိ။ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း ဆုိသည္မွာ ထုိအရာျဖစ္သည္။ ငါမလြန္ ေျမာက္ႏုိင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိရသနည္း။ ေက်ာက္တံုးႀကီးသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ ဖြယ္ပင္။ သူသည္ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္၊ က်ီးကန္း သည္ ေနာက္ထပ္ေရာက္မလာေတာ့။ ယခု ေႏြဦး ေပါက္ၿပီ။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ ဖြယ္ေကာင္း ေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို အမွတ္ရျခင္းပါပဲ။ ဘာ ျဖစ္လို႔ၿငိမ္ သက္ေနရတာလဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့ထံ၌ ေမးခြန္းမရွိ။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ေဇာက္ထိုး မိုးေမွ်ာ္အေနအထားႏွင့္ ေက်ာက္တံုး ႀကီး အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ပါမည္။ သူဘာ ေၾကာင့္ ဥကၠာခဲတစ္ခုအျဖစ္ အာကာသထဲ လြင့္ေမ်ာမသြားဘဲ ကမၻာေျမမွာ ကပ္ေနရတာ လဲ။ ေက်ာက္တံုးႀကီးအေၾကာင္း ငါသိခ်င္တာ ရွိသည္။ မင္းေျပာျပႏုိင္မည္လား။ ေသခ်ာပါ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါမမႏုိင္။
ေနမ်ဳိး
