တစ္ခ်ိန္က
ေမေမ့ရဲ႕တံခါးကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ
ဖြင့္ဝင္ခဲ့မိသူ
ေမေမ႔ရဲ႕အေသြးအသားကို
အသက္ကယ္ေဆးလို
အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္
အသံုးျပဳရွင္သန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္
အခုေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚသမွ် အခန္းတိုင္း
ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ ဝင္ေနရတယ္ ေမေမ။
ေဘးနားက စားပြဲဝိုင္းေတြမွာ
အေပ်ာ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနသေလာက္
ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ
(ေမေမ့ကိုတစ္ေယာက္တည္း
ထားခဲ့မိတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးတြမ်ားလား)
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕အလင္းဓာတ္ဟာ
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ေရာက္မွ
ေဝဝါးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဥေပကၡာျပဳႏိုင္လြန္းတဲ့
သံသရာထဲမွာ
အေတြးမ်ားစြာ သံသရာထက္ရွည္လို႔
ရြက္က်ပင္ေပါက္လို
ေန႔ရက္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာထဲ
အမွန္တရားအတြက္
ကမၻာ႔အျပင္ထိ အထုတ္ခံဝံ့သူ
ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္
ဘဝကို ေလာင္းေၾကးထပ္ဝံ့သူ
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာအတြက္
အိပ္မက္မ်ားစြာကို စြန္႔လႊတ္ဝံ့သူ
တစ္ေယာက္အေပ်ာ္ေတြကို
အိတ္ေပါက္နဲ႔ေကာက္ခဲ့တယ္
ခလုတ္ကန္သင္းေတြအျပည့္နဲ႔
ေျပးလမ္းထက္မွာ။
လင္းလြန္း
