ကၽြန္တာ္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ သင္ တန္းတစ္ခုတက္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဆရာတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးရာ သူသည္ ‘ကိုလူထူး’ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔ဘ ဝမွာ ထူးျခားခ်က္အခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိေနခဲ့ ပါသည္။ သူသည္ အေနအထုိင္႐ုိး၊ အေျပာအဆုိ႐ုိးေသာ္လည္း သူ႔ဇနီး ဆရာကေတာ္ကေတာ့ အေနအထုိင္ လည္း ဆန္း၊ အေျပာအဆုိလည္း ဆန္းသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သင္တန္း သားလူပ်ဳိေတြမွာ ‘ကံႀကီးထုိက္’ မွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ဆရာကေတာ္ကို ခပ္ေဝးေဝးမွ ေရွာင္ခဲ့ၾကရပါသည္။ မေရွာင္ႏုိင္ေသာ လူ႔သရမ္းေတြေတာ့ နာမည္ပ်က္ၿပီး သင္တန္းမွ ထုတ္ပယ္ ျခင္းခံခဲ့ၾကရပါသည္။ ဇနီးက သပြတ္ အူလုိက္ေနေသာ္လည္း ဆရာသည္ အေနအစား၊ အသြားအလာ မပ်က္ ဘဲ ဥပုသ္မွန္မွန္ေစာင့္၊ ပုတီးမွန္မွန္ စိပ္လ်က္၊ သင္တန္းတြင္ အရႊန္း ေဖာက္ၿမဲေဖာက္လ်က္သာ ရွိခဲ့ပါ သည္။ သူသည္ သာမေညာင္ညေတာ့ မဟုတ္။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာပညာကို ဂ်ာမနီ (ထိုစဥ္က ဂ်ီဒီအာGDR ေခၚ အေရွ႕ဂ်ာမနီ)မွာ သင္ယူဆည္း ပူးခဲ့သူျဖစ္သည္။
“သူတို႔ဓေလ့ကေတာ့ အ့ံစရာပဲ ကိုယ့္လူ၊ ငါတုိ႔ သင္တန္းတက္ရတဲ့ စက္႐ုံႀကီးမွာ ေယာက်္ားမိန္းမဝန္ ထမ္း ၅ဝဝ ေလာက္ရွိၾကတယ္။ စေန ညတုိင္းပါတီပြဲလုပ္ၾကတယ္။ေသာက္ ၾကစားၾက၊ ကၾကခုန္ၾကေပါ့။ တခ်ဳိ႕ ဆို ပါတီပဲြၿပီးတာနဲ႔ မယားခ်င္းလဲၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကကေရာ၊ တနလၤာ ေန႔ အလုပ္ျပန္ဖြင့္ေတာ့ မယားေတြ က ကိုယ့္လင္ဆီ ကိုယ္ျပန္လာၾကၿပီး ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ရယ္လားေမာလား နဲ႔ ေနၾကျပန္ကေရာ။ ေယာက်္ားခ်င္း လည္း မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ အခင္ မင္မပ်က္ၾကဘူး”
ဆရာက သို႔ကလိုေျပာျပေနစဥ္ ၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ၿပံဳးခ်င္ၾကပါ ေသာ္လည္း ဆရာ့ကို အားနာငဲ့ညႇာ ေသာေၾကာင့္မၿပံဳးျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ ဆရာ က ဆက္ေျပာေသးသည္။
“င႐ို႕ဆီမွာ မယားခ်င္းခဏလဲ ဖို႔ မေျပာနဲ႔။Touch my wife and see the knife မယားထိ ဓားၾကည့္ ဆုိၿပီး ကိုယ့္မယား သူ႔မယားၾကာၾကာ ၾကည့္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ တုတ္ဆြဲဓားဆဲြေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အေလာင္းခ်င္းထပ္ကုန္ ေတာ့မွာ …”
ဆရာကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ဂ်ာ မန္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ဟုမ်ား မွတ္ ယူေနသလား မသိေတာ့ပါ။ ေအာ္ …ထူးလည္း ထူးတဲ့ဆရာ …။
တကယ္ထူးတဲ့ ကိုလူထူးက ေတာ့ ေျမလတ္ေဒသသား စစ္ျပန္ႀကီး ဦးဘညိဳျဖစ္သည္။ အသားနက္ၾကဳတ္ ၾကဳတ္ အရပ္ပုပု၊ ခႏၶာကိုယ္က်စ္ က်စ္လ်စ္လ်စ္၊ မ်က္စိေပါက္က်ဥ္း က်ဥ္း အၿမဲတမ္းေဆးတံခဲလို႔ သူႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္တည္း ေနထုိင္ပါေသာ္ လည္း မ်က္ႏွာထားတင္းလြန္း တစ္ ရပ္ကြက္လံုးက လူေတြႏွင့္ အေစးမ ကပ္သူျဖစ္ရာ သူ႔ကို ‘ဗ်ဴး’ဖို႔ အခြင့္ အေရးကို အၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့ရ သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ‘ဗ်ဴး’ခြင့္ရ ေသာအခါ တကယ္ထူးသည့္ ကိုလူ ထူးႀကီး ျဖစ္မွန္းသိခဲ့ရပါသည္။
“ငါက မိဘမဲ့ကြ။ ေဆြမ်ဳိးေတြ လက္ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ မိဘ မဲ့တာတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းသကြ။ ကိုယ္ေၾကာက္ရမယ့္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာေပါ့ကြာ။ ေလာကမွာ ေၾကာက္ရမယ့္သူေတြမ်ားလွသကြာ။ ကုိုယ့္ကိုေၾကာက္တဲ့သူဆိုလို႔ ကိုယ္ ေမြးထားတဲ့ေခြးနဲ႔ ႏြားပဲရွိေတာ့တယ္” ဟု ဦးဘညိဳက မ်က္ႏွာတည္ႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။
“ငါဟာ အရြယ္ေရာက္စ ျပဳက တည္းက လယ္သမားဘဝကို အလို လို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးေနသကြ။ ဘာျပဳ လုိ႔မွန္း မသိပါဘူးကြာ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာက သူတစ္ပါးအိမ္ မွာ ထမင္းစား ကြၽန္ခံႏြားေက်ာင္း သား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘဝကေန ေရွ႕တက္ရင္ အလြန္ဆံုး လယ္ကြၽန္ ယာကြၽန္ သူရင္းငွား လယ္ကူလီပဲ ျဖစ္မယ္။ သည္ေတာ့ ငါစိတ္ႏွလံုး တံုးတံုးခ်ၿပီး ရြာက ထြက္ေျပးေတာ့ တာပဲ။ ရြာကေန မိုင္ ၂ဝ ေလာက္ ေဝးတဲ့ တပ္မေတာ္တပ္ရင္းတစ္ခုဆီ အေရာက္ေျပးတာ။ လယ္သမားမျဖစ္ ရတဲ့ အတူတူ စစ္သားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ စစ္သားလုပ္ရင္း ေငြစုမယ္၊ တပ္ကထြက္ရင္ လယ္ယာ ကြၽဲႏြားေတြ ဝယ္ၿပီး လယ္သမားဘဝ ကိုခံယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ အခု ငါဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတုိင္း အသက္ ၆ဝ မွာ ငါဟာလယ္ပိုင္၊ ႏြားပိုင္နဲ႔ ရန္ ကုန္နဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာမွာ လယ္ သမားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ …”
“လယ္သမား ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ ခ်င္ခဲ့တာလဲ ခင္ဗ်”ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။
“မင္းေကာ …ဘာေၾကာင့္ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာတုန္း”ဟု သူက ျပန္ေမးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ အေျဖရက်ပ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ငိုင္သြားစဥ္ သူက …
“မင္းတို႔ စာေရးဆရာေတြက ျပည္သူလူထု ထမင္းစားရေအာင္ လုပ္မေပးႏုိင္ၾကပါဘူးကြာ။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံက ျပည္သူလူထုကို တကယ္ ထမင္းေကြၽးေနတာက ငါတို႔ လယ္သ မားေတြကြ၊ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရက ငါ တုိ႔ကို ေက်းဇူးရွင္ဦးႀကီးမ်ားလို႔ ေခၚ ၾကတာ။ မင္းတို႔ကို ေက်းဇူးရွင္စာေရး ဆရာႀကီးမ်ားလို႔ ဘယ္သူက ေခၚသ လဲဟင္၊ ေျဖစမ္းပါဦးကြ”
ဦးဘညိဳ၏ ေမးခြန္းကို ကြၽန္ ေတာ္မေျဖႏုိင္ပါ။ ဦးဘညိဳက ေသ စာရွင္စာေလာက္သာတတ္သူမို႔၊ စာ ေပအႏုပညာအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ နကန္းတစ္လံုးမွ် သေဘာေပါက္မွာ မဟုတ္ပါ။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ လယ္ သမားျဖစ္သည့္ျပင္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေက်းဇူးရွင္အထက္တန္းစား လူသား ႀကီးအျဖစ္ စဲြၿမဲျပင္းထန္စြာ ခံယူထား ပံုရသည္။
သူသည္ လံု႔လဝီရိယႀကီးသျဖင့္ သူ၏ လယ္ယာလုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ပါ သည္။ ဇနီးႏွင့္ သမီးပ်ဳိကလည္း အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ၾက သည္။ အႀကီးဆံုးသားကိုေတာ့ ေက်ာင္းမထားဘဲ ၁ဝ ႏွစ္သား ေလာက္မွာ မႏၲေလးက နာမည္ေက်ာ္ စာသင္တုိက္ႀကီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ၿပီး သာ သနာ့ေဘာင္သြတ္သြင္းလုိက္ရာ၊ ငယ္နာမည္ ‘ကုလား’ေခၚ စန္းဝင္းဆို ေသာ ေကာင္ကေလးသည္ ေနာင္အ ခါမွာ ‘စာတတ္ က်မ္းတတ္’ အသွ်င္ စႏၵသူရိယ”ဘဲြ႕ျဖင့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ လာသည္။
“သားရဟန္းအတြက္ ဂုဏ္မယူ ဘူးလား ခင္ဗ်”ဟု ကြၽန္ေတာ္က စပ္ စုျပန္သည္။
“ယူပါဘူးကြာ၊ ယူစရာ မလိုပါ ဘူး လယ္သမားျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါဂုဏ္ယူ မွာေပါ့။ သူက လယ္သမားမွ မဟုတ္ တာ၊ လယ္သမားသာလွ်င္ အထက္ တန္းစားကြ”ဟု ဦးဘညိဳက မိန္႔ၾကား ပါေလသည္။
ဦးဘညိဳကို စတင္ေတြ႕ရွိက တည္းက ႏွစ္ကာလၾကာလာသည္ အထိ။ သည္လူႀကီး၏ေျခေထာက္ မွာ ဖိနပ္မေတြ႕ဖူးပါ။
“ဦးဘညိဳ …ဘာေၾကာင့္ ဖိ နပ္မစီးတာလဲ …”
“ငါ ရန္ကုန္ေရာက္စက သား ေရဖိနပ္တစ္ရန္ဝယ္စီးတယ္။ ေစ်းက လည္း ႀကီးမွႀကီး၊ သံုးရက္ပဲ စီးရ ေသးတယ္။ ေခါင္ျပဳတ္ထြက္သြား ေရာ။ အဲဒီကတည္းက ရန္ကုန္က ဖိနပ္ေတြကို သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အေန နဲ႔ေရာ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ပါ ငါဖိနပ္မစီးေတာ့တာ ဒီက ေန႔အထိပဲ။ ေသတဲ့အထိ ဖိနပ္မစီး ေတာ့ဘူးကြာ”ဟု ေျပာခဲ့သည့္အတုိင္း သူကြယ္လြန္သည္အထိ ဦးဘညိဳ ဖိနပ္စီးသည္ကို မေတြ႕ခဲ့ရပါ။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ဦးဘညိဳကို သူဝတ္ေနက် အကြက္သာပဲ ရွိေတာ့ သည့္ လယ္သမားပုဆိုးၾကမ္းတို႔ကို ဝတ္လ်က္ ေအာက္ခံအက်ႌဆို၍ စြပ္က်ယ္မွ်ပင္ မပါရွိဘဲ ကိုယ္ေပၚ မွာ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ႏွင့္ အနက္ေရာင္သားေရဂ်ာကင္ႀကီးကို ရင္ဘတ္ဟၿပဲႏွင့္ ဝတ္ထားေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ဂ်ာကင္ႀကီးက အသစ္စက္စက္ ျဖစ္ပံုရသည္။ ကာ လေပါက္ေစ်း တစ္ေသာင္းက်ပ္ေတာ့ ရွိမည္။ (ခုေခတ္ဆိုလွ်င္ က်ပ္ တစ္သိန္းေက်ာ္တန္ေပလိမ့္မည္။)
“ဦးဘညိဳ ဂ်ာကင္ကအေကာင္း စားအပ်ံစားႀကီးပါကလား” ဟု ကြၽန္ ေတာ္က အ႐ုိးခံအတုိင္း ေျပာလိုက္ ေသာ္လည္း သူက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့သည္။
“ေခါင္းရင္းအိမ္က ပင္စင္စား ေက်ာင္းဆရာႀကီးက ဖလန္နယ္အ ေႏြးထည္အသစ္ကေလးဝတ္ၿပီး ငါ့ အသိေရွ႕မွာ လမ္းသလားေနတယ္။ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္း သူ႔အေႏြးထည္က တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးရတယ္လို႔ လက္မေထာင္ၿပီး ၾကြားေနတယ္။ အဲ့ လူႀကီးကို မခံခ်င္တာနဲ႔ တစ္ေသာင္း ေက်ာ္တန္ ဂ်ာကင္ႀကီးကို ငါသြား ဝယ္တာ၊ ဒါႀကီးကိုဝတ္ၿပီး ငါအခု လယ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ရာသီ သံုးပါးစလံုး ဝတ္ေနမကြာ …”
ဦးဘညိဳက သူ႔စကာစး သူအတိ အက် လိုက္နာပါေပသည္။
ၾကဴးႏွစ္
