(၁)
‘လူဆန္ျခင္း’
ဘဝမွာမရခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးအတြက္
တစ္ဝက္ေနာင္တနဲ႔ ေနထိုင္တယ္
စိတ္မကုန္ႏိုင္ေသးေသာ
ကမၻာႀကီးမိုက္လံုးႀကီးမႈေတြအတြက္
ခြင့္လႊတ္ပါ။
လွသန္း
ႀကိဳးစားသေလာက္ မရခဲ့သည့္ အရာမ်ားအတြက္ တစ္ဝက္ေနာင္တ ႏွင့္ ေနထိုင္ရေသာ ကမၻာႀကီး၊ ကြၽန္ ေတာ္တို႔တစ္ေတြ၏ စိတ္ကုန္လည္း ခဏ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္မကုန္ ႏိုင္ေသးသည့္ ကမၻာႀကီး။
ထိုကမၻာႀကီးထဲက ေဆာင္းႏွင္း လြန္စ သမယ၊ ေႏြဦးသစ္သည္ ဓား ပါးပါးကေလးတစ္လက္ႏွင့္ အေရ ျပားကို မႊမ္းသလို က်ေရာက္လာခဲ့ ၏။ ေက်ာက္ျဖစ္လုမတတ္ ဆာ ေလာင္မႈမ်ားကို ရင္ဝယ္ပိုက္လ်က္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေဝဒနာကို ေလာကလမ္းမေပၚဝယ္ ပုတီးေစ့ မ်ားသဖြယ္ လြင့္ႀကဲက်ေနခဲ့ၾက၏။
‘ခ်မ္းသာသုခကိုသာ မွ်ေဝလို ပါတယ္’ဟု ေသငယ္ေဇာႏွင့္ ေျမာေန သည့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသူေတာ္စင္ ပုတီးေစ့မ်ားက ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ သြားခဲ့ၾက၏။ လမ္းေထာင့္ မိလႅာတြင္း ေဟာင္းနံေဘး ယုတ္မာျခင္း အမိႈက္ ပံုမွာေတာ့ စားၾကြင္းစားယာ စကာ တစ္ေယာက္။ သူႏွင့္မေတာ္သည့္ သူ ေတာ္ေကာင္းဝတ္စံုကို ပံုပ်က္ ပန္း ပ်က္ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး
‘အိပ္မက္ဝေအာင္ မက္ထားၾက’
ဟု ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္ ေန၏။ လူထုက သူ႔ကိုဘာမွထိခိုက္ ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သူႏွင့္လူထု ၾကား၌ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းနံရံႀကီး ျခား ထားသည္ဟု သူကယံုၾကည္ေန၏။
ထိုနံရံသည္ ရြံ႕ရွာစက္ဆုပ္ျခင္း နံရံအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆို ေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ အႏၶျမဴေတြ ေဝ့ေနခဲ့၍ သူမျမင္ႏိုင္ခဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ကေတာ့ သုညရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ သုညအိမ္ေထာင္စုတစ္စု ထပ္ေျပာင္း လာသကဲ့သို႔ ခံစားေနရ၏။ အိပ္ေရး လည္း ဝဝအိပ္ပါမည္။ အိပ္မက္ လည္း ဝဝမက္ပါမည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သန္းေပါင္းမ်ား စြာေသာ ေဝဒနာမ်က္လံုးမ်ားအတြက္ ညတာသည္ သံသရာႏွင့္အၿပိဳင္ ရွည္ လ်ားေနဆဲသာရွိေသး၏။ ရွာေဖြ၍ ရသေလာက္ေသာ လူသားဆန္မႈ ကေလးမ်ားျဖင့္ ဘဝကို က်ားကန္ ထားၾကရ၏။
သို႔ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လွေပၿပီ။
‘အခ်ိန္ကုန္တယ္ဆိုတာအခ်ိန္တစ္ခုတည္းကုန္ဆံုးသြားတာမဟုတ္ဘူး။ ႏုပ်ိဳမႈေတြ၊ အင္အားေတြပါ အခ်ိန္နဲ႔ အတူတူကုန္ဆံုးသြားတာမ်ိဳးပါ’ဟူ ေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတမိ မင္းသား၏စကားကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရမိ၏။
(၂)
‘ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလည္း ေလွမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးလို တျဖည္းျဖည္း ေဆြးေျမ့သြားခဲ့ပါၿပီဗ်ာ’ဟု ေခ်ာင္း၏တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သူ ကူးတို႔သမားက ညည္း၏။
“ဒီတံတားႀကီးမေဆာက္ခင္ ကာလတုန္းက ဒီေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ခြင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရင္ပါပဲ။ တစ္ဖက္ကမ္း ကိုကူးခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီပဲ ဦး တည္ၾကရတာေပါ့။ ကူးတုိ႔ပို႔လို႔ရတဲ့ ေငြနဲ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေကာင္း ေကာင္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ တံတားႀကီး လည္း ေပၚလာေရာ ေလွကိုပစ္ထား လိုက္ရပါေလေရာ။ ကေလးေတြလည္း ပန္းရန္ထဲ လုိက္သူလိုက္၊ ဘီယာဆိုင္ ဝိတ္တာလုပ္သူလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပညာ ေရးကေတာ့ တစ္ပိုင္း တစ္စနဲ႔ေပါ့”
ခင္ဗ်ားကေရာ တျခားဘာအ လုပ္မွ မလုပ္ဘူးလားဟု ကူးတုိ႔သမား ႀကီးကို ေမးၾကည့္မိ၏။
‘ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကူးတုိ႔ခတ္ေန ရာကေန ႐ုတ္တရက္နားလိုက္တဲ့ အခါ က်ေတာ့ က်န္းမာေရးက အ ေတာ္ေဖာက္ျပန္သြားတယ္ဗ်။ အထူး သျဖင့္ေတာ့ ခါးေတြ၊ လက္ျပင္ေတြ နာက်င္ကိုက္ခဲၿပီး ဘာမွမလုပ္ခ်င္၊ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ အခံရဆိုး ပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာင္းလဲမႈတိုင္းမွာ ဒဏ္ရာေတြရွိတယ္လို႔ဆိုရေတာ့မလို ပါပဲ။ အခုေတာ့ မိန္းက ရပ္ကြက္လမ္း ထိပ္မွာ လမ္းသရဲမုန္႔ေရာင္းတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္က လိုက္ကူေရာင္း တယ္။ ကူေရာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ က်ီးေျခာက္၊ ၾ<ြကက္ေမာင္းပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တိပတ္တိေတာ့ ဘာမွတတ္ႏိုင္ တာမဟုတ္ပါဘူး’
ကူးတုိ႔သမားအၿငိမ္းစားႀကီးက စကားဝါေဆးေပါ့လိပ္တိုေလးကို မီး ၫႇိ၏။ ဂတ္စ္မီးျခစ္ကို အားႏွင့္ဖိျခစ္ လိုက္ရာ မီးျခစ္ေက်ာက္က ခုန္ထြက္ သြားေလ၏။
“တ႐ုတ္မီးျခစ္ေလ။ တစ္ရာပဲ ေပးရတယ္။ ယိုးဒယားက ပိုေကာင္း တယ္။ တစ္ရာ့ငါးဆယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ ေတြမွာ္ေတာ့ ႏွစ္ရာဆိုလားပဲ။ ကြၽန္ ေတာ့္အဖို ငါးဆယ္တစ္ရာလည္း ေခြၽတာရတာပဲ။ စကားဝါႏွစ္လိပ္ ဖိုးေလာက္ ထြက္လာရင္ကို မဆိုးဘူး တြက္ေနရတဲ့ဘဝ”
ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲက ဇစ္ပိုမီးျခစ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္၏။ ဇစ္ပိုဆီဘူးႏွင့္ တျခားဆက္စပ္ ပစၥည္းကေလးေတြပါ ထုတ္ေပးလိုက္ ၏။ ကြၽန္ေတာ့္ရည္းစားဦးက ကြၽန္ ေတာ့္ကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပး ထားသည့္ မီးျခစ္ကေလး။ မီးျခစ္ ကိုယ္ထည္တြင္ ေျမြႏွစ္ေကာင္ အသည္းပံုကို ရစ္ပတ္ထားသည့္ပံု ထြင္းထုထား၏။
“အပိုင္ယူထားလိုက္ဗ်ာ”
ထိုကူးတို႔သမားႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္ သြားပံုကို ကြၽန္ေတာ္စာျဖင့္ ေရးမျပ တတ္ပါ။ ကမၻာဦးတုန္းက ပထမဦး ဆံုးမီးကို စတင္ေတြ႕ရွိသူေလာက္ နီးနီး သူေပ်ာ္သြားမည္ထင္၏။
“ဟာ အေမဒစ္ကန္လုပ္ပဲ”ဟူ ေသာ အသံကိုၾကားရလွ်င္ သူဘယ္ ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္သြားသလဲဆိုေသာ အခ်က္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္လိမ့္မည္ထင္ ပါ၏။ သူတစ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေစမည့္ အလုပ္ကို ေသးေသးကေလးမွ် လုပ္ ႏိုင္ခဲ့ေစကာမူ စာေရးဆရာ ေမာင္ သိန္းတန္အေၾကာင္း ဆရာမင္းသစ္ ေရးသည္ကို ဖ်တ္ခနဲသတိရမိ၏။ ဆရာေမာင္သိန္းသည္ ဝတ္ထား သည့္ စိန္လက္စြပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ ႐ံုေရွ႕ လူအုပ္ထဲလွမ္းပစ္လုိက္သည္ ဟုဆို၏။ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္လိုက္ တာလဲဟု ေမးသည့္အခါ “ေကာက္ ရတဲ့သူအဖို႔ အေတာ္ေပ်ာ္သြားမွာပဲ ဗ်”ဟု ေျပာကာ ၿပံဳးေနေသာဟူ၏။
ေနာက္ဆက္တြဲသိရသည္မွာ ထိုစိန္လက္စြပ္ကို နယ္ကတက္လာ သည့္ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေကာက္ရသြားခဲ့ၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ ေယာက္ေယာက္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ ပါေစဟု ေန႔စဥ္ေတြးေတာသူ ေတြး သည့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္သူေတြ ေပါမ်ားလာပါလွ်င္ အလြန္တရာ ေနေပ်ာ္ေသာဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရရွိၾကမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္၏။
(၃)
ရာသီကား ေႏြဧရိယာထဲမွာပင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါ၏။ စိတ္ေပ်ာ္သည္၊ မေပ်ာ္သည္ထက္ လူေတြအရည္ေပ်ာ္ မသြားၾကေစရန္ အလြန္အကြၽံ ဂ႐ု စိုက္ေနၾကရ၏။ တေပါင္းတန္ခူး မိုးသားၾကဴးဆိုသည့္ ကာလပင္ျဖစ္ ၏။ ျမန္မာလေတြထဲက တေပါင္းဆို ေသာ လအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိ၏။ ေလာကႀကီးထဲ၌ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ သိသလိုလိုႏွင့္ မသိေသာအရာမ်ားစြာ ရွိေန၏။ သိ ခ်င္ေသာအရာမ်ားကို ေသေသခ်ာ ခ်ာသိဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကရင္းပင္ ေသဆံုးသြားၾကရသည္သာျဖစ္၏။
တေပါင္းလကို ေရွးအခါတုန္း ကေတာ့ ထန္းေပါင္းလဟု ေခၚဆို ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေရွးစာေပမွတ္တမ္း မ်ား၌ ေတြ႕ရပါ၏။
“ၿမိဳင္ေျခငယ္သင္းပါလုိ႔၊ အင္ ၾကင္းငယ္ေရႊဖီ၊ ဝတ္မႈန္ငယ္စီသည္၊ ျမနဒီေသာင္တခိုက ေမာင္မယ္ညိဳ ျမဴးျပန္ေတာ့တယ္ေလး”ဟု မဟာ အတုလမင္းႀကီးက တေပါင္းလကို ဖြဲ႕၏။ ျမန္မာ့တစ္ဆယ့္ႏွစ္လတြင္ တ ေပါင္းလသည္ ေတာင္သူလယ္သမား တုိ႔ ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ၾကည္လင္ လွေသာ လတစ္လျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾက၏။
ဤသို႔ေသာရာသီဝယ္ ေတာင္ သူလယ္သမားႀကီးမ်ား၏ ေနရာေဒ သတစ္ဝိုက္ျဖစ္ေသာ ေတာင္၊ ေတာ ရဂံု၊ စံုၿမိဳင္ခင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ သီးတတ္ေသာအပင္၊ ပြင့္တတ္ေသာ အပင္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔သည္ သီးၾကပြင့္ ၾကေပ၏။ ေက်းသံငွက္သံတစ္စီစီႏွင့္ ဂိမာန္ရက္ေျပာင္းလတေပါင္းသည္ လြန္စြာမွ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္ဟု ေရွးစာကဆို၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ ကာဠဳဒါယီမေထရ္ျမတ္သည္ လည္း တေပါင္းလ၏ သာယာပံုကို ဂါထာ ၆ဝ ေခၚ ကဗ်ာ ၆ဝ ထဲ၌ ထည့္သြင္းေရးစပ္ေတာ္မူခဲ့၏။ ဤလ ဤရာသီတြင္ သဲပံုေစတီပြဲမ်ား၊ ဆြမ္း ေတာ္ႀကီးတင္ပြဲမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ ၾကသည္ဟုလည္း ဆိုပါ၏။
႐ႈလိုက္ၾကေနာ္
ေမွ်ာ္လိုက္ၾကစမ္း
တိမ္ယံမွာ ဗံုသံလွိမ့္
မိုးနိမ့္ခမန္း။
ေက်းလက္ေနျပည္သူတို႔သည္ တစ္မိုးလံုးတစ္ေဆာင္းလံုး ကုန္း႐ုန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ရေသာ အလုပ္ခြင္ ပင္ပန္း မႈကိုဤလ ဤရာသီဝယ္ပြဲလမ္းသ ဘင္မ်ား စြမ္းႏိုင္သေလာက္ က်င္းပ ကာ စိတ္အပန္းေျဖၾကသည္ဟုဆို၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အကု သိုလ္ ဗရဗ်စ္ႏွင့္ေပ်ာ္ၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္။
ျမန္မာလူထုသည္ မေမ့ေသာ သတိတရားႏွင့္ ေမြးဖြားၿပီး ႀကီးျပင္း လာသည့္ လူထုျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္ စြာ ကုသိုလ္ရေအာင္ ေပ်ာ္တတ္ၾက ၏။ သားရွင္ျပဳ၊ သမီးနားထြင္း၊ ဘု ရားပြဲ၊ ပ႒ာန္းပြဲမ်ား က်င္းပကာ အိုး စည္ဗံုေမာင္းႏွင့္ေပ်ာ္ၾက၏။ ကြၽန္ ေတာ္ႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုစာ ေဝးကြာ ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာရြာကေလး တစ္ရြာ ဆီလွမ္း၍ အာ႐ံုျပဳမိ၏။ ေက်ာင္း ေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ေတာင္သူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကေပေတာ့မည္။ ႏွစ္တိုင္း လိုပင္”ဘုရားပြဲရွိတယ္ ျပန္လာပါဦး။ ပ႒ာန္းပြဲရွိတယ္ ျပန္လာပါဦး။ အလွဴ ရွိတယ္။ စိန္ရဲဦးဇာတ္ဌားထားတယ္။ မင္းသမီးက ပန္တ်ာဇူးဇူးမြန္ေလ ပြဲ ၾကည့္လာပါဦး”ဟူေသာ တယ္လီ ဖုန္းမ်ား လက္ခံရရွိတတ္၏။
(၄)
‘ရန္သူ’
တစ္ေန႔
င့ါလမ္းကေလးအတိုင္း
ငါျပန္အလာ
ေနာက္မွာ ရန္သူဆိုတာနဲ႔
ခုခံဖုိ႔လွည့္အၾကည့္
႐ုတ္တရက္
င့ါမွာအံ့ၾသမွင္တက္သြား
ေၾသာ္ . . .
ရန္သူဆိုတာ
ေစာေစာကပဲ
ငါ့အိမ္ထဲ
ထမင္းဝင္စားသြားတဲ့သူ။
မိုဃ္းေဇာ္
ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၂
တေပါင္းေႏြေနပူထဲ ရြာက ဖုန္း လာေလမလားေမွ်ာ္ရင္း ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေနမိ၏။ ကဗ်ာဖတ္ေတာ့ ဆရာ ႀကီးမင္းသုဝဏ္၏ စာတစ္ပိုဒ္ကို သတိရမိ၏။
“ကဗ်ာဆရာတို႔၏ ကြန္႔ျမဴး ေသာ Óဏ္သည္ ဆန္းၾကယ္သည္။ မိမိတို႔၏ရင္ထဲတြင္ သိုဝွက္မထား ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းတစ္ ရပ္ေပၚေပါက္လာပါက ထိုအ ေၾကာင္းကို လူတစ္ဖက္သားသေဘာ က်ေအာင္၊ သင့္ေလ်ာ္ေသာ စကား တန္ဆာျဖင့္ဆင္၍ သူတို႔ဘယ္က ရွာလာသည္ဟူ၍ကား မေျပာတတ္ ေပ။ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖို႔ရန္ကိစၥ ေပၚလာလွ်င္ ဖဲြ႕ႏြဲ႕ဖို႔ရန္ စကားလည္းစိမ့္ယိုထြက္ ေပၚလာေတာ့သည္။ သားသူငယ္ကို ျမင္လွ်င္ မိခင္၏ရင္သားမွ ႏို႔ရည္ခ်ိဳ စီးယိုထြက္လာသကဲ့သု႔ိပင္ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္၏” ဟူေသာ တန္ခူးလအေၾကာင္း အစမ္းစာထဲမွ စာပိုဒ္ျဖစ္၏။ သကၠတက်မ္းထဲမွာ ေတာ့ ဘရတမုနိက…
ကဗ်ာဆရာသည္ တန္ခိုးရွင္ ဖန္ဆင္းရွင္ထက္ပင္ တန္ခိုးႀကီးသည္ ဟုဆို၏။ ဘရတမုနိ ပိုလြန္းသည္ ဟုမဆိုသာပါ။ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ပတ္ သက္သည့္အဆိုအမိန္႔မ်ားသည္ ခမ္းနားၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
“ကဗ်ာဆိုတာ
ပီတိနဲ႔စၿပီး ပညာနဲ႔ဆံုးတယ္”ဟု အေမရိန္ကန္ကဗ်ာဆရာႀကီး ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္က ဖြင့္ဆိုဖူး၏။ ကဗ်ာကိုယ္၌က သာမညမဟုတ္။ ခမ္းနားသည့္ စာေပအမ်ိဳးစားတစ္ ခုျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင္ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ သူ ကဗ်ာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမမ်ားသည္ လည္း သာမညေတြမဟုတ္ၾကဟု ဧကန္ယူဆရမည္ျဖစ္၏။
“ကဗ်ာဆရာဟူသည္
ေတာ္လွန္ေရးသမား
လမ္းသစ္ထြင္သူမ်ားျဖစ္သည္”
ဟူေသာ ပေလတို၏ အဆိုအမိန္႔ကို ေထာက္ဆလွ်င္ သိသာထင္ရွား၏။ ကဗ်ာဖတ္ေနစဥ္ ရြာကႏွမဆီမွ ဖုန္း ဝင္လာ၏။ ကြမ္းေစ်းမေကာင္း ေၾကာင္း၊ ပဲႏွင့္ႏွမ္း ေရာင္းရေငြက ေလးေတြလည္း ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ က ေခ်းထားၿပီး ျပန္မဆပ္ေၾကာင္း၊ ျပန္မဆပ္သည့္အျပင္ အထက္အညာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားဆီတြင္ သူ၏အတင္း မ်ားကို ေျပာၾကားေနေၾကာင္း၊ မူလ က တေပါင္းတြင္ျပဳလုပ္မည္ဟု စီစဥ္ ထားေသာ တူေတြရွင္ျပဳမည့္ကိစၥ၊ တူမကေလးေတြ နားသမည့္ကိစၥ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ငိုသံပါႀကီး ျဖင့္ ေျပာသြား၏။ ေျပာသြားသည့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ
“ရန္သူဆိုတာ ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ လည္း ရွိတာပါပဲအစ္ကိုရယ္။ ကိုယ္ ေကြၽးတာေတြစားၿပီး ကိုယ့္ကိုဒုကၡ ေပးမယ့္သူက ကိုယ့္အနီးနားမွာ ရွိ ေနတတ္တာ သိလုိက္ရၿပီ” ဆိုေသာ စကားကေလးက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အာ ႐ံုထဲ၌ ပဲ့တင္ထပ္က်န္ခဲ့၏။ သည္ႏွစ္ ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးတို႔အလွဴပြဲ၏ ‘တိမ္ယံ မွာ ဗံုသံလွိမ့္၊ မိုးနိမ့္မခန္း’ကို ကြၽန္ ေတာ္မႀကံဳရေတာ့ပါ။
(၅)
တေပါင္းညဦးကာလ။
ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္တြင္ ပူေလာင္သည့္ အိပ္မက္တစ္ခုမက္ ၏။ တစ္ဝက္ေနာင္တရင္ဝယ္ပိုက္ ထားသူခ်င္း လူသားဆန္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈေတြ မွ်ေဝေနစဥ္မွာ ရန္သူမ်ား ေရာက္ရွိလာၾကသည္ဟူ၍ . . .။
ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ။
ေအာင္မွဴးေဝ