ေပေလာကမွာ က်င္လည္ ကူး ခတ္၊ ေရာေႏွာလံုးေထြး၊ တြန္း တုိက္ေျခ႐ႈပ္ခဲ့မိသည္မွာ ႏွစ္ ၄ဝ ျပည့္လုလုၿပီျဖစ္ရာ၊ စာေပေလာက ထဲမွ ”ကိုလူထူး”မ်ား အေၾကာင္းေရး လို႔ စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖဲြ႕ေတာ့ ျဖစ္ေလာက္ၿပီဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါ သည္။ လံု႔လဝီရိယနည္းေသာ ကြၽန္ ေတာ္၏ စ႐ုိက္ေၾကာင့္ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖဲြ႕ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ စာတိုေပစ Fragments ေတြသာ ျဖစ္ေလာက္ ပါ၏။
လက္ငင္းကာလမွာ သတိရ လုိက္သည္က သြားေလသူ ကေလာင္ ရွင္ ”ေမာင္ေျမႀကီး (ပန္းေတာင္း) ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပုဆိုးအေကာင္းစား၊ ရွပ္အက်ႌအေကာင္းစား တုိက္ပံုအက်ႌ အေကာင္းစား၊ လြယ္အိတ္အေကာင္း စားႏွင့္ ေဆးတံႀကီးခဲလ်က္၊ တကယ့္ ပေဂးစာေရးဆရာ ဂ႐ုႀကီးလိုလုိ၊ ဘာ လုိလုိ။ သို႔ေသာ္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ကစ၍ ေမာင္ ေျမႀကီးသည္ ဘာစာကိုမွ ဟုတိၱပတိၱ ေရးသည္မရွိေတာ့ပါ။ စာလည္း မ ဖတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ပါးစပ္ကမူ ”ေမာ္ဒန္” ႐ႈတ္ခ်၍ ”ဂႏၳဝင္”ကို ဂုဏ္တင္ေနတတ္ေသာ အပယ္ခံ စာ ေပသမားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။
ကံအေၾကာင္းမသင့္၍ ေမာင္ ေျမႀကီးထံမွာ ကြၽန္ေတာ္ယာယီသြား ေရာက္တည္းခိုေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။ နံနက္ ၇ နာရီထိုးလွ်င္ အအိပ္ႀကီး ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမရမက ဇြတ္ ႏႈိးပါေလၿပီ။
”ေဟ့ေကာင္ ၾကဴးႏွစ္ထေတာ့ ကြ၊ မ်က္ႏွာသစ္”
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေသာ္ …
”ေရာ့ …ေမာနင္းကပ္ အား ေဆး”ဟုဆုိကာ ေမာင္ေျမႀကီးက အသင့္ဝယ္ထားေသာ အရက္ျဖဴ ပုလင္းထဲမွ တစ္ဖန္ခြက္ငွဲ႔ၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္ကို ကမ္းလင့္ပါ၏။
”ဒါ …ေသာက္ၿပီးရင္ စာ ေရးေတာ့ ငါ့လူ။ ၁၁ နာရီ မထိုးခင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အၿပီးေရး ေရးၿပီး ရင္ ထပ္တုိက္မယ္ ”
ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ အ ရက္ေသာက္ခ်င္၍ စာေရးျခင္း မဟုတ္ပါ။ သံုးစရာျခဴးတစ္ျပားမွ မရွိ သျဖင့္ အသည္းအသန္ေငြလုိေနရာ၊ သူအရက္မတုိက္လည္း ကြၽန္ေတာ္ က စာတစ္ပုဒ္ကို ညႇစ္ထုတ္ဖဲြ႕ႏြဲ႕လိုက္ မွာ ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္က စာတ ကုပ္ကုပ္ေရးခြၽတ္ေနစဥ္ ေမာင္ေျမ ႀကီးသည္ ေဆးတံႀကီးခဲကာ ကြၽန္ ေတာ့္ေဘးမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ထိုင္ေန ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးၿပီးသြား ေသာ ေကာ္ပီစာရြက္ေတြကို ေကာက္ ယူ၍ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ဖတ္႐ႈစစ္ေဆးေန ျပန္သည္။ တစ္ရြက္ဖတ္ၿပီးတုိင္း သူ က ”အိန္း ..အဆင္ေျပတယ္ကြ၊ အလုပ္ျဖစ္တယ္ကြ”စသည္ျဖင့္ ခပ္ တည္တည္ႀကီး မွတ္ခ်က္ခ်ေနတတ္ ျပန္သည္။ တစ္ပုဒ္လံုး
ၿပီးသြားေသာ္ သူပဲ၊ အစအဆံုး ျပန္ဖတ္ၿပီး ”ဟုတ္ ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ အိုေက ”ဟု မိန္႔ၾကား ျပန္၏။
စာေရးဆရာခ်င္းအတူတူ သူ ကျဖင့္ ဘာတစ္လံုးမွ် မေရးဘဲ ကြၽန္ ေတာ့္ကို အတင္းေရးခုိင္းကာ ကြၽန္ ေတာ့္ေဘးမွာ ဟန္ပန္တစ္ခဲြသားျဖင့္ ထိုင္၊ ဆရာႀကီးစတိုင္လ္ မွတ္ခ်က္ ေပးေနတတ္ေသာ ေမာင္ေျမႀကီး (ပန္းေတာင္း)သည္ ဘယ္လိုလူစား ပါလိမ့္။
ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြ မွာလည္း ယခင္ေန႔မ်ားအတုိင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာက အတင္းႏႈိး အရက္တစ္ခြက္တုိက္။ ႏႈိးၿပီးေတာ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ ပုဒ္ဇြတ္ေရးခုိင္း၊ သူက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဆရာႀကီးေလသံျဖင့္ ”အိုေက”ဟု မွတ္ခ်က္ေပး။ သူ႔အိမ္မွာ ငါလာေန တယ္ဆိုၿပီး ငါ့ကို အႏုိင္က်င့္တာ။ ငါ့ ကို ေက်ာတာပဲ။ ဒီလူကိုယ္ခ်င္းမစာ ဘူးဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးခဲ့ဖူးသည္။ မဟုတ္ပါ။ သူအႏုိင္မက်င့္ပါ။ သူမ ေက်ာပါ။ ကြၽန္ေတာ္စာမေရးျဖစ္မွာ စိုးၿပီး ေစတနာေကာင္းျဖင့္ တုိက္ တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့ျခင္းပါ။ ”ေရးႏုိင္တုန္း ေရးထားကြ”ဆိုသည့္ သေဘာပါ။ သူ ကေတာ့ မေရးႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိကာ လတြင္ ေမာင္ေျမႀကီးမွာ creative power ခမ္းေျခာက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ပံု မွန္အေနအထားမရွိခ်င္ေတာ့ပါ။
သူမတတ္ႏုိင္ေတာ့ေသာအလုပ္ ကို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းခဲ့ေသာ ေမာင္ေျမႀကီး၏ စာေပအက်ဳိးေဆာင္ေစတနာကို ေသသည့္တုိင္ ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏုိင္ ေတာ့။ ခုေနခါ စာေရးဖို႔ ထုိင္းမႈိင္းေန ပါက ေသးေသးလံုးလံုး၊ နဖူးေျပာင္ ေျပာင္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ ေမာင္ေျမ ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ ေယာင္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းလို လို ကြၽန္ေတာ္စ်ာန္ဝင္လာတတ္ပါ သည္။ ေအာ္ ..ေမာင္ေျမႀကီးလည္း လူထူးတစ္ေယာက္ပါပဲ။
ကြယ္လြန္သူေတြကို ”လူထူး” စာရင္းသြင္းေနျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ ေတာ့္အေပၚ အျမင္မေစာင္းေစခ်င္ ပါ။ ကြယ္လြန္သူေတြက သူတို႔ အေၾကာင္း ဘာေရးေရး၊ စာေရး ဆရာကို အေရးမလုပ္ၾကပါ။ သက္ရွိ ထင္ရွားေတြကေတာ့ ေကာင္းတာေရး လည္း စာေရးဆရာကို ျပႆနာရွာ တတ္ၾကပါသည္။ အနည္းဆံုးကေတာ့ လက္ဖက္ရည္က တုိက္ခုိင္းတတ္ၾက သည္။ ကပ္ေစးနည္းတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္တစ္ ခြက္ဖိုး က်ပ္ေငြ ၅ဝဝ ကိုေသာ္မွ တုန္ေနေအာင္ ႏွေမ်ာတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ စာ ေရးဆရာ ”လူထူး”တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေရးလုိက္ပါဦးမည္။
သူကေတာ့ သြားေလသူ မႏၲ ေလးအေျခစိုက္ စာေရးဆရာ”ေမာင္ ေနဦး”ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔မွာ ေတာ္လွန္ ေသာ ဘဝေနာက္ခံရွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက မည္သူမွ မတို႔ မထိရဲသည့္ ”ခ်ာလီခ်က္ပလင္”အတၳဳ ပၸတိၱစာအုပ္အထူႀကီးကို ျမန္မာျပန္ခဲ့ ဖူးသည္။ ထုိစဥ္က လက္ဝဲယိမ္းစာ ေပအယူအဆေရးရာ စာအုပ္မ်ားထဲ မွာ ထင္ရွားသည့္ Ralph Fox ၏ The Novel and the People စာ အုပ္ကို (ဝတၳဳႏွင့္ ျပည္သူ)ဆိုၿပီး ေသ သပ္စြာ ျမန္မာျပန္ခဲ့သူမွာ ဆရာ ေမာင္ေနဦးပဲျဖစ္ပါသည္။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ ေတာ္မႏၲေလးကို အလည္အပတ္ ေရာက္တုန္း ဆရာေမာင္ေနဦးထံ သြားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔ ေသာ ”ဂိုက္”မွာ ေမာင္ကိုကို (အမရ ပူရ)ျဖစ္သည္။ ဆရာေမာင္ေနဦးက ေျမာက္ျပင္တဲမွာ ေနပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ဆရာေမာင္ေနဦးကို ကန္ ေတာ့ရန္ ဆုိဗီယက္မွ အဂၤလိပ္ဘာ သာျဖင့္ ထုတ္ေဝသည့္ အင္တန္ ခ်က္ေကာ့ဖ္၏ ဝတၳဳတို လက္ေရြးစင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါရွိသည္။ ဆရာက ေျမာက္ျပင္တဲမွာ ေနပါသည္။ လင္ ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ေအး ေအးလူလူေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး သစ္သား ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ခုိင္ခံ့ေတာင့္ တင္းသည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ စာအုပ္ဘာသာျပန္လုိ႔ရတဲ့ စာမူခနဲ႔ ဒီအိမ္ကို ေဆာက္ပါသဗ်ာ။ စားေရး အတြက္ကေတာ့ မိန္းမေဆးလိပ္လိပ္ တဲ့ လုပ္အားခနဲ႔ စားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဝတ္ေရးအတြက္ေတာ့ ဟံသာဝတီ သတင္းစာမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးပါ တယ္ခင္ဗ်ာ”ဟု ဆရာက ပြင့္လင္း ရႊင္ပ်စြာ ေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေလ့လာမိသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကို ေတြ႕ဆံုလက္ခံသည့္ အိမ္ေအာက္ ထပ္တြင္ စာအုပ္ႏွင့္တူတာဆိုလို႔ စကၠဴစုတ္တစ္စုတ္ပင္ မေတြ႕ရပါ။ ဆရာေမာင္ေနဦး၏ ေနအိမ္ေအာက္ ထပ္မွာ စာေရးဆရာ၏ေနအိမ္ႏွင့္ ပင္ မတူလွပါ။
အျပန္လမ္းက်ေတာ့ ေမာင္ကို ကို (အမရပူရ)က ကြၽန္ေတာ့္ကို ပြက္ ပြက္ညံေအာင္ ဆူပါေတာ့သည္။
”ေမာင္ရင္က ခ်က္ေကာ့ဖ္စာအုပ္ ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ေနဦးကို ေပးလိုက္ ရတာလဲ။ သူ႔အိမ္အေပၚထပ္မွာ စာ အုပ္ေတြကို ျပည့္လို႔၊ စာအုပ္ငွားရမွာ စိုးလို႔ အိမ္အေပၚထပ္ကို ဘယ္သူ႔မွ ေပးမတက္ဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္မွ မထားဘူး။ ေမာင္ရင္က ေရးမ်ားရာ မိုးရြာခ်င္ တဲ့လူ။ အလကား ငတံုး”
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေမာင္ ေနဦးကို မည္သို႔မွ်သေဘာမထားပါ။ ကိုယ့္စာအုပ္ကို မငွားခ်င္ေလာက္ ေအာင္ တစ္အုပ္တေလ ထူးထူးျခား ျခားခ်စ္သည့္ ကိုလူထူးပါတကား။ ။
ၾကဴးႏွစ္
