ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတံခါးဟာ အလင္းမဲ့ေန
သစၥာလြင္ျပင္ဟာလည္း
က်ိဳးပဲ့ေၾကြလြင့္
ဘယ္လိုျဖဴစင္ခဲ့လဲ
တိမ္မည္းလို႔ ေခၚခံရျခင္းမွာ
နာမေတာ္ဟာ ရက္စက္တယ္။
အေဝးေျပးလမ္းမရဲ႕ ရွည္လ်ားမႈလို
တသီတစ္တန္း ရင့္ေရာ္မႈေတြဟာ
တျဖည္းျဖည္း အက္ကြဲလာ
ခ်ိဳင့္ခြက္ေသးေသးေလးရဲ႕
ဝမ္းနည္းမႈကို ဘယ္ကမၻာက
စာနာခဲ့လို႔လဲ . . .။
အပ်ိဳမရဲ႕ ပါးျပင္ကိုပဲ
စံတင္စရာထင္ၾကတဲ့
ေလေျပနဲ႔ စာလံုးဖြဲ႕ဆိုမႈေတြၾကား
ျပာတစ္ပြင့္ ေၾကြတာ
လူရာမဝင္ပါဘူးေလ . . . ။
ခိုးဆိုးလုႏိႈက္ အသံပလီပလာေတြၾကား
ျဖဴစင္ျခင္းဟာ ေခ်ာင္မွာ ငိုေန
ငါေသာက္မယ့္ ေရခ်မ္းစင္မွာ
ဘယ္သူအဆိပ္ေတြ ခပ္သြားတာလဲ
ကမၻာဟာ ျပားလည္း ျပားတယ္
လံုးလည္း လံုးတယ္
ႀကိဳက္ရာ ဆိုမိန္႔ပါ
ဒါဟာ ရွာေတြ႕မႈ တစ္ခုထက္ မပိုဘူး
မင္းရင္ထဲမွာ အလင္းပြင့္ရွိၿပီလား
ေနာင္တရတဲ့ ဝိညာဥ္ ညည္းညဴသံေတြဟာ
နားစြင့္ႏိုင္ရင္ ၾကားရမယ္
အေပါက္ပါတဲ့ ခါးပိုက္ႀကီးနဲ႔
ဘယ္မွာ ဖားသြားေကာက္မွာလဲ
အမည္းေရာင္စိတ္ေတြ တမလြန္မွာ
ေနရာမရဘူး
ဘဝလမ္းမွာ ေဆာရီး မပါဘူး
သံုးေနတဲ့ဖုန္းလို ဘက္ခလုတ္မပါဘူး
ၾကယ္ေတြလိုပဲ
ဘယ္ေလာက္လင္းလင္း
အဆံုးမွာ ေၾကြလြင့္ရမွာပဲ . . .။
ငရဲဆိုတာႀကီး ခင္ဗ်ားလက္ထက္မွာ
မစံေပ်ာ္ မိပါေစနဲ႔
ဘယ္ေလာက္ စန္းပြင့္ပြင့္
ခ်စ္ေနမိသူက ဂ႐ုမစိုက္ေသးရင္
ရလဒ္ဟာ သုညပဲ . . .။
မာယာပလႅင္ေပၚ
ဘယ္ေလာက္ မင္းမူေနေန
လြတ္ေျမာက္ခြင့္ လက္မွတ္
မရွိေသးရင္လည္း
ဘယ္ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္ျဖစ္ျဖစ္
အမိႈက္သက္သက္ပါပဲ။
လင္းလက္ (ကဘို)
