ေဆာင္းရက္ေတြတစ္ဖန္ ျပန္ လည္ေရာက္ရွိလို႔လာပါၿပီ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္သည္ မနက္ အေစာႀကီးႏိုးေနတာ။ ႏွင္းမံႈမ်ား တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ကုတ္အက်ႌႀကီးတစ္ထည္ရွိသည္။ လမ္းေဘးအေဟာင္းဆိုုင္က ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ဝယ္ယူခဲ့ေသာ ကုတ္အက်ႌႀကီးကို ဝတ္ဆင္ကာကတၱရာ လမ္းအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ႏွင္းေတြကျပာမိႈင္းကာ ေအးစိမ့္ေနေအာင္ က်ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ ကတၱရာလမ္းမ၏ အေရွ႕ထဲရွိ ဂိုေဒါင္ႀကီးမ်ားမွာ ႏွင္းမႈန္ထဲ၌ ေပ်ာက္ဆံုးကာ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ဂို ေဒါင္ႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ရွိေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမွာလည္း ႏွင္းမံႈေတြ ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ကာ ေရာေထြးမႈန္ဝါးေနေပေတာ့သည္။ ဂိုေဒါင္ႀကီးမ်ား ေနာက္ဖက္တြင္မူ မီးရထားလမ္းႏွင့္ ဘူတာ႐ံုကေလးရွိသည္။ ဘူတာ ႐ံုကေလးမွာလည္း တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနေသာႏွင္းမံႈေတြထဲမွာ အရိပ္သဏၭာန္ မွ်သာျမင္ေတြ႕ရေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘူတာ႐ံုကေလးႏွင့္ မနီး မေဝးတြင္ရွိေသာ ကေဖးဆိုင္ဝမွာထိုင္ကာ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။ ေျမာက္ ျပန္ေလေအးေအးက ႏွင္းမံႈထုကိုျဖတ္ကာ တိုက္ခတ္လာသည္။ စိမ့္ခနဲ ေအးသြားေအာင္ ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္သြားေသာ ေျမာက္ျပန္ေလကို ကြၽန္ေတာ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ကေဖးဆိုင္တြင္ လူဝႀကီးသည္ ေကာင္တာမွာထိုင္ကာ စာရြက္ တစ္ရြက္ေပၚ တြင္ စာရင္းဇယားမ်ား ေရးမွတ္ေန ဟန္ရွိသည္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္သည္ ကေဖးဆိုင္မွ မီးက်ီခဲနီရဲေနေသာ ဆန္ျပားဖိုအနီးမွာရွိေနခဲ့သည္။ ယခုတစ္ဖန္ေဆာင္းရက္မ်ားသို႔ ျပန္ လည္ေရာက္ရွိလာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္၏ကုတ္အက်ႌႀကီးမွာ ေဟာင္းမ်င္ ေသာ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔တစ္မ်ိဳးရေသာ္လည္း ေႏြးေနေစပါသည္။ ကေဖးဆိုင္ရဲ႕ လူဝႀကီးသည္ စာရင္းဇယားမ်ားေရးမွတ္၍ ၿပီးသြားဟန္တူ သည္။ သူသည္ေကာင္တာတြင္ ထိုင္လ်က္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ႏြားမဒန္းေသးရည္လို ခပ္က်ဲက်ဲေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေရာက္လာၿပီပင္ျဖစ္သည္။ ကေဖးဆိုင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္ေနသူတစ္ဦးရွိ ပါေသးသည္။ ထိုသူမွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီး စျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးသည္ သတင္းစာေဟာင္း တစ္ေစာင္ကို စိတ္ပါဝင္စားစြာဖတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ေကာ္ဖီမွာအေငြ႕ထေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထိုမွ်ႏွင့္ဆိုလွ်င္ပင္ လံုေလာက္ေပၿပီ။ ေဆာင္းရက္မ်ားသည္ တစိမ့္စိမ့္ေအးလွသည္။ကေဖး ဆိုင္ထဲမွာ လူသူအနည္းငယ္သာရွိသည္။ ကေဖးဆိုင္မ်က္ႏွာက်က္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာပန္ကာမွာ ရပ္တန္႔လ်က္ရွိသည္။
ဤသည္မွာ ေဆာင္းရက္မ်ား၏ ဥပေဒတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေသ ခ်ာစြာၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ပန္ကာဒလက္မ်ားထက္မွာ ပင့္ကူအိမ္ဖြဲ႕ေန သည္ကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။ မွန္ပါသည္။ ေႏြဦးရာသီ မေရာက္မခ်င္း ဤ အတိုင္းပင္ရွိေနလိမ့္မည္သာ။ ကေဖးဆိုင္ရွင္ လူဝႀကီးသည္ တစ္ဖက္ သို႔လွည့္ကာ ဂ်ံဳအိတ္ကိုဖြင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ အမိုးဖြင့္ ျမင္းလွည္းတစ္စီးသည္ ေကာက္႐ိုးထံုးမ်ားကိုတင္ေဆာင္ကာ တခြပ္ခြပ္ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာသြာသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးဆီမွ ခုတ္ေမာင္းဝင္ ေရာက္လာေသာ မီးရထားသည္ ဘူတာကေလးကို ျဖတ္သန္းကာ တရွဲရွဲေအာ္ျမည္ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ ျမဴႏွင္းေတြက ထူပိန္းေနေအာင္ က်ဆင္းေနဆဲမို႔ ျမင္ကြင္းမ်ားက အရိပ္သ႑ာန္မွ်သာ ျမင္ေတြ႕ရ သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေငြ႕ထေနေသာ ေကာ္ဖီပူပူကိုေသာက္ခဲ့ သည္။ ကတၱရာလမ္းေဘး ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ႏွင္းစက္ေလးမ်ားတြဲခိုေန သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ႏွင္းမႈံထုထဲမွာ ေဆာင္းဝတ္႐ံုကိုၿခံဳ၍ ၿငိမ္ သက္လ်က္ရွိသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပံုမွန္ဝင္ေငြမရွိေပ။ အ ခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေသာ ေဆာင္းရက္မ်ားသာ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာတစ္ ပုဒ္တစ္ေလမွ် ေရးႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဆာင္း ရက္မ်ား၌ ကြၽန္ေတာ္၏ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈမ်ားမွာ ေအးခဲေနသည္။ မွန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေဆာင္းရာသီႏွင္းမံႈထုထဲ၌ ကတၱရာ လမ္းမထက္ အခ်ည္းအႏွီးလမ္းသလားေနခဲ့သည္ မွာ ေႏြဦးေန႔ရက္မ်ား မေရာက္မီအထိျဖစ္ပါသည္။ လက္ေဝွ႕သမားေမဝယ္သာ၏ ေျပာင္ေန ေသာ ဦးေခါင္းကို လက္တစ္စံုကညင္သာစြာႏွိပ္ေပးေနသည္။ သူသည္ ပြဲေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ကို ႐ံႈးပြဲမရွိထိုးသတ္ကာ လက္ေဝွ႕ေလာကမွ အနား ယူသြားခဲ့သည္။
ေနမ်ိဳး
