မရီ သူ႔အေဖဆံုး ရက္လည္ ၿပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ မမရီလက္ထဲ မွာ သူ႔အေဖမကြယ္လြန္မီ ကိုင္ခဲ့တဲ့ ‘ေၾကးဝါေရာင္ တုတ္ေကာက္ေလး+ပါ လာတယ္။ အဲဒီေၾကးဝါေရာင္ တုတ္ ေကာက္ေလးက ပေလြလို အေပါက္ ကေလးေတြနဲ႔ အတိုအရွည္အနိမ့္ အျမင့္ ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတဲ့ တုတ္ ေကာက္ေလးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မမရီသူ႔အေဖ တုတ္ေကာက္ေလးကို ယူလာတာ၊ သူ႔အေဖကိုယ္စား အမွတ္ တရပစၥည္းတစ္ခုကို ယူလာတယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီတုတ္ ေကာက္ေလးဟာ မမရီရဲ႕ . . .။
(၂)
စာေရးဆရာႀကီး ဦးရာစိုး (ရာစိုး-လူမႈ) ကြယ္လြန္ေတာ့ မဟာ ေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္ စာေရးဆရာအ သင္းဟာ သူတို႔အားထားရာ ရဲတိုက္ ႀကီး ၿပိဳလဲသြားတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ဆ ရာႀကီးဟာ စာေပကို အလြန္တန္ဖိုး ထားျမတ္ႏိုးသလို၊ သူ႔အသင္းဝင္ စာ ေရးဆရာႀကီးငယ္ေတြလည္း အတန္း စာေပမခြဲဘဲ အေလးထားတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းက ရာဇာစိုးသမဝါယမလီမိ တက္လုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး က အဲဒီအသင္းရဲ႕ ရာသက္ပန္ဥကၠ႒ ေပါ့။ ဆရာႀကီးက သူ႔အသင္း႐ံုး အ ေပၚထပ္ တစ္ထပ္လံုးကို စာေရးဆရာ အသင္းရဲ႕႐ံုးခန္းအျဖစ္လည္း ခြင့္ျပဳ ထားတဲ့အျပင္၊ ႐ံုးအတြက္ အသံုးျပဳ မယ့္ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြကိုလည္း သူတစ္ဦးပိုင္ေငြအျဖစ္ ျပည့္စံုေအာင္ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာႀကီး ရဲ႕သမီးႀကီး မမရီရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္ေပ မယ့္ စာေရးဆရာအသင္းမွာ အ သင္းဝင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ မဟာ ေအာင္ေျမ စာေရးဆရာ အသင္းမွာ အသင္းဝင္ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိတယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မႏၲေလး စာေရးဆရာအသင္းေတြထဲမွာ အင္ အားေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါ တယ္။ မဟာေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္ဆို ေပမယ့္ မႏၲေလးအျခားၿမိဳ႕နယ္က စာေရးဆရာေတြ၊ အမရပူရ၊ အင္းဝ၊ ပုသိမ္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္က စာေရးဆရာ ေတြလည္း၊ မဟာေအာင္ေျမမွာ အ သင္းဝင္ၾကပါတယ္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕နယ္ေတြထဲမွာ အထူးျခားဆံုးက ႏွစ္စဥ္ေအာင္ေျမ မဂၢဇင္းကို တစ္ႏွစ္တစ္အုပ္ ထုတ္ေဝ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းပဲ။ ထုတ္ေဝခဲ့တာလည္း ၁၃ ႀကိမ္အထိ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ ခုက ႏွစ္စဥ္စာေပသက္ႀကီးပူေဇာ္ ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သက္ ႀကီးစာေပပညာရွင္မ်ားလည္း ထိုက္ တန္စြာ ကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္ ဆရာႀကီး က ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတယ္။ သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲတိုင္းမွာ အေကြၽးအေမြး အစီ အစဥ္ေတြအျပင္ တက္ေရာက္သူ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ ကံစမ္းမဲ အစီအစဥ္ကလည္း ႏွစ္စဥ္ပဲ ပါဝင္ခဲ့ ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဗလာမပါတဲ့ ကံစမ္းမဲမွာ တန္ဖိုးအသင့္အတင့္ရွိ လူသံုးပစၥည္းကိုပဲ မဲေဖာက္ေပးပါ တယ္။ ႏွစ္စဥ္ မဲလာႏိႈက္ၾကတဲ့ ဦးေရမွာ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္အထိ ေအာင္ ရွိပါတယ္။ ဒါက တစ္ႏွစ္ တေလ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္။ ႏွစ္စဥ္၊ ဒါတင္မကေသး။ သူ႔စာေရးဆရာ ေတြ ေလ့လာေရး သြားတတ္တယ္ ဆို သူကိုယ္တိုင္ ကားလိုသေလာက္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ဘယ္သူမွ တစ္ျပား မွ ထည့္စရာမလိုေအာင္ စီစဥ္ေပး တတ္တယ္။
အဲဒီစာေပခ်စ္သူဆရာႀကီးဟာ ၈.၂.၂ဝ၁၈ ကေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ သူခ်စ္တဲ့ သူ႔႐ံုး သူ႐ံုးသားေတြနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြျဖစ္ တဲ့ မမရီတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ထားခဲ့ၿပီး ဘဝတစ္ပါးသို႔ ေျပာင္း ေရႊ႕သြားပါၿပီ။
မွီခိုၾကသူမ်ားစြာရဲ႕ ဆံုး႐ံႈးမႈပင္ . . .။
(၃)
ဟုတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီတုတ္ေကာက္ေလးဟာ မမရီရဲ႕။ တုတ္ေကာက္ကေလး ဘယ္အခ်ိန္ အသက္ဝင္လိုက္မွန္း ကြၽန္ေတာ္မ သိလိုက္ဘူး။ ၁၂.၃.၂ဝ၁၈ ေန႔က ကြၽန္ေတာ္အင္တာနက္သံုးေနခ်ိန္ မမရီ ကဗ်ာရြတ္ေနတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္ ဖြင့္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရ တယ္။ အဲဒီေန႔က စာေရးဆရာ အသင္း႐ံုးမွာ သူတုိ႔ဆရာႀကီးကို ကဗ်ာႏွင့္ ပူေဇာ္ပြဲ လုပ္ေနၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္သတိရမိတယ္။ ဗီဒီယိုဖိုင္ ထဲမွာ မမရီကလည္း သူ႔အေဖတုတ္ ေကာက္ေလးနဲ႔ ကဗ်ာပူေဇာ္မႈ ျပဳေန တာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္။ တကယ့္ကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ပါပဲ။
အေဖ
အားလံုးကိုခြဲၿပီး
ခရီးအေဝးႀကီး အေဖထြက္သြားပါၿပီ။
အေဖ
သမီးေလာဘႀကီးခဲ့တာလား
သမီးညံ့ခဲ့တာလား
ခြဲျခားမသိခင္
သမီးက်န္ရစ္ခ့ဲတယ္ အေဖ။
အေဖ
အေဖ့အသက္ ၈ဝ
သမီးအသက္ ၅ဝ ေက်ာ္အထိ
အေဖ့အရိပ္ခိုၿပီး
ဘဝခါးေတြ သမီး’ခ်ိဳ’ခဲ့ပါတယ္အေဖ။
အေဖ
အခုေတာ့ အရိပ္မဲ့ခဲ့ၿပီေလ
အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္
မိဘရဲ႕
ပိုၿပီးစာနာခံခဲ့ရတာလည္း သမီး
မိဘသဘာဝ
ပိုအခ်စ္ခံခဲ့ရတာလည္းသမီး ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာလည္း သမီး
အေဖအားကိုးနဲ႔
ညံ့ခ်င္တိုင္းညံ့ခဲ့ တာလည္းသမီး
အေဖေရ
အခုေတာ့
အလြမ္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔
အေဖ့အရိပ္ကင္းတဲ့
ေကာင္းကင္ပူေအာက္
အေဖ့တုတ္ေကာက္ေလးနဲ႔
အေဖ့ တုတ္ေကာက္ေလးနဲ႔
သမီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္ အေဖ။
သမီးႀကီး -ရီရီစိုး
ေၾသာ္ တုတ္ေကာက္ေလး တုတ္ေကာက္ေလး ေက်းဇူးတင္ လိုက္တာ . . ။ မမရီ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း သန္သန္စြမ္းစြမ္းမွ မဟုတ္ တာ။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
